ขุนโจรเหลียงซาน 70
ค่ายชิงเฟิง (1) พยัคฆ์ขนแพร เสือเตี้ย หนุ่มหน้ามน
ซ่งเจียงแยกทางกับอู่ซงแล้วก็มุ่งหน้ามาทางตะวันออก เดินมาได้ไม่กี่วันก็เห็นเขาชิงเฟิง 清风山 แต่ไกล
八面嵯峨，四围险峻。
古怪乔松盘鹤盖，杈桠老树挂藤萝。
瀑布飞流，寒气逼人毛发冷；
绿阴散下，清光射目梦魂惊。
涧水时听，樵人斧响；
峰峦特起，山鸟声哀。
麋鹿成群，穿荆棘往来跳跃；
狐狸结队，寻野食前后呼号。
若非佛祖修行处，定是强人打劫场。
เขารอบด้านสูงชันอันตราย
สนผายยอด ปีกกระเรียน กางประหลาด
ไม้ง่ามเฒ่า เถิงหลอ ย้อยห้อยพาด
น้ำตกสาดกระเซ็นซ่านหนาวจับใจ
แสงแยงลอดเงาไม้คล้ายห้วงฝัน
เสียงขวานฟันฟืนเคล้าเสียงธารน้ำไหล
ยอดเขาเสียดซ้อนซับขับนกไพร
ฝูงกวางโลดไล่จิ้งจอกหอนหากิน
หากมิใช่แดนธรรมองค์พระพุทธ
คงเป็นจุดปล้นชิงของโจรป่า
(藤萝 เถิงหลอ Wisteria วิสทีเรีย)
ซ่งเจียงเห็นภูมิทัศน์ขุนเขางามประหลาด ไม้ใหญ่ร่มครึ้ม หลงใหลในธรรมชาติเดินเพลินจนลืมหาที่พักแรม มานึกได้เมื่อฟ้าใกล้ค่ำจึงรำพึงว่า “หากเป็นหน้าร้อนคงไม่เป็นไร นอนพักเสียในป่าก็ได้ แต่อากาศหนาวเย็น ตกดึกคงทนไม่ไหว อีกทั้งหากมีเสือหรือแมวใหญ่สักตัวจะทำอย่างไร คงตายแน่”
ซ่งเจียงย่ำเดินบนทางน้อยมุ่งตะวันออกต่อไปอีกราวหนึ่งชั่วยาม ยิ่งกังวลหนักขึ้นด้วยไม่เห็นรอยล้อบนทางแต่อย่างใด ทันใดนั้นก็พลันมีเสียงกระดิ่ง ลิ่วล้อราวสิบห้าคนหมอบซุ่มอยู่ริมทางโผล่ขึ้นมาจับซ่งเจียงมัด ริบดาบและสัมภาระ จุดคบไฟนำซ่งเจียงขึ้นเขามายังค่ายโจร
ใต้แสงคบไฟ ซ่งเจียงเห็นรั้วไม้รายรอบด้าน ตรงกลางมีโถงมุงหญ้าหลังหนึ่ง มีเก้าอี้ปูหนังเสืออยู่สามตัว ด้านหลังมีกระท่อมหญ้าอยู่นับร้อย ซ่งเจียงถูกมัดเหมือนบ๊ะจ่างเข้ากับต้นกระบองเพชร 将军柱 ลิ่วล้อในห้องโถงบอกว่า “ท่านอ๋องเพิ่งเข้านอน อย่าไปปลุก รอท่านสร่างเมาแล้วค่อยเชิญมาผ่าหัวใจไอ้ทุยนี่ไปทำน้ำแกงแก้เมา 醒酒汤 พวกเราก็จะได้มีเนื้อสดกินกันบ้าง”
ซ่งเจียงถูกมัดกับต้นกระบองเพชรใจคิดว่า “เทพผู้สร้างตัวข้าหยิ่งยิ่งนัก แค่ฆ่าคณิกานางเดียวก็ให้รับกรรมถึงปานนี้ กระดูกข้ามัดนี้คงต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้ว” ลิ่วล้อจุดตะเกียงสว่างไสว ซ่งเจียงหนาวจนตัวชาขยับตัวไม่ได้ ได้แต่กลอกตาไปโดยรอบ ก้มหน้าทอดถอนใจ
ประมาณยามสาม ลิ่วล้อด้านหลังตะโกนว่า “ท่านอ๋องใหญ่มาแล้ว” ลิ่วล้อในห้องโถงตามไฟจนสว่างจ้า ซ่งเจียงลอบมองคนที่เดินเข้ามา
赤发黄须双眼圆，臂长腰阔气冲天
江湖称作锦毛虎，好汉原来却姓燕。
ผมเผ้าแดงเคราเหลืองโปนสองตา
