ขุนโจรเหลียงซาน 54
อู่ซง ผู้จาริก (8) วิ่นเกอ
ในตลาดมีชายผู้หนึ่งอายุสิบหก แซ่เฉียว 乔 เป็นชาวอำเภอหยางกู่แห่งนี้ เคยไปเป็นทหารที่วิ่นโจว 郓州 คนจึงเรียกกันว่า วิ่นเกอ 郓哥 มีบิดาชราให้เลี้ยงดูอยู่คนหนึ่ง วิ่นเกอเร่ขายผลไม้ตามร้านอาหารที่หน้าอำเภอหาเลี้ยงชีพ เป็นคนคล่องแคล่ว ซีเหมินชิ่งเคยช่วยเหลือให้เงินใช้สอยอยู่
วันที่จะเกิดเหตุ วิ่นเกอหิ้วตะกร้าสาลี่เที่ยวหาซีเหมินชิ่งตั้งใจจะมาขายให้ มีคนปากมากบอกกับวิ่นเกอว่า “วิ่นเกอ ถ้าจะหาตัวเขา ข้าจะบอกให้ว่าที่ไหน”
“รบกวนท่านอา ช่วยบอกที จะได้ไปขายหาเงินไปเลี้ยงพ่อเฒ่าที่บ้านสักหน่อย”
“ซีเหมินชิ่งตอนนี้ไปติดพันเมียอู่ต้าคนขายชุยปิ่ง ไปเจอกันทุกวันที่ร้านน้ำชายายหวางถนนจื่อสือ ช่วงเวลานี้คงอยู่ที่นั่นแหละ เจ้าเป็นเด็กคงเข้าไปหาได้อยู่”
วิ่นเกอจึงหิ้วตะกร้าตรงมาถนนจื่อสือ พอเข้ามาในร้านน้ำชาก็เห็นยายหวางนั่งคลึงด้ายอยู่บนม้านั่ง
วิ่นเกอวางตะกร้าลงคำนับ “ท่านแม่ ข้าคำนับ”
“วิ่นเกอ เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
“มาหาท่านขุนนางใหญ่ หาเงินไปเลี้ยงพ่อเฒ่าสักหน่อย”
“ท่านขุนนางใหญ่อะไรใครกัน”
“ท่านแม่รู้อยู่แล้วว่าใคร ก็เขานั่นแหละ”
“ขุนนางใหญ่ก็ต้องมีแซ่”
“มีสองตัว”
“อะไรสองตัว”
“ท่านแม่อย่าพูดเล่น ข้าจะไปหาท่านขุนนางใหญ่ซีเหมิน” ว่าแล้วก็จะเดินเข้าไปข้างใน
“เจ้าลิงน้อย จะไปไหน บ้านคนนะ ต้องรู้ว่ามีข้างนอกข้างใน”
“ไปหาดูในห้องไง”
ยายหวางด่าว่า “เจ้าลิงอมนกเขา 含鸟猢狲 บ้านข้ามีที่ไหนท่านขุนนางใหญ่ซีเหมิน”
“ท่านแม่ อย่าเก็บไว้กินคนเดียว มีอะไรก็แบ่งๆ กัน มีหรือข้าจะไม่รู้”
“เจ้าลิงน้อย เจ้ารู้อะไรกัน”
“ท่านนี่ เอามีดโค้งหั่นผักในทัพพี น้ำหยดเดียวก็ไม่ให้หกใส่พื้น 马蹄刀木杓里切菜，水泄不漏 จะให้ข้าพูด กลัวว่าพี่ชายขายชุยปิ่งจะมาระเบิดใส่”
ยายหวางได้ฟังก็รู้ว่าเด็กนี่มีปัญหาแน่ จึงโกรธแล้วตะคอกใส่ว่า “เจ้าลิงอมนกเขา มาผายลมที่บ้านข้า”
วิ่นเกอสวนว่า “ถ้าข้าเป็นลิง ยายก็เป็นม้าป๋อลิ่ว 马泊六 (แม่สื่อให้เล่นชู้)”
ยายเฒ่าจับวิ่นเกอไว้แล้วเอามะเหงกเขกหัวไปสองที
วิ่นเกอโวยวายว่า “เป็นไรมาตีข้า”
ยายหวางด่าว่า “เจ้าลิงหัวขโมย แหกปากเข้าไป ข้าจะฉีกหูเจ้าออกมา”
“ยายแม่เล้า 老咬虫 ไม่มีเรื่องก็เอาแต่ตี”
