ขุนโจรเหลียงซาน 48
อู่ซง ผู้จาริก (2) ฆ่าเสือมือเปล่า
อู่ซงเดินๆ ไป เหล้าก็ขย้อนขึ้นมา แลดูฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดง อาทิตย์จวนลับขอบฟ้าเต็มที เนื่องด้วยเป็นกลางเดือนสิบ กลางวันสั้นกลางคืนยาว
“ไหนล่ะเสือ ที่คนต่างกลัวจนไม่กล้าขึ้นเขา” อู่ซงรำพึง
ฤทธิ์เหล้าเริ่มกำเริบ อู่ซงเดินโซเซไปยังแนวป่าเห็นหินเขียวก้อนใหญ่พอเหมาะ เอากระบองวางพิงแล้วจะล้มตัวลงนอน พลันมีลมกรรโชกมา
无形无影透人怀，四季能吹万物开。
就树撮将黄叶去，入山推出白云来。
ไร้รูปไร้เงาข่มขวัญหนี
ตลอดปี สาบขับ สรรพสัตว์สยอง
กลิ่นจับตามต้นและใบไม้กอง
กระทบต้องผา มาเป็น หมอกหมองมัว
ลมหอบนั้นโชยกลิ่นสาบเสือมา เสือใหญ่ตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากดงไม้ อู่ซงร้อง “ไอ้หยา” แล้วพลิกตัวลงจากก้อนหิน คว้ากระบองแล้วหลบข้างหินนั้น
เสือกำลังหิวจัด ใช้สองเท้าหน้ากดพื้นแล้วกระโจนเข้าใส่ อู่ซงตกใจจนเหงื่อกาฬแตกพลั่ก หายเมาทันทีหลบอย่างว่องไวไปด้านหลังของเสือ ซึ่งเป็นมุมอับ เสือทำอะไรลำบาก เสือบิดเอวกลับมาชนปะทะ อู่ซงหลบไปด้านข้าง เสือใหญ่ชนไม่ถูก ร้องคำรามเสียงก้องฟ้าสะเทือนขุนเขา หวดหางดังกระบองเหล็กฟาดมา อู่ซงหลบได้อีก เสือร้ายใช้สามกระบวน กระโจนหนึ่ง บิดชนหนี่ง ฟาดหางหนึ่ง ล้วนพลาดหมด เสียขวัญไปเองกว่าครึ่งค่อน คำรามก้องอีกครั้ง หมุนตัวเป็นวง
อู่ซงเห็นเสือม้วนตัวกลับ จึงใช้สองมือควงกระบองสั้นแล้วทุ่มกำลังหวดใส่ ได้ยินเสียงกิ่งไม้ใบไม้ดังซู่ซ่า หวดพลาดเสือไปถูกไม้จนกระบองหักเหลือถืออยู่ในมือเพียงครึ่งท่อน
เสือคำรามพลิกร่างกระโจนใส่ อู่ซงกระโดดถอยหลังพรวดเดียวไกลสิบก้าว เสือตกพื้นสองขาหน้าเหยียบดินตรงหน้าอู่ซง อู่ซงคว้าหัวเสือหมับจับกดลงกับพื้น เสือดิ้นรนสุดกำลังแต่อู่ซงทุ่มแรงกดเต็มที่ไม่ยอมปล่อย อู่ซงยกขาขึ้นกระทืบหน้า กระทืบเบ้าตาเสือไม่ยั้ง เสือคำรามใช้ขาตะกุยดินขึ้นมาสองกองจนกลายเป็นหลุม
อู่ซงจับหัวเสือกดปากลงตรงหลุม ใช้มือซ้ายกดหัวเสืออย่างมั่นคง มือขวาเป็นอิสระกำหมัดชกดังค้อนทั่งกระหน่ำหัวเสือถึงเจ็ดสิบที เลือดสดๆ ทะลักจากตา หู จมูก ปากเสือทั้งเจ็ดทวาร อู่ซงใช้พละกำลังอันกล้าแข็งปานเทพ ใส่ไม่ยั้งเป็นครู่ใหญ่ เสือร้ายกลายสภาพเป็นกระสอบแพรนอนกองอยู่กับที่
