Secret Boss ภารกิจรักท่านประธาน บทที่ 6 จังหวะนรก
เมื่ออยู่ในห้องนอนตามลำพังราเชนทร์กดล็อกประตูเรียบร้อยแล้วจึงเอามือถือออกมาโทรหาสมคิด
ทันทีที่สมคิดรับสายเขาก็ร่ายยาวใส่เจ้านายหนุ่มทันที จนเขาต้องยื่นมือถือออกไปให้ไกล ๆ หูตัวเอง แต่พอได้ยินคำว่าถูกฟ้องก็ทำให้เขาหูผึ่ง
“เดี๋ยวนะ สมคิดคุณว่าอะไรนะ ภาพหลุดเหรอ”
“คุณราช คุณรีบกลับมาเถอะนะครับ ผมไม่รู้จะตอบคำถามใคร ๆ เขาว่ายังไงแล้วนะครับ คุณจตุพรตามมาอาละวาดที่บริษัทและขู่ว่าจะถอนตัวจากธุรกิจที่เพึ่งเซ็นสัญญากันไป แล้วก็ฟ้องคุณข้อหาเป็นชู้กับคุณชุติมาด้วยนะครับ”
“เป็นชู้เหรอ ภาพหลุดเหรอ เป็นไปได้ยังไง” ราเชนทร์เป็นหนุ่มเนื้อหอมมีสาว ๆ มารุมตอมมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ข่าวซุบซิบจะเล่นเขาแรงขนาดนี้
“โธ่ คุณราช คุณทำอะไร อยู่ที่ไหน กลับบ้านเถอะนะครับ”
“ผมยังกลับตอนนี้ไม่ได้”
“ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ละครับ คุณจะมาหายตัวไปดื้อ ๆ แบบนี้ไม่ได้นะครับ”
“เอานา คุณจตุพรคงไม่ได้คิดจะฟ้องจริง ๆ หรอกนา ถ้ายังไงช่วงนี้คุณสมคิดก็ช่วยจัดการทุกอย่างแทนผมไปก่อน ผมวางสายแล้วนะ”
“คุณราช ดะ เดี๋ยว…” ตู๊ดดดดด ๆ ๆ
“วางสายไปสะแล้ว คุณราชนะคุณราช ไม่รู้ทำอะไรของเขา เฮ้อ”
สมคิดบ่นไปพลางเก็บกองเอกสารตรงหน้าไปด้วย ตั้งแต่ราเชนทร์หายเงียบไปเขาต้องทำงานดึกดื่นทุกวันจนจะจำทางกลับบ้านของตัวเองไม่ได้แล้ว
ราเชนทร์ออกไปดูความเรียบร้อยของบ้านอีกครั้งทั้งประตูรั้วหน้าบ้าน ลานจอดรถ และเจ้าลัคกี้
“ฝันดีนะเจ้าลัคกี้”
ลัคกี้หันมามองเขาแล้วครางเบา ๆ เหมือนว่าเข้าใจสิ่งที่บุญหลงพูดกับตัวเอง
เมื่อตรวจดูความเรียบร้อยของประตูหน้าต่างทุกบานว่าปิดหมดแล้วจึงเข้าห้องนอน
แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป กลับพบกับลีน่าอยู่บนที่นอนของเขา
เธอใส่ชุดแม่เสือสาวสุดเซ็กซี่มันทั้งสั้นและบาง จนเห็นรูปร่างสิ่งที่เธอสวมทับไว้เป็นก้อน ๆ
ลีน่าส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้เขา พร้อมกับยกแก้วแชมเปญในมือขึ้นมาจุ๊บเบา ๆ
“คุณลีน่า”
บุญหลงร้องเสียงหลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า เขาไม่คิดว่าลีน่าจะรุกหนักถึงขั้นเข้ามาในห้องนอนของเขาโดยพละการแบบนี้
ลีน่ายังคงยิ้มยั่วยวนและกวักมือเรียกให้บุญหลงขึ้นมานั่งบนเตียงนอนด้วยกัน นั่นยิ่งทำให้บุญหลงผวาถอยหลังไปชิดประตูห้อง
“ขึ้นมาบนนี้สิบุญหลง” เธอตบมือลงไปเบาๆ ที่เตียงนอน แล้ววาดเรียวนิ้วสวยที่ตกแต่งเล็บไว้ด้วยสีแดงสดไปบนเรียวขาของตัวเอง
บุญหลงหันซ้ายหันขวาด้วยความลำบากใจ
“คือ ผม ๆ”
เขาเองก็หนุ่มนักรักจัดหนักมาแล้วมากมาย พอมาเจอลีน่ารุกถึงห้องนอน ทำให้เลือดในกายเริ่มสับสนว่าจะเอายังไงดี
