ขุนโจรเหลียงซาน 52
อู่ซง ผู้จาริก (6) อุบายยายหวาง
ซีเหมินชิ่งได้ฟังคาถาเล่นชู้ของยายหวางแล้วจึงตอบว่า
“สำหรับเงื่อนไขทั้งห้าข้อนั้น ข้าก็พอจะเข้าอยู่บ้าง
ขัอหนึ่ง ข้าอาจจะไม่หล่อเท่าพานอาน แต่ก็พอไปได้
ข้อสอง อึดเหมือนลา ข้าฝึกเลี้ยงเต่ามาแต่เล็ก สั่งยืดหดได้
ข้อสาม บ้านข้าพอมีฐานะอาจไม่เท่าเติ้งทง แต่พอมีพอใช้
ข้อสี่ ข้ามีน้ำอดน้ำทน จะตบตีด่าว่าสักเท่าไร ก็ไม่ตอบโต้
ข้อห้า ข้าว่างอยู่แล้ว มิเช่นนั้นจะมีเวลามาเตร่อยู่นี่หรือ
ท่านแม่ หากงานสำเร็จเมื่อไร ข้าจะตอบแทนท่านอย่างงาม”
西门浪子意猖狂，死下工夫戏女娘。
亏杀卖茶王老母，生教巫女就襄王。
ซีเหมินผู้เสเพลปักใจหมาย
เป็นตายขอลวงหญิงตามคาถา
โชคดีมียายหวางร้านน้ำชา
ชี้นำพาเทพีสู่เซียงหวาง
(ตำนานรักเทพีเขาอูซาน 巫山 กับ ฉู่เซียงหวาง 楚襄王 เคยอ้างถึงไว้ก่อนหน้า)
ยายหวางว่า “นายท่าน แม้จะเข้าเงื่อนไขครบห้าข้อ แต่ยังมีเรื่องกวนใจอยู่บ้าง”
ซีเหมินชิ่งว่า “มีเรื่องอะไรลองว่ามา”
“นายท่าน ขออภัยที่ยายเฒ่าต้องพูดตรงๆ เล่นชู้นั้นยากอยู่ จะให้สำเร็จสิบส่วน ใช้เงินช่วยได้เก้าจุดเก้าส่วน แต่ยังอาจมีข้อติดขัดได้ในที่สุด ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนตระหนี่ ไม่จ่ายเงินง่ายๆ ข้อนี้จึงกังวลอยู่”
“เรื่องนี้แก้ไขง่าย ท่านว่าอย่างไรข้าก็เอาตามนั้น”
ยายหวางว่า “เมื่อนายท่านยอมจ่ายเงินแล้ว ยายเฒ่าพอมีอุบายช่วยให้ท่านได้พบกับนาง ท่านว่าอย่างไร”
“ท่านแม่มีอุบายอย่างไร ข้าล้วนฟังท่าน”
ยายหวางหัวเราะแล้วว่า “วันนี้ดึกแล้ว ท่านกลับไปก่อน อีกสามถึงหกเดือนค่อยกลับมาหารือกันใหม่”
ซีเหมินชิ่งรีบคุกเข่าขอร้องว่า “ท่านแม่เลิกพูดเล่นเถิด ช่วยข้าที”
ยายหวางหัวเราะแล้วว่า “นายท่านหัวเสียเสียแล้ว อุบายของยายเฒ่านี้เป็นยอดอุบาย แม้อาจจะไม่ดีเลิศจนได้เข้าไปอยู่ในศาลอู่เฉิงหวาง 武成王庙 แต่ก็ไม่แพ้อุบายซุนอู่ 孙武 ฝึกทหารหญิง ใช้สิบครั้งได้ผลเก้าครั้ง วันนี้ข้าจะแจงให้ท่านฟัง…”
(ศาลอู่เฉิงหวาง 武成王庙 คือศาลบูชาบรรพชนผู้มีชื่อเสียงทางการทหารในอดีต นำโดย เจียงไท่กง 姜太公 จากนั้นก็มีการเพิ่มชื่อบูชา และลดชื่อออกในบางสมัย แม้ชื่อจะบอกว่าศาลฝ่ายทหาร 武 แต่ยังรวมเสนาบดีหรือเสนาธิการผู้วางแผนทางการทหารด้วย เช่น ซุนอู่ 孙武 ก่วนจ้ง 管仲 จางเหลียง 张良 เล่ออี้ 乐毅 จูเก่อเลี่ยง 诸葛亮 เป็นต้น)