景阳冈头风正狂，万里阴云霾日光。
触目晚霞挂林薮，侵人冷雾弥穹苍。
忽闻一声霹雳响，山腰飞出兽中王。
昂头踊跃逞牙爪，麋鹿之属皆奔忙。
清河壮士酒未醒，冈头独坐忙相迎。
上下寻人虎饥渴，一掀一扑何狰狞！
虎来扑人似山倒，人往迎虎如岩倾。
臂腕落时坠飞炮，爪牙爬处成泥坑。
拳头脚尖如雨点，淋漓两手猩红染。
腥风血雨满松林，散乱毛须坠山奄。
近看千钧势有余，远观八面威风敛。
身横野草锦斑销，紧闭双睛光不闪。
เนินจิ่งหยางพายุเริ่มคลุ้มคลั่ง
ฝุ่นคละคลุ้งบังบดนภากาศ
เหนือแนวไพรผีตากผ้าอ้อมพาด
บรรยากาศเยือกเย็นเห็นหมอกหนา
พลันได้ยินเสียงดังฟ้าผ่าก้อง
ราชาผองพนาโผนจากกิ่วผา
ชูหัวกางเขี้ยวเล็บกระโจนมา
ฝูงกวางป่าหนีกันจ้าละหวั่น
ผู้กล้าชิงเหอยังไม่สร่างเหล้า
เมาอยู่ยังยอดเนินเผชิญมั่น
โหยหาเหยื่อเสือร้ายหิวหุนหัน
ช่างดุดันตะปบพลันกระแทกใส่
เสือโจนใส่คนดังเขาปะทะ
คนผงะปะเสือดังภูผาไหว
สองแขนกดลงดังยิงปืนใหญ่
เสือใช้เล็บตะกุยดินเป็นหลุมบาน
รัวหมัดรัวเท้าราวฝนกระหน่ำ
สองมือฉ่ำชุ่มโชกเลือดแดงฉาน
ทั่วดงสน ฝนเลือดอาบ สาบทั้งลาน
ขนเป็นม่านปลิวคลุมไพรพนา
ดูใกล้ใกล้คะเนหนักสักพันชั่ง
ดูไกลไกลยังครั่นคร้ามงามสง่า
กระสอบแพรนอนแผ่ขวางกลางผืนหญ้า
สองดวงตาปิดสนิทไร้ประกาย
เสือร้ายถูกอู่ซงชกตายในเวลาไม่ถีงช่วงมื้อข้าว แต่อู่ซงยังไม่วางใจ คว้ากระบองที่หักครึ่งท่อนเอามาฟาดเสือต่ออีกยกใหญ่ เสือก็ไม่ขยับ อู่ซงคิดจะลากเสือลงเขาแต่ลองลากแล้วไม่ไหว จึงนั่งพักบนก้อนหินคิดว่า “ฟ้ามืดแล้ว หากมีเสือโผล่มาอีกตัวคงหมดแรงสู้ รีบลงเขาดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
อู่ซงรีบลงจากเนิน แต่เดินมาได้เพียงครึ่งลี้ก็เหลือบเห็นเสือสองตัวอยู่ในพงหญ้า อู่ซงคิดว่า “จบกัน คราวนี้”
เสือสองตัวนั้นลุกขึ้นยืนตรง ที่แท้เป็นคนห่มหนังเสือ พอเห็นอู่ซงลงเขามาก็ตะลึงถามว่า “ท่านกินดีหมีหัวใจเสือมาหรือไร จึงกล้าเดินข้ามเนินตามลำพังค่ำๆ มืดๆ โดยไม่มีอาวุธ ท่านเป็นผีหรือคน”
อู่ซงว่า “ท่านทั้งสองเป็นใคร”
“พวกเราเป็นนายพรานถิ่นนี้”
“พวกท่านขึ้นเขามาทำไม”
