ขุนโจรเหลียงซาน 66
อู่ซง ผู้จาริก (20) หอยวนยาง
อู่ซงกลับมาถึงเมิ่งโจวเวลาย่ำค่ำ
十字街荧煌灯火，九曜寺香霭钟声。
一轮明月挂青天，几点疏星明碧汉。
六军营内，呜呜画角频吹；
五鼓楼头，点点铜壶正滴。
两两佳人归绣幕，双双士子掩书帏。
เสาไฟทางสี่แพร่งแสงสะพรั่ง
เสียงระฆังควันธูปวัดนพเคราะห์
จันทร์กระจ่างกลางฟ้ากลมพอเหมาะ
ดาราเกาะกลางทางช้างเผือกไสว
เสียงฮว่าเจี่ยวในค่ายยามย่ำค่ำ
บนหอกลองน้ำหยดบอกเวลาไหล
นวลนางปลดม่านปักร้อยคอยห้องใน
หนุ่มเหน้าใช้ห้องหนังสือศึกษางาน
(九曜 นพเคราะห์
碧汉 ฟ้าครามทางช้างเผือก 碧天银汉
六军 คติโบราณ ทหารองครักษ์ ทหารพระราชามีได้หกทัพ
画角 ฮว่าเจี่ยว ขลุ่ยเสียงแหลมเป่าบอกเวลาเช้าค่ำในค่ายทหาร)
เวลาในสมัยโบราณ
หนึ่งชั่วยาม 一更 เท่ากับสองชั่วโมงปัจจุบัน
หนึ่งชั่วยาม 一更 มี ห้าเตี่ยน 五点 (หยด)
หนึ่งเตี่ยน 一点 จึงเท่ากับ ยี่สิบสี่นาทีในปัจจุบัน
การกำหนดเวลาใช้ถังใส่น้ำปล่อยให้หยดลงมา 铜壶滴漏 เป็นที่มาของคำว่า เตี่ยน 点 ที่หมายถึง หยด ถังน้ำนี้จะตั้งอยู่บนหอกลอง พอได้เวลาจะตีกลองบอก
อู่ซงตรงมายังกำแพงสวนดอกไม้หลังจวนจางตูเจียน ตรงนั้นเป็นคอกม้า อู่ซงหมอบซุ่มในเงามืดรอคนดูแลคอกออกมาจากด้านใน เสียงกลองบอกเวลายามหนึ่งสี่เตี่ยน คนดูแลคอกถือตะเกียงออกมาทางประตูข้าง ด้านในมีคนปิดประตู คนดูแลคอกโกยฟางใส่รางหญ้า เข้าห้องปูที่นอน ถอดเสื้อแล้วขึ้นเตียงนอน
อู่ซงคืบมาข้างประตูห้องตบประตูให้เกิดเสียง คนดูแลคอกตวาดมาว่า “พ่อเพิ่งเข้านอน จะมาขโมยเสื้อผ้าข้า ยังเร็วไปหน่อยเว้ย”
อู่ซงเอาดาบพอเตาพิงไว้ข้างประตู ชักดาบคาดเอวมาถือไว้ เอามือผลักประตูห้องให้เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด คนดูแลคอกรำคาญโดดลงจากเตียงทั้งยังล่อนจ้อน ฉวยที่โกยฟางถอดกลอนประตู
อู่ซงฉวยจังหวะผลักประตูเข้าไปด้านใน คว้าคอชายนั้นไว้ พอจะร้องตะโกนเห็นเงาดาบแปลบปลาบก็กลัวลานกลับร้องขอชีวิต อู่ซงถามว่า “จำข้าได้ไหม”
คนดูแลคอกจำเสียงได้บอกว่า “พี่ท่าน ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย ไว้ชีวิตข้าเถอะ”
