ตอนที่ 1 ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
ขบวนรถไฟรางลงจอดถึงจุดหมาย
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงรถไฟด้วยความเหนื่อยล้า
“ทะเลจ๋า คิดถึงจังเลย” เด็กสาวดวงตาลุกวาว
เมื่อได้สติกลับมา เธอรีบวิ่งเข้าไปยังชายหาด
ด้วยความดีใจสุดๆ เสียงคลื่นซัดฝั่งเบาๆ
ไอน้ำทะเลลอยขึ้นมากระทบ
หญิงสาวกำลังเล่นน้ำอย่างมีความสุข
“เย็นสบายมาก!!! สดชื่นสุดๆไปเล๊ย!!!!”
โหลแก้วขนาดเล็กใสๆมีฝาปิดอย่างดี
ข้างในถูกบรรจุไปด้วยหินอความารีน
ส่องสว่างสีฟ้าเจิสจรัสมาแต่ไกล
อมายา มองเห็นแสงสว่างสีฟ้าจากหินอความารีน
ถูกบรรจุอยู่ในโหลแก้วใสขนาดเล็กๆนั่น
เด็กสาวมองตามแสงสว่างสีฟ้าของหินความารีน
ก่อนจะยิ้มต้อนรับโหลแก้วกำลังลอยมุ่งตรง
มาหาเธอตามกระแสน้ำไหลตามคลื่นมายังตัวเธอ
“สวยจัง!!” อมายาหยิบโหลแก้วใสขึ้นจากผิวน้ำ
ก่อนจะเปิดโหลแก้วออกมาเพื่อดูสิ่งของภายใน
“มันคืออะไรทำไมสวยขนาดนี้ 🤩!!”
อมายามองหินสีฟ้าในมือของเธอ
ร่างกายของเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าอัศจรรย์
ตอนนี้ร่างกายของเธอเป็นคริสตัลความารีนไปแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น!!! ทำไมร่างกายของเรา
ถึงได้กลายเป็นร่างใสสว่างเหมือนหินสีฟ้านี่”
อมายาประหลาดใจแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอัศจรรย์ใจ “ไปเที่ยวกันเถอะ อมายา!!”
ปลาวาฬยักษ์ขนาดใหญ่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
“ปะ ปะ ปลาวาฬพูดได้!!! เดี๋ยวนะ!!!
เธอรู้ได้ยังไงว่าเราชื่ออมายา!!!!”
เด็กสาวตกใจปลาวาฬยักษ์ แต่รู้สึกอัศจรรย์ใจมากกว่า “พวกเรารู้จักเธอ เพื่อนๆรออยู่ไปกันเถอะ!!!”
ปลาวาฬยักพูดคุยกับอมายาเด็กสาว
ในร่างคริสตัลความารีนสีฟ้าเจิสจรัส
อมายาขึ้นนั่งหลังวาฬยักษ์ขนาดมหึมา
“ไปกันเลยพี่วาฬ!!!”
วาฬยักษ์ว่ายน้ำลงจมไปจนถึงใต้ทะเลลึก
“ว้าวว ปลาดาวสวัสดี!!!”
อมายานั่งลงโบกมือทักทายปลาดาว
“อ่ะนี่!!! ของอร่อย!!!”
วาฬยักษ์เคลื่อนย้ายสาหร่ายทะเล
ลอยตามน้ำมาให้เด็กสาว
“ว้าวว!!! สาหร่ายทะเลน้ำลึก ขอกินหน่อยนะ”
อมายาใช้มือหยิบเข้าปากอย่างรวดเร็ว งั้มๆๆ!!
“อร่อยมากพี่วาฬ!!!” อมายาชูนิ้วโป้งยอดเยี่ยม
“ไปทางนู้นกันดีกว่า!!” วาฬยักษ์พาเด็กสาว
ไปเที่ยวเล่นใต้ทะเล
“นี่บ้านใคร!! สวยจัง แต่ เอ๊ะ!!
เหมือนหินสีฟ้าที่เก็บได้จากขวดโหลเลยแฮ๊ะ!!!
ใช่ไหมพี่วาฬ อันเดียวกันไหมนะ!!”