นายพรานว่า “ท่านไม่รู้หรือ ตอนนี้บนเนินจิ่งหยางมีเสือใหญ่ออกทำร้ายคนอยู่ทุกคืน ลำพังพรานอย่างพวกเราก็เล่นงานไปแล้วเจ็ดแปดคน คนเดินทางอีกไม่รู้เท่าไรที่เสือคาบไปกิน นายอำเภอสั่งผู้ใหญ่บ้านกับพวกพรานเราให้จับเสือ แต่เสือนี่เข้าใกล้ยาก ไม่มีใครกล้าออกหน้า พวกเราต้องโทษโบยกันไปไม่รู้เท่าไร ก็ยังจับมันไม่ได้ คืนนี้พวกเราทั้งคู่กับชาวบ้านอีกสิบกว่าคนเตรียมธนูหน้าไม้อาบยาซุ่มดักรอมันอยู่ เห็นท่านก้าวฉับๆ ลงเขามา จึงตกใจว่าท่านเป็นใคร พบเสือหรือไม่”
อู่ซงว่า “ข้าเป็นชาวอำเภอชิงเหอ แซ่อู่ เป็นพี่น้องลำดับที่สอง เมื่อกี้เจอเสือที่ริมดงบนเนิน ก็เลยฆ่ามันตายไปแล้ว”
สองพรานฟังแล้วงงว่า “พูดเรื่องอะไร”
อู่ซงว่า “ท่านไม่เชื่อ ก็ดูรอยเลือดบนตัวข้าสิ”
สองพรานถาม “ตีมันตายท่าไหน”
อู่ซงจึงเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง สองพรานฟังแล้วทั้งงงทั้งดีใจ เรียกพวกชาวบ้านที่ซุ่มอยู่ออกมา
พวกชาวบ้านถือสามง่าม หอกดาบและหน้าไม้ เดินมารวมกัน อู่ซงจึงถามว่า “พวกท่านทำไมไม่ตามสองนายพรานนี้ขึ้นเขากันล่ะ”
นายพรานว่า “เดรัจฉานนั่นดุร้ายปานนั้น ใครจะกล้าขึ้นเขา” แล้วก็เล่าเรื่องที่อู่ซงฆ่าเสือตายให้ฟัง คนกลุ่มนั้นไม่เชื่อ
อู่ซงจึงว่า “ถ้าพวกท่านไม่เชื่อ ข้าพาไปดู”
พวกชาวบ้านจึงจุดคบไฟ เดินตามอู่ซงกลับขึ้นเนินมาจนถึงจุดที่เสือนอนกองอยู่ พวกชาวบ้านเห็นแล้วต่างดีใจให้คนหนึ่งกลับไปแจ้งผู้ใหญ่บ้าน แล้วช่วยกันหามเสือลงเนินมา พอถึงตีนเนินก็มีชาวบ้านมารอกันอยู่เจ็ดแปดสิบคน เอาเกี้ยวมารอรับอู่ซง แล้วหามเสือนำหน้า ยกขบวนมายังบ้านผู้ใหญ่ พอมาถึง มีนายพรานอีกราวสามสิบคนมาสมทบด้วย
พวกชาวบ้านจึงถามว่า “ท่านผู้กล้ามีชื่อว่าอะไร เป็นคนที่ไหน”
“ผู้น้อยเป็นชาวอำเภอชิงเหออยู่ใกล้ๆ นี่ แซ่อู่ชื่อซง เป็นพี่น้องลำดับที่สอง เพิ่งกลับมาจากชางโจว เมื่อเย็นวานเมาเหล้าจากร้านตีนเนินฝั่งโน้น ขึ้นเนินมาจึงพบเสือเข้า”
“ช่างเป็นวีรชนคนกล้าโดยแท้”
พวกพรานนำเอาอาหารป่ามาเลี้ยงดู คหบดีจัดที่พักรับรองแขกให้พักผ่อนในคืนนั้น
