สัมพันธะ
"ลงทุนไปเท่าไหร่ล่ะเนี่ย?" มองหน้าถามเล่นๆ
อมยิ้มน้อยๆ ไม่ตอบความแล้วส่ายหน้าแทน
เรียบเนียน นิ่มลื่น นุ่มนวล อบอุ่น คำที่พอจะนึกออกบอกได้รวมอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
ค่อยๆสัมผัสอย่างแผ่วเบา ไล้ไปตามส่วนต่างๆตามแต่ใจปรารถนา คล้ายจะพิสูจน์คำถามตามหาคำตอบเอาเองจากร่างเบื้องหน้า หาใช่จากคำพูดบอกกล่าว
...ใช่...
สัมผัสที่รุกเร้า หลอมรวมทุกสิ่งอย่างเป็นหนึ่งเดียว
...ทุกอย่าง...
การเคลื่อนไหวที่สอดประสาน เสียงลมหายใจ กลิ่นหอมจรุง ความรับรู้ได้ถึงแรงปรารถนาอันเร่าร้อนที่คุโชนอยู่ ความต้องการทางกายที่เอ่อล้นและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง
ไม่ต้องมีคำพูดใดมาอธิบาย...
"พี่ลาแค่วันเดียวนะเว้ย ยังจะมาตามงานกันอีกหรือ?"
ปลายสายตอบกลับละล่ำละลั่ก ขอโทษขอโพยเป็นกระบุงโกยตามด้วยเสียงอ้อนวอนขอให้มาช่วย
"มันอยู่ในไฟล์ที่เอ็งหานั่นล่ะ เขียนเอาไว้ให้เห็นโต้งๆ"
ยืนต่อคิวช่องชำระสินค้า จ่ายเงินแล้วเดินออก
มือหนึ่งถือของพะรุงพะรัง เดินคุยโทรศัพท์แล้วเปิดท้ายรถ
"เฮ้อ ก็ได้วะ"
ปลายสายส่งเสียงสาธุขอบคุณแล้วบอกว่าบอสล้งเล้งใหญ่ ทุกคนเข้าหน้าไม่ติด รับมือไม่ไหวจริงๆ
"ตอนนี้มีแต่พี่คนเดียวในโลกที่รับมือแกไหว ช่วยน้องๆเอาบุญด้วยเถิดจ้า สาธุ"
มันจะอะไรกันนักกันหนา นี่ลาอยู่นะโว้ย
ฝนที่ตกลงมาในช่วงบ่ายนั้นไม่ได้ช่วยให้อากาศที่ร้อนอยู่นั้นเย็นลง หากตรงข้ามกลับทำให้รู้สึกร้อนมากกว่าเดิม เพราะว่าฝนตกอยู่ชั่วขณะเดียวเท่านั้น แดดยามเย็นแผดจ้า ไอร้อนกับความเฉอะแฉะทำให้หลายคนหงุดหงิด คลื่นคนที่ติดฝนก่อนหน้าก็เริ่มทยอยกลับบ้าน ผลที่ตามมาก็คือรถติดยาวเป็นแพ
บริเวณศาลาดูค่อนข้างเงียบเหงา ผู้คนยังมากันไม่ถึง อากาศโดยรอบเย็นฉ่ำสบายหลังฝนตกทั้งที่อากาศร้อนตลอดช่วงบ่าย ฝนที่ตกมาแม้จะเป็นเพียงชั่วขณะเดียวแต่ก็ช่วยทำให้อากาศบริเวณโดยรอบดีขึ้น
"อ้าว! ไม่เชื่อเหรอ?"
พูดพลางแล้วสัมผัสมือที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆรั้งคนที่อยู่เบื้องหน้าลงมา
...
...
...
ไม่
ไม่จริง!!!
ภายนอกนั้นน้ำตาเหือดแห้งไปแล้วหากแต่ภายในยังท่วมท้น ความรู้สึกเหมือนจะหายไป ด้านชาไปหมดเมื่อรู้เรื่อง
ค่ำคืนที่เงียบสงบ
นั่งอยู่ในห้อง มองออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตาออกไปไกลๆ
จะเขียนต่อยังไงดีหว่า
เสือกกระโหลกนั่งเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อยจวนจะจบแล้วก็มาตันเอาง่ายๆ
ไม่มีใครมาบอกให้เขียน แส่เองนี่หว่า
แล้วเอาไงต่อดีล่ะ?
หน้าจอมือถือว่างบรรจุตัวอักษรได้รออยู่
ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาที่ศาลา ควันธูปลอยอ้อยอิ่ง เสียงคนคุยกันบ่งบอกถึงความเสียดายคนทั้งคู่ที่จากไปในวัยอันไม่สมควร เสียงคนทักทายกันไม่ว่าจะเพื่อนฝูงหรือญาติมิตรก็เป็นเช่นเดียวกันกับคนอื่นๆที่บ่งถึงความเสียดายนั้น
ใจเจ็บ เจ็บจนชา
ผู้คนทยอยกันกลับออกไป
ฝนที่ตกปรอยๆค่อยๆซาลง
เหลือไว้แต่ความเงียบงัน อ้างว้าง โดดเดี่ยว
ความเดียวดาย
ค่อยยังชั่ว งานเดินเสียที
เด็กๆแอบมากระซิบ นี่ถ้าพี่ไม่เข้าวันนี้ บอสคงองค์ลงอีกเยอะ
เฮ้ย ไฟล์ที่บอสจะเอามันก็อยู่ตรงที่พี่บอกนี่หว่า ทำไมหาไม่เจอ ว่ากันตามจริงพวกเอ็งก็รับมือได้อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เอง
เด็กๆบุ้ยบ้ายไปที่บอส
รายนั้นน่ะพี่ อะไรก็ไม่เอา ส่งให้ยังไงก็ไม่ถูกใจ ล้งเล้งจะตามตัวพี่นี่ล่ะ พวกหนูก็บอกแล้วว่าพี่ลาไปทำธุระ แกก็ไม่ฟัง
เออ เจริญจริงออฟฟิศนี้
(วันนี้กูลานะเว้ย)
"ถามจริงๆนะ ตอบหน่อยน่า นะนะนะ..." เสียงอ้อนเต็มที่
"พ่อแม่ให้มาน่ะ ไม่ได้ไปทำมา" เสียงตอบกลับแบบขำๆ
"จริงเหรอ?"
"ก็ลองพิสูจน์สิ"
...
...
...
ไม่มีอีกแล้ว
เหลือไว้แค่เพียงน้ำตา
เท่านั้นเอง
แล้วก็เขียนเสร็จจนได้
เดี๋ยวจะอ่านอีกรอบ รอแก้ไขอีกหน่อย
พรุ่งนี้ก็ไปทำงานแล้ว...
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
