ส่งท้ายปีเก่า 2565 ..... 1
ที่จริงปีนี้ ปี 2565 ก็เริ่มต้นเหมือนทุกๆปี
เราเริ่มต้นปี 2565 ด้วยความเบิกบานจากการปลีกตัวไปปฏิบัติธรรมตามปกติของเราทุกปี...
เราทำแบบนี้มานับเกินกว่าสิบปีแล้ว
ปีนี้เราพาเพื่อนไปด้วย เขาอยากไป ที่จริงเราพาคนไปด้วยหลายคนมาก ส่วนใหญ่คือเพื่อนผู้หญิงที่คุ้นเคยกัน น้องชาย และพ่อแม่
ทุกคนบอกว่าดี แต่ไม่มีใครเดินทางไปซ้ำกับเราเกิน สามครั้งได้เลย
แม้แต่พ่อหรือแม่ ที่รักเรามาก.... พอเราไปทุกปี สิ่งที่ท่านทำคือปล่อยเรา แม้ไปด้วยไม่ได้ก็ไม่ขัดขวาง....
ไม่ห้าม ไม่บ่น ไม่ว่า ฝากของไปทำบุญ
มันไม่ใช่เรื่องง่ายบนทางสายนี้....
หาเพื่อนเดินยากนัก....
เส้นทางแห่งการเรียนรู้ตนเอง....
เรากลับมาเราใช้ชีวิตปกติอีกไม่นาน เราก็ตรวจพบเนื้อร้าย... มะเร็ง.... เราตรวจเจอเองมาสักพัก สังเกตอาการเองจนแน่ใจ มะเร็งแน่เราถึงไปตรวจเพิ่มด้วยเครื่องมือทางการแพทย์ เพื่อยืนยันการวินิจฉัยของ... ตัวเอง
เราใช้เวลาสักพักในการตรวจยืนยันวินิจฉัย กะระยะลุกลามของโรคคร่าวๆจากขนาดของก้อนที่เครื่องมือแพทย์ตรวจพบ วางแผนการรักษา ทำทั้งหมดเพื่อสรุปแผนการดูแลตัวเอง ก่อนที่จะไปบอกเรื่องนี้กับพ่อและแม่ด้วยน้ำเสียงที่ปกติ บอกเขาเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องห่วงนาน ไม่ต้องคิดอะไรไปเยอะ...
ทุกอย่างสรุปชัดเจนหมดแล้วเมื่อลูกบอก
พ่อแม่รอดูแลลูกแค่วันผ่าก็พอแล้ว....
เล่าให้ฟังเหมือนบอกว่า เที่ยงวันนี้กินข้าวกับกะเพราไข่ดาวมานะ....
พ่อกับแม่เห็นท่าทีที่ไม่เดือดร้อนใจอะไรของลูกสาว แม้จะตกใจในตอนแรก สุดท้ายไม่นานท่านทั้งสองก็ทำใจ
พ่อบอกว่า อะไรจะเกิดก็เกิด ถ้าเราทำใจได้แบบนี้ พ่อก็ไม่ห่วง....
แม่บอกแค่ว่า
เมื่อไม่กี่ปีก่อน ก็มาบอกแม่ว่าป่วยเป็น SLE
แม่ก็ตกใจ เป็นห่วง นี่ผ่านมาไม่กี่ปี จู่ๆวันนี้แกมา
บอกแม่ว่าเป็นมะเร็ง ใจคอแกจะหอบเอาโรคภัยไข้เจ็บมากับตัวทำไมมากมายขนาดนี้ ตั้งแต่อายุยี่สิบกว่า แกเกือบตายมากี่ครั้ง แม่หัวใจจะสลายกี่ที ...
เราไม่แน่ใจว่าแม่บ่นหรือรำพึงกับตัวเอง....
แล้วแม่ก็พูดต่อ เหมือนกับไม่ให้เรากังวลกับความรู้สึกของท่านว่า...
อะไรจะเกิดก็เกิด ยังไงคนก็ต้องป่วยต้องตาย ไม่แม่ตายก่อน ก็อาจเป็นลูก ใครจะไปก่อนใครก็ได้ ไม่มีใครรู้ แม่ทำใจได้....
