นิยาย : วิลเลียม วี. วินเนอร์ ตอนที่ 7
พวกเราช่วยกันปั้นแป้งทำขนมบัวลอยอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วงน้ำดอกไม้ ที่ตอนนี้มีลูกมะม่วงสีเขียวเต็มรอบต้น
อีกไม่นานเราน่าจะได้กินมะม่วงน้ำดอกไม้สุกกันแล้ว
"สีเหลืองจากฟักทอง สีม่วงจากมันม่วงและดอกอัญชัน สีขาวจากแป้งขาว สีเขียวจากใบเตย"
พี่แต้วอธิบายให้พวกผมฟัง
"เหมือนเล่นแป้งโดว์เลยเนอะ"
แวนด้าหันมายิ้มให้ผม
ในระหว่างที่เราช่วยกันปั้นแป้งอยู่นั้น ป้ายาเดินเข้ามากับลูกมะพร้าวที่ถูกผ่าออกจากกัน
"ใครจะขูดมะพร้าวให้ป้า"
"แต้วขูดเองค่ะป้า"
พี่แต้วรีบลุกออกไปรับเอามะพร้าวจากมือป้ายา
"น้ำมะพร้าว ป้าเก็บไว้ให้กระติกน้ำนะเด็ก ๆ"
"ขอบคุณครับป้า"
พอทำขนมบัวลอยเสร็จแล้ว ต่างคนจึงต่างมีเวลานั่งเล่นเกมในมือถือของตัวเองไป ส่วนแวนด้ามีเพื่อนใหม่มาหาพอดี
ผมเริ่มปรับตัวได้มากขึ้นแล้ว ถึงจะมีความกลัวในใจเกี่ยวกับกิจกรรมที่กายเตรียมไว้ให้ แต่พอเห็นว่าพวกเขาทำได้เป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่การแกล้งกัน ผมก็ยินดีที่จะลองทำ
อยู่ที่บ้านยายก็ดีเหมือนกัน ทำให้ผมไม่ต้องคิดมากเรื่องเรียน ยิ่งช่วงปิดเทอมใหญ่ ปกติแล้วช่วงปิดเทอมผมกับน้องยังต้องไปเรียนพิเศษ แต่ปีนี้พวกเรามาเที่ยวเล่นอยู่บ้านยาย ได้เรียนรู้ชีวิตไปอีกแบบ
นี่อาจเป็นการเรียนพิเศษนอกห้องเรียนของผมกับน้องในปีนี้
ถึงผมจะคิดถึงเพื่อน ๆ ที่กรุงเทพฯ คิดถึงความสะดวกสบายของการอยู่ในบ้านของตัวเอง คิดถึงแอร์เย็นฉ่ำ หลังเลิกเรียนไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า กินข้าวเล่นเกมกับเพื่อนสนิท อยู่บ้าง ไหนจะเพื่อน ๆ ที่อวดทริปไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวอีก
แต่พอได้เห็นน้องสาวยิ้ม หัวเราะ เป็นที่รักของทุกคน แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว
แวนด้าไม่มีปัญหาเรื่องการปรับตัวเลย เธอกินอาหารได้ทุกอย่าง อาหารรสจัดเธอก็กินได้
เธอสนุกกับการเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตของผู้คนที่บ้านคุณยายได้ดีกว่าผม และเธอไม่กลัวการนอนกลางคืนแล้ว ผมไม่ต้องนอนเฝ้าเธอเหมือนตอนที่มาอยู่ช่วงแรก ๆ แล้ว
แวนด้าชอบการตื่นนอนตอนเช้ามาก เธอแทบจะรอให้ถึงเช้าไม่ไหว บางวันเธอตื่นก่อนใครในบ้าน เพราะอยากออกไปเดินเล่นที่สวนผัก ไปช่วยป้านารดน้ำผัก เก็บไข่ไก่ไข่เป็ด
ตอนกลางวันจะมีเด็กผู้หญิงแถวบ้านแวะเวียนมาเล่นกับเธอเพิ่มมากขึ้น ทุกคนชอบให้แวนด้าเล่าเรื่องโรงเรียนที่กรุงเทพฯ และชอบให้เธอแสดงละครให้ดู