อู่ซงว่า “พูดความจริงมา จางตูเจียนตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“วันนี้ดื่มเหล้ากับจางถวนเลี่ยน เจี่ยงเหมินเสินทั้งวัน ตอนนี้ก็ยังนั่งดื่มกันอยู่ที่หอยวนยาง 鸳鸯搂”
อู่ซงจึงใช้ดาบฟันตายเสียแล้วเตะศพทิ้ง เอาดาบเก็บเข้าฝัก แก้ห่อผ้าคาดเอวที่ซือเอินให้มา นำเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนใส่แทนชุดเก่า คาดดาบกลับเข้าข้างเอว เอาผ้าห่มของคนดูแลคอกมาห่อเงินปลีกเก็บลงในไถ้คาดเอว ถอดแขวนไว้ข้างประตู ถอดบานประตูออกพิงกำแพง เป่าตะเกียงดับ ฉวยดาบพอเตาเหยียบประตูปีนกำแพงขึ้นไป
แสงจันทร์สว่าง อู่ซงโดดกำแพงลงไปเปิดประตูข้าง ยกบานประตูเข้าไป งับประตูข้างไว้ไม่ลงกลอน แล้วเดินตามแสงตะเกียงที่สว่างอยู่ พอมาใกล้ก็เห็นว่าแสงมาจากห้องครัว มีสาวใช้สองคนกำลังบ่นกันอยู่
“ใช้งานมาทั้งวันแล้วยังไม่ยอมหลับยอมนอน ยังจะเอาน้ำชาอีก แขกสองคนนั่นก็น่าไม่อาย เมาปานนั้นแล้วยังไม่ยอมกลับ คุยกันไม่เลิก”
อู่ซงพิงดาบพอเตา ชักดาบคาดเอวผลักประตูเข้าไปคว้าผมสาวใช้นางหนึ่งแล้วเชือดเสีย อีกนางหนึ่งอยากจะหนีแต่เหมือนมีหมุดตรึงไว้ก้าวเท้าไม่ออก อู่ซงไม่รอให้ร้องตะโกนก็เชือดเสียแล้วลากศพทั้งคู่ไปทิ้งไว้หน้าเตา ดับตะเกียง แล้วอาศัยแสงจันทร์ย่องเข้าไปในห้องโถง
อู่ซงเคยอยู่ในจวนมาก่อนจึงรู้ลู่ทางดี ย่องมาถึงบันไดหอยวนยางก็คลำทางขึ้นบันไดมา ถึงเวลานี้พวกคนรับใช้แอบหนีกลับไปพักผ่อนกันหมดแล้ว อู่ซงมาถึงหัวบันไดได้ยินเสียงจางตูเจียน จางถวนเลี่ยน และทวารบาลเจี่ยงคุยกันอยู่
ทวารบาลเจี่ยงว่า “โชคดีที่ได้นายท่านช่วยผู้น้อยล้างแค้น จักตอบแทนพระคุณให้จงหนัก”
จางตูเจียนว่า “ข้าเห็นแก่หน้าจางถวนเลี่ยนน้องชายข้าหรอก ถึงได้ยอมทำเรื่องเช่นนี้ ป่านนี้คงลงมือกันแล้ว เจ้านั่นคงตายเสียที่เวิ้งเฟยหวิน รอสี่คนนั่นกลับมาพรุ่งนี้เช้าก็รู้เรื่อง”
จางถวนเลี่ยนว่า “สี่ต่อหนึ่งมีหรือจะไม่เรียบร้อย มีกี่ชีวิตก็ไม่เหลือ”
ทวารบาลเจี่ยงว่า “ผู้น้อยกำชับลูกน้องไว้ให้ลงมือที่นั่น เสร็จแล้วให้รีบกลับมารายงาน”
暗室从来不可欺，古今奸恶尽诛夷。
金风未动蝉先噪，暗送无常死不知。
ในห้องลับก็ไม่ควรก่อกรรม
