เคยคิดและติดกับดักการเป็นคนดีไหม....
คำที่แม่พิกุล...หรือที่ใครๆเรียกท่าน ป้าพิกุล
อุบาสิกา พิกุล มโนเจริญ
ท่านเป็นศิษย์ของหลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ
ท่านเป็นผู้หญิง.... น่าจะคนเดียวในวิธีการปฏิบัตินี้ที่เข้มแข็งมากในการปฏิบัติเดินในเส้นทางสายภาวนาสายนี้อย่างเข้มแข็งและอาจหาญมาร่วมสามสิบกว่าปี .... ท่านเป็นอุบาสิกาที่อุปฐาก ดูแลพระปฏิบัติมาเยอะมาก นับร้อยรูป พันรูป
หลายครั้งที่ท่านถูกหลวงพ่อ หลวงตาเชิญออกจากห้องครัว เพื่อให้กำลังใจผู้ปฏิบัติธรรม....
ท่านเป็นแม่ครัวของวัดค่ะ.....
ท่านเป็นคนเดียวที่ทำให้เรายอมสวมผ้าซิ่นสีขาว เพื่อปฏิบัติธรรม ด้วยการตอบคำถาม ....
และคำตอบทำให้เรายองแต่งเครื่องแบบเวลาอยู่วัด ว่างั้นเถอะ 😅... มัน ดื้อออออ
ท่านสอนเราไว้ว่า ....
หมอ... ไม่ต้องเอาดี ไม่รังเกียจชั่ว ไม่ต้องอยากเป็นคนดีหรือไม่ดี ไม่ต้องแก้ไข
รู้สึกตัวอย่างเดียวให้มากๆ เจริญสติเยอะๆ
สติที่มีมาก เขาจะจัดการแก้ไขเอง....
สติ สมาธิ ปัญญา เป็นธรรมชาติเขามาตามกัน
สติมีต่อเนื่องเป็นกำลังสมาธิ ปัญญามา แล้วเขาจะรู้เอง....
สติรู้ ตรึงไว้ให้ด้วยสมาธิมันจะชัด ปัญญาจึงจะเห็นและใคร่ครวญได้แยบคาย....
ใครมีกำลังสติมาก กลไกนี้ มันจะไวมาก
หมอ... ไม่ต้องอยากเอาอะไรนะ เอาแค่รู้สึกตัว... .
คำท่านสอน....ท่านสอนเราแบบนี้มาตลอดเกือบสิบปีที่วนเวียนไปหาท่าน... สอนคำเดิม ปีหนึ่ง ปีสอง ปีสาม ปีไหนๆ
ตั้งแต่วันแรกที่ท่านให้กรรมฐานครั้งแรก
คือในห้องครัวของวัด.....จนถึงวันนี้ โทรหาเมื่อไม่กี่วันก่อน ท่านก็ย้ำและเตือนเสมอ....
หมอไม่ต้องเอาอะไรนะ เอาแค่รู้สึกตัว....
เราก็จำเสมอไม่เคยลืมเลือน.....
เป็นเรื่อแปลก คำสอนเดิมๆ ทำเหมือนๆเดิม
แต่ใจเปลี่ยน....เป็นศาสตร์ที่ล้ำกว่าศาสตร์ใดในโลกนี้......
คำสอนชี้ทางปฏิบัติไม่ต้องเปลี่ยน จะกี่ปีก็ตาม ผลที่เกิดไม่ได้เกิดจากคำสอนที่ต้องลึกซึ้งขึ้น หรือยากขึ้น ต่างจากการเรียนอื่น.....ไม่แปลกที่ความจริงนี้คงอยู่มาได้กว่าสองพันห้าร้อยกว่าปีแล้ว.... เวลาทำอะไรความจริงไม่ได้เลย .....
การภาวนาไม่ใช่การตั้งใจเป็นคนดีหรือรังเกียจคนชั่วในตัวเอง ไม่ใช่การตั้งใจทำสมาธิ
การภาวนาคือการมีสติระลึกรู้อยู่กับปัจจุบัน ทีละขณะ ทีละขณะ ประคองรู้อยู่แค่นั้นอยู่กับความเป็นจริงอย่างต่อเนื่อง.... โดยให้จิตเกาะกับสิ่งหนึ่งสิ่งใดไว้.... หลวงพ่อเทียนท่านใช้การเคลื่อนไหว ทั้งยืน เดิน นั่ง นอน และอิริยาบทย่อยทั้งหมด โดยมีรูปแบบการฝึกด้วยการเดินจงกรมและเคลื่อนมือสร้างจังหวะให้จิตคุ้นชินกับอิริยาบทย่อยของกาย
ครูบาอาจารย์บางท่านก็ใช้พุท โธ บางท่าน ก็หนอ บางท่านก็จับลมหายใจ.... กรรมฐาน คือฐานที่จะให้ใจเกาะมีเยอะมาก หลากหลายรูปแบบ แต่ทั้งหมดคือกุลโลบายในการฝึกเจริญสติสัมปชัญญะ เพื่อให้มีกำลังสมาธิ จนปัญญาเกิดตามมาได้ ปัญญาแบบนี้คือ
ภาวนาปัญญา...
