ขุนโจรเหลียงซาน 49
อู่ซง ผู้จาริก (3) พานจินเหลียน
อู่ซงรับหน้าที่ตูโถวอยู่ที่อำเภอหยางกู่อยู่ได้ราวหนึ่งสัปดาห์ วันหนึ่งขณะเดินเล่นอยู่ ได้ยินเสียงคนทักมาจากด้านหลังว่า “อู่ตูโถว เดี๋ยวนี้ได้ดิบได้ดี ไม่สนใจข้าแล้วมัง”
อู่ซงหันกลับมาเห็นอู่ต้าหลาง 武大郎 จึงรีบคำนับแล้วว่า “ปีกว่าแล้วไม่ได้พบพี่ ทำไมมาอยู่ที่นี่”
อู่ต้าว่า “เจ้ารอง เจ้าไปนานเท่าไรแล้ว จดหมายสักฉบับก็ไม่มีมา ข้าน่ะทั้งต้องต่อว่าเจ้า ทั้งคิดถึงเจ้า”
อู่ซงว่า “อย่างไร พี่ทั้งต่อว่าทั้งคิดถึง”
อู่ต้าว่า “ที่ต้องต่อว่าเจ้า ก็เพราะตอนเจ้าอยู่ชิงเหอ เมาแล้วมีเรื่องชกต่อยกับเขาเป็นคดีความกันประจำ ข้าต้องเดือดร้อนไปที่ว่าการไม่เว้นสักเดือน นี่ต้องต่อว่าเจ้า ส่วนที่ว่าคิดถึงก็เพราะ ตอนนี้ข้ามีเมียแล้ว คนที่อำเภอชิงเหอชอบมารังแกข้า ไม่มีใครออกหน้าช่วยข้าได้ เหมือนตอนเจ้ายังอยู่บ้าน ไม่มีใครกล้าตอแย ตอนนี้ข้าจึงอยู่ที่นั่นไม่ได้ต้องย้ายหนีมาอยู่ที่นี่ นี่แหละที่ว่าคิดถึง”
อู่ต้ากับอู่ซงแม้เป็นพี่น้องคลานตามกันมาแท้ๆ แต่รูปร่างแตกต่างกันมาก อู่ซงนั้นสูงแปดฉื่อ หน้าตาดีสูงสง่ามีพละกำลังมากถึงกับฆ่าเสือด้วยมือเปล่าได้ แต่อู่ต้าหลางนั้นสูงไม่ถึงห้าฉื่อ รูปร่างตลกอัปลักษณ์ คนชิงเหอจึงตั้งฉายาให้ว่า ไอ้สามนิ้วผิวเปลือกไม้ 三寸丁谷树皮 คือ ตัวเตี้ยและผิวหยาบกระด้าง
ที่บ้านเศรษฐีอำเภอชิงเหอ มีสาวใช้ชื่อพานจินเหลียน 潘金莲 อายุยี่สิบกว่าปีหน้าตาสวยสดงดงาม เศรษฐีมาพัวพันจะเอาเป็นเมีย สาวใช้นางนี้ไม่เล่นด้วยจึงไปฟ้องนายหญิง เศรษฐีจึงโกรธและแก้แค้นโดยยกนางให้เป็นเมียอู่ต้า เงินสินสอดสักแดงก็ไม่ต้อง อู่ต้าตั้งแต่ได้นางเป็นเมียแล้ว พวกหนุ่มเสเพลในชิงเหอต่างพากันมาวุ่นวายที่บ้านไม่เลิก ทั้งนี้ก็เพราะนางเห็นอู่ต้าต่ำเตี้ยอัปลักษณ์ไม่มีเสน่ห์ จึงมักลอบเล่นชู้กับพวกหนุ่มหน้าตาดี
金莲容貌更堪题，笑蹙春山八字眉。
若遇风流清子弟，等闲云雨便偷期。
มิพักชมรูปโฉมนางจินเหลียน
ยิ้มดังเขียนคิ้วตัวปา(八)คลุมผาสวรรค์
แม้พบหนุ่มหน้ามนชวนกลัดมัน
รอวันฟ้าฝนปลอดดอดภิรมย์
อู่ต้าเป็นคนไม่สู้คน ฟังพวกนั้นมาค่อนขอดประจำว่า “เนื้อชั้นดี ตกถึงปากสุนัข” จึงอยู่ชิงเหอไม่ได้ ย้ายหนีมาอยู่ที่ถนนจื่อสือ 紫石街 อำเภอหยางกู่ 阳谷县 แต่ยังคงหาบเร่ขายแป้งนึ่ง ชุยปิ่ง 炊饼 เช่นเดิม
