บทส่งท้ายปีเก่า 2565 ....... 2
หมอให้ประวัติตัวเองละเอียดเลยค่ะ เป็นคนไข้ที่ประวัติเป๊ะมาก พยาบาลดมยา ชื่นชมตอนมาซักประวัติ เตรียมเข้าห้องผ่าตัด.....
จังหวะนี้เลยถือโอกาสบอกเขาว่า
ช่วงผ่าตัด กับหลังผ่ารบกวนช่วย keep warm ให้ดีๆด้วยนะคะ ตัวเย็นง่ายมาก แล้วสร้างความร้อนเองแทบไม่ได้เลย ขอผ้าห่มอุ่นนะคะ....
มันคือความไม่ปกติของร่างกายเราอย่างหนึ่ง....
เวลาอากาศเย็น ไม่ต้องถึงขั้นหิมะตก แค่ต่ำกว่า 25 องศาเราก็เริ่มยาก ร่างกายเราต้องถูกดูแลเหมือนทารก....
ทักทายผู้คนในห้องผ่าตัด รุ่นเพื่อน รุ่นน้อง
หมอเจ้าของไข้เข้ามาทักทายอย่างทะมัดทะแมง
และคนที่ดมยาคือ.... อาจารย์หัวหน้ากลุ่มงานที่เมื่อก่อนสมัยเรายังเป็นอินเทิร์นศัลย์ต้องวิ่งมาขอเซ็ทเคสเข้าห้องผ่าตัดกับอาจารย์เสมอๆ....
อาจารย์จำเราได้ แม้จะผ่านไปแล้วร่วมยี่สิบปี...
อาจารย์ขา หนูไม่สบายอีกแล้ว รอบนี้อาจารย์ต้องเดือดร้อน หนูดีใจ อาจารย์มาดมยาให้
เส้นเลือดหายากมาก เป็นอีกหนึ่งความพิเศษของร่างกายนี้ เราไม่ใช่ผู้หญิงที่ความสูงมาตรฐานหญิงไทย เรียกได้ว่าใครเห็นก็มักจะแซวให้ไปประกวดนางงาม หรือเดินแบบมากกว่า แต่เส้นเลือดไม่โตตามตัว เส้นเล็ก เหมือนเส้นเลือดเด็ก.... อีกแล้ว
เพื่อนจับมือเราไว้ตลอด เหมือนไม่อยากให้เรากลัว....
เส้นเลือดเล็ก หายากแตกง่าย หลายครั้งที่เจาะเลือดต้องใช้ขนาดเข็มของเด็ก ไปจนถึงต้องตามพยาบาลเด็กมาเจาะเลือดให้ ทำให้เวลาป่วยชอบนอนรักษาตัวที่วอร์ดเด็ก ....
เคยบอกทุกคนว่า ถ้าจู่ๆต้อง resuscitate กัน เปิด central line เลยนะ ไม่ต้องมาเสียเวลางมหาเส้นตามแขนขา
รอบนี้น้องหมอดมยาเปิดไม่ได้ เป็นอาจารย์เปิดเส้นให้ได้ และเพื่อนบอกว่า ไม่ต้องห่วงนะแก ถ้าต้องให้เคโม ฉันไม่ให้แกต้องมาแทงเข็มบ่อยๆหรอก เส้นแบบนี้เละหมด วางพอร์ตเอาแก...
เราก็ได้แต่พยักหน้า...จะทำอะไรก็ทำ ชีวิตตอนนี้เหมือนไม่ใช่ของเราอีกแล้ว สุดแล้วแต่ว่าจะต้องเจอกับอะไร....
ถึงตรงนี้ ต่างคนต่างมีบทบาทของตน
เพื่อนเป็นหมอ อาจารย์เป็นหมอ เราเป็นคนไข้...
จิตที่ถูกเตรียมไว้ มีสติสัมปชัญญะเป็นที่อยู่
รับรู้อยู่กับการภาวนาที่คุ้นเคยก่อนหมดสติ
และตื่นรู้อีกทีพร้อมภาวนาต่อทันทีเมื่อถูกอาจารย์เรียกให้ตื่น.... แม้แต่ตัวเองยังอัศจรรย์ใจ จิตรู้ต่อกันขนาดนี้เชียวหรือ.....