เช้าวันรุ่งขึ้น คหบดีส่งคนนำเรื่องแจ้งไปยังอำเภอ อู่ซงตื่นมาล้างหน้าตาแล้ว ก็ไปยังห้องโถงซึ่งเตรียมอาหารจัดเลี้ยง พวกชาวบ้านชูจอกกล่าวว่า “เจ้าสัตว์ร้ายนี้ฆ่าคนตายไปแล้วไม่รู้เท่าไร พวกพรานต้องโทษโบยเพราะพลาดกำหนดกันไม่รู้กี่รอบ วันนี้ท่านผู้กล้ามาช่วยขจัดภัยร้าย หนึ่งนับเป็นโชคดีของหมู่บ้านเรา สองผู้สัญจรสามารถใช้เส้นทางได้อย่างปลอดภัย เป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่”
ดื่มอวยพรและกินสุราอาหารกันแล้ว ก็แบกเสือมาตั้งไว้บนโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ จากนั้นก็มอบแถบแพรดอกไม้แดงสวมให้แก่อู่ซง ทางนายอำเภอหยางกู่ส่งคนมารับตัวอู่ซง ชาวบ้านนำอู่ซงขึ้นเกี้ยว หามเสือนำหน้า ยกขบวนมายังอำเภอ ชาวอำเภอก็พากันมารอต้อนรับกันแน่นขนัด นายอำเภอรอต้อนรับอยู่บนโถง เมื่ออู่ซงมาถึง นายอำเภอถามเรื่องการฆ่าเสือ อู่ซงจึงเล่าให้ฟังต่อหน้าฝูงชนอีกรอบหนึ่ง จากนั้นนายอำเภอก็มอบเหล้าให้ดื่มและเงินรางวัลที่รวบรวมมาจากเหล่าคหบดีหนึ่งพันก้วน
อู่ซงกล่าวว่า “ผู้น้อยโชคดีอาศัยบารมีของนายท่านกำจัดเสือร้ายนี้ได้ หาใช่ความสามารถของผู้น้อยไม่ จะรับรางวัลนี้ได้อย่างไร ผู้น้อยทราบมาว่าเหล่านายพรานต่างถูกลงโทษเพราะเสือร้ายนี้ ควรมอบเงินรางวัลนี้ให้แก่เหล่าพรานนำไปแบ่งกันใช้สอย”
นายอำเภอว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็แล้วแต่ความประสงค์ของท่านผู้กล้าเถิด”
อู่ซงจึงมอบเงินหนึ่งพันก้วนให้พวกนายพรานนำไปแบ่งกัน
นายอำเภอเห็นอู่ซงเป็นคนมีคุณธรรมน้ำใจเช่นนั้นจึงใคร่จะส่งเสริมอู่ซง จึงกล่าวว่า “ท่านเป็นชาวอำเภอชิงเหอ อยู่ใกล้กันแค่นี้ ข้าคิดจะแต่งตั้งท่านเป็นตูโถว 都头 (นายกอง) ของอำเภอนี้ ท่านจะว่าอย่างไร”
อู่ซงตอบว่า “เป็นพระคุณที่นายท่านมอบโอกาสให้ ผู้น้อยเต็มใจรับไว้”
พวกชาวบ้านต่างแสดงความยินดี เหล่าคหบดีจัดเลี้ยงต้อนรับกันถึงห้าวัน อู่ซงคิดว่า “เดิมข้าคิดว่าจะกลับชิงเหอไปหาพี่ชาย มิคาดว่าจะได้มาเป็นตูโถวที่อำเภอหยางกู่”
ผู้จาริกอู่ซง 行者武松 กลุ่มเทพฟ้า เทียนกัง ลำดับที่ 14 หนึ่งในสิบแม่ทัพราบแห่งเหลียงซาน ลำดับที่สอง และเป็นนายด่านทิศใต้ด่านที่สอง คู่กันกับหลู่จื้อเซิน
ตอนก่อนหน้า : สามชามไม่ข้ามเนิน
ตอนถัดไป : พานจินเหลียน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
