ปกติจิตของคนเรามันอ่อนแอ จิตของเรามันเป็นทาสอารมณ์ความรู้สึกนึกคิด คิดดี คิดร้าย คิดอาฆาตมาดร้าย จองเวรจองกรรม เมื่อไม่ได้ดังใจ .บ้างก็โมโห บ้างก็เจ็บใจ .
โทษตัวเอง .บ้างก็โศกเศร้าลึกๆ ยึดตรึง หนักเนื้อหนักตัว จิตมันจม อยู่กับอารมณ์ที่หนัก กดทับจิตลงไปๆ เรื่อยๆ สติของเรามันก็ตามอารมณ์ ..ทำไมที่จึงเรียกว่า สติของเรานั้น มันตามอารมณ์ ..เพราะสติของจิต มันยังไม่เกิดขึ้นมา พร้อมกับจิตตื่นขึ้น..ที่รู้จักว่า นี้น่ะเป็นอารมณ์กรรม ที่ปกคลุมจิตเราอยู่ สติของเราก็ถูกปกคลุมด้วยอารมณ์เหมือนกัน
ยิ่งถ้าไปพูดถึงคำว่า วิญญาณทั้งหก ที่จะสื่อสารไปให้จิต ..วิญญาณทั้งหก..ก็ถูกอารมณ์ปกคลุมไปทั่ว แล้วสมองล่ะ ..สมองก็นึกคิดไปตามอารมณ์อีกเหมือนกัน เค้าจึงว่ากิเลสเค้าร้อยรัดไปทั่วสรรพางค์กาย รวมไปถึงจิตด้วย
คราวนี้..เมื่อเราอยากจะรู้จัก คำว่า สติ ..เราก็ควรฝึกหัด ..การเดินจงกรมนั้น จะช่วยให้เรารู้จักคำว่าสติมากขึ้น แล้วก็จะค่อยรู้จักคำว่าจิตมากขึ้น จิตก็มีกำลังมากขึ้น เมื่อเราจะเอากายพ่อแม่มาเดินจงกรม..เราก็สมมุติอุปโลกน์ขึ้นมาก่อน ..เอาเทปผ้ากาว..สีแดง..(ชอบสีแดง) เอาติดที่พื้น
..แล้วเราก็กำหนดให้เส้นนี้ เป็นเส้นของการสร้างบารมี เกิดขึ้น..เป็นเส้นทางกิริยาของพระ ..เดินจงกรม ลดละ อารมณ์กรรมตัวกระทำ ด้วยจิตที่ตั้งมั่น .. ก่อนเดินเราก็กราบพระเสียก่อน..กราบตรงเส้นที่เราสมมุติอุปโลกน์ขึ้นมา กราบองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า อธิษฐานขอนำเรือนกายบิดามารดามาประพฤติปฏิบัติธรรม เป็นเวลา สามสิบนาที..แล้วเราก็ลุกขึ้นยืนทำกายนิ่งๆ จิตเฉยๆ มองที่ทางเดินที่เส้นสีแดง หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ผ่อนลมหายใจออก .. สำรวจกายเราพร้อมมั้ย จิตเราไม่นึกคิดอะไร ..เฉยมั้ย ..
เมื่อสำรวจกาย สำรวจจิตดีแล้ว จึงก้าวเท้าเดิน ..ตามองดูที่เส้นสีแดง อย่าเคลื่อนที่ไปไหน ..ให้ถือว่าเส้นนี้เป็นเส้นบุญกุศลบารมี ..ตาเคลื่อนออกไปจากเส้น ..ก็ถือว่าขาดสติ เดินทำกายนิ่ง.ตัวแข็งๆ ..หายใจเข้าออก มีสติอยู่ปลายจมูก มีสติสัมปชัญญะ รู้สึกตัวอยู่กับการเดิน
เดินช้าๆ ..มีสติควบคุมในการเดิน ..ก้าวท้าวเหยียบไปบนเส้นสีแดงที่เรากำหนดขึ้นมา เส้นของการสร้างบารมีของเราเดินตามรอยพระ (แต่อย่าเอาจิตไปจับอยู่ที่เท้า จิตภาวนาพุทโธ ที่ลมหายเข้าออก เพราะเจ้ากำลังทำจิตเข้าหาพระ เดินตามรอยของพระ) เมื่อเวลากลับตัว เราก็กลับตัว หมุนตัวเวียนซ้าย ..เคลื่อนตัวช้า..นึกไปถึงว่า ตัวเราอยู่ในครรภ์มารดา ขยับเขยื้อนตัวแรงแม่เราต้องเจ็บปวด ..
เมื่อเดินครบตามกำหนดเวลา เราก็กราบพระ ลาการประพฤติปฏิบัติธรรม นั้นเปฟันเรื่องของจิต ที่จะเห็นความสำคัญ ในการสร้างบุญบารมี ช่วยเหลือจิตของตน เมตตากรุณาจิตของตน เพื่อให้พ้นทุกข์..ซึ่งต้องอาศัยความเพียร และความตั้งใจของตัวเราเอง เค้าบอกว่า ธรรมะ..นั้นต้องการคนจริง ..คนที่ปฏิบัติขึ้นมา ด้วยจิตของตนเข้าหาธรรม..
เราก็ฝึกหัดขึ้นมา ..สิ่งที่ได้ เราจะได้รู้จักคำว่า สติของจิตเป็นสติสัมปชัญญะเกิดขึ้นให้แก่จิต แล้วจิต..ก็จะมีกำลัง..ค่อยตื่นขึ้นมารับรู้คำว่าอารมณ์ เรื่องของการเดินจงกรม..เราจะได้อานิสงส์หลายอย่าง ทั้งการคลี่คลายอารมณ์ การชดใช้กรรม ไปด้วย . เมื่อเราฝึกหัดเป็นนิจสิน .จิตของเราก็ปลอดโปร่ง มีกำลังขึ้น ..ต้องฝึกเอง.เราถึงจะรู้จักสติของจิต ที่จะนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