ยายหวางจีงแจงแผนสิบขั้นว่า
“…นางเคยอยู่กับครอบครัวผู้ดีในอำเภอชิงเหอ จึงมีฝีมือดีเรื่องเย็บปักถักร้อย นายท่านก็ไปซื้อผ้าลายสองสีขาวพับหนึ่ง ผ้าแพรสีน้ำเงินพับหนึ่ง ผ้าไหมสีขาวพับหนึ่ง สำลีอย่างดีสิบตำลึง มาไว้ที่ยายเฒ่า
พอได้ของแล้ว ข้าจะไปหานาง แล้วบอกว่ามีนายท่านผู้หนึ่งออกเงินซื้อผ้าตัดชุดส่งศพ 送终衣 (ชุดสำหรับใส่ตอนตาย)ให้ยายเฒ่า ข้าจึงมาขอยืมปฏิทิน และวานให้นางช่วยเลือกดูวันดีหาช่างมาเริ่มตัดเย็บ ถ้านางฟังแล้วไม่สนใจก็จบกันไป แต่หากนางบอกว่า จะช่วยตัดเสื้อให้เองไม่ต้องไปหาช่างที่ไหน ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วหนึ่งส่วน
ข้าก็จะเชิญนางมาที่บ้านช่วยตัดเย็บ ถ้านางไม่ยอมมา ให้เอาผ้าไปตัดเย็บที่บ้านนางก็จบกัน แต่ถ้านางยอมข้ามมา ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วสองส่วน
หากว่านางยอมมา ก็ต้องหาของว่างสุราอาหารเลี้ยงดูนาง ในวันแรกนี้ ท่านไม่ต้องมา พอวันที่สอง ถ้านางบอกว่าไม่สะดวก เอาผ้าไปตัดที่บ้านนาง ก็จบกัน แต่ถ้านางยังคงข้ามมา ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วสามส่วน ในวันนี้ ท่านก็ยังไม่ต้องมา
พอราวเที่ยงวันที่สาม ท่านแต่งตัวให้ดูดี ส่งเสียงไอเป็นสัญญาณ พอมาถึงหน้าบ้านให้พูดว่า “ทำไมไม่เห็นท่านแม่เสียหลายวัน” ข้าจะรีบออกมารับท่านเข้าไปด้านใน หากนางเห็นท่านแล้วรีบลุกหนีกลับไปแม้ข้าจะรั้งเอาไว้ ก็จบกัน แต่หากนางไม่ลุกหนีไปไหน ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วสี่ส่วน
พอนั่งลงแล้ว ข้าจะบอกนางว่า “นี่คือนายท่านผู้บริจาคผ้าตัดชุดของข้า” ข้าคุยถึงท่านขุนนางใหญ่ไว้เยอะ ท่านก็กล่าวชมฝีมือเย็บปักของนางเข้าไว้ หากนางไม่ตอบอะไร ก็จบกัน หากนางพูดตอบโต้กับท่าน ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วห้าส่วน
ข้าก็จะเสริมอีกว่า “ยากนักที่จะได้นางมาช่วยงาน โชคดีของข้า ได้ท่านผู้บริจาคทั้งสอง คนหนึ่งออกเงิน คนหนึ่งออกแรง ถ้าไม่ใช่ยายเฒ่าอ้อนวอนแล้ว นางคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่ นายท่านก็ช่วยเป็นเจ้าภาพเลี้ยงตอบแทนนาง 浇手 แทนข้าที” จากนั้นท่านก็ควักเงินมาวานข้าไปซื้อของ ถ้านางลุกหนี ก็อย่าได้รั้งตัวนาง นับว่าจบกัน แต่หากนางไม่ลุกหนี เรื่องคงไม่ยากแล้ว ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วหกส่วน