แหมเสียดายถอดจิตไม่เป็น 😂
เพื่อนเรายืนผ่าตัดร่วมหกชั่วโมงกว่า....
ตื่นมาเพื่อนเอามือมาจับมือเราแล้วบอกว่า เสร็จแล้วนะ เราเห็นนาฬิการที่ผนังห้องผ่าตัด มันจะสี่โมงเย็นแล้ว เข้ามาตั้งแต่เช้า...
จำได้ว่าเราถามเพื่อนไปว่า กินข้าวเที่ยงหรือยัง ได้พักไหม....
เพื่อนบอกกินแล้ว มีคนมาเยี่ยมนะ....คนเป็นห่วงเยอะ โทรมาถามตอนผ่าก็หลายคน แล้วก็มีมาเยี่ยมตอนนี้ด้วย
เพื่อนอีกสองคน โผล่มาในห้องผ่าตัดหลังผ่าเสร็จ ทุกคนเป็นห่วง....
มันดีมากนะ เพื่อนคนที่ผ่า... หมอของเราบอก เขาเล่าบรรยากาศตอนผ่าตัดให้ฟัง
พอปูผ้าเสร็จ เราก็ตัดความกังวลเรื่องแกทิ้งเลย ตรงนี้เป็นแค่คนไข้ ฉันทิ้งความกังวลที่ต้องผ่าให้เพื่อนออกหมด...
ใจมันดีมากแก ค่อยๆเลาะไปทีละชั้น เลาะง่ายมากเลย ไม่ยากไม่ติดอะไรเลยนะ แล้วมันก็ดีกว่าที่คิดไว้แต่แรกมาก
ก้อนเล็กกว่าที่ตรวจเจอนะ ไม่มีกระจายไปต่อม
น้ำเหลืองเลย ตอนผ่าส่ง patho ส่วนที่ต้องเลาะเลาะออกได้ทั้งหมด
รอผล patho ใหญ่นะ.... ดีแก ดีมากๆ
ขอบใจนะที่ยอมมาผ่าที่นี่ ให้เรา set ผ่าที่นี่
ไม่ให้เราต้องยกทีมไปผ่าข้างนอก ฉันคุ้นกับห้องผ่าตัดที่นี่ คุ้นระบบ และทุกอย่างที่นี่ฉับควบคุมได้ ขอบใจมากที่มาผ่าที่นี่นะ .... นอนบนเตียงท่ากึ่งนอนสามวัน ห้ามลุก ห้ามนั่ง ตะแคงตัวไปมาได้....เพื่อนสั่ง
เราตัดสินใจเลือกรพ.ที่จะผ่าแบบเอาที่หมอผ่าตัดสบายใจ เพราะรู้ว่า เขาเครียดที่ต้องผ่าเพื่อน มันเป็นการผ่าตัดใหญ่ที่เขาไม่อยากพลาดกับคนใกล้ตัว
และนี่คือสิ่งที่เราต้องอดทนหลังผ่าคือการอยู่กับแผลขนาดใหญ่บนร่างกายสามสี่ห้าหกเจ็ดแปดแผล ใช่แปดแผลเล็กใหญ่รวมกันบนตัว....
ไม่นับรวมรอยเข็มอีกนับสิบ นับแค่รอยมีดกรีดลงบนเนื้อ อยู่กับแผลเหล่านี้ในท่าที่ถูกจำกัด
มีสายยางต่อออกมาจากเนื้อเพื่อระบายน้ำเลือดน้ำเหลืองที่คั่งค้างในแผลอีก 2 สาย....
เราจะถูกจองจำบนเตียงคนไข้ด้วยบาดแผล ความเจ็บปวด และความไม่มีอิสระให้การใช้
ท่าเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าตามใจชอบ....
เราต้องอยู่ท่านอนยกหัวสูงสามวันสามคืน...
ห้ามลุก ห้ามลงจากเตียง ทำได้แค่พลิกตัว เป็นเวลา 72 ชม.
เราทักทายกับเพื่อนหมออีกสองคนที่มาเยี่ยม ก่อนถูกย้ายไปห้องฟื้นตัว นอนอุ่นใต้ผ้าห่ม ก่อนส่งกลับห้องตอนเกือบห้าโมงเย็น แม่รออย่างกระวนกระวายทั้งวัน.....