แขนยาวเอวหนาวางท่าไม่แยแส
วงนักเลงขานทักพยัคฆ์ขนแพร
แต่ที่แท้พี่แกนั้นแซ่เอี้ยน
ชายผู้นี้พื้นเพเป็นชาวซานตงเมืองไหลโจว 山东莱州 ชื่อเอี้ยนซุ่น 燕顺 ฉายาพยัคฆ์ขนแพร 锦毛虎 เดิมทำปศุสัตว์เลี้ยงแพะและม้า เพราะค้าขายขาดทุนจึงกลายมาเป็นโจร
(พยัคฆ์ขนแพรเอี้ยนซุ่น 锦毛虎燕顺 กลุ่มมารดิน ตี้ส้า ลำดับที่ 14 ลำดับรวมที่ 50)
เอี้ยนซุ่นสร่างเมาเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวกลางแล้วถามว่า “เด็กๆ ไปจับไอ้ทุยนี่มาจากไหน”
ลิ่วล้อตอบว่า “พวกลูกซุ่มอยู่ริมทางหลังเขา ไอ้ทุยนี่สะพายห่อผ้าเดินมาคนเดียว เตะเชือกกระดิ่งดัง เลยจับมัดมาเซ่นท่านอ๋อง ทำน้ำแกงแก้เมา”
เอี้ยนซุ่นว่า “ดีเลย รีบไปเชิญอีกสองท่านอ๋องมากินด้วยกัน”
ลิ่วล้อไปไม่นาน มีชายสองคนเดินเข้ามา คนด้านซ้ายมีโหงวเฮ้งห้าสั้น
天青衲袄锦绣补，形貌峥嵘性粗卤。
贪财好色最强梁，放火杀人王矮虎。
เสื้อคลุมนวมสีฟ้าปักลวดลาย
กายแอบคล้ายสูงใหญ่ใจกระด้าง
โลภเงินตราบ้าสตรีท่าทีกร่าง
เสือเตี้ยหวางชอบวางเพลิงฆ่าคน
ชายผู้นี้พื้นเพเป็นชาวเหลี่ยงไหวย 两淮 (รัชศกซีหนิง 熙宁 สมัยซ่ง 宋 ไหวยหนาน 淮南 ถูกแยกเป็น ไหวยตง 淮东 และไหวยซี 淮西 แต่คนเรียกรวมว่า เหลี่ยงไหวย 两淮 หรือ สองไหวย) ชื่อหวางอิง 王英 มีรูปร่างห้าสั้น จึงได้ฉายาวงนักเลงว่า เสือเตี้ย 矮脚虎 (เสือขาสั้น) อาชีพเดิมเป็นคนขับรถ เกิดละโมบชิงทรัพย์ลูกค้า ถูกจับเข้าคุก แต่แหกคุกมาได้ ขึ้นเขาชิงเฟิงกลายเป็นโจรอยู่กับเอี้ยนซุ่น
(เสือเตี้ยหวางอิง 矮脚虎王英 กลุ่มมารดิน ตี้ส้า ลำดับที่ 22 ลำดับรวมที่ 58)
คนด้านขวาผิวขาวไว้เคราสามแหยม ร่างผอมสูงไหล่กว้าง
衲袄销金油绿，狼腰紧系征裙。
山寨红巾好汉，江湖白面郎君。
เสื้อนวมเขียวขลิบทองมันระยับ
กระโปรงกระชับเกาะเกี่ยวกับเอวกร้าน
โพกผ้าแดงแห่งนายค่ายผู้กล้าหาญ
วงนักเลงขานฉายาหนุ่มหน้ามน
ชายผู้นี้พื้นเพเป็นชาวเจ้อซีเมืองซูโจว 浙西苏州 ชื่อ เจิ้งเทียนโซ่ว 郑天寿 เป็นคนผิวขาวหน้าตาดีจึงได้ฉายา หนุ่มหน้ามน 白面郎君 อาชีพเดิมเป็นช่างทำเครื่องเงิน ชอบฝึกเพลงอาวุธมาแต่เล็ก เดินทางผ่านเขาชิงเฟิง ได้พบเสือเตี้ยหวาง สู้กันหกสิบเพลงไม่รู้ผลแพ้ชนะ เอี้ยนซุ่นเห็นฝีมือดีจึงชวนขึ้นเขา มอบตำแหน่งหัวหน้าสาม
(หนุ่มหน้ามนเจิ้งเทียนโซ่ว 白面郎君郑天寿 กลุ่มมารดิน ตี้ส้า ลำดับที่ 38 ลำดับรวมที่ 74)
สรุปว่า ทั้งสามคนนี้ล้วนสมัครใจเป็นโจร ไม่ได้ถูกใครบีบบังคับ