ยายหวางทั้งตบทั้งเขกออกมากลางถนน ตะกร้าหก สาลี่หล่นกระจายเต็มพื้น วิ่นเกอสู้ไม่ได้ ด่าไปร้องไห้ไป หนีไปพลางเก็บสาลี่ไปพลาง แล้วชี้มายังร้านยายหวางว่า “ยายแม่เล้า ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะไม่ฟ้องเขา ไม่เชื่อคอยดู” แล้วก็หิ้วตะกร้าไปตามหาอู่ต้าหลาง
เดินเลี้ยวถนนมาได้สองเลี้ยวก็เห็นอู่ต้าหลางเดินหาบชุยปิ่งมา วิ่นเกอหยุดยืนทักไปว่า “ไม่เห็นพักเดียว กินเสียอ้วนเชียว”
อู่ต้าหลางวางหาบลงว่า “ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้ ทำไมว่าอ้วน”
วิ่นเกอว่า “วันก่อนจะหาซื้อแกลบ หาไม่ได้ มีคนบอกให้ไปหาที่บ้านท่าน”
“ข้าไม่ได้เลี้ยงเป็ดเลี้ยงห่าน มีแกลบที่ไหนกัน”
“ไม่มีแกลบ ทำไมอ้วนได้อ้วนดี นี่ถ้าจับห้อยหัวลง เอาไปต้มในหม้อคงหมดลม”
“เจ้าลิงอมนกเขา 含鸟猢狲 มาหลอกด่าข้า เมียข้าไม่ได้มีชู้ มาหาว่าข้าเป็นเป็ด”
(บันทึกของจวงจี้วี่ 庄季裕 สมัยซ่งใต้ 南宋 บันทึกไว้ว่า “เป็ด” เป็นคำต้องห้ามสำหรับคนทางใต้แถวเจ้อเจียง คนทางเหนือไม่ได้ถือ เชื่อว่าใช้เป็ดพ่อพันธุ์ตัวเดียว เป็ดจะไม่วางไข่ ต้องใช้พ่อพันธุ์สองสามตัวจึงจะวางไข่ได้)
อู่ต้าหลางว่า “เจ้ารู้อะไรก็เล่ามา ข้าให้ชุยปิ่งเจ้าสิบชิ้น”
วิ่นเกอว่า “ชุยปิ่งข้าไม่เอา ท่านเลี้ยงเหล้าข้าสามจอก แล้วข้าจะบอกให้”
“ดื่มเป็นด้วยหรือ เหล้าน่ะ งั้นตามมา”
อู่ต้าหาบของเดินนำหน้าวิ่นเกอมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง วางหาบลง หยิบชุยปิ่งติดมือไปด้วย เข้าไปในร้านสั่งเนื้อและเหล้ามาเลี้ยงวิ่นเกอ
เจ้าหนูนั่นว่า “เหล้าไม่เอาเพิ่มแล้ว แต่เนื้อน่ะเอามาอีก”
อู่ต้าว่า “น้อง มีอะไรก็บอกข้ามา”
วิ่นเกอว่า “อย่าห่วง ขอกินก่อนเดี๋ยวบอกให้ แล้วอย่าอกแตกตายล่ะ ข้าจะไปช่วยจับด้วย”
อู่ต้ารอจนวิ่นเกอกินเสร็จแล้วก็ถามว่า “ทีนี้จะบอกข้าได้หรือยัง”
วิ่นเกอว่า “ท่านอยากรู้ ก็ลองเอามือคลำรอยปูดบนหัวข้าดู”
“ทำไมหัวโนอย่างนั้นล่ะ”
“จะบอกให้ วันนี้ข้าหิ้วตะกร้าสาลี่จะเอาไปขายให้ซีเหมินต้าหลาง แต่ไม่เจอ มีคนบอกว่า เขาอยู่ที่ร้านน้ำชายายหวาง เล่นชู้อยู่กับเมียอู่ต้า ไปเจอกันที่นั่นทุกวัน ข้าก็แค่อยากจะได้เงินสักห้าสิบเฉียน แต่ยายหมาแก่ไม่ยอมให้ข้าเข้าไปในห้อง เอามะเหงกไล่เขกข้าออกมา ข้าเลยมาหาท่าน แหย่ไปสองสามคำ ถ้าไม่แหย่ท่านคงไม่สนใจถาม”
อู่ต้าว่า “เรื่องจริงหรือนี่”
วิ่นเกอว่า “เอาอีกแล้ว ข้าว่าท่านนี่คนหัวนกเขา สองคนนั่นเขาล่อกันสนุกสนาน รอท่านออกจากบ้านเมื่อไร เขาก็เข้าไปล่อกันในห้องยายหวาง ท่านยังมาถามว่าจริงหรือเปล่า”
