Secret Boss ภารกิจรักท่านประธาน บทที่ 7
ตอนเช้าบุญหลงตื่นขึ้นมาทำทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ประเสริฐยังมีความคิดกระอักกระอ่วนที่ถูกเขาปฏิเสธ ทำให้เช้านี้ประเสริฐหงุดหงิดแสดงท่าทีไม่ค่อยพอใจเขานัก แถมคุณหนูแนนซี่ก็ไม่ยอมรับประทานอาหารเช้า
“แดดดี๊แนนซี่โตแล้วนะคะ ทำไมต้องบังคับให้แนนซี่ทานอาหารเช้าด้วย แนนซี่ไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องทานนะแนนซี่ เร็วเข้าลูกรักมานั่งทานอาหารเช้าด้วยกันจะได้ไปโรงเรียน”
ประเสริฐตามใจลูกสาวมาตลอด เขาไม่เคยขัดใจเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนลีน่านั่งดื่มกาแฟของตัวเองไม่ได้สนใจอะไร พยายามทำตัวปกติที่สุดเพื่อไม่ให้สองพ่อลูกรู้ว่าเมื่อคืนเธอได้ยินอะไรมาบ้าง
“บุญหลงนายทำอาหารเช้ายังไงเนี้ย แนนซี่ไม่ยอมกินเลย”
ประเสริฐหันมาเสียงดังใส่บุญหลงที่ยังง่วนอยู่ในห้องครัว ผ้ากันเปื้อนยังคงผูกไว้ที่เอวในขณะที่เก็บทำความสะอาดส่วนต่าง ๆ ในครัว เขามองไปที่ถ้วยข้าวต้มใส่หมูสับที่ลีน่าบอกว่าแนนซี่ชอบแล้วมองหน้าคุณประเสริฐ
“ถ้าคุณหนูไม่ชอบข้าวต้ม ผมทำขนมปังแซนด์วิชให้ใหม่ก็แล้วกันนะครับ”
แนนซี่ยังคงนั่งหน้างอไม่ยอมหยิบจับอะไร
“แนนซี่”
“ไม่ค่ะ แดดดี๊ไม่เข้าใจแนนซี่”
ประเสริฐเหนื่อยใจกับลูกสาวคนเดียวของเขา หันไปหาลีน่าเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เธอกลับยักไหล่ใส่เขาหน้านิ่งตามเคย หากเป็นทุกครั้งประเสริฐคงนั่งรอให้ลูกสาวทานอาหารมื้อเช้าเสร็จก่อนถึงค่อยออกไปพร้อมกัน แต่วันนี้เขาเองก็กำลังหงุดหงิดอยู่เหมือนกันจึงไม่รอลูกสาวเหมือนเช่นทุกวัน
“พ่อจะบอกว่าเช้านี้พ่อรีบไปทำงาน เดี๋ยวพ่อให้รถมารับแนนซี่ไปส่งที่โรงเรียนก็แล้วกัน”
ประเสริฐลุกออกจากโต๊ะอาหาร แล้วเรียกให้บุญหลงตามออกไป
“บุญหลงฉันจะไปรอที่รถ นายรีบตามมานะ”
“ครับ ๆ”
บุญหลงคว้ากุญแจรถได้แล้วรีบเดินตามประเสริฐออกไป แต่ก็ถูกลัคกี้สกัดไว้ด้วยการเข้ามาพันแข้งพันขาของเขาแล้วทำท่ากระเด้าเอวใส่เขาอย่างเข้าจังหวะ บุญหลงหมดคำพูดจึงทำได้แค่พยายามดึงขาของตัวเองออกมาให้ได้
“แม้แต่หมาก็เป็นไปกับเจ้าของด้วย” เขาบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
เช้าวันนี้ที่ออฟฟิศมาริสากำลังคุยเล่นอยู่กับเต้และต้อม
“คนนี้ฉันจอง” เต้ประกาศขึ้นมากลางวงสนทนา
“แต่ฉันเห็นก่อนนะ” ต้อมก็ไม่ยอมเพื่อนเหมือนกัน
มาริสานั่งยิ้มมองเพื่อนคุยกันไม่ได้พูดอะไร
“นี่ยัยมา เธออยู่กับนายบุญหลงทั้งวันไม่คิดอะไรบ้างเหรอ” เต้หันมาถามมาริสาทีเล่นทีจริง