แวนด้าชวนทุกคนแสดงละครด้วยกัน บางวันผมเห็นพวกเธอเอาใบตองมาฉีกให้เป็นริ้ว ๆ เย็บต่อกันทำเป็นกระโปรง หาเก็บดอกไม้ตามแปลงผักของป้ามาทำเป็นเครื่องประดับตามเส้นผม
ผู้คนที่นี่ชอบเส้นผมของแวนด้ามาก ไม่ว่าใครเห็นก็จะขอจับดูว่าใช่เส้นผมจริง ๆ หรือเปล่า หรือว่าเป็นผมปลอม เพราะเส้นผมของแวนด้าเป็นสีน้ำตาลทอง มันขดม้วนลอนเป็นเกลียวที่ปลายผม แถมคุณพ่อคุณแม่ก็ชอบที่จะให้แวนด้าเลี้ยงผมยาวด้วย
น้องสาวของผมมีเสียงหัวเราะตลอดเวลา เหมือนที่คุณแม่ชอบเรียกว่า "แม่ดอกไม้บานยามเช้า" เธอให้ความรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
"แต้วแว้วอยู่ไหมคะ"
มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าบ้าน และเสียงคนตะโกนถามหาพี่แต้วดังเข้ามาทางที่พวกผมนั่งเล่นอยู่ ทำเจ้าสีนิลแมวของคุณยายสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงคนแปลกหน้า
แต่มันก็แค่ผงกหัวขึ้นมาลืมตาดูแล้วก็เหยียดตัวหลับตานอนต่อไป ไม่เหมือนสีเทา หมาของคุณปู่ที่นอนอยู่ใต้แคร่ที่พวกผมนั่ง มันลุกออกมาจากที่นอนแล้ววิ่งออกไปเห่าคนที่ร้องเรียกหาพี่แต้ว
"โฮ่ง ๆ ๆ"
"ใครนะ เสียงคุ้น ๆ" พี่ตั้มลุกเดินตามเจ้าสีเทาไปดูรั้วบ้าน
"ใครอ่ะตั้ม" พี่ฟอนต์ถาม
"พี่กิ๊บเพื่อนพี่แต้ว"
พี่ตั้มร้องบอกพวกเรา
"พี่กิ๊บ สวัสดีครับ"
"สวัสดีตาตั้ม แล้วแต้วแว้วละ อยู่นี่ด้วยไหม"
"ครับพี่แต้วช่วยป้าอยู่ในครัว"
"มาอยู่นี่กันหมด ฟอนต์ก็มาด้วย ถึงว่าที่บ้านเงียบเชียว"
"สวัสดีครับพี่กิ๊บ" พี่ฟอนต์ทักทายกับเพื่อนพี่แต้ว
"นี่น้องวินนี่ครับพี่กิ๊บ มาจากกรุงเทพ ส่วนกายกับจินไม่ต้องรู้จักมันก็ได้ มันเป็นเจ้าของบ้าน"
พี่ตั้มแนะนำผมพร้อมหยอกกายกับจินที่เอาแต่ก้มหน้าเล่นเกม
"สวัสดีครับ ลูกชายของน้าสาวเหรอเนี้ย โห โตไวมาก"
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้พี่กิ๊บ
"พูดไทยชัดแจ๋วเลย ค่อยยังชั่วหน่อยจะได้คุยกันรู้เรื่อง"
"ครับ" พี่กิ๊บยิ้มให้ผมแล้วมองไปบนต้นมะม่วง
"มะม่วงลูกโต กำลังน่ากินเลย ทำน้ำปลาหวานกินกันไหม"
"พี่กิ๊บมาถึงก็จะกินเลยเหรอ" พี่ฟอนต์ถามยิ้ม ๆ
"เปรี้ยวปากอ่ะ นั่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงยังไงเนี้ย ไม่หิวเหรอ"
"งั้นพี่กิ๊บเป็นคนทำน้ำปลาหวานนะ"
"ได้เลย พี่เข้าไปหาแต้วแว้วในครัวก่อนนะ เดี๋ยวทำมาให้"
"ผมไปด้วยครับ เผื่อว่าป้ายาจะมีงานในครัวให้ช่วยทำ"
"อ้าว กิ๊บมาไงเนี้ย"
"สวัสดีค่ะป้ายา กิ๊บมาหาแต้วค่ะ"
"ช่วยป้าขูดมะพร้าวนั่นไง กิ๊บหิวไหม กินข้าวมาหรือยัง"
"กินมาแล้วค่ะป้า แต่พอเดินมาถึงครัว ก็หิวอีกแล้ว"
"กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน ป้าทำไว้เยอะเลย"
