ด้วยภาระหน้าที่ต่าง ๆ ของคนในปัจจุบัน ทำให้หลายครั้งเราก็ใส่เรื่องงานลงไปในปฏิทินแทนเวลาที่ควรจะอยู่กับคนที่รัก เวลาที่เหลือก็หมดไปกับงานบ้านและการพักผ่อน จนบางครั้งความสัมพันธ์ก็เกิดความไม่เข้าใจกันขึ้น
ผมเป็นหนึ่งในคนที่ไม่ค่อยมีเวลากลับไปหาคนใกล้ตัวนัก ลำพังเวลาพักผ่อนก็ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว แต่หลังจากที่ได้อ่านหนังสือ “ฮาจิโกะ” ก็ทำให้ผมต้องกลับตารางชีวิตใหม่อีกครั้งครับ
ในหนังสือเล่าเรื่องของ เอซาบูโร อูเอโนะ อาจารย์มหาวิทยาลัยในโตเกียว วันหนึ่งในปี 1924 เขารับเอาลูกสุนัขพันธุ์อาคิตะมาเลี้ยง แม้ก่อนหน้านี้เขาจะไม่ได้สนใจสุนัขเลย แต่เขากลับรักลูกสุนัขตัวนี้อย่างสุดหัวใจตั้งแต่แรกพบ และตั้งชื่อให้มันว่า “ฮาจิโกะ”
ทุก ๆ วันอูเอโนะจะเดินไปขึ้นรถไฟที่สถานีในตอนเช้าพร้อมกับเจ้าฮาจิโกะ พอเขาขึ้นรถไฟแล้ว ฮาจิโกะก็จะกลับมาที่บ้าน แล้วออกไปรอที่สถานีรถไฟอีกครั้งตอนเย็นเพื่อรอการกลับมาของอูเอโนะ และทั้ง 2 ก็จะไปเดินเล่นริมทะเล สวนสาธารณะ และที่ต่าง ๆ ในวันหยุดเสมอ
วันนึงอยู่ ๆ อูเอโนะก็บอกเจ้าฮาจิโกะราวกับเป็นลางร้ายว่า “ฉันสัญญาว่าจะกลับมาพาแกไปเดินเล่น” จากนั้นก็ขึ้นรถไฟไปตามปกติ โชคร้ายที่ลางสังหรณ์นั้นแม่นยำ อูเอโนะเส้นเลือดในสมองแตกขณะขึ้นบรรยาย ผู้อยู่ในเหตุการณ์รีบส่งตัวเขาไปโรงพยาบาล แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว ภรรยาของอูเอโนะไปรับศพกลับมาบ้านในช่วงเย็น ซึ่งเป็นช่วงที่ฮาจิโกะวิ่งออกไปรอที่สถานีรถไฟพอดี ฮาจิโกะจึงไม่ทราบว่าอูเอโนะเสียชีวิตแล้ว
ทุก ๆ วันหลังจากนั้น ฮาจิโกะจะเดินไปที่สถานีรถไฟในเวลาเดิมทุกเช้าและเย็น จ้องมองไปที่ประตูรถไฟตอนจอดเทียบท่าว่าเมื่อไรอูเอโนะจะเดินออกมา และพามันไปเดินเล่นตามที่สัญญาไว้ แรก ๆ ทุกคนคิดว่ามันคงเบื่อแล้วก็เลิกรอไปเอง แต่ฮาจิโกะกลับมารอที่สถานีทุกวันนานกว่า 10 ปี
บรรดาพนักงานในสถานี แม่ค้า และผู้โดยสารที่คุ้นเคยกับมัน ต่างแสดงตัวเป็นเจ้าของเวลาที่เทศบาลจะมาจับมันไป เพราะทุกคนต่างประทับใจในความรักที่ฮาจิโกะมีให้เจ้านายของมัน
หลังจากรอคอยมานาน 10 ปี ฮาจิโกะก็หมดลมหายใจภายในสถานีรถไฟนั่นเอง การรอคอยสิ้นสุดลง และทุกคนได้แต่หวังว่ามันจะได้พบเจ้าของของมันที่ไหนสักแห่ง แม้จะไม่ใช่ภพนี้ก็ตาม
หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ ผมก็แทบจะเห็นแววตาเศร้าสร้อยของฮาจิโกะได้เลยทีเดียว เพราะรู้ว่าต่อให้มันรออีกกี่ปี มันก็ไม่มีโอกาสได้พบกับเจ้าของมันอีก และเราก็เห็นว่าการรอคอยนั้นเจ็บปวดทรมานแค่ไหน
ดังนั้น คำถามสำคัญที่ผมอยากชวนทุกคนย้อนถามตัวเองก็คือ แล้วตอนนี้ “เรากำลังปล่อยให้ใครเฝ้ารอเรา นานเกินไปอยู่หรือเปล่า?” เพราะผมเชื่อว่าผู้อ่านหลายคนยังมีคนที่รักรอคอยการกลับไปใช้เวลาร่วมกันอยู่ ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ ลูก ครอบครัว สามี ภรรยา เพื่อน หรือแม้แต่สัตว์เลี้ยง
หลายครั้งคุณอาจคิดว่างานสำคัญที่สุด แต่หากคุณบังเอิญเป็นอะไรขึ้นมา งานก็จะยังดำเนินต่อไปได้แม้ไม่มีคุณ แต่สำหรับคนสำคัญของคุณ จะไม่มีอะไรมาแทนคุณได้ เพราะความสัมพันธ์มันราคาแพงกว่าของทุกชนิด เราต้องใช้ “เวลา” จ่าย เพื่อแลกมันมาเท่านั้น
ผมไม่ได้บอกให้คุณทิ้งงาน และสิ่งสำคัญต่าง ๆ แล้วเอาเวลาไปให้คนที่รักทั้งหมด แต่ในบางสถานการณ์ การไม่พบหน้ากันไม่กี่วันก็อาจยาวนานเหมือน 10 ปีได้สำหรับคนที่รอคอยนะครับ
ดังนั้นหากวันนี้ยังมีโอกาสใช้เวลากับคนที่รัก อย่าปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปเลยครับ
#igotthisfromthatbook #ฉันได้สิ่งนี้จากหนังสือเล่มนั้น #Hachiko #ฮาจิโกะ #p/cco/o #พิคโคโล
เรากำลังปล่อยให้ใครเฝ้ารอเรา นานเกินไปหรือเปล่า? ข้อคิดจากหนังสือ ฮาจิโกะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