อู่ต้าว่า “หลายวันก่อน คนในตลาดลือกันว่ามีผู้กล้าแซ่อู่ฆ่าเสือตายบนเนินจิ่งหยาง นายอำเภอจึงตั้งให้เป็นตูโถว ข้าเดาว่าแปดส่วนต้องเป็นเจ้า วันนี้ถึงได้เจอตัว ไม่ต้องขายของกันแล้ววันนี้ ข้าจะพาเจ้าไปที่บ้าน”
อู่ซงถามว่า “บ้านพี่อยู่ที่ไหน”
อู่ต้าชี้ไปว่า “อยู่ถนนจื่อสือ ข้างหน้านี่แหละ”
อู่ซงช่วยหาบของให้พี่ชาย อู่ต้าเดินนำทางเลี้ยวมาสองเลี้ยวถึงบ้านติดกับร้านน้ำชา อู่ต้าตะโกนเรียกว่า “ซ้อใหญ่เปิดประตู”
หญิงสาวผู้หนึ่งโผล่ม่านมาทักว่า “พี่ใหญ่ วันนี้ทำไมกลับแต่หัววัน”
อู่ต้าว่า “นี่ อาเจ้ามาเยี่ยม”
อู่ต้าหลางรับหาบจากอู่ซงเข้าไปเก็บในบ้านแล้วออกมาบอกว่า “น้องรอง เข้ามาสิ มาพบพี่สะใภ้” อู่ซงแหวกม่านเข้าไปเห็นหญิงสาวนางหนึ่ง
眉似初春柳叶，常含着雨恨云愁；
脸如三月桃花，暗藏着风情月意。
纤腰袅娜，拘束的燕懒莺慵；
檀口轻盈，勾引得蜂狂蝶乱。
玉貌妖娆花解语，芳容窈窕玉生香。
คิ้วใบหลิ่วเรียวงามยามต้นวสันต์
เมฆและฝนระคนกันสวยหม่นหมอง
พักตร์ดอกท้อเดือนสามงามผุดผ่อง
แอบเร้นปองผองเล่ห์เสน่หา
อรชรอ้อนแอ้นเอวองค์
วิหคชม หลงลืมเหิน สู่เวหา
แดงจิ้มลิ้มพริ้มโอษฐ์กานดา
ผีเสื้อภมรมาตามเชิญชวน
ดังหยกสคราญดาลฤดี
มาลีช่างเจรจาพาใจป่วน
กิริยาท่าทางช่างเย้ายวน
หยกเนื้อนวลชวนชื่นรื่นนาสา
(花解语 ดอกไม้ช่างเจรจา
玉生香 หินหยกกลิ่นหอม)
อู่ต้าหลางว่า “ซ้อใหญ่ ที่แท้ตูโถวคนใหม่ที่ฆ่าเสือตายบนเนินจิ่งหยาง ก็คือน้องชายข้าเอง”
พานจินเหลียนและอู่ซงคารวะและทักทายกันตามธรรมเนียมแล้ว พานจินเหลียนก็ว่า
“ข้าได้ยินว่ามีผู้กล้าฆ่าเสือตายมาอยู่ที่หน้าอำเภอ คิดจะไปดูอยู่แต่ไปสาย ไม่ทันได้เห็นตัว ที่แท้ก็คือท่านอานี่เอง เชิญขึ้นไปนั่งกันชั้นบนเถิด”
เมื่อขึ้นไปชั้นบนแล้ว พานจินเหลียนบอกกับอู่ต้าว่า “ข้านั่งเป็นเพื่อนท่านอาก่อน ท่านไปหาข้าวปลามารับแขก”
อู่ต้าว่า “ดี น้องรอง เจ้านั่งไปก่อน เดี๋ยวข้ามา”
พออู่ต้าลงเรือนไปแล้ว พานจินเหลียนมองดูอู่ซงแล้วคิดว่า “อู่ซงเป็นน้องแท้ๆ ของอู่ต้า แต่ตัวสูงใหญ่ปานนี้ หากข้าได้แต่งงานด้วยคงไม่เสียชาติเกิด ดูเจ้าสามนิ้วผิวเปลือกไม้ของข้าสิ เหมือนคนสามส่วน เหมือนผีเสียเจ็ดส่วน ข้านี่โชคร้ายจริง อู่ซงนี่แม้เสือยังตีเสียตาย พละกำลังขนาดไหน ยังไม่มีเมียด้วย น่าจะชวนย้ายมาอยู่เสียที่บ้านนี่ อาจจะเป็นบุพเพสันนิวาสก็ได้”
นางยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านอา มาถึงที่นี่ได้กี่วันแล้ว”
“มาอยู่ได้สิบกว่าวันแล้ว”