สามอ๋องนั่งประจำที่แล้ว เสือเตี้ยหวางจึงว่า “เด็กๆ ดีจริง น้ำแกงแก้เมา รีบควักหัวใจไอ้ทุยนี่ แบ่งเป็นสามส่วน ทำน้ำแกงเปรี้ยวเผ็ดแก้เมา 醒酒酸辣汤”
ลิ่วล้อคนหนึ่งยกน้ำใส่อ่างทองแดงมาวางข้างหน้าซ่งเจียง ลิ่วล้ออีกคนม้วนแขนเสื้อขึ้นคว้ามีดสั้นปลายแหลมเงาวูบวาบ คนที่ยกน้ำมา ใช้สองมือวักน้ำล้างหน้าอกซ่งเจียง ว่ากันว่า หัวใจคนมีเลือดอุ่นห่อหุ้มอยู่ พอใช้น้ำเย็นไล่เลือดอุ่นให้กระจาย แล้วควักหัวใจออกมาเนื้อจะกรอบอร่อย ลิ่วล้อนั้นเลยสาดน้ำใส่หน้าซ่งเจียงด้วย
ซ่งเจียงถอนหายใจว่า “เสียดายซ่งเจียงต้องมาตายอยู่ที่นี่”
เอี้ยนซุ่นได้ยินคำว่า “ซ่งเจียง” จึงตวาดสั่งลิ่วล้อว่า “หยุดสาดน้ำ”
เอี้ยนซุ่นถามลิ่วล้อว่า “หมอนั่นพูดอะไรถึง ซ่งเจียง”
ลิ่วล้อตอบว่า “หมอนี่พูดว่า เสียดายซ่งเจียงต้องมาตายอยู่ที่นี่”
เอี้ยนซุ่นลุกขึ้นยืนถามว่า “เฮ้ย ไอ้หนุ่มนั่น เจ้ารู้จักซ่งเจียงรึ”
ซ่งเจียงว่า “ก็ข้านี่แหละซ่งเจียง”
เอี้ยนซุ่นเดินเข้ามาใกล้ถามว่า “เจ้าเป็นซ่งเจียงจากที่ไหน”
ซ่งเจียงตอบว่า “ข้าคือซ่งเจียงที่เป็นยาซืออำเภอวิ่นเฉิงเมืองจึ้โจว”
เอี้ยนซุ่นว่า “คงไม่ใช่ฝนยามแล้งซ่งกงหมิงแห่งซานตง ที่ฆ่าหยันผอซีแล้วหนีมาเร่ร่อนอยู่ในวงนักเลงกระมัง”
ซ่งเจียงว่า “เจ้ารู้ได้ไง ข้านี่แหละ ซ่งซานหลาง 宋三郎”
เอี้ยนซุ่นตกตะลึงรีบฉวยมีดในมือลิ่วล้อมาตัดเชือกที่มัดซ่งเจียง ถอดเสื้อคลุมสีแดงพุทราของตนคลุมร่างซ่งเจียงแล้วพยุงมานั่งที่เก้าอี้คลุมหนังเสือตัวกลาง เรียกเสือเตี้ยหวาง และเจิ้งเทียนโซ่ว ให้มาคำนับซ่งเจียงพร้อมกัน ซ่งเจียงรีบคำนับตอบแล้วถามสาเหตุที่มีมารยาทขนาดนี้
เอี้ยนซุ่นว่า “ผู้น้องอยากจะใช้มีดควักลูกตาตนเองออกมานักที่ไม่รู้จักคนดี อีกทั้งยังไม่ถามไถ่จนเกือบทำร้ายผู้ทรงคุณธรรม โชคดีที่ฟ้าปราณี ให้พี่ท่านเอ่ยชื่อตนเองออกมา พวกข้าจึงได้รู้รายละเอียด ผู้น้องอยู่ในวงนักเลงมาสิบกว่าปี ได้ยินมาว่าพี่ท่านมีคุณธรรมมักช่วยเหลือผู้ตกยาก แต่ไม่มีวาสนาได้มีโอกาสพบหน้า วันนี้ฟ้าอำนวยให้พบนับว่าสมปรารถนา”
จากนั้นซ่งเจียงก็ได้เล่าเรื่องของตนนับแต่ช่วยเหลือเฉาไก้ สังหารหยันผอซี หนีไปพำนักอยู่กับไฉจิ้นและข่งไท่กง จนกระทั่งผ่านเขาชิงเฟิงจะไปหาฮวาหยง
เอี้ยนซุ่นว่าค่ายฮวาหยงก็อยู่ไม่ไกลแล้วจึงชวนให้ซ่งเจียงอยู่พำนักที่ค่ายอีกหลายวัน
ตอนก่อนหน้า : ดาวหาง ดาวเพลิง
ตอนถัดไป : หลีกว่างน้อย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