พอข้ารับเงินแล้ว ก่อนจะออกไปซื้อของ ก็จะบอกนางว่า “รบกวนแม่นางนั่งเป็นเพื่อนนายท่านสักครู่” หากนางลุกขึ้นกลับบ้าน ข้าก็คงห้ามนางไม่ได้ นับว่าจบกัน แต่หากนางไม่ลุกหนี นับเป็นเรื่องดี ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วเจ็ดส่วน
พอข้าซื้อของกลับมาจัดวางบนโต๊ะแล้วก็จะบอกนางว่า หาโอกาสที่ท่านจะมาเลี้ยงนั้นไม่ง่าย ให้นางเก็บของแล้วมาร่วมดื่มด้วยกัน หากนางไม่ยอมร่วมโต๊ะกับท่าน แยกกลับบ้านไป ก็จบกัน แต่หากปากนางว่าจะกลับแล้ว แต่ไม่ลุกไปไหน ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วแปดส่วน
พอนางดื่มได้ที่คุยกันเริ่มถูกคอ ข้าก็จะอ้างว่าเหล้าหมด ท่านก็วานข้าไปซื้อ ตอนข้าออกไปก็จะปิดประตูปล่อยให้ท่านอยู่กับนางสองคน หากนางรีบร้อนลุกหนี ก็จบกัน แต่หากตอนข้าปิดประตู นางไม่แตกตื่นอันใด ก็นับว่าสำเร็จไปแล้วเก้าส่วน
อีกเพียงส่วนเดียวก็สำเร็จแล้ว แต่ส่วนท้ายสุดนี้กลับยากอยู่ นายท่านอยู่ในห้องก็ต้องใช้คำหวานพูดจากับนาง หากนางไม่รู้สึกเคือง ค่อยปากว่ามือถึง ข้าก็จะไม่ยุ่ง อาจจะเริ่มด้วยการใช้แขนเสื้อแกล้งปัดตะเกียบตก พอก้มเก็บก็ถือโอกาสจับเท้านาง หากนางโวยวาย ข้าจะรีบเข้าไปช่วย ก็นับว่าจบกัน ต่อไปก็ยากแล้ว แต่หากนางนิ่งเฉยไม่เอะอะ ก็นับว่าสำเร็จสมบูรณ์สิบส่วน นางย่อมมีใจให้ท่านด้วย อุบายนี้ใช้ได้ไหม”
ซีเหมินชิ่งฟังจบชอบใจใหญ่ชมว่า “แม้จะไม่ถึงกับได้จารึกในหอหลิงเอียน 凌烟阁 แต่ก็นับว่าแผนดีเยี่ยม”
(หอหลิงเอียน 凌烟阁 คือหอสดุดีวีรชนผู้บุกเบิกราชวงศ์ถังยี่สิบสี่คน พระเจ้าถังไท่จงทรงรำลึกถึงคุณความดี จึงให้สร้างหอสดุดีไว้ที่วังไท่จี๋ 太极宫 กรุงฉางอาน 长安)
ยายหวางว่า “อย่าได้ลืมสิบตำลึงที่ว่าจะให้ข้าล่ะ”
ซีเหมินชิ่งว่า “ได้ชิมเปลือกส้มแล้ว อย่าลืมทะเลสาบต้งถิง 但得一片橘皮吃，莫便忘了洞庭湖 (ต้งถิงหูมีต้นส้มขึ้นอยู่มาก) อุบายนี้จะเริ่มเมื่อไร”
ยายหวางว่า “เย็นนี้ก็รู้เรื่องแล้ว ถือโอกาสที่อู่ต้ายังไม่กลับ ข้าจะรีบไปชักชวนนาง ท่านก็รีบไปซื้อผ้ากับสำลีมา”