แต่ไรมาทำชั่วมักตายสาสม
ก่อนลมสารทจักจั่นร้องระงม
อนิจจังยมเยือนยังไม่รู้ตัว
(无常 คือ อนิจจัง จึงใช้เป็นชื่อเรียก ภูตผู้มารับวิญญาน หรือยมทูตว่า อู๋ฉาง ด้วย)
อู่ซงได้ฟังแล้ว ไฟในอกพลุ่งพล่านทะลุฟ้าสามพันจ้าง ถือดาบในมือขวา กางมือซ้ายออก พุ่งพรวดเข้ากลางหออันสว่างไสวไปด้วยแสงเทียนและแสงจันทร์สองลำ ทวารบาลเจี่ยงพอเห็นอู่ซง ใจหล่นลงถึงตาตุ่ม วิญญานดังหลุดจากร่าง อู่ซงฟันใส่หน้าล้มลงทั้งเก้าอี้ อู่ซงพลิกตัวกลับตวัดดาบฟันใส่จางตูเจียนที่กำลังลุกขึ้นยืน เข้าระหว่างกกหูต่อคอล้มกองกับพื้น
จางถวนเลี่ยนเป็นทหารพอมีปฏิกริยาไวอยู่บ้างคว้าเก้าอี้ควงฟาดใส่อู่ซง อู่ซงคว้าเก้าอี้ไว้มั่นแล้วผลัก จางถวนเลี่ยนถึงไม่เมาก็สู้แรงอู่ซงไม่ได้อยู่แล้ว ล้มหงายหลัง อู่ซงสาวเท้าตามไปใช้ดาบตัดหัวกระเด็น ทวารบาลเจี่ยงยังพอมีกำลังลุกขึ้นมา อู่ซงตีลังกาเตะด้วยเท้าซ้าย แล้วตามเข้าไปตัดคอขาด แล้วกลับมาตัดคอจางตูเจียนด้วย
อู่ซงเห็นบนโต๊ะยังมีอาหารและเหล้า จึงคว้าจอกเหล้ามาดื่มติดต่อกันหลายจอกจนเหล้าหมด จากนั้นก็ไปฉีกเสื้อจากศพมาจุ่มเลือด นำมาเขียนบนผนัง 8 อักษรว่า
“มือ สังหาร คือ อู่ ซง ผู้ ฆ่า เสือ 杀人者打虎武松也”
จากนั้นอู่ซงก็นำถ้วยจานเครื่องเงินบนโต๊ะมากระทืบให้แบนแล้วยัดใส่อกเสื้อ ได้ยินเสียงฮูหยินอยู่ชั้นล่างกล่าวว่า “พวกนายท่านที่อยู่ชั้นบนเมากันหมดแล้ว สองคนนี่ช่วยไปพยุงลงมาที”
อู่ซงหลบอยู่ข้างบันไดเห็นสองคนขึ้นบันไดมา จำได้ว่าคือสองคนที่จับตนไว้เมื่อวันก่อนหน้า จึงรอให้ทั้งสองเดินผ่านไป แล้วก้าวออกมาขวางทางหนีไว้
สองคนนั้นเดินมากลางหอเห็นศพทั้งสามนอนจมกองเลือดอยู่ หน้าถอดสีไม่มีสุ้มเสียง ดังกับว่า
分开八片顶阳骨，倾下半桶冰雪水
กระดูกขม่อมแปดแผ่นถูกถอดออก
แล้วก็กรอกน้ำแข็งครึ่งถังใส่
ทั้งสองหันหลังกลับมาปะหน้าอู่ซงยืนขวางอยู่ อู่ซงเงื้อดาบฟันฉับใส่คนหนึ่งล้มลง อีกคนรีบคุกเข่าขอชีวิต อู่ซงว่า “ปล่อยเอาไว้ไม่ได้” แล้วเอามือจับตัดคอขาด
ศพนอนขวางกลางแสงไฟ เลือดกระเซ็นไปทั่วหอ อู่ซงรำพึง “หนึ่งไม่ทำ สองไม่หยุด ฆ่าร้อยศพ ก็ตายหนเดียว” จึงถือดาบเดินลงมาชั้นล่าง
