ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ที่สุด มีแต่การพึ่งพาซึ่งกันและกัน เข้าทำนองว่า น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า แต่มนุษย์มีจิตสำนึกที่แยกจากธรรมชาติ ทำให้ไม่เห็นข้อนี้ ด้วยความอหังการ์ในตัวมนุษย์เอง ทำให้มนุษย์ต้องการครอบครอง เอามาเป็นเจ้าของ ถึงขั้นทำลายล้างกัน
กิเลสมนุษย์เป็นตัวขับเคลื่อนทุกอย่างในโลกนี้ มนุษย์ลืมไปว่า ตัวเองอยู่ได้เพราะธรรมชาติจัดสรรมาให้ทุกชีวิตบนโลกนี้ โลกพยายามปรับสมดุลทางธรรมชาติ ส่วนมนุษย์พยายามทำลายธรรมชาติ ด้วยกิเลส ความอยาก และอีโก้ ทำให้เราเบียดเบียนสิ่งมีชีวิตอื่นบนโลกใบนี้ รวมทั้งทรัพยากรต่างๆ
โลกเริ่มเสียสมดุลมานานพอสมควร เมื่อความสมดุลมันเคลื่อนจากจุดเดิมไปสู่จุดสมดุลใหม่นั้น ในระหว่างนี้เราจึงพบกับความแปรปรวน อาจคาดได้ว่า จุดสมดุลใหม่นี้ หมายถึงสภาวะที่มนุษย์จะสิ้นเผ่าพันธ์ุได้
ไม่ว่ามนุษย์จะเก่งกาจทางด้านวิทยาการมากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้กับธรรมชาติได้ สิ่งที่เราทำได้คือการประวิงเวลา และการทอดระยะเวลาแห่งวิบัติครั้งยิ่งใหญ่ของโลกใบนี้ เพื่อให้โลกกลับสู่จุดสมดุลใหม่แบบอ่อนโยน ( Soft Landing) ไม่ทำให้มนุษย์ต้องสิ้นสลายไป
ไม่ว่ามันจะเกิดกับรุ่นเรา รุ่นลูก หรือ รุ่นหลาน สิ่งสำคัญคือ การอยู่อย่างตระหนักว่า คนเรานั้น มันไม่ได้ยิ่งใหญ่อย่างที่เราคิด
คนที่มีอำนาจอยู่ในตอนนี้ หากอำนาจไม่ได้มาเพราะความชอบธรรม (ไม่ได้มาจากประชาชน) ก็จงสังวรไว้ว่า วันที่ท่านหมดอำนาจวาสนา ประชาชนจะรุมประนามท่านว่า เป็นบุคคลที่ทำร้ายประชาชนอย่างแสนสาหัส
ไม่ว่าท่านจะมีอำนาจ เงินทองมากแค่ไหน สิ่งเหล่านี้มันไม่ได้ช่วยท่าน เพราะท่านจะพบกับนรกในใจของตัวท่านเอง ซึ่งน่ากลัวกว่านรกเสียอีก
ตอนจบกับตอนต้น มันเป็นเรื่องเดียวกันหรือเปล่า......????
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