“ให้คิดอะไรล่ะ เจ้านายให้สอนงานก็สอนงานแค่นั้นแหละ พวกเธอคิดอะไรกันก็ไม่รู้” มาริสาตอบไปตามตรงด้วยเสียงเรียบ ๆ
“ดีแล้วที่เธอไม่คิดอะไร ฉันจะได้หมดคู่แข่งไปหนึ่ง” ต้อมพูดขึ้นมาตาเป็นประกาย
“แล้วที่ออกไปข้างนอกด้วยกันวันก่อนล่ะ” เต้กระแซะเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อน
“ที่จริงบุญหลงเขาก็น่ารักดีนะ”
มาริสาตอบเพื่อนเบา ๆ
“นั่นไง เธอก็สนใจเขา” ต้อมรีบสกัดดาวรุ่งทันที
“อะไรกันพวกเธอเนี้ย ฉันแค่ชมให้ฟังตามมารยาทเฉย ๆ”
ในขณะเดียวกันประเสริฐก็เดินหน้าเครียดเข้ามาในออฟฟิศ
“ทำงานกันได้หรือยังสาว ๆ คิดถึงโบนัสตอนสิ้นปีกันบ้างนะครับ”
“สวัสดีค่ะเจ้านาย”
ทุกคนกล่าวทักทายประเสริฐแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน
บุญหลงหันมายิ้มทักทายมาริสา เธอเองก็ยิ้มตอบไปเช่นกัน
“วันนี้บุญหลงเข้าไปช่วยงานฉันในห้อง” เสียงของประเสริฐดังมาให้ได้ยินกันทั่วหน้า
“ไว้ใจไม่ได้จริง ๆ สาว ๆ พวกนี้ เห็นผู้ชายหน่อยไม่ได้เลยเป็นต้องแทะเล็มให้ได้” ประเสริฐยังคงบ่นกระปอดกระแปดไปตามประสา เพราะยังคงติดใจเรื่องที่ถูกบุญหลงปฏิเสธมาเมื่อคืน
แต่ยังไม่ทันที่งานจะเริ่มเสียงของคุณหนูแนนซี่ก็ดังเข้ามา
“แดดดี๊ต้องจัดการเรื่องนี้ให้แนนซี่นะคะ”
“แนนซี่ลูกมาที่ทำงานพ่อทำไม นี่มันเวลาเรียน ลูกต้องอยู่ที่โรงเรียนสิ”
แนนซี่เองก็ยังรู้สึกติดค้างและเสียหน้าที่ถูกบุญหลงปฏิเสธเธอจึงตามมาเอาเรื่องเขาตามที่ได้ขู่ไว้เมื่อคืน
“แนนซี่จะเอาอะไรลูก”
แนนซี่บีบน้ำตาร้องไห้ออกมาทั้งที่ไม่มีใครทำอะไร ยิ่งทำให้ทุกคนในออฟฟิศแตกตื่นหูตั้งตาโตด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูที่เอาแต่ใจถึงได้ตามมาร้องไห้ถึงออฟฟิศ
แนนซี่ชี้มือไปที่บุญหลงที่ยืนอยู่อีกมุมของห้องทำงานคุณประเสริฐ
ทุกคนมองตามที่แนนซี่ชี้มือไป บุญหลงถอนหายใจชี้มือมาที่ตัวเองด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายและมีคำถาม
“ผมทำไมครับ”
“แดดดี๊ขาบุญหลงปล้ำแนนซี่”
“ห่ะ อะไรนะครับ” บุญหลงร้องเสียงหลง
“อะไรนะ นี่ ๆ ๆ นาย”
ประเสริฐพูดไม่ออกชี้นิ้วมือที่สั่นระริกด้วยความโกรธไปที่บุญหลง
“ผมเปล่านะครับ”
“บุญหลงเมื่อคืนนี้นายปล้ำฉัน”
“คุณหนูแนนซี่อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ คุณหนูจะเสียหายเอาได้นะครับ”
“ก็ฉันเสียหายไปแล้วไง”
แนนซี่ยังคงบีบน้ำตาร้องไห้ไม่หยุดจนผู้เป็นพ่อต้องลุกขึ้นมาโอบกอดเธอไว้
“แดดดี๊ต้องจัดการให้แนนซี่นะ”