เราแจ้งแผนการรักษาตัวเองเสร็จสรรพ ทั้งบอกกำหนดการผ่าตัด คนที่จะผ่าให้ สถานที่ผ่า และ
ก่อนผ่าตัด ขอไปอยู่วัดสองอาทิตย์นะ อยากไปอยู่ยาวๆ บอกพ่อกับแม่.....
เขาไม่อยากให้ไปเลยค่ะ เขาเป็นห่วงตั้งแต่ต้องขับรถไปเองคนเดียวแล้ว ทางหลายร้อยกิโลกว่าจะถึง ผ่านป่า ผ่านเขา... ลูกกำลังไม่สบาย
แต่เรายืนยันด้วยเหตุผลว่า....
หลังผ่าตัด เราไม่รู้ว่าชีวิตจะเปลี่ยนไปขนาดไหน ผ่าตัดใหญ่มาก หลังผ่าต้องทนกับความทรมานทางกายไม่น้อย มันต้องเจ็บมากแน่ๆจะมาไหวหรือเปล่า และหลังจากนั้นอีกก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง... เราอาจจะปางตายหรืออาจจะตาย หรือไม่มีโอกาสไปไหนอีกได้ง่ายๆ เพราะกระบวนการรักษา
เรายืนยันในความตั้งใจของตัวเองกับทุดคนว่า
ขอไปปลีกวิเวกที่สถานธรรมก่อนผ่าตัด ท่ามกลางเสียงคัดค้านของหมอที่เป็นเพื่อนร่วมงานทุกคน.... ด้วยความหวังดี ทุกคนอยากให้เอาเนื้อร้ายออกก่อนและ
ทุกคนอยากให้เอาออกให้เร็วที่สุด
มีเพียงหมอเจ้าของไข้ที่เข้าใจ.. ..
เพื่อนเราเอง....
แกไปเลย เอาที่แกสบายใจ ฉันขอแค่แกอย่าหนีฉันไปไหน กลับมาให้ฉันผ่าตัดนะ
กำหนดการผ่าตัดจึงถูกวางไว้ล่วงหน้าราวเดือนเศษๆเกือบสองเดือน
ตารางหมอยังว่างพอที่จะ....
อย่าแทรกใครนะ อย่าเอาใครออกเพื่อจะมาผ่าเรา ชีวิตเราไม่รีบขนาดนั้น เราบอกเพื่อน....
เพื่อนหาวันตามนั้น เร็วที่สุด เราได้ไปวัดก่อน และไม่แทรกคิวใคร
ไม่เอาชื่อใครออกจากคิวเดิม...
ครบตามเงื่อนไขที่ต้องการ
ในวันที่ไปตรวจครั้งสุดท้าย
ก่อนผ่าตัดเราตกลงกับเพื่อนว่า
ผ่าตามที่เห็นสมควร เราเป็นคนไข้ อะไรที่ประเมินหน้างานต้องตัดทิ้ง ในฐานะหมอแกไม่ห่วงนะ ถ้าดูแล้วไม่สบายใจที่จะเก็บมันไว้แกตัดทิ้งได้เลย ทำได้ตามที่เห็นสมควรทุกอย่าง
เราไม่ว่าไม่ต้องห่วงเรา
เราเป็นคนไข้ที่ตอนนั้นไม่รู้สึกตัวแล้ว....ทุกอย่างขึ้นกับบดุลยพินิจแพทย์ แกตัดสินใจได้เต็มที่ตามที่เห็นสมควร
และนี่คือคำอนุญาต
การไปปลีกวิเวกครั้งนี้ ถือว่าเป็นการไปเตรียมร่างกาย จิตใจ... เพื่อที่จะอยู่กับความป่วย และเตรียมไปจนถึงว่า.... หลังจากนั้น อาจมีเรื่องราวให้เราไปถึงความทรมานสาหัส หรืออาจจะตายได้ไม่ยากเลย....
ชาวบ้านยังรู้... ถ้าต้องโดนเคโม โดนฉายแสงคือ
รู้ชะตากรรมของร่างกายตัวเองทุกอย่าง ความเสี่ยงอะไรจะเกิดขึ้นได้บ้าง และคงไม่ง่ายสำหรับเงื่อนไขร่างกายที่มีโรคประจำตัวพ่วงมาด้วยแบบนี้....
