#18 TOB - บทที่ 6️⃣ The Seven Masters and the Aura (2) :
คำสอนจากองค์เธาว์ราห์ — #มหันตภัยที่ร้ายแรงยิ่งกว่ามหันตภัยนิวเคลียร์ –#วัตถุนิยม–
▪️ผู้แปล : อุดม (แอดมิน)
She immediately removed my mask, advising at the same time, that I half-closed my eyes, which I did. Light filtered through my lower lids and after a time, I was able to open my eyes normally.
เธอถอดหน้ากากของข้าพเจ้าออกทันที พร้อมแนะนำให้ข้าพเจ้าหรี่ตาลง ซึ่งข้าพเจ้าก็ทำตาม แสงสว่างกรองผ่านเปลือกตาล่างของข้าพเจ้า และหลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ข้าพเจ้าก็สามารถลืมตาได้ตามปกติ
I must say, that this brightness, more golden that in my own doko, was considerably uncomfortable at first. I was most curious now, especially since Thao, who was usually very free and without protocol in her relations with everyone, seemed to have abruptly changed in her manner. Why❓
ข้าพเจ้าต้องขอบอกเลยว่า แสงสว่างนี้ ซึ่งเป็นสีทองมากกว่าในโดโคของข้าพเจ้าเอง ทำให้รู้สึกไม่สบายตาเป็นอย่างมากในตอนแรก ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก โดยเฉพาะเมื่อเห็นเธาว์ ผู้ซึ่งปกติมีความเป็นกันเองและไม่ถือพิธีรีตองใดๆในการติดต่อกับทุกคน ดูเหมือนจะเปลี่ยนกิริยาไปอย่างฉับพลัน ทำไมกันนะ❓
This doko must have been 100 metres in diameter. We headed directly, although more slowly, for the centre, where seven seats, each occupied, were arranged in a semi-circle. The occupants sat as though petrified and, at first, I thought them to be statues.
โดโคนี้ต้องมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 100 เมตร เราเดินตรงไปยังศูนย์กลาง แม้จะช้าลงกว่าเดิม ที่นั่นมีที่นั่งเจ็ดที่จัดเรียงเป็นรูปครึ่งวงกลม แต่ละที่มีผู้นั่งอยู่ ผู้นั่งนั่งนิ่งราวกับรูปปั้น และแรกเริ่มข้าพเจ้าก็คิดว่าพวกเขาเป็นรูปปั้นจริงๆ
In looks they resembled Thao, although their hair was longer and their facial expressions more serious, giving them the air of being older. Their eyes seemed to be illuminated from within, which was somewhat disturbing. What struck me most of all, was the golden haze, even stronger here than outside, which seemed to concentrate in haloes around their heads.
ในแง่รูปลักษณ์ พวกเขาดูคล้ายเธาว์ แม้ว่าผมของพวกเขาจะยาวกว่าและการแสดงออกทางใบหน้าจะจริงจังกว่า ทำให้ดูมีอายุมากกว่า ดวงตาของพวกเขาดูเหมือนมีแสงส่องสว่างจากภายใน ซึ่งทำให้รู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง #สิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าประทับใจมากที่สุดก็คือหมอกสีทอง #ซึ่งเข้มข้นกว่าด้านนอกและดูเหมือนจะรวมตัวเป็นรัศมีรอบศีรษะของพวกเขา
Since the age of fifteen, I don’t recall ever having been in awe of another person. No matter how grand a personage: no matter how important he or she was, (or thought they were) I have not felt intimidated by position: neither have I had qualms about expressing my opinion to anyone. To me, the president of a nation is still just a person and it amuses me that people regard themselves as VIPs. I mention this to make it clear I am not impressed by mere status.
นับตั้งแต่อายุสิบห้าปี ข้าพเจ้าไม่เคยรู้สึกเกรงกลัวผู้ใดเลย ไม่ว่าเขาหรือเธอจะยิ่งใหญ่หรือสำคัญแค่ไหน (หรือคิดว่าตัวเองสำคัญแค่ไหนก็ตาม) ข้าพเจ้าไม่เคยรู้สึกหวั่นเกรงต่อตำแหน่ง และไม่เคยลังเลที่จะแสดงความคิดเห็นต่อใครก็ตาม สำหรับข้าพเจ้า ประธานาธิบดีของประเทศก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง และข้าพเจ้ารู้สึกขบขันที่ผู้คนมองตัวเองว่าเป็นบุคคลสำคัญ ข้าพเจ้าเล่าเรื่องนี้เพื่อให้เห็นชัดว่าข้าพเจ้าไม่ได้ประทับใจกับสถานะภายนอกเพียงอย่างเดียว
In the doko, all that changed.