“ท่านอา พักอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่อำเภอ พอพักได้”
“ท่านอา อยู่ที่นั่นคงไม่สะดวกนัก”
“ตัวคนเดียว กินอยู่ง่าย เช้าเย็นก็มีทหารรับไช้”
“พวกทหารรับใช้นั่นจะดูแลทั่วถึงได้อย่างไร ทำไมไม่ย้ายมาอยู่เสียด้วยกัน เช้าเย็นจะกินน้ำแกง ข้าทำให้ไว้ใจได้ว่าสะอาดปลอดภัยกว่าฝีมือพวกทหารนั่น”
“ขอบคุณอาซ้อมาก”
“ไม่รู้ว่ามีอาสะใภ้หรือยัง พามารู้จักกันบ้าง”
“อู่เอ้อยังไม่ได้แต่งงาน”
“ปีนี้ท่านอาอายุเท่าไร”
“ยี่สิบห้าปี”
“แก่กว่าข้าสามปี ท่านอาไปอยู่ที่ไหนมา”
“อยู่ชางโจวได้ปีกว่า คิดถึงพี่ชายที่อยู่ชิงเหอ ไม่ได้คิดว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่”
“เรื่องมันยาว ตั้งแต่ข้าแต่งกับพี่ชายท่าน ก็มีคนมาคอยรังควาน อยู่ชิงเหอไม่ได้จึงย้ายมาที่นี่ หากว่าเก่งอย่างท่านอา ใครที่ไหนจะกล้า”
อู่ซงว่า “พี่ชายเป็นคนเจียมตัวมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ได้เกเรอย่างอู่เอ้อ”
นางว่า “ไฉนพูดกลับกันอย่างนั้น ว่ากันว่า กระดูกไม่แข็ง เอาตัวไม่รอด ข้าเป็นคนตรง ไม่ชอบคนอ่อนแอแบบนี้”
“พี่ชายเป็นคนไม่ชอบก่อเรื่อง อาซ้อไม่ต้องกังวล”
คุยกันไม่ทันจบ อู่ต้าหลางซื้อของสดกลับมาวางไว้ในครัว ขึ้นบันไดมาบอกว่า “ซ้อใหญ่ เจ้าลงไปจัดการที”
นางว่า “ดูดู ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ท่านอานั่งอยู่นี่ จะให้ข้าทิ้งไป”
อู่ซงว่า “อาซ้อตามสะดวกเถิด”
นางว่า “ทำไมไม่ไปเรียกยายหวางข้างบ้านให้มาช่วยทำครัวให้ สะดวกกว่า”
อู่ต้าจึงไปตามยายหวางข้างบ้านให้มาช่วยจัดเตรียมอาหาร เสร็จแล้วยกขึ้นมาชั้นบนวางไว้บนโต๊ะ อู่ต้าให้เมียนั่งเป็นประธานหัวโต๊ะ อู่ซงนั่งที่แขก อู่ต้าเองนั่งอยู่ด้านข้าง อู่ต้ารินเหล้าให้ทั้งสามคน
นางชูจอกว่า “ขออภัยท่านอา ไม่มีอะไรจะรับรอง เชิญดื่มสักจอก”
อู่ซงว่า “ขอบคุณอาซ้อ อย่าได้กล่าวเช่นนั้น”
อู่ต้าคอยแต่รินเหล้า เรื่องอื่นไม่สนใจ
นางยิ้มระรื่นกล่าวว่า “ท่านอา ทำไม่ไม่กินเนื้อกินปลาสักคำล่ะ” แล้วคีบชิ้นปลามันส่งมาให้
อู่ซงเป็นคนซื่อ คิดว่าอาซ้อแค่รับรองตนในฐานะน้อง หารู้ไม่ว่านางมีพื้นเพเป็นสาวใช้รู้จักพะเน้าพะนอ อู่ต้าก็เป็นคนอ่อนปวกเปียก ไม่รู้อะไร
นางดื่มไปหลายจอก ตาคอยจ้องแต่อู่ซง อู่ซงเห็นจ้องมาจึงได้แต่ก้มหน้าไม่สนใจ วันนั้นดื่มไปได้สิบกว่าจอกก็ลุกขึ้น