ลีน่ายึดตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอนแล้วเดินลงมาหาบุญหลง เธอเอื้อมมือไปกดล็อกประตูก่อนจะคว้าข้อมือของบุญหลงให้เดินตามมาที่เตียงนอน บุญหลงขืนตัวไว้ จับมือของลีน่าออกอย่างสุภาพ ทั้งลำบากใจที่จะไล่เธอไปเพราะตอนนี้เขาคือคนรับใช้ในบ้านหลังนี้
“คุณลีน่า คือ ผมขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ”
“เธออย่าคิดมากสิบุญหลง”
ลีน่านั่งลงบนเตียงแล้วยกแก้วแชมเปญมาจิบ
“แค่มาดื่มด้วยกันนะ”
ก่อนที่บุญหลงตอบว่าอะไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา
“ก๊อก ๆ ๆ”
ทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บุญหลงยกนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าจุ๊ ๆ ที่ริมฝีปากเป็นสัญลักษณ์ว่าให้เงียบ ๆ ลีน่ายกมือขึ้นมาทำท่าโอเคส่งกลับไปให้เขา
“ก๊อก ๆ ๆ”
บุญหลงเดินไปส่องดูที่ตาแมว เมื่อพบว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูเขารีบหันมากระซิบบอกกับลีน่าอย่างงง ๆ
“คุณหนูแนนซี่”
“ห่ะ อะไรนะ ยัยแนนซี่”
“ครับ คุณหนูแนนซี่”
ทั้งสองต่างตกใจที่รู้ว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูห้องคนขับรถในเวลาดึกดื่นเช่นนี้
“ก๊อก ๆ ๆ” แนนซี่เคาะประตูซ้ำ ๆ เพราะบุญหลงยังไม่ยอมมาเปิดสักที
“ลีน่าคุณหาที่หลบก่อน” ลีน่าหันซ้ายหันขวา
“ตรงไหนดี”
“สักที่หนึ่ง”
ลีน่ามองพยักหน้าพร้อมกับดึงเอาขวดและแก้วแชมเปญลงไปด้วย แล้วหลบเข้าอยู่ใต้เตียงนอน
บุญหลงจึงไปเปิดประตูให้แนนซี่
“นายทำอะไรอยู่ ทำไมมาเปิดประตูช้าจัง ฉันยืนรอจนเมื่อยแล้วนะ”
“คุณหนูแนนซี่มีอะไรหรือครับ”
บุญหลงพยายามเอาตัวบังประตูไว้ไม่ให้เธอเข้ามา แต่ก็ไม่อาจต้านแรงคุณหนูแนนซี่ที่เอาแต่ใจได้ เธอผลักหน้าอกบุญหลงให้หลบไปแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างเอาแต่ใจ
“ฉันมีเรื่องอยากปรึกษานิดหน่อยนะ ขอเข้าไปข้างในได้ไหม”
“เรื่องอะไร แล้วเอ่อ นานไหมครับ”
“ฉันไม่รบกวนนายนานหรอกนา”
บุญหลงจำใจปล่อยให้แนนซี่เข้ามาข้างในห้องนอน เธอกระโจนลงไปบนเตียงนอนของบุญหลงโดยที่ไม่รู้เลยว่าข้างล่างนั้นมีแม่ของเธอซ่อนตัวอยู่
บุญหลงยืนกอดอกมองเด็กสาวอย่างเอือมระอา
“คุณหนูมีอะไรก็พูดมาได้เลยครับ”
“นายมานั่งใกล้ ๆ ฉันสิ”
เธอว่าพลางตบมือไปบนที่นอน
“ผมไม่เป็นไร ผมยืนดีกว่าครับ เชิญคุณหนูนั่งตามสบาย”
แนนซี่จึงลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับเขาแทน
“ฉันอยากถามนายว่า สอนฉันจูบได้ไหม”
บุญหลงรีบยกมือขึ้นมาห้ามและถอยหลังไปจนสุดมุมห้อง
“คุณหนูแนนซี่พูดอะไรอย่างนั้น”
ลีน่าที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงถึงกับกุมขมับที่ลูกสาวคนดีของเธอช่างกล้ามาขอให้ผู้ชายจูบถึงในห้องนอน
“ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันอยากรู้”
“คุณหนูยังเป็นเด็ก อย่าเพิ่งสนใจเรื่องพวกนี้เลยนะครับ”
“ฉันขอแค่นี้เอง ทำไมนายต้องทำหน้าตาตกใจขนาดนั้นด้วยนะบุญหลง”
ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้ แต่ก็รู้ว่าไม่ควรยุ่งกับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ และยิ่งในสถานการณ์ที่สุดแสนจะอึดอัดแบบนี้บุญหลงคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงดีกับยัยคุณหนูจอมดื้อคนนี้
“ก๊อก ๆ ๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้บุญหลงถึงกับสะดุ้งว่าใครอีกที่มาเคาะประตูห้องนอนของเขาตอนนี้
“คุณหนูอยู่เงียบ ๆ”
บุญหลงเดินไปส่องดูที่ประตูก็ต้องแปลกใจที่เป็นคุณประเสริฐ
เขาตอบกลับไปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง
“ครับ ๆ “
“บุญหลงนอนหรือยัง”
บุญหลงหันมาทางคุณหนูแนนซี่ที่ต่างก็ตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่มาเคาะประตูคือคุณประเสริฐ
“คุณพ่อมา คุณหนูหาที่หลบก่อน”
“ห่ะ แดดดี้มา นายอย่าให้พ่อรู้นะว่าฉันอยู่ในนี้”
แนนซี่คิดว่าคุณประเสริฐคงมาตามหาตนจึงลนลานเหมือนจะร้องไห้
“คุณหนูซ่อนในนี้ก่อน แล้วก็เงียบ ๆ”
บุญหลงจึงจับแนนซี่เข้าไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าก่อนจะออกไปเปิดประตู เพื่อแง้มถาม
“คุณประเสริฐมีอะไรหรือครับ”
“ฉันมีปัญหาอยากปรึกษานายสักหน่อย ขอเข้าไปคุยกันข้างในได้ไหม”
“บุญหลงจำใจให้คุณประเสริฐเข้ามาข้างในห้องนอนของเขาที่ตอนนี้ใต้เตียงมีคุณลีน่ากับขวดแชมเปญของเธอ ส่วนในตู้เสื้อผ้ามีคุณหนูแนนซี่ซ่อนตัวอยู่
“คุณประเสริฐมีอะไรเหรอครับ”
“ฉันแค่อยากคุยด้วยนะ นายก็มาอยู่ด้วยกันสักพักแล้ว ยังไม่มีเวลาได้คุยกันเลย”
“ขอบคุณคุณประเสริฐที่ให้งานผมทำนะครับ”
“แล้วนายเป็นยังไง พออยู่ได้ไหม”
“ครับ ๆ อยู่ได้ครับ”
“ดีแล้ว เอ่อคือ ถ้าฉันจะขออะไรนายสักอย่างได้ไหม”
“มีอะไรเหรอครับ”
ประเสริฐคิดว่าบุญหลงเป็นกลุ่มคนที่รักเพศเดียวกัน จึงอยากลองมีอะไรกับเขาเพื่อความตื่นเต้น เพราะเขากับลีน่านั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยากันมานานแล้ว แต่ก็ยังอยู่ด้วยกันเพราะต่างก็รักลูกมาก
แต่วันนี้คุณประเสริฐอยากรู้ใจตัวเองว่าชอบเพศเดียวกันหรือเปล่าจึงมาขอลองกับบุญหลง
เขาค่อย ๆ วางมือไปที่หน้าตักของบุญหลง ทำให้บุญหลงสะดุ้งถอยห่างออกมา แล้วยกมือขึ้นมาห้ามคุณประเสริฐ
“คือ คุณประเสริฐครับ ผมไม่ใช่อะไรแบบนั้นนะครับ”
“ทำไม นายรังเกียจฉันเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ”
“นายก็ไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ไม่เกี่ยวกันหรอกนะครับ”
“หรือว่าฉันเลี้ยงนายไม่ดี” ประเสริฐเริ่มไม่พอใจและทวงบุญคุณ
“คือ ผม เอ่อ ไม่ได้จริง ๆ ครับ”
“แล้วไหนบอกว่าขอบคุณที่ฉันให้งานให้เงิน แล้วนี่อะไร โถ่”
เมื่อไม่ได้อย่างใจประเสริฐก็เริ่มแสดงความเอาแต่ใจออกมาไม่แพ้ลูกสาว ที่ตอนนี้ต้องยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องกรี๊ดออกมาจากที่ซ่อน
แนนซี่ไม่เคยรู้เลยว่าคุณพ่อของเธอจะเป็นกลุ่มคนที่รักเพศเดียวกัน ที่ต่อไปนี้เธออาจต้องมีแม่สองคน