ซีเหมินชิ่งรีบกลับไปจัดซื้อของให้คนส่งมาและแถมเงินปลีกมาให้อีกห้าตำลึง
岂是风流胜可争？迷魂阵里出奇兵。
安排十面捱光计，只取亡身入陷坑。
อาจมีชัยในเล่ห์เสน่หา
ได้ผู้กล้าในวงกตลับลวงหลอน
วางแผนเล่นชู้ให้สิบขั้นตอน
ท้ายถูกต้อนตายตกในหลุมพราง
ยายหวางออกทางหลังบ้านเดินไปบ้านอู่ต้า หญิงสาวจึงเชิญนางขึ้นไปนั่งบนบ้าน ยายหวางว่า “แม่นางทำไมไม่เห็นไปดื่มชาที่บ้านข้า”
นางตอบว่า “สองสามวันนี้ไม่ค่อยสบาย จึงไม่ได้ไปไหน”
“ที่บ้านแม่นางมีปฏิทินไหม ยายเฒ่าขอยืมดูสักหน่อย จะได้เลือกวันตัดชุด”
“ท่านแม่จะตัดชุดอะไรหรือ”
“ยายเฒ่าหมู่นี้สามวันดีสี่วันไข้ กลัวว่าจะเป็นอะไรไปเสียก่อน จึงคิดว่าจะตัดชุดส่งศพเตรียมเอาไว้ นี่ก็มีเศรษฐีแถวนี้ฟังยายเฒ่าว่าอย่างนี้ เลยให้ผ้ากับสำลีตัดชุดเอาไว้ที่บ้านได้ปีกว่าแล้ว ยังไม่ได้ลงมือเลย ปีนี้รู้สึกร่างกายไม่สู้ดี แล้วนี่ก็เดือนอธิกสุรทิน 闰月 สองวันนี้ว่าจะเอาผ้ามาตัด ช่างตัดเสื้อก็บอกว่าไม่ว่างไม่ยอมมาตัดให้ ยายเฒ่าเลยพูดไม่ออก”
หญิงสาวฟังแล้วหัวเราะว่า “กลัวว่าฝีมือข้าน้อยจะไม่ถูกใจ ถ้าไม่เกี่ยงแล้ว ข้าน้อยตัดให้ท่านแม่ก็ได้”
“แม่นางยอมตัดให้ก็ดีสิ ข้าตายไปคงไปสู่สุคติ ได้ยินมานานแล้วว่าแม่นางมีฝีมือเย็บปักเป็นเลิศ เพียงแต่ไม่กล้ามาขอ”
“จะเป็นไรไป ในเมื่อท่านแม่ยินยอม ก็จะช่วยท่านแม่ตัด ท่านเอาปฏิทินไปหาวันดีได้มาแล้ว ข้าน้อยจะได้เริ่มลงมือ”
“หากว่าแม่นางยอมช่วยยายเฒ่า ตัวแม่นางเองก็นับเป็นดาวนำโชคอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปเลือกวัน อันที่จริงยายเฒ่าก็ให้คนช่วยดูมาก่อนหน้าแล้วว่า พรุ่งนี้เป็นวันมงคล ยายเฒ่าว่าแค่ตัดเสื้อคงไม่จำเป็นต้องเป็นวันมงคล จึงไม่ใส่ใจ”
“ชุดส่งอายุ 归寿衣 จำเป็นต้องเลือกวันมงคล ทำไมจึงไม่เลือกเล่า”
“ในเมื่อแม่นางยอมตัดชุดให้ยายเฒ่า ก็เลือกเอาวันพรุ่งนี้เป็นวันมงคลเริ่มงาน แม่นางมาที่บ้านยายได้เลย”
“ไม่ต้องหรอกท่านแม่ เอามาตัดที่นี่แหละ”
“ยายเฒ่าก็อยากดูแม่นางทำงานด้วย แต่กลัวจะไม่มีใครดูหน้าร้าน”
“ในเมื่อท่านแม่พูดเช่นนั้น พรุ่งนี้หลังกินข้าวข้าน้อยมาหาก็แล้วกัน”
ยายเฒ่าขอบคุณยกใหญ่ก่อนลงบันไดมา เย็นนั้นก็ส่งข่าวแจ้งซีเหมินชิ่งและนัดวันที่จะมา