อมายากระโดดดีใจสุดๆ
“ใช่แล้ว!!! นี่บ้านของอมายานะ” วาฬยักษ์ยิ้มกระโดดดีใจ “บ้าน!!! บ้านเราหรอ นี่บ้านเราจริงๆหรอเนี้ย ไหนๆ
ขอดูหน่อย สวัสดี!!! บ้านใต้น้ำ”
อมายากระโดดเข้าบ้านหินความารีนอย่างตื่นเต้น
“อุ้ย!!! พี่วาฬเข้ามาไม่ได้ ฮ่าๆ
งั้นรออยู่ข้างนอกไปก่อนนะ คริคริ”
อมายาหันมามองวาฬยักษ์ติดอยู่หน้าบ้าน
“รออยู่ตรงนี้!!” วาฬยักษ์พยักหน้าเบาๆ
“ในบ้านมีอะไรบ้างนะ เอ๊ะ!!! นี้มันกระจกหินสีฟ้า
สวย เก๋ ไม่เหมือนใคร ว้าว!! ส่องแบบนี้ อื้ม!!
ไม่ๆ ส่องแบบนี้!!! ฮ่าๆ สนุกจังเลย!!”
อมายากำลังเล่นกับกระจกอย่างสนุกสนาน
“อะไรน่ะ เตียงนอน เครื่องประดับพวกนี้
อืม… นี่มันตู้อะไรเนี่ย!!! ว้าววววว
เอ๊ะ…. ที่มงกุฎหินอความารีนนี่หน่า สวยจัง!!!”
อมายาหยิบมงกุฎหินอวามารีนหมุนดูไปรอบๆ
มงกุฎส่งแสงออร่าเจิสจรัสออกก่อนจะลอยขึ้น
ไปอยู่บนศีรษะของอมายา ไม้คฑาหัวใจ
ทำจากหินอความารีนนลอยเข้ามาในมือของเธอ
รูปปั้นเจ้าชายซูยามาถูกสาปไว้เป็นหินความารีน
ถูกถอนคำสาปแล้วจากการสวยใส่มงกุฎอีกครั้ง
“เจ้าหญิงอมายา ในที่สุดเจ้าก็กลับมา!!!!”
เจ้าชายซูยามาสวมกอดคนรักของเขา
“เอ๊ะ!!! เจ้าหญิงอมายา เธอเป็นใคร!!!”
อมายาตกใจเล็กน้อยเธอแอบพลักเขาออกไป
“บ้านของพวกเราอยู่ที่นี่ เจ้าสัญญากับข้าว่า
เจ้าจะกลับมาถอนคำสาป เจ้าจะกลับมาบ้านหลังนี่อีกครั้ง
เจ้าหญิงท่านคือคนรักของข้า”
เจ้าชายซูยามาสวมกอดเธออีกครั้ง
ด้วยความรักและความคิดถึง
“คนรักหรอ? ท่านชื่ออะไรเจ้าชาย”
อมายารู้สึกคุ้นเคยกับเขาแต่เธอคิดไม่ออกว่าเขาคือใคร
“เจ้าชายซูยามา คนรักของท่าน
ก่อนที่พวกเราจะถูกสาป เจ้าบอกข้าว่า
เจ้าจะไปตามหาคำตอบบางอย่าง
เพื่อมาแก้คำสาปของข้า วันนี้ข้าดีใจยิ่งหนัก
ที่ท่านกลับมาแก้ไขคำสาปสำเร็จ
เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันในรอบหลายหมื่นปี“
เจ้าชายยังคงสวมกอดคนรักของเขา
ด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
”หมื่นปี!!! คำสาป!!! คำตอบ!!!