"ขอบคุณค่ะป้ายา"
"นี่ ๆ มาถึงก็จะกินเลย มานี่ก่อนยัยกิ๊บ มาช่วยขูดมะพร้าวให้ฉันก่อน"
"แหม เพื่อนแต้วก็ หนีมากินข้าวบ้านย่า ไม่ชวนกันเลยนะ"
"มาเล่นกับน้อง ๆ นะ ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึง โน้น ๆ คนนั้นน้องสาวของวินนี่ ชื่อแวนด้า ผิวขาวผมสีน้ำตาลทองตาสีทองเหมือนตุ๊กตากำลังแสดงเป็นซุปตาร์อยู่โน้น"
พี่แต้วชี้ไปทางที่แวนด้ากำลังเล่นอยู่กับกลุ่มเด็กผู้หญิงอีกสามคน
"โห โตขึ้นเป็นซุปเปอร์สตาร์แน่นอน"
พี่กิ๊บหันไปตามที่แต้วชี้มือ แล้วหันมาทางพี่แต้ว
" มาสิ ฉันขูดให้ จะทำขนมอะไรกันเหรอแต้ว"
"บัวลอยไข่หวานจ้า"
"เฮ้ย ของโปรด"
"อ่ะ ลาภปาก"
"อ่ะ มาถูกวัน"
ทั้งสองคนหัวเราะพร้อมกัน
"อ้อ แต้วแว้ว เมื่อกี้ฉันนัดกับหนุ่มน้อยกลุ่มนั้นไว้ว่าจะทำพริกน้ำปลาหวานไปกินกับมะม่วงนะ แกทำเป็นไหม"
"จะไปยากอะไร มีป้ายาอยู่นี่ทั้งคน"
เสียงป้ายาดังมาจากข้างหลังพี่แต้ว
"ป้าทำให้กินเอง ใครอยากกินอะไรบอกมาได้เลย"
"ป้าครับ ทำไมเราไม่ลองทำมะม่วงน้ำปลาหวานขายไปด้วยเลยละครับ"
อยู่ ๆ ผมก็มีความคิดอยากขายของขึ้นมา
ผมคิดว่ามันจะต้องขายดีแน่นอน มะม่วงน้ำดอกไม้ที่บ้านปู่ออกลูกดกมาก แถมมีหลายต้นด้วย
"เออ นั่นนะสิ ไหน ๆ ก็จะทำน้ำปลาหวานทั้งที ทำขายด้วยดีกว่า"
ป้ายาเห็นด้วยกับผม พี่แต้วกับพี่กิ๊บมองหน้ากัน
"หัวการค้านะเรา" พี่แต้วพูดยิ้ม ๆ
"คุณพ่อเคยบอกว่าเราสามารถขายได้ทุกอย่างครับพี่แต้ว"
"ไหน ๆ ก็พูดเรื่องค้าขายแล้ว ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากอ่ะนะ กิ๊บจะเป็นคนรีวิวสินค้าให้ทุกคนเองค่ะ"
พี่กิ๊บรีบอาสาช่วยขายของให้พวกเราทันที
"ถ้าอย่างนั้นแต้วกับกิ๊บช่วยน้องวางแผนการขายนะ แล้วดูกันว่าจะขายยังไง วันไหน ที่ไหน ราคาเท่าไหร่ ป้าฝากด้วยนะ"
"สบายมากค่ะป้ายา เดี๋ยวกิ๊บโพสหาออเดอร์ให้ แป๊บเดียวก็ขายหมดแล้ว"
"ใช่ค่ะป้า กิ๊บขายของเก่ง"
"นี่ใคร กิ๊บนะคะ ลูกสาวแม่ค้าที่ตลาดนัดหน้าโรงเรียนนะคะทุกคน"
"ขายเก่งตั้งแต่อยู่ในท้องแม่จริง ๆ"
"แต้วแว้วพอเราเรียนจบแล้ว ฉันจะกลับมาช่วยแกทำการตลาดไง จำได้ไหม"
"จำได้สิจ๊ะ"
กว่าจะมีบทให้แมวชื่อสีนิล 😂😻😍
แต่ภาพในหัวคนเขียนมีสีนิลอยู่ทุกที่นะ แค่ตอนเขียนลืมแทรกบทให้
ทั้งที่ตอนแรกจะเขียนนิยายให้แมวชื่อสีนิล เขียนไปเขียนมากลายเป็นนิยายเรื่องนี้เป็นของวินนี่กับแวนด้าไปแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาทักทายนะคะ
เวลาลงนิยายเพื่อน ๆ ไม่คอมเมนต์ ไม่แชร์ก็ไม่เป็นไรค่ะ ใครที่แชร์ให้ก็ขอบคุณมาก ๆ 💓
ผู้สังเกตการณ์
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