แม้จะมีอาจารย์เตรียมดูแลแต่ถ้ามันต้องเจอปัญหาก็ต้องเจอใครก็ห้ามไม่ได้.... จะหนักเบาไม่มีใครรู้
แม่พิกุล....หนูต้องถูกผ่าตัดใหญ่มาก แผลตามตัวน่าจะหลายที่เลย ไม่รู้จะทรมาน จะเจ็บขนาดไหน หนูเป็น SLE ด้วย ถ้าต้องให้เคโม ต้องฉายแสง.... คิดสภาพตัวเองไม่ออกเลยค่ะ หนูอาจตายเพราะยา ไม่ใช่เพราะมะเร็ง....
เราบอกเล่าความในใจให้ครูบาอาจารย์รับรู้...ท่านดูแล คอยขนาบเรามาเกือบสิบปี
ท่านบอกเราไม่เอาไหน ไม่เด็ดขาดเข้มแข็ง
ไม่ต่อเนื่อง ไม่ขยัน ดีตรงทำไม่ทิ้ง กี่ปีๆก็ยังมา สะสมแบบทีละน้อยๆ
บอกครูบาอาจารย์เหมือนคนรู้ว่า
ชีวิตในตอนนี้ถ้าเขาให้กลืนกินยาพิษก็ต้องกิน ในฐานะหมอ เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธการรักษาที่จุดนี้ จุดที่หมอมีความหวังในการรักษา....
ฉันรักษาแก ฉันหวังว่าแกต้องหาย ฉันจะรักษาแกเอง แกดูแลคนอื่นมาเยอะ ให้คนอื่นดูแลแกบ้าง ฉันดูแลแกเองไม่ต้องห่วง
เพื่อนบอกเราแบบนั้น
แม่พิกุล เมื่อรับทราบ ท่านย้ำสิ่งที่คอยเตือนมาตลอด ทุกครั้งที่ได้เตืนกัน....
หมอไม่ต้องเอาอะไรนะ เอาแค่รู้สึกตัว
ดีแล้วที่หมอมาก่อนผ่าตัด ชีวิตไม่แน่นอน มัจจุราชมาเตือน หมอยังจะเอาอะไรกับโลกอีก ทางข้างหน้ามีแต่ทุกข์ แก่ เจ็บ และตาย ความพลัดพรากรออยู่ เจริญสติสัมปชัญญะให้มาก หมอจะได้ผ่านมันไปได้ หมอทนนะ อดทน ไม่ต้องแก้ไขอะไร ทนตัวเองให้ได้ ทำสติสัมปชัญญะให้มาก ทำความเพียร อย่าหลงทาง สร้างเหตุที่ดีไว้ ไม่ต้องอยากได้ผลอะไร
ท่านดูแลประคับประคองเราตลอดสองสัปดาห์การเข้ากรรมฐาน ได้แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศล ขอขมาเจ้ากรรมนายเวร ระลึกถึงพ่อแม่บุพการี และบุคคลอันเป็นที่รัก เพื่อนสนิท มิตรสหาย ให้ทุกคนได้อานิสงส์แห่งบุญนี้....ขอโทษด้วยใจ และให้จากใจ... ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนคืนมา
เราพร้อมใช้ร่างกายของเรา รับผลแห่งกรรมอีกครั้ง ด้วยใจที่ไม่เร่าร้อน หรือหวาดกลัว.....พร้อมรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเจ็บ หรือตาย
เราอยู่กับมะเร็งมาตลอดสองเดือนหลังวินิจฉัย ก่อนผ่าตัด อยู่กับมันด้วยความสงบนิ่ง ตั้งแต่วันแรกที่รู้ผลตรวจ ใข้ชีวิปกติ กินได้ นอนหลับ ทำงาน ไม่มีอาการ วิตกกังวลใดๆ จนเพื่อนร่วมงานแปลกใจ...เราเหมือนคนไม่ป่วย
พี่ไม่คิดอะไรเลยเหรอ พี่นิ่งมากเลยนะ ดูพี่ไม่ตกใจ ไม่กลัว พี่กลัวไหม
น้องๆถาม
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
