09/09/65
ช่วงนี้ตามดูเบื้องหลัง Do you like brahms บ่อยมาก ไม่รู้เป็นอะไร ผมตามดู พัก อึน-บิน อยากรู้ว่าตัวจริงๆ ในชีวิตจริงเป็นยังไง เลยเห็นเบื้องหลังการถ่ายทำของแต่ละฉาก แต่ละซีน
เลยทำให้รู้ว่าความยากลำบากในการถ่ายทำมีมากทีเดียว ตอนแรกคิดอยู่ว่าฉากกินไอติม ที่ไอติมหล่นตรงบันไดนะ ทำไมนางเอกเอียงตัวจูบแบบแปลกๆ รู้สึกไม่ถนัด มันดูแปลกๆขัดๆ พอเห็นเบื้องหลัง รู้เลยว่ามีคนอยู่ที่บันไดขั้นล่างคอยถือไมค์โครโฟนอัดเสียงอยู่ ก็เลยรู้ว่ามุมกล้องและการถ่ายทำบังคับให้เกิดแบบนั้นขึ้น
ก็คงเหมือนๆชีวิตเราที่ต้องทำสิ่งที่ต้องทำ แม้ไม่อยากทำก็ตาม เราทำสิ่งที่อยากทำได้ไม่ยาก แต่การบังคับตัวเองให้ทำในสิ่งที่อยากทำอันนี้ยากกว่า
ฝนตกพร่ำตลอดๆ ตกมาหลายวัน เดี๋ยวตก เดี๋ยวหยุด ลำบากในการใช้ชีวิตพอควร แม่ค้าพ่อค้าที่ต้องขายของ ลำบากน่าดู ของจะเหลือเยอะไหมนะผมคิด เด็กๆที่ต้องไปโรงเรียนกลับจากโรงเรียน ถ้าน้ำท่วมที่ไหนคงลำบากน่าดู แค่ฝนตกยังไม่ท่วมรถยังติดขนาดนี้
ฝนตกผมไม่มีอะไรกิน ไม่อยากออกไปลุยฝนไปซื้ออะไร จึงกินมันต้มที่เหลือจากมื้อกลางวัน กินซาลาเปาจากตอนเที่ยง มีไส้หมูกับไส้ครีม อยากกินไส้ถั่วดำ ถั่วแดง แต่ไม่กินหมูแดง ผมว่ามันเค็ม
คิดถึงดอกโสนมาก อยากกินขนมดอกโสนอีกครั้ง กล้วยทอดก็ชอบนะ มันทอดก็ชอบ แต่ก็กลัวของทอด อายุมากแล้ว
เล่าให้ฟังหรือยังครับ โค้กกลัวฝนตก ฟ้าผ่าเปรี้ยง เปรี้ยง มันตกใจ วิ่งเตลิดออกไป ผมกำลังจะเอาเข้าห้อง ฝนตกทีไรผมน้ำตาลไหลทุกที
เพราะหมา ตัว โค้ก โก้ สไปรท์ มันกลัวเสียงฟ้าผ่า ฟ้าร้อง แค่ครื้นๆ มันก็ครางร้อง อี๊ด อ้าด อี๊ด อ้าด จะกลับเข้าห้องแล้ว
พอเปิดประตูไม่ทันจะคล้องเชือกสายจูง มันก็เตลิดออกไปวิ่งเต้นนอกบ้าน ผมหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม ตีนเย็นหน้าซีดทันที เพราะแถวถนนหน้าบ้าน จะมีหมาจร 2-3 ตัว หมามีเจ้าของที่เขาปล่อยมาขี้มาเยี่ยวอีก 2-3 ตัว หมาบ้านถัดไปที่เขาเลี้ยงปล่อยวิ่งตามถนนอีก 3 ตัว ผมร้องเรียกแม่ “แม่ ช่วยด้วย หมาหลุด ไอ้โค้กหลุด ไอ้โค้กหลุดมันวิ่งเตลิดออกไป”
ฝนก็ตก ผมเปียกจนชุ่ม แม่เจ็ดสิบแล้วคงช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ถ้าเคยเห็นหมากัดกัน คุณจะรู้ว่ามันตายได้ หมาที่แพ้ ถ้าไม่หนี ตายได้ แล้วไอ้โค้ก มันเป็นหมาบ้าน อ่อนแอ กล้ามเนื้อไม่แข็งแรง วิ่งน้อย ออกกำลังน้อย ยังไงก็แพ้ ผมตะโกนเรียกจนสุดเสียงวิ่งตามไปถนน
“โค้ก โค้ก โค้ก” รถมอเตอร์ไซด์ ผ่านไปมา
“โค้ก” “ไอ้โค้ก มึงมาเลย”
“ไอ้โค้ก โค้กกลับมา” มันวิ่ง วิ่ง วิ่งไม่คิดชีวิต ไม่รู้จะรีบทำไม โชคดีของผม โชคดีอย่างหนึ่งในชีวิตของผมเลยนะ
วันนี้ไม่มีหมาจร ไม่มีหมาแม้แต่ตัวเดียว
มันวิ่งจนหอบ ไปยืนหอบอยู่ริมถนนไกลออกไปเป็นกิโล ผมเอาเชือกไปคล้องคอลากกลับมา แม่เดินตามมาห่างๆ แม่เดินไม่ทัน ผมอยากจะร้องไห้ ทำไมชีวิตทุกอย่างนี้ แต่ก็ดีใจที่ไม่มีหมาจร ไม่สุขเลยครับ ไม่สุขเลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
