[เรื่องเกือบส่วนตัว ตอน 12]
ปลาช่อน งู และมังกร
ด้านหลังบ้านเลขที่ 113 ติดกับสนามฟุตบอลเป็นครัว ห้องอาบน้ำ ห้องส้วม และบ่อน้ำบาดาล ใช่ สมัยนั้นยังไม่มีระบบประปา ทุกบ้านใช้น้ำจากบ่อบาดาล
บ่อน้ำลึกเอาการ คะเนว่าลึกราว 10 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลางราวหนึ่งเมตร
ช่างจะขุดหลุมแล้วตักดินขึ้นมา ยัดท่อปูนทรงกระบอกหล่อสำเร็จกว้างหนึ่งเมตรนี้ลงไป ต่อลงไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่มีน้ำใต้ดิน
ในหน้าแล้ง น้ำใต้ดินจะอยู่ต่ำ ในฤดูฝน ระดับน้ำใต้ดินจะเอ่อขึ้นมา บางครั้งไต่ขึ้นมาถึงปากบ่อ
การตักน้ำจากบ่อใช้ถังไม้หรือถังเหล็กผูกเชือก ชักขึ้นลงด้วยรอกที่แขวนเหนือบ่อ ปล่อยให้ถังจมใต้น้ำ แล้วดึงเชือกชักถังที่มีน้ำเต็มขึ้นมาเทใส่โอ่ง การใช้น้ำทุกอย่างไม่ว่าดื่ม อาบ ซักผ้า ต้องชักรอกขึ้นมาทีละถัง
สมัยนั้นชาวบ้านยังไม่รู้จักคำว่าก๊อกน้ำ มีแต่โอ่งกับตุ่ม
ถ้าเป็นฤดูฝน ก็ปล่อยน้ำจากหลังคาลงมาในโอ่ง ประหยัดเวลาชักรอกตักน้ำบาดาล น้ำฝนในยุคหกสิบปีก่อนใสสะอาด ไร้มลพิษ ดื่มกินได้สนิทใจ
วันหนึ่งช่างคนหนึ่งปล่อยปลาช่อนตัวเล็กลงไปในบ่อน้ำ มันก็อาศัยอยู่ที่ก้นบ่ออยู่พักใหญ่ จนกลายเป็นปลาช่อนตัวใหญ่ วันดีคืนดี ช่างคนหนึ่งก็จับมันขึ้น ผมไม่รู้ว่าชะตากรรมของมันเป็นอย่างไร
ครั้งหนึ่งได้ยินเสียงคนร้องลั่นบ้าน จึงรู้ว่ามีงูตัวหนึ่งเลื้อยเข้ามาจากหลังบ้าน สมัยนั้นหาดใหญ่ยังเป็นรกพงอยู่มาก เห็นงูอยู่หลายครั้ง
ครั้งที่น่าตื่นเต้นที่สุดคืองูตัวหนึ่งเลื้อยมาป้วนเปี้ยนที่หลังบ้าน ปรากฏว่ามีแมวตัวหนึ่งสู้กับงู สัตว์ทั้งสองคุมเชิงกัน และไวเหลือประมาณ ชาวบ้านหลายคนมุงดูเหตุการณ์นั้น ไม่นานงูก็ยอมถอยจากไป
นอกจากปลาช่อนและงูแล้ว หลังบ้านของเราก็มีมังกร
โอ่งใส่น้ำอาบเป็นโอ่งมังกร มันมีขนาดใหญ่สูงราวๆ เอวผู้ใหญ่ เป็นมังกรที่เฝ้าบ้านอย่างซื่อสัตย์มานานหลายปี
ครั้นใช้ไปนานเข้า โอ่งก็มีรอยแตกร้าว เพื่อความประหยัดเราก็ใช้ลวดรัดมันไว้
วันหนึ่งขณะที่ช่างคนหนึ่งอาบน้ำ ได้ยินเสียงร้องลั่น ปรากฏว่าโอ่งเจ้ากรรมแตกตอนที่เขาอาบน้ำ คมโอ่งดินเผาที่แตกเป็นชิ้นๆ บาดขาเขาเลือดทะลัก เลือดไหลไม่หยุด
