บทที่ 10 เพื่อนเก่า
กว่าจะกลับถึงบ้านพระอาทิตย์ก็เกือบจะลับขอบฟ้า พอดีกับที่ทุกคนกลับมาหลังจากไปทำงาน จรีภรณ์เดินถือของเข้ามาในบ้านพลางส่งสายตามองชายหนุ่มร่างสูงและเบ้ปากให้ใส่ด้วยความหมั่นไส้
“ทำไมไม่บอกว่าจะแวะซื้อของด้วยแม่จะได้ให้คนขับรถขับไปส่ง” บวรลักษณ์เอ่ยขึ้นในขณะที่เดินเข้ามาหา
“นิดหน่อยเองค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะวางของลงที่พื้น
ไม่ทันไรสาวใช้สองคนก็เดินเข้ามาหาเเละหยิบขึ้นเดินจากไป จรีภรณ์ไม่ทันจะอ้าปากบอกห้ามด้วยซ้ำว่าไม่ต้องช่วย เเต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็ถอนหายใจออกมา
ลืมไป…พริมมาเป็นคุณหนู
ถึงเวลารับประทานอาหารเย็น โต๊ะถูกจัดเรียบร้อย กับข้าวแสน อร่อยจากแม่บ้านฝีมือดี จรีภรณ์นั่งฝั่งตรงข้ามกตตน์พลางเหลือบมองเป็นระยะ ตลอดที่ป้ามาลัยตัดข้าวใส่จาน ใบหน้านิ่งขรึมต่างจากที่เห็นเมื่อตอนเที่ยงโดยสิ้นเชิง เเต่ช่างปะไร ไม่ใช่เรื่องของเธอ มันดีซะอีกที่เขาไม่สนใจเพราะนั่นหมายถึงอิสระของเธอนั่นเอง
“จริงสิพริม…พรุ่งนี้เราไปทำงานไหวใช่ไหม ?” บวรลักษณ์เอ่ยถามขึ้นในขณะที่หันมองลูกสะใภ้
จรีภรณ์ไม่รู้ว่างานแบบไหนที่พริมมาทำ ตอนนี้ได้เพียงแต่รับยิ้มและตอบว่า “ค่ะ”
“งั้นพรุ่งนี้เราก็ช่วยดูงานพริมด้วยนะไม้” บวรลักษณ์หันไปพูดกับลูกชายคนเล็กที่ก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจใคร
กตตน์วางช้อนส้อมลงเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่พลางฉีกยิ้มที่มุมปาก
“ครับ” เพียงตอบรับสั้นๆ โดยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าภรรยาสักนิด
จรีภรณ์รับรู้ความรู้สึกที่ไม่เต็มใจของชายหนุ่มได้ เขาไม่ได้รักภรรยาเลยสักนิดเดียว
“ก็ดีแล้ว อย่าให้เป็นขี้ปากของพนักงานแล้วกัน” มารวีพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
กตตน์มองด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่สน ‘เพราะแบบนี้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ชอบผู้ชายจริงๆ !’
หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยเเล้ว จรีภรณ์เดินเข้ามาในห้องเพื่อจัดเก็บเสื้อผ้าที่ซื้อมา แยกไว้เป็นส่วนลงในตะกร้าก่อนจะนำออกไปซัก
“คุณพริมจะทำอะไรคะ ?”
จรีภรณ์สะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของป้ามาลัยเอ่ย ขณะมือกำลังงมกับเครื่องซักผ้ารุ่นที่ไม่เคยใช้ หญิงสาวจึงหันตัวไปหาแล้วยิ้มให้
“เออ…ว่าจะซักเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่น่ะค่ะ”
“งั้นวางไว้เลยค่ะ เดี๋ยวป้าจะจัดการให้”
จรีภรณ์ได้แต่ยิ้มอย่างเกรงใจเพราะปกติแล้วเรื่องแบบนี้ทำเองมาตลอด พอมาอยู่ในร่างของพริมมาที่มีสาวใช้คอยทำให้ตลอดก็รู้สึกว่าไม่ชิน
“เออ…ไม่เป็นไรค่ะ พริมทำเองจะดีกว่านะคะ” หญิงสาวบอกด้วยความเกรงใจ ทว่าป้ามาลัยเดินเข้ามาหาและหยิบตะกร้าผ้าจากพื้นขึ้นมา
“ตรงนี้ป้าจัดการให้ดีกว่าค่ะ คุณพริมไปพักเถอะนะคะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก”
“ขอบคุณค่ะ” จรีภรณ์ไม่กล้าปฏิเสธ เธอมองหน้าป้ามาลัยแล้วก็ยิ้มก่อนจะเดินออกจากหลังครัวขึ้นห้องจัดเก็บของบางส่วนที่เหลือให้เสร็จ เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงหยิบชุดนอนเตรียมไว้รอชายหนุ่ม ระหว่างรอก็เปิดโทรทัศน์ดูไปพลางๆ
ไม่นานนักประตูห้องน้ำเปิดออก จรีภรณ์ปิดโทรทัศน์และลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป แขวนเสื้อผ้าและหันมามองตัวเองหน้ากระจก เป็นกี่วันแล้วที่ยังไม่ชินกับร่างของพริมมา หันมองกระจกทีไรเป็นอันต้องตกใจตลอด
จรีภรณ์ไม่ลงอ่างอาบน้ำในวันนี้ หญิงสาวรีบเปิดฝักบัวอาบด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวว่าวิญญาณของพริมมาจะมาหาอีก
แต่ใครจะรู้ว่าวิญญาณของพริมมายืนรออยู่หน้ากระจกห้องอาบน้ำมาตลอดเพียงแต่ไม่ปรากฏตัวให้อีกฝ่ายเห็นเท่านั้น สายตาคู่ของวิญญาณสาวจดจ้องไปที่ร่างของตัวเองด้วยความอาวรณ์ ก่อนเดินทะลุผ่านกระจกเข้ามาหา ยืนห่างจากร่างเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น
จรีภรณ์หยุดชะงักลงครู่หนึ่งเมื่อรับรู้ได้ถึงลมและความเย็นที่ผ่านเข้าสู่ผิวหนังทางด้านหลัง เธอไม่รอช้าที่จะรีบอาบและเดินออกมาสวมเสื้อผ้าทันที จรีภรณ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองที่กระจกสำรวจความเรียบร้อยทว่า…แทนที่กระจกจะสะท้อนใบหน้าสวยๆ ของพริมมา ตอนนี้กลับเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
‘ออกไปซะ ! ออกไป..’
