ตอนแรกเราก็เป็นค่ะ ตอนมีลูกน้องใหม่ๆ แล้วไม่เข้าใจทำไมพูดไม่รู้เรื่อง ทำงานก็พลาดบ่อย ไม่เข้าใจเลย ในใจรู้สึกหงุดหงิด เซ็ง
แต่พอเราบ่นให้ผู้ใหญ่คนนึงฟัง เขาพูดคำนึง 'เพราะเขาโง่เขาเลยเป็นได้แค่นี้ไง ถ้าเขาฉลาด เขาก็คงเป็นหัวหน้าเราแล้ว'
เรารู้สึกว่ามันคือประโยคไว้ดูถูกคนชัดๆ เราก็แบบ เห้ย คิดงี้เลยหรอ
แต่พอมาคิดดูดีๆถึงเนื้อหาภายในประโยคนี้ มันคือการที่เราคาดหวัง ตั้ง bar ในการสื่อสารไว้ในแบบตัวเองมากเกินไป ประโยคนี้มันปลดล๊อคเราทำให้เข้าใจว่าคนเราแตกต่างกันจริงๆ การรับข้อมูลต่างกัน ความคิดต่างกัน ความสามารถต่างกัน
ถ้าเรายึดแต่ตัวเอง พูดกับทุกคนในแบบเดิมของตัวเองเหมือนกันหมด มันคือการยึดตัวเองเป็นที่ตั้งอย่างเดียว ว่าทุกคนต้องมาเข้าใจฉันสิ ต้องทำตามที่ฉันคาดหวังสิ พอคนอื่นไม่เข้าใจหรือทำไม่ได้ เราก็ไปหงุดหงิดใส่เขา
แต่พอเราเข้าใจและยอมรับอย่างแท้จริงว่าคนเราแตกต่างกัน เขาเป็นของเขาแบบนั้น การสื่อสารต้องมาจากทั้ง 2 ฝ่าย ทำความเข้าใจเขาก่อนว่าเขาเป็นยังไง แล้วสื่อสารในระดับเดียวกับที่คู่สนทนาจะเข้าใจ มันทำให้ช่วยกันแก้ปัญหาไปได้ โดยที่เราไม่หงุดหงิดอีกเลย
นอกจากการสื่อสาร ก็รวมถึงความสามารถ ทักษะ ด้วย แต่ละคนแตกต่าง เขาทำพลาด ทำไม่ได้ ก็เพราะเขาเป็นแบบนั้น จะบังคับขู่เข็นให้เขาทำได้ได้ยังไง คนมันทำไม่ได้ มันก็อยู่ที่เราแล้วว่าเราจะจัดการยังไงต่อเมื่อเข้าใจแล้วว่าเขาก็เป็นของเขาแบบนี้ ไล่เขาออกไปไหมหรือถ้ายังต้องทำงานร่วมกับเขาอยู่ก็แค่ต้องเข้าใจ แล้วรับมือกับเขาที่เป็นแบบนั้น หาวีธีดีลกับเขา ช่วยเขาแก้ปัญหา มันคือหน้าที่หนึ่งในงานของเราที่ต้องทำงานร่วมกับเขา เราก็จะไม่หงุดหงิดแล้ว
ต้องยอมรับว่าคนเราแตกต่างกันจริงๆ ถึงจะเริ่มเข้าใจคนอื่นได้ ยืดหยุ่นตามคนอื่นได้ ก็จะทำงานร่วมกับคนอื่นได้โดยไม่หงุดหงิด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