ส่วนลีน่าก็ช็อกตาม ๆ กันไป กับสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ว่าสามีที่แสนดีของเธอเปลี่ยนไปแล้ว ถึงว่าเขาไม่เคยสนใจหรืออยากจะมีอะไรกับเธอเลย
ไม่ว่าใครจะชมเธอว่าสวย หุ่นดี เซ็กซี่แค่ไหน
แต่สามีของเธอก็ไม่ได้สนใจในความสวยนั้นเลย
“ว่าไงบุญหลง นายจะยอมให้ฉันเป็นแดดดี๊ชูการ์ของนายไหม”
บุญหลงทำหน้าเหวอกับข้อเสนอของประเสริฐ ทั้งยังคิดไม่ถึงว่าคนบ้านนี้เพี้ยนกันไปหมดแล้ว
“ไม่ดีกว่าครับ”
“บอกฉันมาตามตรงว่าทำไมนายถึงไม่ยอม”
บุญหลงคิดหาคำตอบที่ฟังดูดีและไม่ทำร้ายน้ำใจของประเสริฐ แต่ก็ไม่รู้จะตอบยังไง
“คือผมกำลังรักษาไอ้ตรงนั้นอยู่นะครับ ช่วงนี้งดใช้งาน”
“ห่ะ อะไรนะ นายเป็น…”
ประเสริฐได้ยินก็ตกใจไม่แพ้ลีน่าที่อยู่ใต้เตียง หรือแนนซี่ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า
บูญหลงพยักหน้ารับทำท่าอาย ๆ
“คือจะให้บอกตรง ๆ ผมก็อายนะครับ”
“โถ่ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก”
ประเสริฐสะบัดหน้าหนีแล้วรีบลุกกลับห้องไปทันทีเพราะรังเกียจสิ่งที่บุญหลงเป็นอยู่
บุญหลงหายใจโล่งอกที่สามารถกำจัดคนเป็นพ่อออกไปได้แล้ว เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะส่งสัญญาณให้ลีน่ารู้ว่ายังไม่ถึงคิว
“คุณหนูแนนซี่ออกมาเถอะครับ คุณพ่อกลับไปแล้ว”
แนนซี่ออกมาจากตู้เสื้อผ้าด้วยหน้าตาซีดเผือด เธอไม่รู้ว่าจะตกใจเรื่องไหนก่อนดีระหว่างพ่อของเธอ หรืออาการเจ็บป่วยของบุญหลง
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็คิดว่าแค่จูบคงไม่เป็นไร
“แดดดี๊กลับไปแล้ว นายจะจูบฉันได้หรือยัง”
“คุณหนูครับไม่ได้ครับ”
“ก็แค่จูบ”
“แค่จูบก็ไม่ได้ครับ กลับไปนอนนะครับ”
บุญหลงจูงมือเธอมาส่งที่หน้าประตูห้อง
“แล้วนายจะเสียใจที่ปฏิเสธคนอย่างคุณหนูแนนซี่”
เธอกระทึบเท้าทำหน้ายับยู่ยี่อยู่นอกห้องอย่างอารมณ์เสีย ทั้งยังอาฆาตแค้นให้บุญหลงอีก
บุญหลงปิดประตูล็อกกลอนจากข้างในรอจนเงียบเสียง แล้วจึงส่องตาแมวดู เมื่อเห็นว่าแนนซี่กลับห้องไปแล้วจึงกลับมานั่งลงบนเตียงอย่างเหนื่อยใจ
“ลีน่าคุณออกมาเถอะ”
คนที่น่าเห็นใจที่สุดก็คือลีน่า บุญหลงไม่ได้ถือสาเธอเลย ถ้าเขาเป็นราช ราเชนทร์ ลีน่าก็อาจไม่เหลือ แต่ตอนนี้เขาคือบุญหลงที่ออกมาทำภารกิจบางอย่างเพื่อพ่อที่เขารักจะได้มองลงมาจากฟ้าแล้วภูมิใจ เขาถอนหายใจเบา ๆ
“ลีน่าคุณไหวไหม”
ลีน่าฝืนยิ้มให้เขาอย่างอาย ๆ
เธอแกว่งขวดแชมเปญในมือให้เขาดู
“ฉันไหว”
“คุณกลับไปนอนนะ”
เขาเข้ามาโอบกอดเพื่อให้กำลังใจเธอ ลีน่าพยักหน้าเบา ๆ คราบมาสคาร่าสีดำผสมกับคราบน้ำตายังติดอยู่รอบดวงตาของเธอ
“บุญหลง ขอบใจนะที่เข้าใจพวกเรา”
“ครับ ฝันดีครับลีน่า”
เธอยอมกลับออกไปง่าย ๆ บุญหลงล็อคประตูห้องแล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอน
“คงไม่มีอะไรมาให้เซอร์ไพรส์แล้วนะ”
...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
