เรื่องราวของกายมนุษย์ หากเราเกิดมามีแต่คำว่าสัญชาตญาณของรูปที่อาศัย มีรูปสัตว์นานาชนิดในโลกนี้ ที่ต้องเสาะแสวงหาไปตามสัญชาตญาณ กิริยาท่าทาง การใช้ปากหากิน ใช้แค่ปากกัด ทำลายชีวิตสัตว์อื่น แม้สัตว์อื่นดิ้นรนเจ็บปวดอยู่ในปาก ก็ไม่มีความเมตตาปราณี มีแต่มุ่งมั่นเอาเนื้อเอาชีวิตสัตว์ที่เป็นเหยื่อ มากลืนกินเป็นอาหารหล่อเลี้ยงรูปที่จิตอาศัย.. จิตดวงไหนไปเกิดในรูปไหน ก็หัดเรียนรู้การทำมาหากินตามรูปนั่นๆ
แม้แต่สัตว์ที่มันอยู่ในรูปกรรม รูปเหมือนๆ กัน มันยึดถิ่นฐานการทำมาหากิน แบ่งฝักแบ่งฝ่าย ยกพวกกัดกัน ทำร้ายทำลายกัน ไม่มีคำเมตตาปราณีในหมู่สัตว์ ไม่มีคำว่ากิริยามารยาท เกิดมามีเสื้อผ้าขุดเดียวใช้ไปจนวันตาย ..นั่นเป็นเรื่องของสัญชาตญาณล้วนๆ ที่จิตไปอยู่ในรูปไหน ไม่อาจจะพัฒนา เรียนรู้ ดีชั่วอะไรขึ้นมาได้เลย จิตถูกจองจำอยู่ในรูปนั้นจนวันตาย
รูปมนุษย์ ..ในคำว่ามนุษย์ ..จิตที่จุติเกิดมาอยู่ในรูปมนุษย์ได้ก็จริง..มันก็ยังมีเรื่อง มีรูปเป็นมนุษย์แต่ข้างในไม่ใช่มนุษย์ ..เราจึงเห็นบุคคล..ที่เกิดมาอาศัยรูปมนุษย์ ..ไม่มีความสำนึกรู้จักคำว่า พระคุณพ่อแม่ ที่สงเคราะห์ให้กายมนุษย์ ..เกิดมาเพื่อหักล้างทำลายพ่อแม่ ทำให้พ่อแม่หาความสุขไม่ได้เลย
..น้ำตาพ่อแม่ต้องนองหน้า..เมื่อให้กำเนิดลูกที่มีแต่กายมนุษย์ ข้างในไม่ใช่มนุษย์ เพราะว่า..นิสัยสันดาน..ที่ติดตามมากับจิตที่มาเกิด นั้นเค้ามาจากดินแดนหฤโหด ดินแดนที่มีแต่ความโหดร้ายทารุณ ..ทำให้ภายในจิตเค้ามีแต่เรื่องราวร้าย คิดไปในทางที่ร้าย ผิดวิสัยคำว่ามนุษย์ ได้มาอาศัยรูปมนุษย์ สร้างแต่กรรม ก็ต้องกลับไปสู่ที่เดิม
เมื่อจิตดวงนั้นต้องมาอาศัยสังขารมนุษย์ การเกิดเป็นมนุษย์ทั้งที่ ที่รูปนี้อำนวย ให้สร้างความดี ใช้กายวาจาใจทำเรื่องราวดีๆ จิตพวกที่มาจากดินแดนหฤโหดนั่น ไม่ต้องไปพูดถึงว่า จะสร้างทาน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อะไรได้เลย
เมื่อจิตที่มาอาศัยรูปมนุษย์ ไม่มีร่องรอยให้พบเห็น ของคำว่า อารยธรรม วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี ศีลธรรมจรรยา จริยธรรม คุณธรรม มีเพียงสัญชาตญาณ ไม่เหลงเหลือคำว่ามนุษย์ภายในจิตที่มาอาศัย เพื่อใช้กิริยากายวาจาใจที่ดี ก็คงไม่ต่างจากสัตว์ต่างๆที่มีอยู่ในโลก คือ แก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น ทะเลาะเบาะแว้ง พวกมึงพวกกู ทำร้าย ทำลายซึ่งกันและกัน ไม่มีความเห็นอกเห็นใจกัน ใช้แต่ความกักขฬะ เยี่ยงมนุษย์มิลักขะดึกดำบรรพ์ ก็เป็นกลียุคเกิดขึ้นแน่นอน
เมื่อมีแต่คำว่า..คน..ละคนด้วยดีชั่วตามนิสันสันดานที่มีประกอบเป็นตัวตน ใช้เพียงแค่นิสัยสันดานที่เคยชิน ที่ก่อเป็นกายวาจาใจ..ย่อมไม่สามารถกลั่นกรองพิจารณาหาเหตุผลในการใช้กายวาจาใจ ให้เกิดเป็นสันติธรรมที่จิตของตน เป็นบุญกุศลเกิดขึ้น เพื่อพัฒนาจิตใจ มีสติสัมปชัญญะที่ดีๆ หนุนนำไปสู่คำว่า..มนุษย์ไม่ได้เลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
