ส่วนบางเรื่อง...เช่นบท “เมื่อวิญญาณ...เต็มดวง”
กลับเป็นบทที่ผมชอบสำนวนเป็นพิเศษ
รู้สึกถึงคำแต่ละคำที่ละเมียดละไมชอนไชเข้าไปในความหลังเก่าๆ ของผู้อ่าน
ดึงประสบการณ์ให้คล้อยไปตามแต่ละวรรค
ไล่เรียงกันไปยังแต่ละประโยค แล้วก็ผ่านไปยังอีกบทอีกตอนหนึ่ง
อ่านจบแล้ว ถ้ายังอยากอ่านอีก ก็กลับไปสู่เวิ้งนั้นอีกรอบ
ราวกับว่างานเขียนของคุณผาดมีทำนองสวยงามบางอย่างคลอไปกับความเงียบ (ยามอ่าน)