ผีเสื้อและดอกไม้หนังสือโบๆแสนรัก
ผู้แต่ง-นิพพาน
สำนักพิมพ์ผีเสื้อ
รางวัลหนังสือแห่งชาติพ.ศ.2521
ภาพยนต์ โดย ยุทธนา มุกดาสนิท
เรื่องอื่นอาจจะขอแต่อ่านหนังสือ กลัวว่าดูหนังด้วยจะเสียความรู้สึก
แต่เรื่องนี้ไม่เลยค่ะ นึกถึงเรื่องนี้ทีใด ทั้งหนังสือและภาพยนต์จะตามติดกันมาทุกครั้ง
..สมองก็จะแฟลชแบ็คไปเห็นเรื่องราวชีวิตจริงของเหล่าเด็กหนุ่มขบวนการขนข้าวสารและน้ำตาลหนีภาษี แถว ๆ สถานีรถไฟ โดยเฉพาะอำเภอเทพา-และสุไหงโกลก
นี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง เห็นบ่อยในยุคสมัยโน้น..นับหลายสิบปี..มาแล้ว
..
ฮูยัน เด็กหนุ่มชาวมุสลิมที่เกิดในครอบครัวที่ฐานะยากจน มีพ่อเป็นกรรมกรรถไฟซึ่งกำลังจะตกงาน มีน้องอีก 2 คน ดุณญา และอะเครยา วัยกำลังกิน กำลังเรียน และกำลังโต
ฮูยันต้องออกจากโรงเรียนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่ากระดาษสอบทั้งที่เป็นเด็กเรียนเก่ง
ฮูยันดิ้นรนหาเงินด้วยวิธีต่าง ๆ
เริ่มแรกด้วยการเดินขายไอติม แต่ไปไม่รอด
..จนกระทั่งเข้าไปอยู่ในขบวนการกองทัพมด ลอบขนข้าวสารข้ามประเทศ
ฮูยัน..เป็นเด็กเรียนดีแต่ยากจน ในความรู้สึกนึกคิดเต็มไปด้วยความรู้สึกด้อยกว่าเพื่อน ๆ ในเรื่องฐานะความเป็นอยู่
เริ่มตั้งแต่เรื่องที่พ่อ..ซึ่งเป็นมุสลิมแต่อาศัยที่ในวัดสร้าง"บ้าน"หรือจริงแล้วคือกระต๊อบ
โชคดีที่ฮูยันมีพ่อเป็นต้นแบบ
พ่อผู้หยิ่งในเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเอง
แต่ฮูยันไม่สามารถหนีความจริง-ความยากจนและข่นแค้น
"...พวกนั้นคงไม่รู้ว่า ความหิวเป็นอย่างไร"
ถึงจะรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม แต่เขาก็ยืดอกเผชิญหน้า เขาหางานหาเงินขายไอศครีมให้ครูเป็นงานแรก
และได้ซึมซับคำพูดครูที่ว่า
"จำไว้ว่า บางครั้งคนเราก็อยากทำอะไรดี ๆ เพื่อคนอื่นได้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน"
ฮูยันไม่ได้เรียนต่อ..แต่น้องทั้งสองต้องได้เรียน
คือปณิธานของฮูยัน
❤️เรื่องนี้ละเมียดละไมเกินกว่าจะย่อซะแล้ว
เครดิตรูป pixabay thank you very much
ขอแนะนำ"มิมปี"นางเอกวัยจิ๋วหน่อยค่ะ
มิมปี เปรียบเสมือนดาวประจำตัวของพระเอก
เธอเป็นคนที่มาชี้หนทางทำมาหากินให้กับฮูยัน คำตอบในซีนท้ายสุดจากหนัง
เธอ-มิมปีพูดคุยชี้ทางชักชวนฮูยันร่วมกันทำสวนดอกไม้
"ปลูกดอกไม้ให้มาก ๆ ที่ไหนมีดอกไม้ ที่นั่นก็จะมีผีเสื้อมาบินเต็มไปหมด”
“เราอาจจะไม่ได้ไปไหนไกล ๆอย่างผีเสื้อ แต่ถ้าเรามีใจฝันจะไป ใจของเราก็จะไปได้ก่อน”
“ฝันว่าไปในที่ ที่เรามีความสุข"
...ฝันให้ไกล ไปให้ถึง...
Credit pixabay
ฮูยัน ดุนญาและอาเครฺญา สามพี่น้องผู้มีบุคลิกไปคนละแบบ
ดุนญา มักจะต้องแอบป้ายเหงื่อ
"ขี้อิจฉา"(เหมือนเราเลย)
เพราะเป็นลูกคนกลาง
อาเครฺญา เด็กหญิงน้องนุชสุดท้องผู้เต็มไปด้วยจินตนาการ
"ทำไมดอกบัวจะต้องอยู่แต่ในหนองคลองบึง เอามาปลูกบนดินไม่ได้หรือ"
เจ้าหล่อนมักจะเพียรถามฮูยันผู้พี่ในหลายเรื่องเสมอ ๆ
รวมไปทั้ง
"สวรรค์มีจริงหรือเปล่า"
"บนสวรรค์ที่มะไปอยู่...เป็นอย่างไรนะ"
"ทำไมไอ้เข้ต้องนอนอ้าปากด้วย"
"ทำไมไอ้เข้อยู่ในน้ำก็ได้..อยู่บนบกก็ได้"
สำหรับ ฮูยัน พี่ผู้เป็นคนที่ถ่ายทอดบุคลิกความเป็นคนดี รักเกียรติ รักศักดิ์ศรีจาก
"ปุนจา"ผู้พ่อ
ฮูยันเป็นเด็กดี เรียนดี ไม่เคยคิดแตกแถว ไม่เกเร ไม่ขบถว่างั้นเถอะ
ชื่นชอบมากกับเนื้อความในบทหนึ่ง
ที่สามพี่น้องไป"ตกปลา"ด้วยกัน
ดุนญา น้องชาย ผู้ซึ่งดูเหมือนไม่ค่อยเอาถ่านในการเรียน
แต่เชี่ยวชาญนักในการตกปลา
ดุนญาเชี่ยวชาญและควบคุมสติได้ดีกว่าพี่ ฮูยันในการกระโดดน้ำไปช่วยชีวิต"อาเครฺญา"ซึ่งจู่ ๆ ดุ่มเดินไปเก็บดอกบัวจนจมในสายน้ำ
ลำพังถ้ามีแค่ ฮูยัน อาเครฺญา อาจต้องถึงกับเสียชีวิต
..ฮูยันสรุปในความคิดตัวเองว่า..