ไม่เข้าใจ เจ้าชายหมายถึงอะไรหรอ?“
อมายาตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาพูด
”ข้าจะพาเจ้าไปดูอดีตของเรา“
เจ้าชายจับมืออมายาก่อนจะใช้คฑาหัวใจ
เสกภาพอดีตให้เธอดูในสิ่งที่บอกกับเธอไปสักครู่
”ความรัก ทำให้ข้าเจ็บปวด ข้าจะจัดการกับพวกมัน
ข้าจะทำให้โลกนี้ทุกข์ทรมาน ข้าจะขัดความรักของมัน
พวกมันทุกคนจะไม่มีผู้ใดได้สมหวังในความรัก ฮ่าๆๆ“
เสมากัสนี่ หัวหน้าชนเผ่าพันธุ์ในอดีตเธอเป็นผู้ถือครอง
พลังอำนาจแห่งการทำลายล้างและความมืดมิด
”ท่านทำถูกต้องแล้วท่านหญิง ความรักเป็นสิ่งต้องห้าม
สำหรับพวกเรา ความเกลียดชัง ความมืดมิด
เป็นสิ่งที่พวกเราต้องรักษาไว้ให้คงอยู่ตลอดไป
ความกลัวจะปกคลุมที่นี่ ความรักจะไม่มีอยู่ที่นี่ ฮ่าๆๆ“
องครักษ์ราชินีเสมากัสนี่ พูดเสริม
”เจ้าชายซูยามา!!!! ท่านปฏิเสธความรักของข้า
ข้าจะลงโทษท่าน ท่านจะไม่ได้รักความรักจากผู้ใด
แม้แต่ เจ้าหญิงอมายา ฮ่าๆๆๆๆ“
ราชินีเสมากัสนี่พูดด้วยความยิ่งใหญ่ในอำนาจของเธอ
ณ อาณาจักรใต้ทะเล
”ท่านสัญญากับข้าว่าท่านจะพาข้าไปเที่ยวบนพื้นดิน
วันนี้ข้าดีใจยิ่งหนักที่ข้าจะได้ขึ้นไปเห็นพื้นดิน“
เจ้าหญิงอมายาเดินเข้ามาจับมือคนรักของเธอ
”ข้ามีเพื่อนอยู่บนเกาะอีซาเนาะ ชาวเผ่าบนเกาะ
มีงานเฉลิมฉลองสำคัญ ข้าไปงานนี้เพื่อจะประกาศ
ข่าวสำคัญให้ทุกคนได้รับรู้พร้อมๆกัน“
เจ้าชายซูยามาจับมือพาคนรักของเขานั่งวาฬยักษ์
ขึ้นไปบนพื้นดินเพื่อไปงานเฉลิมฉลองเพื่อนของเขา
”ขอบคุณมากเจ้าวาฬเซ็นซูมา!!!“
เจ้าชายยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินลงไปยังเกาะอีซาเนาะ
พร้อมกับคนรักของเขาเจ้าหญิงอมายา
”เจ้าชาย!!!! เพื่อนรักของเรามาแล้ว!!!“
นิสเวลเวิ้ลคนดูแลเครื่องไม้บนเกาะอีซาเนาะ
เขาไม่ได้เป็นเจ้าชายแต่อย่างใด
เขาเป็นเพียงแรงงานทาสที่เกาะนี้เท่านั้น
”ท่านชาย!!! เพื่อนของข้าที่ข้าบอกไว้มาแล้ว“
นิสเวลเวิ้ลใช้เครื่องมือสื่อสารบอกผ่านไปถึงท่านชาย
”เรียกเราซูยามาเถอะ ไม่ต้องเรียกเจ้าชายหรอก
อ๋อ…นี่อมายา คู่มั่นของเราจะแต่งงานกันเร็วๆนี้น่ะ“
ซูมายาแนะนำคนรักของเขาให้กับเพื่อนของเขา
“ยินดีที่ได้รู้จัก!!!”
อมายาจับมือทักทายนิสเวลเวิ้ล
“ซูยามา ท่านหญิงบนอาณาจักรมองเสก้า…..”
นิสเวลเวิ้ลถอนหายใจด้วยความหดหู่
“ทำไม?”
ซูยามาตกใจ
“ท่านหญิงประกาศว่า หากผู้ใดจัดงานแต่งงาน
ทุกคนจะถูกสาป หลังจากที่…..”
นิสเวลเวิ้ลจำใจพูดความจริง
“หลังจากปฏิเสธงานแต่งจาก…”
อมายาพูดด้วยความตกใจ
“ท่านหญิงรู้อยู่แล้วว่าเรามีคนรัก
แล้วเราจะแต่งงานกับท่านหญิงได้ยังไงล่ะ”
ซูยามาส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ
“เรื่องนี้มันชักจะแปลกๆขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
หวังว่ามันจะไม่แย่ไปมากกว่านี้นะ”
อมายารู้สึกว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
“วันนี้เป็นวันดี พวกเรามาเฉลิมฉลองกันเถอะ!!!”