เช้าวันรุ่งขึ้น ยายหวางเก็บกวาดห้องเตรียมไว้ จัดซื้อด้าย เตรียมน้ำชารอท่าอยู่ที่บ้าน
พออู่ต้ากินอาหารเช้าเสร็จหาบของออกไปขายแล้ว พานจินเหลียนก็ออกทางประตูหลังข้ามมายังบ้านยายหวาง ยายหวางดีใจชงชาพิเศษมาต้อนรับ เช็ดถูม้านั่งให้อย่างดี นำผ้าตัดชุดออกมา พานจินเหลียนวัดตัวยายหวางแล้วตัดผ้าตามขนาดลงมือเย็บ
ยายหวางชมไม่ขาดปากว่า “ฝีมือดีจริง ยายเฒ่าอยู่มาหกสิบกว่าปียังไม่เคยเห็นฝีมือเย็บปักดีแบบนี้”
พอเที่ยงยายหวางก็เลี้ยงสุราอาหาร จากนั้นพานจินเหลียนก็เย็บผ้าต่อจนใกล้เย็นจึงเก็บของกลับบ้าน
อู่ต้ากลับมาพอดี หญิงสาวเปิดประตูให้แล้วเอาม่านลง อู่ต้าเข้าบ้านมาเห็นหน้านางออกแดงจึงถามว่า “เจ้าไปดื่มเหล้าที่ไหนมา”
“บ้านยายหวางข้างบ้าน นางวานข้าให้ช่วยตัดชุดส่งศพ กลางวันจึงเลี้ยงอาหารข้า”
“ไอ้หยา อย่าไปกินของเขา พวกเราก็เคยมีเรื่องไหว้วานเขาอยู่ เขาแค่ขอให้ช่วยตัดเสื้อ เจ้ากลับมากินที่บ้านก็ได้ ไม่น่าไปรบกวนเขา พรุ่งนี้ถ้าไปอีก ก็เอาเงินติดตัวไปด้วย จะได้เลี้ยงเขาตอบแทน เขาว่ากันว่า “ญาติอยู่ไกลไม่เหมือนเพื่อนบ้านใกล้ 远亲不如近邻” อย่าให้เสียน้ำใจกัน หากเขาไม่ยอมรับ เจ้าก็เอางานมาทำที่บ้าน เสร็จแล้วค่อยเอาไปให้เขา”
พานจินเหลียนฟังแล้วไม่ตอบโต้อะไร
可奈虔婆设计深，大郎混沌不知因。
带钱买酒酬奸诈，却把婆娘白送人。
แม่เล้าเจ้าเล่ห์แผนล้ำลึก
ต้าหลางนึกไม่ถึงซึ่งความหมาย
ออกเงินให้ซื้อเหล้าเข้าอุบาย
กลับกลายเป็นมอบเมียเสียของเปล่า
วันรุ่งขึ้น พานจินเหลียนมาเย็บเสื้อเช่นวันแรก พอถึงเที่ยงก็นำเงินพวงหนึ่งส่งให้ยายหวางว่า “ท่านแม่ มื้อนี้ข้าน้อยเลี้ยงอาหารท่าน”
ยายหวางว่า “ไอ้หยา มีที่ไหนกัน ยายเฒ่าวานแม่นางช่วยงานแล้วยังกลับมาออกเงินเลี้ยงอีก”
“สามีข้าน้อยกำชับมา หากท่านแม่ไม่รับ ก็ให้เอางานกลับไปทำที่บ้านเสร็จแล้วค่อยมาส่งให้”
ยายหวางกลัวนางจะไม่มาจึงรีบบอกว่า “สามีท่านช่างเกรงใจนัก เมื่อแม่นางว่าเช่นนี้ ยายเฒ่าคงต้องรับไว้”
ยายหวางรับไว้แล้วก็ออกเงินสมทบซื้อแต่ของดีมาเลี้ยงดู พานจินเหลียนทำงานจนใกล้เย็นก็กล่าวขอบคุณที่เลี้ยงแล้วลากลับ
ตอนก่อนหน้า : ซีเหมินชิ่ง
ตอนถัดไป : สมยอมสมหวัง
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
