เมื่อฉัน บอกลาเพื่อนแค้น ที่ชื่อว่า "ความกังวล"
"ฉันกังวลว่า....."
ประโยคเคยคุ้น ที่ไม่อยากคุ้นเคย
ที่วนมาหาทุกวันเหมือนเงาที่อยากสลัดทิ้ง
แต่....ยิ่งสลัดยิ่งเกาะแน่น....
คงปฎิเสธไม่ได้ ว่า โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน....
สิ่งที่ไม่แน่นอนวันนี้...ทำให้ จินตนาการ สำหรับวันพรุ่งนี้เตลิดไปไกล
จินตนาการสีตุ่นๆ ...
ที่ทำให้ ความสดใสของวันพรุ่งนี้ ถูกกลบด้วยความมืดคล้ำของหมอกดำของความคิด.....
.ที่มาจากเพื่อนแค้นที่ชื่อว่า "ความกังวล"
เรื่องราวมากมายในหัวฉัน ....หนักมากพอที่ จะสร้างข้ออ้างมากพอ ให้"กังวล"
ฉันกังวลเมื่อวาน.....
ฉันกังวลวันนี้ .....
และ ฉันกังวลเผื่อ..พรุ่งนี้ ....หลังจากพรุ่งนี้
กังวลแบบ อิฟินีตี้...เหมือนอยู่ในวังวนของความทุกข์
จนกระทั่ง...ฉันเดินผ่านกระจกบานนั้น
และพิจารณาสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้ม...แววตาอ่อนล้า...
พลัน คำถามมากมาย ผุดขึ้นในหัว
ฉันมีความสุขไหม?
ทำไมฉันต้องไม่มีความสุข?
เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?
เวลาของชีวิตเหลือแค่ไหน?
คุ้มค่าไหม...ที่จะกังวล?
ใช่!! คุ้มค่าไหมที่จะกังวล??
คุ้มค่าไหม?
ไม่!!
ไม่!!
"ฉันต้องการมีความสุข!!"
ณ. นาทีนั้น ฉันคิดได้ เหมือน ปรัชญา Zen ที่บรรลุได้ในเสี้ยววินาที
ฉัน ยิ้มออกเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน เดือน...ที่ยาวนานราวกับเวลาในห้วงอวกาศ
ฉันเดินไปเรื่อยๆ ปล่อยกายใจให้ล่องลอย..เปิดรับอะไรก็ตาม ที่อาจเป็นคำตอบสำหรับฉัน..
ผ่านโบสถ์... เสียงเทศนาของpastor ดังออกมา เสียงนั้นกังวาลผ่านโสตประสาทของฉัน ดังก้องราวมาจากสวรรค์ ...หรือ พระเจ้าพูดกับฉันอยู่
มัทธิว 6:34
"เพราะฉะนั้นอย่าวิตกกังวลเกี่ยวกับพรุ่งนี้
เพราะพรุ่งนี้ก็จะมีเรื่องวิตกกังวลเกี่ยวกับพรุ่งนี้เอง แต่ละวันก็มีความเดือดร้อนของมันพออยู่แล้ว"
ณ.วินาทีนั้น
ฉันบอกลา เพื่อนแค้นตนนั้น
ลาก่อน "ความกังวล"
เราอาจจะพบเจอกันอีก บ้าง..บางครั้ง
แต่ เสียใจด้วยนะ...เพราะ...
เราจะได้เจอกัน...แค่แป๊บเดียว
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