ภาวนา.....เส้นทางสู่การสอนจิต ให้จิตรู้
การภาวนา เราจะเห็นทั้งดีและชั่วในตัวตนของตนเอง เห็นธรรมชาติทั้งหลายในตัวเอง....
เราจะรู้จักตัวเองที่สุด เมื่อภาวนา เราจะมองเห็นตัวเองตามความเป็นจริง .....
และเมื่อรู้ตัวเอง เห็นตัวเอง เข้าใจตัวเอง จะเข้าใจคนอื่น ความเห็นอกเห็นใจก็ตามมา การให้อภัย การละเว้นการเบียดเบียน เราทุกข์เช่นไร เขาก็จะทุกข์ไม่ต่างจากเรา เราไม่ชอบ ไม่อยากถูกรังแแกทำร้าย คนอื่นก็ไม่อยากเหมือนกัน เราหวงคนรัก คนอื่นก็หวงเราก็ไม่แย่ง เราหวงของคนอื่นก็หวงเราย่อมไม่ขโมย ...
มองเห็นภัยจากการทำไม่ดีของตัวเอง...
ย่อมละเว้นเองตามธรรมชาติ
เมื่อภาวนา การเบียดเบียนกันจะน้อยลง
เมื่อเห็นตัวเองทั้งดีและชั่วอย่างชัดเจน เราก็จะมีสิทธิ์ เลือกทาง เลือกทำ.... เมื่อสติมี เรามีโอกาสเลือกทำดี ละชั่วได้ทัน ไม่ได้พยายามเป็นคนดี แต่เพราะเห็นตามจริงจึงเลือกได้ ระงับได้ ละได้ วางได้
เราก็ทำอย่างที่ท่านบอกอย่างงงๆ แต่ก็พยายามทำ เจริญสติ ระลึกรู้บ่อยๆ ให้ต่อเนื่อง
ทำเข้าไว้ๆ เพื่อพิสูจน์คำของท่าน....
เอาจริงๆนะ เริ่มต้นทำเพราะต้องการหาหนทาง
และอยากพิสูจน์ ......
เรียกว่าอยากลองของ ลองดีก็ได้ค่ะ
ซึ่งมันมีทางเดียว คือ ทำให้ถูก ทำให้จริง ทำให้ต่อเนื่อง ถ้าทำไม่ถูก ทำไม่จริง ทำไม่ถึง ก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ยอะไร....
ซึ่งเป็นปัจจัตตัง....
และเราก็จะมั่นใจในการเดินทาง
และไม่ว่าจะฝึกแบบไหนถ้าตรงทาง จะสื่อสารกันได้หมด คุยกับคนที่ฝึกแบบลมหายใจก็คุยกันรู้เรื่อง คุยกับคนฝึกแบบหนอ ก็รู้เรื่อง คุยกับคนฝึกพุท โธ ก็รู้เรื่อง ....
ไม่เคยสนทนาขัดแย้งก็บครูบาอาจารย์ท่านใดเลย ไม่ว่าท่านจะฝึกตนมาด้วยวิธีใด เราซักถามข้อสงสัยให้ท่านช่วยได้ทั้งนั้น มีแต่ท่านเมตตตาชี้แนะ และบอกว่า ทำต่อนะ
ไม่ต่างอะไรกับคนเคยเห็นช้างมาเจอกัน จะเดินเข้าป่าทางไหนเพื่อไปตามหาตัวช้างได้ เมื่อเห็นแล้ว ย่อมพูดถึงช้างได้ตรงกันทุกคน ไม่มีใครขัดแย้งใคร
ถ้าเราอยากเจอช้าง ทางที่พาเจอช้าง ทางไหนก็ได้ขอให้ตรงไม่หลงทาง ทุกวิธีทุกทางจะเข้าสู่ทางสายหลัก คือทางสายกลาง ทางเอก มีทางเดียว... แค่นั้นเอง ขอให้ทำจริงๆและต่อเนื่อง .....
ผู้เขียนใช้เวลา 20 ปีของชีวิตนี้
ตั้งแต่อายุ 26 ปี
10 ปีแรกใช้เวลาไปกับการเรียนรู้ เรื่องที่ไม่เคยสนใจที่จะเรียนรู้มาก่อน และเพื่อหาผู้บอกทาง ในการเรียนรู้และค้นหาคำว่า ภาวนา.....
วันนี้เข้าใจได้เพียงแค่นี้และสรุปออกมาได้ตามที่ถ่ายทอด....
ยังไม่ถึงไหน ยังอ่อนด้อยด้วยปัญญานัก และยังไม่เอาไหนอีกมากกกกกกกกกกก......
กำลังสติปัญญา วัดเมื่อยามภัยมา....
ขอมอบสิ่งนี้ให้เป็นของขวัญปีใหม่....
ให้ได้เท่าที่มี....
หลวงพ่อเทียน
ท่านป. ปยุตโต
แม่พิกุล
ภาพของวัดป่าแก้งใหม่ อ.สังคม.จ. หนองคาย
แปลงผักสำหรับผู้มาปฏิบัติธรรมสวนแสงเทียนศิริบูรณ์ค่ะ ถ่ายเมื่อสองปีก่อน หนีจากเมือง ขึ้นเขาเข้าป่าไปปลีกวิเวก พักใจ วันกลับได้ผักมาเพียบ
- 12
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