แม่ผมมีสติดี และไวมาก คว้าถ้วยใส่พริกไทยในครัวมา กำพริกไทยเต็มมือ เทพรวดเดียวที่บาดแผล
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเรื่องอัศจรรย์ พริกไทยหยุดเลือดได้ชะงัด
หลังจากนั้นผู้ใหญ่ก็พาคนบาดเจ็บขึ้นรถจักรยานสามล้อไปที่โรงหมอ หมอเย็บแผลไปหลายสิบเข็ม หมอชมแม่ว่า หยุดเลือดเก่งมาก ไม่เคยเห็นการหยุดเลือดได้ขนาดนี้
ช่างคนนั้นนอนพักอยู่ราวสองเดือน เป็นโรค dragon phobia ไปนาน (โรคกลัว(โอ่ง)มังกร)
หลังจากเหตุการณ์นั้น เราก็เลิกใช้โอ่งมังกร แต่หล่อปูนเป็นที่เก็บน้ำแทน
ข้างห้องอาบน้ำเป็นเตาขนาดใหญ่ เป็นเตาขนาดใหญ่เทอะทะ สร้างโดยตั้งโครงไม้แล้วเทปูนลงไปเป็นเตาสี่เหลี่ยม เว้นช่องเป็นที่วางเตาสามช่อง ฝีมือสร้างเตาหยาบตามงบประมาณ
เตาแรกใหญ่มาก สำหรับหุงข้าวด้วยหม้อขนาดใหญ่
ข้างๆ เตาเป็นลังไม้เก็บถ่าน บนพื้นวางตุ่มใส่ขี้ไต้สำหรับจุดไฟ ไต้นี้ทำเอง โดยใช้เศษยางพาราที่มีเหลือเฟือในภาคใต้ ใส่ตุ่ม เทน้ำมันก๊าดเข้าไป ยางจะถูกละลายกลายเป็นยางเหนียวหนึบ ติดไฟง่าย
เวลาก่อไฟ ก็ใช้เศษฟืนจุ่มไต้นิดหน่อย วางบนเตา วางถ่านสองสามก้อนทับ จุดไม้ขีด พอไฟลุก ก็ใช้พัดโบกไปมาเพื่อเพิ่มออกซิเจนให้ไฟ จนกระทั่งถ่านติดไฟ เมื่อถ่านก้อนแรกคุไฟแดง ก็พอดีกับที่ฟืนไหม้หมด
เตายักษ์นี้นอกจากใช้ทำอาหารแล้ว ยังมีหน้าที่อีกอย่างคือใช้ผึ่งของ ภาคใต้ฝนตกทั้งปี บ่อยครั้งเด็กๆ กลับจากโรงเรียนมาตัวเปียก รองเท้าเปียกโชก แม่จึงวางรองเท้าไว้ข้างเตาที่มีถ่านคุไฟก้อนเล็กๆ เพื่อผึ่งให้มันแห้งทันเช้าวันใหม่
ที่บ้านผมทำรองเท้า ผมจึงสวมรองเท้าหนังเป็นประจำ เมื่อรองเท้าเปียกน้ำ ผ่านการผึ่งจนแห้ง มันจะแปรสภาพเป็นรองเท้าหิน สวมไม่สบาย ทำให้นึกอิจฉาเพื่อนๆ ที่สวมรองเท้าผ้าใบ
บางครั้งเมื่อถ่านดับแล้ว ยังมีขี้เถ้าที่ร้อนคุมาทั้งวัน แม่ก็ยัดใส่มันสำปะหลังหรือมันเทศในกองขี้เถ้า ทิ้งไว้อย่างนั้นเป็นชั่วโมง ก็จะได้มันที่อร่อยที่สุดในโลก
นั่นคือความทรงจำของผมเกี่ยวกับครัวสารพัดประโยชน์ และสารพันเหตุการณ์ซึ่งมีมังกรมาเกี่ยวข้องด้วย
(ยังมีต่อ)
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