วิญญาณของพริมมาโผล่ออกมาจากกระจก ทำเอาจรีภรณ์มือไม้สั่น ร่างกายแข็งขยับไปไหนไม่ได้
จรีภรณ์เดินถอยหลังออกห่างจากกระจก ทรุดตัวลงพื้นยกมือขึ้นไหว้พลางร้องสะอื้นออกมา ทั้งกลัวทั้งตกใจ เเต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับหนี
“ขอโทษ…ฮือๆ ฉันขอโทษ…”
กล่าวโดยไม่คิดจะลืมตามองเลยสักนิด จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นหลายครั้ง จึงค่อยๆ หรี่ตาขึ้นมองทีละนิดเมื่อพบว่าไม่เห็นพริมมาเเล้วก็รีบเปิดประตูห้องน้ำวิ่งออกมาทันที
กตตน์ยังไม่ทันถามว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นภรรยาวิ่งผ่านไปขึ้นเตียงคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มทันที ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนเดินไปที่เตียงหยิบงานที่ไอแพดขึ้นมาอ่านอีเมลเงียบๆ
จรีภรณ์ใช้เวลาตั้งสติของตัวเองอยู่นานก่อนจะค่อยๆ ขยับผ้านวมออกจากใบหน้า
“นี่คุณ” หญิงสาวเรียกด้วยน้ำเสียงเเผ่ว “งานพรุ่งนี้คืออะไร”
กตตน์ละสายตาจากงานตรงหน้าหันมองภรรยา
“คุณลืมเเม้กระทั่งงานของคุณเอง ?”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าจำได้จะถามทำไม” จรีภรณ์มองชายหนุ่มตรงหน้า
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” กตตน์ตอบ
“ทำอย่างกับคุณว่าง…อ้อ ! คงจะว่างจริงๆ นั่นแหละถึงมีเวลาไปกินข้าวกับผู้หญิงอื่น” จรีภรณ์พูดจาเหน็บแนมอีกฝ่าย
กตตน์สะอึกและนิ่งเงียบลงในทันที ทว่าจรีภรณ์ไม่ได้ใส่ใจเเต่แรกว่าชายหนุ่มจะรักพริมมาหรือจะมีกิ๊กอื่นไหม ?
“เอาน่าคุณ…เรื่องเเบบนี้มันอยู่ที่ความรู้สึก !” หญิงสาวพูดพลางเอื้อมมือตบบ่าชายหนุ่มเป็นเชิงปลอบ
กตตน์มองภรรยาด้วยความเเปลกใจที่ไม่คิดหรือรู้สึกเป็นกังวลใจที่ออกไปรับประทานมื้อเที่ยงกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีปากเสียงกันบ้างเมื่อเวลามีผู้หญิงเข้าใกล้หรือให้ท่า
“ก็เเค่เพื่อนเก่าน่ะ” กตตน์โกหก
“ดูท่าคุณจะไม่ชอบพริมมาเลยนะ…” จรีภรณ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่ว นึกสงสารพริมมาที่ดูเหมือนว่าจะรักและหวงสามีมาก
กตตน์ขมวดคิ้วมองคำพูดเเปลกๆ ของหญิงสาว
“เอาเถอะๆ ฉันง่วงเเล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงาน คุณก็อย่านอนดึกแล้วกัน” จรีภรณ์พูดในขณะขยับตัวลงนอนเเละหลับตาลง เเต่หารู้ไม่ว่าวิญญาณของ พริมมาฟังอยู่ตลอด
หยดน้ำตาใสไหลลงที่ใบหน้าซีดขาว สายตาคู่มองสามีด้วยความเศร้าโศก ถึงแม้จะรู้ดีว่าตลอดเวลาที่แต่งงานกันมา กตตน์ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย ตรงกันข้ามกับหล่อนที่ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ
พริมมาเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งอ่านเอกสารอยู่บนเตียง เธอนั่งลงข้างเขาและเอื้อมมือโอบกอดชายที่รักเอาไว้ทั้งน้ำตา
‘กตตน์คะ พริมรักคุณ’
เป็นเสียงกระซิบเเผ่วเบาที่ชายหนุ่มไม่มีวันได้ยิน…
ขอบคุณที่ติดตามและสนับสนุนผลงานค่ะ
สามารถซื้ออ่านในรูปแบบอีบุ๊คได้แล้ววันนี้นะคะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
