อริร้ายหวนรัก (4 เล่มจบ)
จือจือ เขียน
เม่นน้อย แปล
โปรยสำนักพิมพ์ :
ต่อให้ราชสำนักจะผันแปร ฮ่องเต้เปลี่ยนคนใหม่ "ซย่าโหวอวี๋" ที่เป็นถึงจ่างกงจู่กลับยินดีที่จะใช้ชีวิตสงบเงียบ อยู่ที่ไร่ชานเมืองโดยไม่แก่งแย่งชิงดีกับผู้ใด และแยกกันอยู่กับ "เซียวหวน" สามีร่วมผูกผมที่กำลังเป็นใหญ่ในราชสำนัก แต่ทั้งที่อยู่อย่างนี้แล้วความตายก็ยังมาเยือนอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว ในห้วงสุดท้ายของชีวิต สามีผู้แสนเย็นชากลับเอาตัวเข้าปกป้อง!
โชคยังดีที่สวรรค์ไม่ได้ใจร้ายกับนางเกินไปนัก ยังคงให้นางได้ย้อนกลับมาช่วงสิบปีก่อนหน้า สมัยที่นางเพิ่งแต่งงานได้ปีกว่า ๆ น้องชายร่วมอุทรก็ยังไม่ตาย นางจึงตั้งมั่นว่าจะเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์เสียใหม่ แต่ไฉนย่างก้าวแต่ละก้าวของนางในครั้งนี้ กลับทำให้เซียวหวนมองนางด้วยสายตาที่แปลกไปเล่า ทำให้นางอดคิดถึงสายตาห่วงใยสุดท้ายของเขาเมื่อชาติที่แล้วไม่ได้ ที่จริง...เซียวหวนรู้สึกเช่นไรต่อนางกันแน่!
หลังอ่าน (ด้วยความหวังแล้ววูบ 5555)
เพราะชอบ “พราวพร่างบุปผาตระการ” ของจือจือมาก ตัดสินใจว่าฉันต้องอ่านอริร้ายหวนรักสนุกแน่ แม้จือจือจะขึ้นชื่อว่านักเขียนสายช่างเล่า เล่าละเอียด เล่าความเป็นอยู่ เดินไปกินข้าว ระหว่างเดินไปสองข้างทางจะเจออะไร สวนดอกไม้ แปลงผัก ภูเขาจำลอง สระน้ำ ศาลาริมสระ ฯลฯ อาหารมื้อนี้มีอะไรกินบ้าง ต้องปฏิบัติตัวแต่ละพิธีกรรมอย่างไร เออ ฉันว่าฉันอ่านได้
แต่เมื่อลองอ่านอริร้ายด้วยความตื่นเต้นไปสองสามบทก็พบว่าเรื่องเล่ามันเรียบร้อยอย่างน่าประหลาดใจ ไม่มีเซอร์ไพรส์ ไม่มีความเร้าใจ แม้นางเอกผู้เกิดมาสูงส่งจะแยกกันอยู่กับพระเอกด้วยความถือมั่นยึดมั่นแปลก ๆ ของนางเอง แล้วก็จู่ ๆ ตายไปเองพร้อมกับพระเอก เพื่อจะเกิดมาชาติใหม่ในตำแหน่งเดิม เพิ่มเติมแค่เหตุการณ์เกิดหลังแต่งงานได้ไม่นาน คู่ที่จำเป็นต้องแต่งเพราะความเหมาะสมก็ยังเหินห่าง ให้เกียรติอยู่เช่นนั้น
เรื่องน่าอึนแทนพระเอกคือแทนที่นางเอกจะกลับมาเกิดใหม่เพื่อทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น กลับทำอะไรไม่ได้อย่างที่ตั้งใจ แถมพาลไปทำให้แผนพระเอกซึ่งชาติก่อนควรรวบอำนาจใต้หล้าได้มั่นคงแล้ว กลับวุ่นวายพลาดหวังไปหมด เมื่อพระเอกคำนวณพลาด นางเอกจะดีไปได้อย่างไร แล้วนางก็ช่างโทษพาลโน่นพาลนี่ อ่านไปจบสองเล่มยังไม่เห็นเสน่ห์หรือความน่ารักของนางเอกเลย
ถ้าพระเอกจะหย่า เราจะชิงสนับสนุน เพราะนางเอกนอกจากสวย เกิดมาเป็นเจ้าหญิง นอกนั้นไม่มีอะไรดีเลย คิดว่าตัวเองฉลาด แต่จริง ๆ ไม่ คิดว่าตัวเองแยบยล แต่ความจริงไม่
แล้วตัวละครก็เยอะมากสไตล์จือจือ ทีมองครักษ์พระเอก ที่ปรึกษา ความลับดำมืดในตระกูลเซียว ทีมสาวใช้นางเอก เหล่าแม่นม โน่นนี่นั่นมากมาย ผนวกกับนิสัยหนักไม่เอาเบาไม่สู้ของนาง คิดซับซ้อนทั้งที่ไม่มีอะไรในกอไผ่ ทำให้หนังสือดำเนินไปอย่างประดักประเดิด จะเลิกอ่านก็เสียดายเล่มที่ลงแรงอ่านไปแล้ว พออ่านต่อก็ เฮ้อ จะไม่มีอะไรให้ลุ้นจริง ๆ ใช่หรือไม่
เริ่มข้าที่เข้าทางจริง ๆ คือเล่ม 4 เมื่อทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันได้ จากคนเคยห่าง ไม่ค่อยสนใจกัน ก็หันหน้ามาสังเกตสังกากันเสียที เซียวหวนชาติก่อนเอาแต่สู้รบวางแผนแย่งชิงความเป็นใหญ่ ทิ้งนางเอกไว้ทางใครทางมัน ส่วนองค์หญิงก็อยู่แต่ในบ้านไร่สินเดิมของตัวเอง ไม่สนใจสามี ชอบคิดว่าเซียวหวนห่วงบัลลังก์มากกว่าอย่างอื่น สรุปคือเป็นคู่สามีภรรยาที่คิดเองเออเอง กะจะแยกทางกันเองเงียบ ๆ เพราะไม่เคยคุยกันจริงจังนั่นแหละ
ความจริงแค่พล็อตก็น่าสนใจดีถ้าจือจือจะไม่เล่าเรื่องด้วยจังหวะเนิบนาบจนน่าเบื่อขนาดนี้ เอาล่ะ จังหวะเล่าไม่น่าอ่านก็เรื่องหนึ่ง แต่เสน่ห์ของตัวละครไม่มีเลยอันนี้น่ากลัวยิ่งกว่า ไม่ว่าพระเอกนางเอกหรือตัวละครรายรอบไม่มีใครจับคนอ่านอย่างเราอยู่หมัดเลย ทุกคนผ่านมาผ่านไป เซียวหวนมีบทน้อยมาก ทุกครั้งที่ออกมาก็โดนนางเอกกดข่ม แล้วบทนางเอกก็ไม่ใช่จะดี กดข่มด้วยความอึดอัด เราอ่านแล้วรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แน่นอนว่าจบได้รวบรัดตัดความ อธิบายสามหน้าจบปึ้ง! แต่เราโล่งใจนะ อ่านจบซักที ทรมานแท้ ไม่แน่ใจว่าจือจือเขียนเรื่องนี้ก่อนพราวพร่างนานขนาดไหน ฝีมือและทักษะคนละชั้นจริง ๆ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