คนแต่ละคนก็จะต้องมีอะไร ๆ ที่ดี ถนัดและเป็นจุดเด่นของแต่ละคน
ดั่งดุนญา เพียงแต่ว่าคนคนนั้นจะต้องค้นพบมันด้วยตัวเอง
และบางครั้งบางคนก็ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดได้เหมือนกัน
ชีวิตคนเราคงคล้ายกัน ตรงนี้ เพราะโลกเราเปรียบเสมือน "โรงละครโรงใหญ่"
ฉากสุดท้ายต้องตาย ด้วยกัน ทุกตัวละคร🎶🎵
โศกนาฏกรรมของ"นาฆา"
โศกนาฏกรรมของ"นาฆา"เป็นเพียงหนึ่งในโศกนาฏกรรมของกองทัพมด" หรือขบวนการขนของหนีภาษี ซึ่งต้องเผชิญผู้ตรวจทั้ง การ์ดรถไฟ ตำรวจรถไฟและฝนฟ้าที่ไม่เป็นใจ
นาฆาตัดสินใจปีนขึ้นหลังคารถไฟในวันฝนตกหนักวันหนึ่ง
ℹ️ปรกติจะไม่มีใครทำอย่างนี้เพราะเป็นการเสี่ยงมากเกินไป
ฮูยัน อาเดล(สมาชิกกองทัพมดคนหนึ่ง)และมิมปี ได้แต่สงสัย
และพูดคุยกันหลังพบเหตุร้ายของนาฆา
ฮูยันแปลกใจ สังหรณ์ใจอยู่แล้วเพราะเขาได้ยิน นาฆาบ่นว่าเบื่ออาชีพนี้เต็มที
และคงจะทำแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย
"อยากเห็นหัวรถจักรเป็นครั้งสุดท้าย" นาฆาพูดไว้ก่อนตาย
นิพพาน-ผู้เขียนยังได้สอดแทรกถึงประเพณีของมุสลิมเกี่ยวกับการตาย
ซึ่งดูเรียบง่ายและ..."งานตายนี้สำคัญกว่างานคนเป็น"
เป็นคำพูดหนึ่งซึ่งสื่อให้เห็นภาพได้ดี
มิมปี,ฮูยันและอาเดลเก็บความรู้สึกลึก ๆ ไว้ในใจเงียบ ๆ
แต่ดวงตาเอ่อท้นด้วยน้ำตา
"คนเราก็เท่านี้จริง ๆ"
หลังจากเรื่องของนาฆา เป็นมิมปีอีกที่ช่วยชี้แนะช่วยคิด เมื่อฮูยันคิดจะเลิกอาชีพ
ซึ่งทั้งเสี่ยงภัยและผิดกฎหมาย
การปลูกสวนดอกไม้และการคิดค้าดอกไม้รวมไปถึงสิ่งที่มิมปีพูดว่า
"ปลูกดอกไม้ให้มาก ๆ ที่ไหน
มีดอกไม้ ที่นั่นก็จะมีผีเสื้อมาบินเต็มไปหมด เราอาจจะไม่ได้ไปไหน ๆไกล ๆอย่างผีเสื้อ แต่ถ้าเรามีใจฝันจะไป ใจของเราก็จะไปได้ก่อน ฝันว่าไปในที่ ๆ เรามีความสุข"
มันอาจไม่ได้หมายความว่าทั้งคู่จะลงเอยที่การทำสวนดอกไม้จริง
..🌸🌹..
เป็นดั่งความมุ่งหวัง ความฝันมากกว่านะ
สำหรับความคิดของป้าน่ะ
- ★ความฝันที่จะมีอนาคต อาชีพที่ดี มั่งคงและมีความสุข
- ★..ฝันให้ไกลและไปให้ถึง..
จำได้ว่าอ่านตอนจบหรือดูหนังซีนสุดท้ายครั้งใด(ดูหลายรอบ)
จะเอาใจช่วยฮูยันและมิมปีทุกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่อิ่มไปกับ ความคิด,ความฝันของเด็กทั้งสองที่ใฝ่ดีแม้ว่าแทบจะไม่มีโอกาสเอาเสียเลย
ฮูยันเดินทางกลับบ้านครั้งสุดท้ายพร้อมของฝากที่พยายามสรรหาเพื่อคนที่เขารัก พ่อ ดุนญา อาเครฺญา และ มิมปี
เขารู้สึกเหมือนว่า ตัวเองเป็นผีเสื้อน้อยตัวหนึ่ง
ซึ่งติดปีกโบยบินไปหา
ดอกไม้แสนสวย
The end ค่ะ
ต้องอ่านค่ะ ดีงามเชียวล่ะค่ะ
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
