วันๆ หนึ่งของทุกคนเป็นยังไงมั่งครับ
สนุกหรือเปล่า มีเรื่องแปลกใหม่หรือเปล่า
มีอะไรที่ท้าท้าย หรือเรื่องราวที่ทำให้ใจเต้นกันบ้างไหมครับ
สำหรับผมเหรอครับ
วันนี้ มันก็คล้ายๆ กับเมื่อวาน
ต่างกันที่ตอนนี้ผมพาตัวเองมาที่ร้านหนึ่ง ที่ไม่ได้มาเสียนาน
เป็นผับ ก็ไม่ใช่ เป็นคาเฟ่ ก็ไม่เชิง
แต่ก็มีเหล่าตลกมาแสดงนะ
เป็นตลกแบบทอล์กโชว์เล็กๆ
ในวงการนี้เขาก็เรียกว่าคอมมาเดียนนั่นแหล่ะ
เกริ่นมาขนาดนี้ ก็ขอโทษด้วยละกัน เพราะผมไม่ได้จะมาเล่าเรื่องของคนเหล่านี้ให้ฟัง
ผมมาพูด หรือบ่นเรื่องของผมต่างหาก
ปกติเวลาไปไหนมาไหน
ผมมักจะมาแบบช่วงเวลาล่วงหน้า หรือนั่งรอ
แม้จะมีช่วงว่างถึงหนึ่งชั่วโมง
แต่แทนที่จะแวะที่บ้าน หรือไปสถิต ณ ที่ไหนก่อน
ผมก็มักจะมารอที่จุดสุดท้ายที่ตั้งใจไว้มากกว่า
และเพราะแบบนี้นี่เอง ผมถึงได้เห็นอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตนเอง
ระหว่างที่พวกคอมมาเดียนเข้ามา ทักทายกัน รู้จักกัน สนิทกัน พูดคุยกัน
ผมเห็นได้ชัดว่า ผมอยากให้มีคนมาทัก มีคนรู้จัก มาพูดคุยกันอย่างสนิทสนมอย่างเป็นกันเอง
แต่ผมเป็นใครน่ะเหรอ ที่คนอื่นๆ เขาจะมาคุยแบบนั้น
ผมไม่ได้เป็นใครเลย
ผมคือ Mr. Nobody ที่อีกไม่นานทุกคนก็อาจจะลืมไป
พอมองพวกเขามองๆ และพูดคุยกัน
มันก็ทำให้ผมคิดนะ
ว่ากูมาทำอะไรที่นี่วะ
สิ่งที่พวกเขาพูดคุยและสนใจกัน
เรื่องจัดเวลา เรื่องเตรียมงานคอมมาดี้ที่กำลังจะมาถึง
เล่าเรื่องราวและมุก
ถึงผมจะเคยสนใจเรื่องเหล่านั้น ได้ลอง และอยากมีส่วนร่วมมากกว่านี้ก็เถอะ
แต่สุดท้ายผมก็เลิกสนใจ และเปลี่ยนเป็นสิ่งใหม่
ซึ่งก็ทำแบบนี้มาตลอดชีวิต
บางทีก็รู้สึกสงสัยเหมือนกันนะ
ว่าจะมีอะไรที่ผมจะตั้งใจทำและหลงไหลมันไปตลอด
อย่างเรื่องเขียนเรื่องเล่า แต่งนิทานก็เหมือนกัน
ทำมาหลายปี แต่สุดท้ายก็เลิกไป
ก็นะ ถ้าคุณเขียนเรื่องเล่าสอนใจ มากกว่า 300 เรื่อง
แก่นของมันก็จะเริ่มวนเวียนและซ้ำซาก
พอมันซ้ำๆ ก็นะ
แต่มีสิ่งหนึ่งนะที่ผมยังคงทำอยู่เรื่อยๆ และบางทีก็ทำไปแม้จะรู้สึกเหมือนไร้ความหมาย
นั่นก็คือ...
การเล่นเกมนั่นเอง
ไม่ว่าจะเกมมือถือ
เกมคอมพิวเตอร์
เกมที่เล่นจบแล้วจบอีกแม้ไม่มีอะไรใหม่
เกมแนวเอาตัวรอด ที่เก็บเควสต์วันซ้ำๆ
เกมพัซเซิลที่เล่นโคตรนานเพื่อที่จะเก็บเรื่องราว แถมเมื่อถูกลบจะไม่มีการเซฟเสียอีก
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้เห็น และคิดว่า เกมมันให้ผมได้
มันคือที่อยู่ของผม
มันมีเป้าหมายที่ชัดเจนที่ถูกระบุไว้
ที่ให้รู้ว่า ผมต้องทำอะไรสักอย่าง และผมบรรลุผลของมันไปแล้ว
แต่ใน ขณะที่ชีวิตของพวกเราน่ะเหรอ
หาแฟน หาเงิน เท่าไร เท่าไหน?
ไม่รู้ ตอบไม่ได้ ต้องกำหนดเอง ขีดเส้น วางแผนให้ตัวเอง
เผอิญไม่ใช่คนมุ่งมั่นหรือมีเป้าหมายในความสำเร็จขนาดนั้น
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ควรทำกันทุกคนก็เถอะ
แต่บางทีก็ได้แต่คิดไว้
บางทีทำสักพัก แล้วก็เลิกทำ
ทำในแอพที่สามารถกรอกข้อมูลและบันทึกได้ทุกวัน
แต่ก็แหกกฏเป็นประจำ เพราะนิสัยและสันดานเดิมๆ ที่แก้ไม่หาย
แต่หลังจากที่ ตั้งใจขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง
ผมก็สัมผัสได้ว่า
เออ มันก็มีอะไรให้จับต้องได้ในโลกที่ไร้แก่นสารนี่เช่นกัน
ไม่แปลกที่ไอ้พวกโหยความสำเร็จทั้งหลายบอกว่าต้องตั้งเป้าเขียนนั่นเขียนนี่
เขียนมาจนคิดว่าจะปิดแล้ว
ผมเลยว่าจะสรุปอะไรที่จะเกิดประโยชน์สักหน่อย
ชีวิตเราแท้จริงไม่ได้มีแก่นสารอะไรเลย
ไม่ได้มีทั้งคุณค่าและความหมายใดๆ
จนกระทั่งเราจะคิด กำหนด หรือมโนภาพมันขึ้นมา
และทำให้มันแข็งเป็นแก่นและจับต้องได้
เมื่อนั้น เราจะเห็นทางเดินของชีวิตเองครับ
Martin Zen
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