อู่ต้าว่า “น้องรอง ดื่มต่ออีกหน่อยค่อยไป”
อู่ซงว่า “ไว้ค่อยมาหาพี่ใหม่”
ทั้งสามเดินลงมายังชั้นล่าง นางว่า “ท่านอาควรย้ายมาอยู่บ้านนี่ หากไม่มา ชาวบ้านคงหัวเราะเยาะพวกเราว่าเห็นน้องแท้ๆ เป็นคนอื่นคนไกล พี่ใหญ่ ท่านก็จัดแจงห้องหับให้ท่านอามาอยู่ด้วย อย่าให้เพื่อนบ้านนินทาเอาได้”
อู่ต้าว่า “ซ้อใหญ่พูดถูก น้องรอง เจ้าก็ย้ายเข้ามา ข้าจะได้ไม่ต้องโดนต่อว่า”
อู่ซงว่า “ตามแต่ที่พี่กับอาซ้อว่า คืนนี้จะย้ายข้าวของมาเลย”
นางว่า “ท่านอาอย่าลืมเสียล่ะ ข้าจะคอย”
叔嫂通言礼禁严，手援须识是从权。
英雄只念连枝树，淫妇偏思并蒂莲。
ซ้อกับอาเจรจาตามมารยาท
มิได้คาดที่อาทรซ่อนนัยไว้
วีรชนคิดเพียงกิ่งก้านไม้ใหญ่
สาวเพ้อไปเป็นบ้วแฝดร่วมก้าน
(并蒂莲 บัวก้านเดียวออกดอกคู่)
อู่ซงกลับไปทำงานยังอำเภอ รายงานนายอำเภอให้ทราบว่าพี่ชายตนย้ายมาอยู่ที่ถนนจื่อสือ จะขอไปพักกับพี่ชาย นายอำเภอรับทราบและเห็นควรด้วย อู่ซงจึงย้ายข้าวของมาบ้านพี่ชายในเย็นวันนั้น อู่ต้าให้ช่างไม้กั้นห้องใหม่ที่ชั้นบนให้กับอู่ซง เพิ่มเตียง ม้านั่งและเตาผิงให้
เช้าวันรุ่งขึ้น นางตื่นแต่เช้าต้มน้ำเตรียมน้ำล้างหน้าบ้วนปากให้อู่ซง อู่ซงล้างหน้าตาแล้วเตรียมตัวไปเข้างาน นางว่า “ท่านอาไปลงชื่อเข้างาน 画卯 แล้ว กลับมากินข้าวเช้าหน่อย ไม่ต้องไปกินที่อื่น”
ถึงเวลาพักกินอาหารเช้า อู่ซงกลับมากินข้าวพร้อมกันสามคนที่บ้าน ระหว่างกินข้าว นางเทน้ำชาส่งให้อู่ซง
อู่ซงว่า “มารบกวนอาซ้อ อู่ซงไม่สบายใจ ไว้จะเรียกทหารรับใช้มาช่วยงาน”
นางว่า “ท่านอาพูดเสียห่างเหิน รับใช้คนกันเองไม่ใช่คนอื่นคนไกล ไปเรียกทหารรับใช้มา ข้าว่าคนพวกนั้นน่ะ คงมาทำเตาทำเครื่องครัวเลอะเทอะเสียเปล่า”
“เช่นนั้น คงต้องรบกวนอาซ้อแล้ว”
อู่ซงพักอยู่กับพี่ชาย บางทีก็นำเงินให้พี่ไปซื้อของกินเลี้ยงเพื่อนบ้านบ้างสร้างสัมพันธ์ที่ดี หลายวันต่อมาก็ซื้อผ้าตัดเสื้อมาให้พี่สะใภ้ นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ว่า “ท่านอา ได้อย่างไร แต่เมื่อตั้งใจให้ ข้าก็ไม่ปฏิเสธ”
อู่ซงพักอยู่ที่บ้านพี่ชาย อู่ต้าวัน ๆ ออกไปขายชุยปิ่ง อู่ซงเช้าไปเข้างาน เย็นกลับมานอนบ้าน นางมักพูดจาทอดสะพานให้อู่ซง แต่อู่ซงเป็นคนใจแข็ง ไม่คิดมาก
ตอนก่อนหน้า : ฆ่าเสือมือเปล่า
ตอนถัดไป : อู่ซงรื้อสะพาน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
