บทเรียนชีวิตของหนึ่งธิดา
เมื่อยามเย็นของวัน แสงของกลางวันเริ่มมองไม่ชัด ความมืดเพื่อเข้าสู่เวลาค่ำคืนค่อยๆมาแทนที่ แม้จะเป็นเพียงเวลาห้าโมงเย็น เพราะสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหน่วง เพิ่มทิวทัศน์ให้มืดลงมากขึ้น พร้อมอุณหภูมิของอากาศเย็นเป็นเท่าตัว
หนึ่งธิดาเป็นลูกสาวคนโตของพี่น้องหกคน อาศัยอยู่กับพ่อแม่ กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่หก พ่อแม่ทำงานรับจ้างทั่วไป รายได้ระดับหาเช้ากินค่ำ พูดให้เข้าใจง่ายๆ คือฐานะยากจน
บ้านของหนึ่งธิดา เป็นบ้านที่สร้างบนที่ดินที่เคยเป็นทุ่งนา ยกพื้นสูงหนึ่งเมตรเป็นใต้ถุนบ้าน ผนังบ้านสร้างด้วยไม้ไผ่สานทั้งหลัง มีช่องว่างระหว่างแผ่นไม้ใผ่ที่ประสานกันไม่สนิท เป็นรูให้แสงส่องเข้ามาในบ้านเพิ่มความสว่างในตอนกลางวัน บ้านไม่มีหน้าต่างแต่อากาศก็ถ่ายเทได้ดี ในห้องนอนแม่ใช้หนังสือพิมพ์แปะผนังเพื่อปิดรูที่สานไม่สนิท หลังคาบ้านมุงสังกะสี ตอนกลางวันอากาศร้อน ก็จะร้อนมาก เวลาฝนตกจะมีเสียงดังเปาะแปะ แทบจะไม่ได้ยินเสียงกบร้อง ห้องครัวทำบนพื้นดินหลังคามุงจากทำจากใบต้นสาคู ที่แม่เย็บเองกับมือ
ขณะที่หนึ่งธิดากำลังส่องรูผนังบ้านเพื่อดูความแรงของลมที่ทำให้ยอดต้นไม้รอบบ้าน โยกลำต้นไปมา กวาดสายตาไปดูที่ชายคาห้องครัว น้ำที่ไหลจากมุงจาก หยดลงพื้นดิน เหมือนน้ำตก จนทำให้แทบอยากออกไปวิ่งเล่นน้ำฝน
ทันใดนั้นเธอก็เห็นแม่ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว มือข้างหนึ่งมือจับถาดใบใหญ่วางบนหัว ทำท่าเหมือนกางร่มกันฝนไม่ให้ตัวเปียก มืออีกข้างถือกะละมังใบเล็กว่างเปล่า และเดินฝ่าน้ำฝนออกไป เธอตะโกนถามแม่ว่าจะไปไหน แต่ด้วยเสียงฝนตกที่ดังมาก แม่ไม่ได้ตอบอะไร คิดว่าแม่คงไม่ได้ยิน
เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ แม่ก็วิ่งฝ่าฝนกลับมาพร้อมกับข้าวสารอยู่ในกะละมังปริมาณครึ่งหนึ่ง เธอไม่ได้ถามอะไร และรับรู้ด้วยทันทีว่าแม่ไปยืมข้าวสารจากเพื่อนบ้าน เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่บ้านไม่มีข้าวกิน พ่อแม่จะออกไปยืมข้าวสาร เมื่อมีเงินที่ได้เป็นค่าจ้าง จะนำไปซื้อข้าวสารคืนใช้เขา
เพราะความยากจนและการงานที่ไม่มั่นคง การจะไปยืมเงิน เพื่อไปซื้อข้าวสาร ชาวบ้านคงไม่วางใจที่จะได้เงินคืน ถ้าให้ยืมข้าวสารที่ไม่ถึงหนึ่งกิโล ถึงจะไม่ได้คืนก็ไม่เสียดาย ถือเป็นบริจาคทานคนยากไร้
ภาพที่เห็นความลำบากของพ่อแม่ ทำให้เธอคิดอยากจะช่วยหารายได้ ความคิดหนึ่งเมื่อจบประถมหก จะไม่เรียนต่อแล้ว เธอจะเข้าไปทำงานโรงงานในเมือง แต่อีกความคิดหนึ่งก็อยากเรียนต่อ เรียนสูงๆเป็นทุนในการหารายได้ในอนาคต แต่เรียนต่อก็ต้องมีเงินเป็นค่าใช้จ่าย "ฉันจะไปเอาเงินที่ไหนไปเรียนต่อ" หนึ่งธิดาคิดในใจ พร้อมไกวเปลที่ผูกใต้ถุนบ้านไปมา
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ชีวิตเริ่มต้นใหม่ ไม่มีคำว่าสาย ตราบเท่าที่มีลมหายใจ
1ถูกใจ
1แชร์
1Kรับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