เสียงฮูหยินถามว่า “ข้างบนเอะอะอะไรกัน” อู่ซงพรวดพราดมาหน้าห้อง ฮูหยินเห็นผู้ชายเข้าห้องมาอ้าปากถามว่า “ใครกัน” อู่ซงเงื้อดาบฟันก่อนแล้ว จึงล้มลงทั้งยังไม่ทันขาดเสียง อู่ซงกดตัวไว้เอาดาบจะตัดคอแต่ตัดไม่เข้า อู่ซงสงสัยมองดูคมดาบใต้แสงจันทร์ก็เห็นว่าบิ่นเสียแล้ว
“มิน่าล่ะ ตัดหัวไม่ขาด”
อู่ซงเดินออกประตูหลังกลับไปคว้าดาบพอเตา ทิ้งดาบบิ่น เดินกลับเข้าหอมาก็เห็นวี่หลานผู้ที่ขับร้องเพลงมากับสาวใช้อีกสองนาง เอาตะเกียงส่องดูร่างฮูหยินอยู่แล้วร้องว่า “แย่แล้ว” อู่ซงกุมดาบฟันใส่วี่หลานและอีกสองนางตายแล้ว ก็เดินมาห้องโถงกลาง ใส่สลักประตูเสีย แล้วเดินหา พบสตรีอีกสามนางก็ฟันตายเสียในห้อง
อู่ซงจึงว่า “ค่อยสบายใจหน่อย พอแล้ว ไปละ” อู่ซงปลดฝักดาบคาดเอวทิ้ง ถือดาบพอเตาเดินออกประตูข้างมายังคอกม้า หยิบไถ้คาดเอวที่แขวนทิ้งไว้ เอาเครื่องเงินที่เหยียบแบนใส่เข้าไปแล้วนำไถ้มาคาดเอว คอนดาบพาดบ่า เดินมายังกำแพงเมือง
อู่ซงคิดว่า “ถ้ารอประตูเปิด ก็คงถูกจับ มิสู้หนีข้ามกำแพงเสียคืนนี้”
เมิ่งโจวเป็นเมืองเล็ก กำแพงไม่สูงนัก อู่ซงปีนขึ้นไปบนกำแพงดินมองจากราวระเบียง เอาดาบลองกดดูแล้ว ปักด้ามดาบลงใช้เป็นไม้ค้ำถ่อโดดข้ามมาลงในคูเมืองที่มีน้ำลึกราวสองฉื่อ ยามนี้เป็นกลางเดือนสิบ น้ำส่วนใหญ่แห้ง อู่ซงถอดรองเท้าถุงเท้าถลกเสื้อเดินลุยมาฝั่งตรงข้าม แล้วนำรองเท้าปาตาคู่ใหม่ที่ซือเอินให้ไว้มาใส่ ฟังเสียงบอกเวลาจากในเมืองเป็นเวลายามสี่สามเตี่ยน
อู่ซงรำพึงว่า “วันนี้ได้ระบายอารมณ์แล้ว สวนเหลียงแม้สราญ ไม่ใช่บ้านมิควรอ้อยอิ่ง 梁园虽好，不是久恋之家”
อู่ซงคอนดาบ เดินมาตามทางน้อยมุ่งหน้าตะวันออก
只图路上开刀，还喜楼中饮酒。
一人害却多人，杀心惨于杀手。
不然冤鬼相缠，安得抽身便走。
วางแผนลอบสังหารระหว่างทาง
ยังมานั่งกลางหอดื่มเหล้าฉลอง
คนผู้เดียวจึงทำร้ายคนก่ายกอง
ใจจึงต้องโหดเหี้ยมเทียมเพชฌฆาต
มิเช่นนั้นผีอาฆาตตามพยาบาท
ฤาสามารถเอาตัวรอดปลอดภัย
ตอนก่อนหน้า : เวิ้งเฟยหวิน
ตอนถัดไป : ผู้จาริกแสวงบุญ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
