ฎีกาที่ 5153/2563
ข้อเท็จจริงได้ความว่า ในการชี้สองสถาน ศาลชั้นต้นกำหนดประเด็นข้อพิพาทว่า สัญญาซื้อขายที่ดินพิพาทระหว่างโจทก์กับจำเลยเป็นนิติกรรมอำพรางอันตกเป็นโมฆะหรือไม่ และจำเลยต้องคืนที่ดินพิพาทให้แก่โจทก์หรือไม่ หากไม่สามารถคืนได้ต้องรับผิดชดใช้ราคาที่ดินพร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์หรือไม่ เพียงใด แล้วมีคำสั่งให้งดสืบพยานโจทก์จำเลยและวินิจฉัยในข้อกฎหมายว่าการทำนิติกรรมระหว่างโจทก์กับจำเลย
โดยโจทก์แสดงเจตนาจดทะเบียนโอนขายที่ดินแก่จำเลย จึงเป็นเพียงนิติกรรมอำพรางโดยสมรู้กับจำเลยมาตั้งแต่แรกย่อมตกเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 155 วรรคหนึ่ง กรณีดังกล่าวเป็นการที่ศาลได้วินิจฉัยชี้ขาดเบื้องต้นในข้อกฎหมาย อันทำให้คดีเสร็จไปทั้งเรื่อง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 24
ไม่เป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาตามมาตรา 227 แม้จำเลยไม่ได้โต้แย้งไว้ก็มีสิทธิอุทธรณ์ได้ ที่ศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นพ้องด้วย (พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปคดี)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