นิสเวลเวิ้ลเปลี่ยนอารมณ์ทุกคนกลับมาสดใสอีกครั้ง
บรรยากาศแสงสีเหลืองทอง ตกแต่งบนเกาะอีซาเนาะ
ผู้คนในเกาะกำลังจัดงานเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่
“วู้ว!!!! ว้าว!!!! นี่มัน เนโตระ
อาหารที่ข้าอยากกินมานานมากแล้ว
วันนี้ข้าได้กินฝีมือพวกเจ้า”
ท่านหญิงแจมีนคนรักของท่านชายอีเซาะ
ทั้งสองเป็นหัวหน้าเผ่าของเกาะนี้
“ท่านหญิงชอบพวกเราก็ดีใจ”
คนทำอาหารยิ้มขอบคุณ
“นิสเวลเวิ้ลบอกว่าวันนี้เพื่อนของเขา
มาร่วมงานนี้ด้วย พวกเค้าเดินทางมาจาก
ใต้ทะเล อาณาจักรของพวกเค้าอาศัยอยู่ใต้ทะเล”
คนดูแลโต๊ะอาหารท่านหญิงหยักหน้า
“ไปตามพวกเค้ามากินข้าวด้วยหน่อย”
ท่านชายอีเซาะยิ้มต้อนรับ
“ว้าววว!!! นี่มันอะไรอ่ะ!!!”
อมายาชี้ขนมเนโตระ
“ขนมเนโตระ เธอดูเหมือนผู้มาเยี่ยมชม
ไม่ใช่คนในเกาะนี้ใช่ไหม?”
คนดูแลซุ้มขนมมองพวกเขาทั้งสอง
“เพื่อนข้าเอง อยากมาเที่ยวบนพื้นดิน”
นิสเวลเวิ้ลพูดแนะนำด้วยความภูมิใจ
“มาจากไหนกันล่ะ!!”
คนดูแลซุ้มขนมถามทักมาย
“นิสเวลเวิ้ล!!! ท่านชายเรียกให้ไปกินข้าวด้วยกัน
หมายถึง เพื่อนๆของท่านด้วย”
คนดูแลงานเรียกนิสเวลเวิ้ลตรงหน้าทุกๆคน
“งั้นดีเลย!!! ไปกันเถอะ!!!”
นิสเวลเวิ้ลพยักหน้าบอกทุกๆคน
“ท่านชายนิสเวลเวิ้ลมาแล้ว!!!”
คนดูแลโต๊ะอาหารเห็นพวกเขากำลังเดินเข้ามา
“แต่งตัวเหมือนพวกอาณาจักรใต้น้ำแฮะ!!!”
ท่านหญิงแจมีนมองด้วยความคุ้นเคย
”ท่านชาย!!! นี่เพื่อนของข้าเอง“
นิสเวลเวิ้ลแนะนำเพื่อนของเขา
”มานั่งด้วยกันสิ“
ท่านหญิงแจมีนยิ้มทักทาย
”ขนมเนโตระ ที่นี่เป็นขนมที่ขึ้นของเกาะนี้“
ท่านชายอีเซาะหยิบขนมทั้งถาดให้แขกของเขา
”พวกเราเดินทางมาจาก อาณาจักรใต้ทะเล“
อมายาพูดด้วยรอยยิ้มสดใส
”ข้ารู้สึกคุ้นเคยกับท่าน“
ท่านหญิงแจมีนมองซูยามา
”ข้าคิดว่าท่านจะข้าไม่ได้ซะอีก ซูยามา
ยินดีที่ได้เจอกัน ไม่คิดเลยว่า ท่านคือ
ท่านหญิงบนเกาะแห่งนี้ บังเอิญเหลือเกิน“
เจ้าซูยามายิ้มทักทาย
”ซูยามา!!!! ท่าน!!! คนที่…..“
ท่านชายอีเซาะตกใจอย่างคาดไม่ถึง
”คนที่ทำให้ เสมากัสนี่ ประกาศสงคราม
กับพวกแจออนี่ พวกเราเป็นพวกแจออนี่
สิ่งที่ เสมากัสนี่ ทำ พวกเราไม่เห็นด้วย
ข้าเจ้าใจท่านนะเจ้าชาย เพราะถ้าเป็นข้าเอง
ข้าก็คงไม่ยอมให้คนรักของข้า ทำแบบนั้น….“
ท่านหญิงแจมีนหายใจเข้าลึก
“ท่านคือเจ้าหญิงแจมีนใช่ไหม?”
อมายาคิดถึงอดีตบางอย่าง
“เจ้ารู้ชื่อข้าได้ยังไง?”
ท่านหญิงแจมีนเราสงสัยเล็กน้อย
“ข้าคืออมายา ข้าดีใจที่ได้เจอท่านอีก”
อมายายิ้มดีใจ
“อมายา!!!!!”
ท่านชายอีเซาะตกใจแบบดีใจสุดๆ
“บังเอิญจังเลย!!!”
ซูยามายิ้ม
“นี่พวกท่านรู้จักกันมาก่อนอย่างนั้นหรอ?”
นิสเวลเวิ้ลยิ้มแบบงงๆ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