เธออ้อนคุณพ่อเพื่อหวังว่าเขาจะให้บุญหลงรับผิดชอบที่ได้มีอะไรกับเธอไปแล้ว แต่ประเสริฐที่กำลังหึงขึ้นหน้า ทั้งยังเสียหน้าไม่น้อยไปกว่าแนนซี่อีกเขาจึงไม่ได้คิดเหมือนที่แนนซี่คิดวางแผนเอาไว้
“บุญหลงแล้วไหนนายบอกฉันว่านายกำลังรักษาไอ้นั่นอยู่ แล้วทำไม หื้มมมม เพราะอย่างนี้ใช่ไหมนายถึงปฏิเสธฉัน”
“เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วครับ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณแนนซี่เลยนะครับ”
ประเสริฐไม่ฟังคำแก้ตัวของบุญหลงเลยแม้แต่คำเดียว
“นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่านอกจากแนนซี่แล้ว มีใครอีก มาริสาด้วยใช่ไหม ยัยแม่มดนั่นก็ด้วยใช่ไหม”
ทุกคนที่ได้ยินต่างก็ตกใจในความหยาบคายของประเสริฐ
ส่วนมาริสาได้แต่กดข่มความรู้สึกที่ถูกประเสริฐเหยียดหยามครั้งแล้วครั้งเล่าไว้อย่างอดทน เธอกำมือเข้าหากันจนเส้นเลือดปูดขึ้นบนหลังมือ
เต้เข้ามาปลอบเธอ
“มาใจเย็น ๆ”
“เท่าที่ไหว” มาริสากัดฟันตอบกลับไป
“บุญหลงนายนี่มันกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาจริง ๆ ฉันไล่นายออก”
“ไม่ได้นะแดดดี๊” แนนซี่ร้องเสียงหลงทันทีที่ได้ยินพ่อบอกว่าจะไล่บุญหลงออกจากงาน
บุญหลงได้แต่ส่ายหน้าไปมากับพฤติกรรมของสองพ่อลูก เขาไม่อยากมีเรื่องกับเด็กสาวจึงหยุดแก้ตัวให้ตัวเอง
“หยุดความหยาบคายของคุณได้แล้วคุณประเสริฐ คุณด้วยแนนซี่หยุดเรียกร้องความสนใจและทำตัวน่ารังเกียจได้แล้ว อ้อ ไม่ต้องไล่ ฉันลาออกเอง”
มาริสาตัดสินใจเด็ดเดี่ยวเดินเข้าไปพูดต่อหน้าประเสริฐ เต้กับต้อมได้แต่อ้าปากค้าง ไม่คิดว่ามาริสาจะกล้าเถียงกับเจ้านาย
“บุญหลงไปกันเถอะ”
เธอเดินไปจูงมือบุญหลงออกมาจากห้องทำงานของประเสริฐ แล้วพากันเดินออกไป โดยทิ้งให้ทุกคนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
เมื่อเดินออกมาพ้นประตูบริษัทแล้วเธอก็เหมือนได้ปลดปล่อยยักษ์ร้ายออกจากบนบ่าที่หนักอึ้งได้สักที
“ฮ่า ๆ ๆ” มาริสาหัวเราะเสียงดังออกมาให้กับความบ้าของตัวเอง
“คุณทำได้ยังไงมาริสา คุณกล้าหาญมาก” บุญหลงมองเธออย่างชื่นชมที่เธอกล้าเดินเข้ามาปกป้องเขาอีกทั้งยังกล้าเรียกร้องอิสรภาพให้ตัวเอง
“ไม่ใช่เพราะบุญหลงหรอก ฉันคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วล่ะ”
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้ง
“ฮ่า ๆ ๆ”
“แล้วเราจะทำอะไรกันดี”
บุญหลงถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงที่มาริสาต้องมาออกงานกระทันหันเพราะเรื่องของเขาเป็นต้นเหตุ
...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
