[เรื่องเกือบส่วนตัว ตอน 15] สอยดาว
นอกจากตรุษจีนซึ่งเป็นเทศกาลของจีนแล้ว คริสต์มาสก็เป็นเทศกาลที่มีสีสันมากในหาดใหญ่ นานก่อนหน้ายุคที่เพลง Jingle Bells กังวานในศูนย์การค้าทั่วบ้านทั่วเมือง
การเป็นนักเรียนโรงเรียนสายคาทอลิกหมายความว่าผมเกี่ยวข้องคลุกคลีกับศาสนาคริสต์โดยปริยาย
ทุกเช้าหลังเคารพธงชาติ นักเรียนสวดมนต์แบบคริสต์ ขึ้นต้นว่า “ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ผู้ทรงคุ้มครองสอดส่องดูแลเรา...”
ในชั่วโมงศีลธรรม เราเรียนทั้งพุทธและคริสต์ เรียนเรื่องไบเบิลและการสร้างโลกตามคติคริสต์
เมื่อโรงภาพยนตร์นำหนังเกี่ยวกับศาสนาคริสต์มาฉาย เช่น The Ten Commandments (1956) และ Ben Hur (1959) โรงเรียนก็จองโรงหนังรอบพิเศษ ให้นักเรียนไปดู
ส่วนเรื่อง Cleopatra (1963) ฉบับ อลิซาเบธ เทเลอร์ มีข้อความในนิตยสารวีรธรรมห้ามนักเรียนไปดู เพราะ “มันไม่เหมาะสม”
เนื่องจากนี่เป็นเมืองไทย ประเทศที่ให้เสรีภาพในศาสนา แม้จะเป็นโรงเรียนคริสต์ แต่ศาสนาคริสต์ไม่ใช่ภาคบังคับ ทว่าโรงเรียนจะยินดีมากหากนักเรียนเป็นคาทอลิค
โรงเรียนมีโบสถ์หลังหนึ่ง ในวันที่พิธีทางศาสนาในโบสถ์ตรงกับชั่วโมงเรียน นักเรียนสามารถเลือกเข้าโบสถ์แทนเข้าห้องเรียนได้
เดาไม่ยาก ผมก็ทำเมื่อต้องการหนีชั่วโมงเรียนวิชาที่น่าเบื่อ
แต่จนแล้วจนเล่า ผมก็ยังไม่ได้เป็นคริสต์ อาจเพราะวิธีการสอนไม่สามารถโน้มน้าวใจผมได้ ยกตัวอย่าง เช่น ในชั่วโมงหนึ่ง จำไม่ได้แล้วว่าเป็นวิชาวิทยาศาสตร์หรือวิชาศีลธรรม ครูถามนักเรียนว่า “สุริยจักรวาลมีดาวเคราะห์กี่ดวง?”
ใครคนหนึ่งตอบ “เก้าดวง”
(ยุคนั้นพลูโตยังไม่ถูกถอดออกจากตำแหน่งดาวเคราะห์)
“ถูก แล้วดาวเคราะห์ทั้งหมดนี้อยู่ที่ไหน?”
ใครอีกคนหนึ่งตอบ “ในอวกาศครับ”
“ผิด”
ผมงง ถ้าสุริยจักรวาลไม่ได้ลอยอยู่ในอวกาศ มันอยู่ที่ไหน?
ครูหงายฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นมา เอ่ยหน้าตายว่า “ระบบสุริยะวางอยู่บนพระหัตถ์ของพระเจ้า”
เอาที่ครูสบายใจก็แล้วกัน ผมไม่กล้าเถียง
อย่างไรก็ตาม ผมชอบทุกกิจกรรมเกี่ยวกับคริสต์ศาสนาในโรงเรียน
เริ่มที่การประกวดวาดภาพนักบุญเซนต์ ดอมินิค
เซนต์ ดอมินิค เป็นนักบุญเด็ก มีชีวิตในศตวรรษที่ 19 เป็นศิษย์ของ จอห์น บอสโก หรือนักบุญ ดอน บอสโก (1815 – 1888)
ในเมืองไทยมีโรงเรียนหลายแห่งที่ใช้ชื่อ ดอน บอสโก ท่านเป็นพระ ครู อุทิศชีวิตเพื่อการศึกษาของเด็กๆ อิตาเลียน เป็นผู้ก่อตั้งคณะซาเลเซียน (The Salesians of Don Bosco) ที่เมืองตูริน (ภาษาละตินเรียก Societas Sancti Francisci Salesii) ชื่อนี้มาจากนามนักบุญ Saint Francis de Sales ในศตวรรษที่ 17
บาทหลวงคณะนี้เดินทางมาเผยแผ่ศาสนาและการศึกษาในเมืองไทย แสงทองวิทยาเป็นโรงเรียนหนึ่งในเครือข่ายนี้