อู่ต้าได้ฟังจึงว่า “น้อง ไม่หลอกเจ้า เมียข้าไปเย็บผ้าทึ่บ้านยายหวางทุกวัน พอกลับมาก็ดื่มมาหน้าแดง ข้าเองก็สงสัยอยู่ พูดมานี่คงใช่ละ เดี๋ยวข้าฝากหาบเขาก่อนแล้วเราไปจับชู้ด้วยกัน เป็นไง”
วิ่นเกอว่า “พี่จะไปคนเดียว ช่างไม่รู้อะไรเลย ยายหวางหมาแก่นั่นน่ะตัวร้าย ท่านไม่พอมือเขาหรอก สามคนนั่นก็ต้องมีรหัสลับ พอท่านจะไปจับ เขาก็เอาเมียท่านไปซ่อน ซีเหมินชิ่งนั่นก็ใช่ย่อย คงอัดท่านเข้าเสียยี่สิบที จับชู้ไม่ได้กลับเจอหมัดชุดใหญ่ มีทั้งเงินทั้งเส้นสาย ฟ้องท่านกลับหาว่าใส่ความ ขึ้นโรงขึ้นศาลกันหัวโต ไม่มีใครช่วย จบกันพอดี”
อู่ต้าว่า “น้องพูดมาก็ถูก แล้วจะเอายังไงดี”
วิ่นเกอว่า “ข้าก็ถูกยายหมาแก่ทุบเอา ไม่มีที่ระบายอยู่เหมือนกัน เอาอย่างนี้ วันนี้ท่านกลับบ้านไปอย่าเพิ่งเอะอะ ทำตัวไม่รู้ไม่ชี้เป็นปกติเหมือนทุกวัน และอย่าปริปากแพร่งพรายให้รู้ตัว เช้าวันพรุ่งนี้ทำชุยปิ่งออกขายน้อยหน่อย ข้าจะรอท่านที่ปากทาง พอเห็นซีเหมินชิ่งเข้าไปเมื่อไร ข้าจะมาตามท่าน ท่านก็หาบของไปรออยู่ใกล้ๆ ข้าจะไปแหย่ยายหมาแก่ ให้ออกมาไล่ตีข้า ข้าจะทิ้งตะกร้าบนถนนเป็นสัญญาณ ท่านก็รีบมา ข้าจะยื้อตัวยายเฒ่าไว้ ท่านรีบเข้าไปในห้องจับให้ได้คาหนังคาเขา แผนนี้เป็นไง”
“เอาตามนี้แหละ โชคดีข้าพอมีเงินอยู่บ้างเจ้าก็เอาไปซื้อข้าวกิน แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่ปากซอย”
วิ่นเกอรับเงินกับชุยปิ่งแล้วก็แยกไป อู่ต้าจ่ายค่าอาหารแล้วแบกหาบกลับบ้าน
พานจินเหลียนที่มักด่าว่าถากถางอู่ต้าอยู่เป็นประจำนั้น พักหลังก็เริ่มรู้ตัวว่ามากเกินไป อีกทั้งมีเหตุที่เร้นอยู่ จึงเริ่มเอาใจใส่บ้าง
泼性淫心讵肯回，聊将假意强相陪。
只因隔壁偷好汉，遂使身中怀鬼胎。
เลิกสำส่อนแพศยาทำได้ไหม
แสร้งมารยาสาไถยใช้คำหวาน
คงเพราะลอบเล่นชู้อยู่ข้างบ้าน
เกรงมีมารหัวขนในอุทร
เย็นนั้นอู่ต้ากลับถึงบ้านก็ทำตัวปกติไม่พูดอะไร หญิงสาวถามว่า “ท่านพี่ ไปดื่มเหล้ามาหรือ”
อู่ต้าว่า “ไปดื่มที่ร้านเจ้าประจำมาสามชาม”
เย็นนั้นก็ผ่านไปไม่มีเหตุอันใด
เช้าวันรุ่งขึ้น อู่ต้านึ่งชุยปิ่งเพียงสามซึ้งแล้วออกจากบ้านมาขายของ พานจินเหลียนเฝ้ารอเวลาใจจดจ่อ พอคล้อยหลังอู่ต้า ก็ออกจากบ้านมารอท่าซีเหมินชิ่งที่บ้านยายหวาง
ทางฝ่ายอู่ต้าหาบของมาถึงปากถนนจื่อสือเห็นวิ่นเกอหิ้วตะกร้าชะเง้อคอมองอยู่ จึงทักว่า “เป็นไง”
วิ่นเกอว่า “ยังเช้าอยู่ ท่านไปขายของสักรอบแล้วค่อยมา พอเขาใกล้มาถึง ท่านก็รออยู่ใกล้ๆ
