นิยาย : วิลเลียม วี. วินเนอร์ ตอนที่ 5 ไปดักกิ้งก่า
"วินนี่นายผิวปากเป็นไหม"
พี่ตั้มถามผม ตอนที่เรานั่งอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน
"เป็นครับ"
"ไหนลองผิวปากให้พี่ฟังหน่อยสิ"
"ทำไมครับ"
"เอานา อยากรู้ว่าทำเป็นจริงหรือเปล่า"
พี่ตั้มคะยั้นคะยอให้ผมโชว์
"ถ้าผิวปากไม่เป็น ก็จับกิ้งก่าไม่ได้นะ"
พี่ฟอนต์อธิบายให้ผมเข้าใจ
ผมฝึกผิวปากตามเพลง Trouble Maker ของ Huynseung จากวง Beast ที่ร้องคู่กับ Hyuna จากวง 4 Minute ซึ่งเป็นศิลปินเกาหลีที่ผมชอบเป็นประจำ เรื่องแค่นี้สบายมากสำหรับผม
"เจ๋งนี่ แบบนี้พาไปดักกิ้งก่าได้หลายตัวแน่ ๆ "
พี่ฟอนต์ปรบมือให้ผมหลังจากฟังผมผิวปากจบ
"สอนพี่บ้างสิ เอาเพลงนี้เลยนะ"
พี่ตั้มเอ่ยปากขอน้องทั้งที มีหรือผมจะไม่โชว์พาว เด็กกรุงเทพให้พวกเขาได้อึ้ง
"พี่ตั้มลองฟังตามนี้ก่อนนะครับ"
ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไปที่ช่องยูทูบ ค้นหาชื่อเพลงแล้วเปิดให้พี่ตั้มกับพี่ฟอนต์ฟังเป็นตัวอย่าง
"งั้นพรุ่งนี้ตอนบ่ายเราไปดักกิ้งก่ากัน แต่ต้องไปถามปู่ก่อนว่าแถวไหนมีกิ้งก่าเยอะ"
พี่ตั้มฝึกผิวปากเป็นทำนองเพลงจนชำนาญแล้วจึงสรุปว่าพวกเราจะไปดักกิ้งก่ากัน
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากิ้งก่าตัวเล็ก ๆ จะพอเอามาทำอาหารได้ยังไง แต่ถ้าพี่ ๆ ว่าดีก็คงจะดีนั่นแหละ
"นายรู้ไหมวินนี่ว่าการดักกิ้งก่าต้องใช้ความอดทน"
"ยังไงเหรอพี่ฟอนต์"
"ก็เหมือนตกปลาเมื่อวานนั่นแหละ แค่ไม่มีไส้เดือน" พี่ตั้มตอบ
แต่ผมก็ยังงงอยู่ดี
อุปกรณ์ของเราวันนี้เป็นกิ่งไม้ก้านยาว ที่พี่ตั้มกับพี่ฟอนต์ตัดมาจากบ่อปลาเมื่อวานนี้ เป็นกิ่งที่งอกออกมาตามรอบโคนของต้นยูคาลิปตัส ที่โดนตัดไปแล้วเหลือแต่ตอ ตอนนี้มีกิ่งก้านเล็ก ๆ ขึ้นมาใหม่แทนต้นใหญ่
เราช่วยกันเหลาลำไม้ให้เรียบ ลิดกิ่งใบและก้านออกเพื่อไม่ให้มีเสี้ยนหนามตำมือ แล้วจึงไปหาเชือกมาผูกเป็นห่วงเล็ก ๆ ที่ปลายไม้ พี่ฟอนต์พันสายเชือกมาผูกที่โคนลำไม้อีกที ก่อนจะมัด และตัดปมเชือกให้ดูเรียบร้อย
"เสร็จแล้วหนึ่ง ต่อไปของนายแล้วนะวินนี่ มาหัดทำสิ เดี๋ยวพี่จะสอนให้"
พี่ฟอนต์บอกผม
"ทำยังไงเหรอพี่ฟอนต์"
"เลือกกิ่งไม้ที่นายชอบมาหนึ่งอัน"
ผมเลือกกิ่งไม้เล็ก ๆ มาจากกองไม้ได้หนึ่งอัน
"ผมชอบกิ่งนี้"
"หลังจากนั้น หยิบมีดขึ้นมาแล้วค่อย ๆ เลาะกิ่งก้านเล็ก ๆ ออกให้หมด"
ผมค่อย ๆ ทำตามที่พี่ฟอนต์บอก
ส่วนพี่ฟอนต์ก็เตรียมเชือกมาให้ผม
