หลังเสียกรุงศรีอยุธยาในปี ค.ศ.1767 ชื่อของนางเลิ้งเริ่มหายไป แต่คนทั่วไปนิยมเรียกว่า “เลิ้ง” หรือ “อีเลิ้ง” ดังที่ปรากฏในนิราศวัดเจ้าฟ้าของสุนทรภู่เมื่อครั้งอุปสมบทตอนหนึ่ง ดังนี้
“ชาวบ้านนั้นปั้นอี่เลิ้งไว้เพิงพะ กระโถนกระทะอ่างโอ่งกระโถงกระถาง
ท่านวานน้องร้องถามไปตามทาง ว่าบางขวางหรือไม่ขวางพี่นางมอญ"