หนึ่งในศิษย์ของนักบุญ ดอน บอสโก คือ ดอมินิค ซาวิโอ (1842 – 1857) ผู้เรียนศาสนาเพื่อเตรียมตัวเป็นบาทหลวง แต่อายุสั้น ป่วยและเสียชีวิตเมื่ออายุเพียงสิบสี่ หลังจากตายไปร่วมร้อยปี ก็ได้รับแต่งตั้งเป็นนักบุญในปี 1954 ถือเป็นนักบุญที่อายุน้อยที่สุดคนหนึ่ง
โรงเรียนแสงทองมีพิธีเฉลิมฉลองนักบุญดอมินิคทุกปี มีเกมแข่งขันตอบคำถามอัตชีวประวัติของเขา เป็นการแข่งความจำล้วนๆ ผมเองก็เคยไปร่วมแข่งขัน แต่ไปไม่ถึงรอบสุดท้าย
นอกจากการแข่งขันตอบคำถามเกี่ยวกับนักบุญดอมินิค ก็มีการประกวดบอร์ดนักบุญ นักเรียนต้องตกแต่งบอร์ดซึ่งเป็นกระดานเปล่าให้สวยงามและสร้างสรรค์ นอกจากนี้ก็มีประกวดวาดภาพเหมือนของนักบุญผู้นี้ ทั้งภาพขาวดำกับสี
ผมก็ส่งภาพเข้าประกวด ในปีหนึ่งภาพที่ผมวาดได้รับรางวัล
แต่กิจกรรมที่มีสีสันที่สุดก็คืองานคริสต์มาส จัดทุกปีในวันคริสต์มาส อีฟ หรือคืนวันที่ 24 ธันวาคม เปิดให้ชาวเมืองหาดใหญ่เข้าไปเที่ยวเล่นด้วย มันก็เหมือนยกงานวัดเข้าไปในโรงเรียน ผู้คนมากมาย เล่นเกม กินอาหาร ไม่ต่างจากงานวัด เพียงแต่เป็นวัดฝรั่งเท่านั้น
คนไทยก็คือคนไทย จะเป็นวัดไทยวัดฝรั่งวัดจีนไม่สำคัญ ถ้ามีเรื่องสนุกเริงรมย์สมใจ ชาวเมืองก็ไปร่วมด้วย
สำหรับผมในวัยเด็ก มันเป็นช่วงเวลาพิเศษ
ตลอดภาคการศึกษา ในวิชาหัตถกรรม นักเรียนต้องทำงานส่งครู เป็นงานแกะสลักบ้าง งานเลื่อยไม้ ผลงานก็มีกล่องใส่ของ ที่ใส่แปรงสีฟัน ฯลฯ สิ่งของเหล่านี้หลังให้คะแนน โรงเรียนจะนำไปใช้เป็นของขวัญคริสต์มาส
จะได้ของขวัญเหล่านี้ก็ต้องผ่านเกมสอยดาวบนต้นคริสต์มาส
กติกาคือซื้อตั๋วไปสอยดาว มันเป็นดาวไม้อัด ทุกชิ้นเป็นงานฝีมือของนักเรียน เลื่อยมาจากไม้อัด ระบายสีและทาแลกเกอร์อย่างสวยงาม ทุกชิ้นมีหมายเลขฉลาก แขวนประดับบนต้นคริสต์มาส เหมือนต้นไม้ที่มีผลเต็มต้น
คนที่ร่วมสนุกก็ใช้ไม้ยาวเกี่ยวดาวที่หมายตาลงมา ลุ้นว่าจะได้รับรางวัลอะไร
ครั้นยามดึกของคืน คริสต์มาส อีฟ นักร้องจากโบสถ์โรงเรียนถือเทียนที่จุดสว่างเดินไปตามบ้านของชาวคริสต์ หยุดร้องเพลงสรรเสริญพระเยซูที่หน้าบ้าน
เสียงร้องเพลงคริสต์มาสเย็นๆ ในบรรยากาศวังเวงสงบสงัดของเมืองน้อยยุค 60 เหมือนเสียงสวรรค์ของเหล่าเทวดาที่มาเยือนโลกมนุษย์ทุกปี
ศักดิ์สิทธิ์และสัมผัสหัวใจ
ถึงจะไม่ใช่ชาวคริสต์ ผมก็ชอบบรรยากาศแบบนี้
คริสต์มาสในเมืองน้อย ณ มุมหนึ่งของประเทศไทยอาจเป็นภาพแปลก แต่มันก็เหมือนสาส์นของพระผู้เป็นเจ้าว่าโลกไร้พรมแดน
บางทีเหล่าเทวดาจากสวรรค์มาเยือนโลกจริงๆ ปีละครั้ง ในช่วงที่มนุษย์เลิกทะเลาะกัน และยิ้มให้กัน
บางทีดาวแห่งความรักและความหวังนั้นมาจากการใช้หัวใจของเราสอยลงมา
(ยังมีต่อ)
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