"เสร็จแล้วทำบ่วงเชือกแบบนี้ ผูกให้ตรงปลายเชือกมีปมเอาไว้สำหรับดึงแบบนี้"
พี่ฟอนต์ผูกปมเชือกทำบ่วงดักกิ้งก่าให้ผม
"มาพี่ช่วย"
พี่ตั้มทำบ่วงของตัวเองเสร็จแล้ว เห็นว่าผมยังเหลากิ่งไม้ได้ไม่เรียบเท่าไหร่ จึงเข้ามาช่วยดูให้อีกรอบ
"เหลาให้เกลี้ยงนะตั้ม" พี่ฟอนต์กำชับ
"เสร็จแล้ว"
พี่ตั้มยื่นกิ่งไม้ให้พี่ฟอนต์ผูกบ่วงเชือกให้
"แล้วนี่เจ้ากายกับจินจะไปด้วยไหมครับ"
"พี่ก็ไม่รู้ แต่ทำเผื่อไว้ให้ทุกคนนั่นแหละ อ่ะนี่ วินนี่เหลากิ่งไม้พวกนี้ ทำแบบที่พี่ทำให้ดูเมื่อกี้นะ"
ผมรับมีดกับกิ่งไม้มาทำต่อจากพี่ตั้ม
"แล้วนี่เขาไปไหนกันหมดครับ แวนด้าก็หายไปกับเขาด้วย"
"เห็นว่าป้ายาชวนไปซื้อต้นกล้าทุเรียนที่ตลาดท้ายหมู่บ้านนะ วันนี้เขามีตลาดนัดตอนเช้า สักพักคงกลับกันแล้วแหละ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่แต้วก็ไปกับเขาด้วย"
พี่ตั้มบอก
"ส่วนย่ากับปู่ไปช่วยงานหลวงตาที่วัด"
"ที่วัดมีงานอะไรเหรอพี่ฟอนต์"
"อีกไม่กี่วันจะมีงานสงกรานต์ไง นายเคยเล่นสงกรานต์ไหมวินนี่"
"เคยครับ ที่โรงเรียนจัดงานสงกรานต์ทุกปี คุณแม่ก็จัดงานที่บ้านด้วย"
"แต่ปีนี้พวกพี่จะจัดให้นายเอง สงกรานต์งานวัด"
พี่ตั้มพูดพร้อมกับชี้นิ้วทำท่าดีดน้ำใส่หน้าผม แต่ดูยังไงผมก็ว่าเหมือนท่าปล่อยใยแมงมุมของสไปเดอร์แมนมากกว่า ผมจึงทำท่าปล่อยใยแมงมุมคืนให้เขาไป
"นี่แน่ะ ๆ"
พี่ตั้มหมุนตัวหลบไปข้างหลังพี่ฟอนต์
"อ้าว ไอ้ตั้ม ใยแมงมุมโดนหน้ากูเต็ม ๆ เลยทีนี้"
"ฮา ๆ ๆ สมน้ำหน้า" พี่ตั้มหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งพี่ฟอนต์
วันต่อมา
พวกเราไปดักกิ้งก่ากันตามทุ่งนา ที่มีเนินดินก่อตัวกันขึ้นมาเป็นก้อนกลมใหญ่ ๆ มันสูงมากด้วย ปู่บอกว่า
"ตามโคก หรือเนินสูง ๆ แบบนี้แหละจะมีกิ้งก่าอยู่เยอะ ให้เราผิวปากเรียกมันออกมา เวลากิ้งก่าได้ยินเสียงผิวปาก พวกมันจะหยุดการเคลื่อนไหว แล้วเราก็ค่อย ๆ คล้องบ่วงไปที่คอของพวกมัน เสร็จแล้วก็กระตุกกิ่งไม้ให้บ่วงรัดเจ้ากิ้งก่า แค่นี้แหละง่าย ๆ "
พวกเราไม่รอช้า รีบลงไปตามที่ปู่บอกพร้อมกับอาวุธประจำกายคนละกิ่ง ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากบ่อตกปลาเมื่อวานมากนัก พี่แต้วกับแวนด้านั่งรออยู่ที่สวนพริกของคุณยาย ส่วนผม พี่ตั้ม พี่ฟอนต์ กาย และจิน ออกไปดักกิ้งก่ากัน
"ผิวปากสิวินนี่" พี่ตั้มบอกผม
"อย่าพูดเสียงดังพี่ตั้ม"
จินรีบร้องปรามพี่ตั้ม แล้วเดินย่องไปข้างหน้า พลางชะเง้อคอมองไปตามยอดกิ่งไม้บนเนินสูง เขาผิวปากเป็นเพลงอะไรผมก็ไม่เคยได้ยิน