อู่ต้าบินไปขายของอย่างว่องไวมาหนึ่งรอบแล้วกลับมารอ วิ่นเกอว่า “ท่านคอยดูว่าข้าทิ้งตะกร้าเมื่อไร ก็รีบเข้าไปข้างใน” อู่ต้าเอาหาบไปฝากเขาไว้แล้วรออยู่
วิ่นเกอหิ้วตะกร้าเดินเข้าไปในร้านน้ำชาแล้วด่าว่า “ยายหมูหมา 老猪狗 เมื่อวานมาตีข้าทำไม”
ยายหวางผุดลุกขึ้นตวาดว่า “ไอ้ลูกลิง ข้าไม่ได้หาเรื่องเจ้า กลับมาด่าข้า”
วิ่นเกอว่า “ข้าจะด่า ยายหม่าป๋อลิ่ว ยายหมาแก่ยัดหาคู่ ผายลม”
ยายหวางโกรธจัด จับตัววิ่นเกอได้ก็ตี
วิ่นเกอตะโกนว่า “ตีข้าหรือ” แล้วโยนตะกร้าทิ้งไปบนถนน
ยายหวางมัวแต่จะจับตัววิ่นเกอ เจ้าลิงน้อยตะโกนว่า “ตีเลย” แล้วคว้าเอวยายหวางไว้ เล็งท้องน้อยยายหวางแล้วพุ่งชนจนเกือบล้ม ดีที่ติดกำแพงอยู่ วิ่นเกอจึงตรึงยายหวางไว้กับกำแพง อู่ต้าฉวยจังหวะนี้วิ่งตรงเข้าไปในร้านน้ำชา
ยายเฒ่าพอเห็นอู่ต้าก็จะมาขวางแต่ถูกเจ้าลิงน้อยถวายชีวิตตรึงติดผนังไว้ จึงได้แต่ตะโกนว่า “อู่ต้ามาแล้ว” พานจินเหลียนอยู่ในห้องรีบวิ่งมายันประตูไว้ ซีเหมินชิ่งรีบมุดไปหลบใต้เตียง
อู่ต้าอยู่หน้าห้องผลักประตูอย่างไรก็เปิดไม่ได้จึงตะโกนว่า “เจ้าทำเรื่องงามหน้า”
พานจินเหลียนยันประตูไว้ ปากก็ว่า “ปกติเห็นปากดีนัก คุยว่ามีฝีมือ พอเอาจริงเข้าก็ไม่ได้เรื่อง เป็นแค่เสือกระดาษ หนีหัวซุกหัวซุน”
เห็นชัดว่านางหมายถึงซีเหมินชิ่งสามารถเล่นงานอู่ต้าได้เพื่อเอาตัวรอด ซีเหมินชิ่งได้คิดจึงมุดออกมาจากใต้เตียงแล้วว่า “แม่นาง ใช่ว่าข้าไร้ฝีมือ เพียงแค่ไม่ทันคิด”
ซีเหมินชิ่งเปิดประตูพร้อมตะโกนว่า “ไม่ต้องทุบ”
อู่ต้าจะเข้ามาจับตัว ซีเหมินชิ่งเตะเท้าขวาออกไปถูกหน้าอกอู่ต้าอย่างจังกระเด็นหงายหลังล้มลง แล้วเดินหนีไป วิ่นเกอเห็นท่าไม่ดีก็ปล่อยตัวยายหวาง พวกเพื่อนบ้านต่างรู้ความร้ายกาจของซีเหมินชิ่ง ไม่มีใครอยากตอแยด้วย
ยายหวางก้มลงพยุงอู่ต้าที่อยู่บนพื้น เห็นเลือดกบปากหน้าซีดราวเทียนไข จึงบอกพานจินเหลียนให้หาน้ำมาเช็ดตัวให้ฟื้น แล้วช่วยกันพยุงออกประตูหลังกลับบ้านขึ้นบันไดไปยังห้องนอน
三寸丁儿没干才，西门驴货甚雄哉！
亲夫却教奸夫害，淫毒皆成一套来。
เจ้าสามนิ้วไร้ฝีไม้ลายมือ
ซีเหมินชิ่งอึดคือลาผู้กล้า
เรียกชู้มาเตะผัวต่อหน้า
พิษตัณหาพากันมาเป็นชุด
คืนนั้นผ่านไป เช้าวันรุ่งขึ้นซีเหมินชิ่งเห็นว่าไม่มีเรื่องอันใดจึงกลับมาหาพานจินเหลียนเหมือนเช่นเคย และแช่งชักให้อู่ต้าตายไปเอง
ตอนก่อนหน้า : สมยอมสมหวัง
ตอนถัดไป : วางยาอู่ต้า
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