เราถูกคุมขังบนเตียงด้วยบาดแผลตามตัวทั้งที่ท้องและหน้าอก มีความปวดเมื่อยการจำกัดท่า ตลอด 24 ชม.ต่อวัน หนีไม่ได้
เราอยู่กับสิ่งเหล่านี้ด้วยการภาวนา......
ใจเราจึงมีที่อยู่ เราเอาใจมาไว้ตรงนี้ เรามีสติสัมปชัญญะเป็นเพื่อน เราเพียรระลึกรู้... บ่อยๆๆๆ
ตลอดสามวันแรก
เราขอใช้มอร์ฟีนบรรเทาปวดแค่ 1 ครั้งในคืนแรกหลังผ่าไม่กี่ชั่วโมง คืนนั้นอาเจียนด้วยฤทธิ์ยาอีกสองสามที....
ทุกครั้งที่อาเจียนคือแผลสดๆขนาดใหญ่ที่ท้องถูกกระชาก....แค่โด๊สเดียว หลังจากนั้นตลอดสามวันแรก....
หมอให้ pain score เท่าไหร่ค่ะ พยาบาลคอยถามทุกครั้งที่เข้ามาดู
2-3 ค่ะ...ไม่เยอะ
pain score แค่นี้ตั้งแต่ใน 24 ชม.แรกหลังผ่า
หมอเอายาแก้ปวดไหมคะ ... แผลมันยังสดมาก
ไม่ค่ะ หมอไม่ปวด....
ใช้ยาพาราแก้ปวดไป สามเม็ดในสามวันแรก หลังจากนั้นไม่ใช้อีกเลย
ผลชิ้นเนื้อ ผลตรวจย้อมทั้งหมด ออกแล้วนะ เพื่อนบอกหลังผ่าตัดไปแล้วเกือบสิบวัน ช้าเพราะต้องย้อมเพิ่ม แถมติดวันหยุดนักขัตฤกษ์
ดีแก ดีมาก เป็น stage 1 แบบแค่เริ่มมี microinvasive มะเร็งเพิ่งจะเริ่มเจาะออกจากแคปซูลที่หุ้มมันอยู่เลย เห็นเพราะแม่นตอนเจาะเอาชิ้นเนื้อได้ตรงนั้นพอดี ตรงที่มัน invasive
มือแม่นมาก มีแค่ cut เดียวที่เจอตอนทำ biopsy ก่อนผ่าตัด จนต้องย้อมพิเศษกับชิ้นเนื้อก้อนใหญ่หา
มันเป็น stage 1 ที่เหมือน stage 0 นะ เราตรวจเจอเร็ว มันเพิ่งเจาะแคปซูลได้ แต่ยังไม่ได้ออกไปไหนมาก....
โชคดีเอาออกเร็ว ก่อนมันไปไกลกว่านั้น ...
เราจะปรึกษาอาจารย์เมดอีกที เรื่องเคโม กับฉายแสง....
และแล้ว เราก็ถูกส่งให้อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญสาขาอายุรกรรมโรคมะเร็งดูแลต่อ ด้วยบริบททั้งหมด ประวัติ ความเสี่ยง ผลย้อม ลักษณะเซลล์ ระยะการลุกลามของโรคทั้งหมดจบที่....
หมอไม่ต้องฉายแสงนะ เคโมก็ไม่ต้อง.....
ใช้เวลารักษาตัวทั้งหมด หนึ่งเดือนครึ่งตั้งแต่ผ่าตัดจนสามารถกลับไปทำงานได้....ในสภาพดี
ตอนนี้ผ่านมาได้
10 เดือนหลังตรวจพบ
8 เดือนหลังผ่าตัด
ทุกอย่างยังสงบ ซึ่งเราเองก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่ามันจะสงบไปอีกนานแค่ไหน 8 เดือน 1 ปี 2 ปี หรือจะอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี
เราเป็นคนไข้โรค SLE คู่กับโรคอื่นในตัวอีกที่ป่วยเป็นมะเร็งที่โชคดีมากที่สุุด โชคดีที่ตอนนี้โดนเพียงเท่านี้.... แม้อนาคตจะไม่แน่นอน ยังไม่อาจคาดหวังอะไรได้ 100%...
เขารับรองความปลอดภัยของชีวิตเราแค่ 5 ปีเท่านั้น... และไม่ได้รับรอง 100% ด้วย...
ฉะนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