ถึงจินจะตัวเล็กกว่าเพื่อน แต่มักจะจับปลาหาอาหารได้มากกว่าเพื่อนทุกครั้ง ปู่มักจะชมจินให้ใคร ๆ ฟังเสมอว่า
"ไอ้นี่มันมีเสน่ห์ มีเมตตา ไปไหนมาไหนก็มีกินมีใช้"
แถมจินยังให้เลขปู่ไปซื้อหวยเป็นด้วย ปู่ถูกหวยตามเลขที่จินบอกบ่อยมาก
เรื่องหวยนี้คุณแม่ก็ไม่เคยพลาด ผมจำได้ว่าตอนนั้นแม่โทรไปหายาย แล้วก็ได้เลขจากจิน ทำให้แม่ถูกหวยกับเขาด้วย
จินกระตุกกิ่งไม้ แล้วดึงเข้ามาหาตัว
"เป็นไงละ ตัวใหญ่ไหมวินนี่"
เขาหันปลายไม้ที่มีกิ้งก่าห้อยอยู่บนนั้นมาทางผม ยิ้มยักคิ้วอวดกิ้งก่าที่เพิ่งดักมาได้ให้ผมดู
มันยังไม่ตาย กำลังดิ้นหนี จินจับที่คอของมันแล้วปลดบ่วงออก จับกิ้งก่าตัวนั้นใส่ลงไปในถุง เสร็จแล้วรูดปากถุง มัดอีกรอบ เพื่อป้องกันเจ้ากิ้งก่าน้อยหนีออกไป
กายยืนผิวปากชะเง้อคอมองขึ้นไปบนยอดไม้ พลางหันมามองที่จินอย่างน้อยใจ ที่ตัวเองเป็นพี่ แต่ยังจับกิ้งก่าไม่ได้เลยสักตัว
"จินจับได้ก่อนเพื่อนทุกที"
เขาบ่นออกมาเบา ๆ
"นายก็อย่าอิจฉาน้องเลยนา ใครจับได้ก็เหมือนกันนั่นแหละ กินด้วยกัน"
พี่ตั้มพูดกับกายแต่สายตายังส่องมองไปบนยอดกิ่งไม้
"ฮึบ นี่แน่ะ"
พี่ฟอนต์ก็จับได้แล้วเหมือนกัน แต่ตัวเล็กกว่าของจินนิดหน่อย
"ว่าไงวินนี่ จับได้บ้างหรือยัง"
"ยังเลยพี่ฟอนต์"
"มาใกล้ ๆ พี่จะสอนให้"
"ครับ"
"ผิวปากเรียกมันออกมาสิ"
ผมพยายามผิวปากแบบที่ทำให้พี่ฟอนต์กับพี่ตั้มฟังเมื่อวาน แต่ทำยังไงก็ไม่มีเสียงออกมา
"ผมได้ยินพี่ตั้มผิวปากเพลง Trouble maker อย่างสบายอารมณ์ ดังแว่ว ๆ มา
"เป็นไง พี่เก่งไหม จับได้สองตัวแล้วนะ"
"ครับพี่ตั้ม"
ผมเริ่มมองเห็นท้องฟ้าเป็นคลื่นในมหาสมุทรอีกแล้ว เหมือนโลกมันพลิกกลับด้าน หรือยังไงผมก็ไม่เข้าใจ
แต่ผมผิวปากไม่ออก จำเพลงโปรดของตัวเองไม่ได้ ไม่มีแม้แต่เสียงฮึมฮำออกมาจากริมฝีปากของผม
"ผมผิวปากไม่ออกอ่ะพี่ตั้ม"
"บักสีดาน้อย บักพ่อพระ ตกปลาก็เป็นลม ดักขี้กะปอมกะเป็นใบ้ บักเทวดามาเกิด นั่งเฝ้าถุงสมบัติอยู่นี้เด้อท้าว"
ปู่เดินมาลูบหัวผม แล้วเอาหมวกมาใส่ให้ ผมไม่รู้ว่าปูพูดว่าอะไร รู้แค่ให้ผมนั่งเฝ้าถุงกิ้งก่าไว้ ผมจึงนั่งอยู่ตรงนั้น แล้วพยายามผิวปากอีกหลายรอบ แต่ก็ไม่มีเสียงออกมาเลย !!!
ฝากเอ็นดูวินนี่ด้วยนะคะทุกคน สีดาน้อยของเราจะรอดไหมนะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
เมื่อไหร่แมวสีนิลจะมาเนี้ย 😻
เพลงนี้ค่ะ ที่วินนี่ใช้ผิวปากเรียกขี้กะปอม
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