แต่ในโดโคนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป
When one of them raised a hand to indicate Thao and I should each take a seat facing them, I was indeed awestruck, and the word is feeble. I could not have imagined it possible that such radiant beings could exist: it was as though they were on fire inside and emitting rays from within.
เมื่อหนึ่งในพวกท่านยกมือขึ้นเพื่อบ่งชี้ว่าเธาว์และข้าพเจ้าควรนั่งที่นั่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา ข้าพเจ้ารู้สึกเคารพยำเกรงอย่างแท้จริง และคำว่า ‘เคารพยำเกรง’ ยังดูอ่อนเกินไป ข้าพเจ้าไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่าจะมี #สิ่งมีชีวิตที่เปล่งรัศมีได้เช่นนี้ : #ราวกับว่าพวกท่านมีไฟลุกอยู่ภายในและปล่อยรังสีออกมาจากภายใน
They sat on block-like seats, fabric-covered, with straight backs. Each seat was of a different colour - some only slightly different and others vastly different from their neighbours. Their clothes too, differed in colour, suiting each wearer perfectly. All of them sat in what we call on Earth, the ‘lotus position’ that is, the sitting position of Buddha, with hands resting on knees.
พวกท่านนั่งบนที่นั่งทรงบล็อก หุ้มด้วยผ้า มีพนักพิงตรง แต่ละที่นั่งมีสีแตกต่างกัน - บางสีแตกต่างกันเพียงเล็กน้อย บางสีแตกต่างจากที่นั่งข้างเคียงอย่างชัดเจน เสื้อผ้าของพวกท่านก็แตกต่างกันในด้านสี เหมาะกับผู้สวมใส่แต่ละคนอย่างสมบูรณ์แบบ ทุกคนนั่งในท่าที่เราเรียกบนโลกว่า ‘ท่าดอกบัว’ นั่นคือ ท่านั่งของพระพุทธเจ้า โดยวางมือไว้บนหัวเข่า
As previously mentioned, they formed a semi-circle and, since there were seven of them, I reasoned that the central figure had to be the principal one, with three acolytes on either side. Of course, at the time, I was too overcome to note such details. It only occurred to me later.
ดังที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ พวกท่านจัดที่นั่งเป็นรูปครึ่งวงกลม และเนื่องจากมีเจ็ดคน ข้าพเจ้าจึงคิดว่าบุคคลที่อยู่ตรงกลางต้องเป็นผู้นำ โดยมีผู้ติดตามสามคนในแต่ละด้าน แน่นอนว่าในตอนนั้น ข้าพเจ้าตื่นตะลึงเกินกว่าจะสังเกตรายละเอียดเล็กน้อยเช่นนั้น มันเพิ่งแวบเข้ามาในหัวในภายหลัง
It was the central figure who addressed me, in a voice so melodious and, at the same time, so authoritarian. I was stunned by it, particularly since he spoke in perfect French.
มาจากบุคคลตรงกลางที่กล่าวกับข้าพเจ้า ด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและในขณะเดียวกันก็แฝงไว้ด้วยอำนาจ ข้าพเจ้ารู้สึกตกตะลึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อท่านพูดภาษาฝรั่งเศสได้อย่างสมบูรณ์แบบ
‘You are welcome among us, Michel. May The Spirit assist and enlighten you.’ The others echoed: ‘May The Spirit enlighten you.’
“ยินดีต้อนรับสู่หมู่พวกเรา มิเชล ขอให้พระวิญญาณทรงช่วยเหลือและให้ความกระจ่างแจ้งแก่คุณ” คนอื่นๆกล่าวตาม : “ขอพระวิญญาณให้ความกระจ่างแจ้งแก่คุณ”
He began to rise gently above his seat still in the lotus position, and floated towards me. This did not entirely surprise me since Thao had previously demonstrated this technique of levitation. I wanted to rise before this undoubtedly great and highly spiritual personage, as a measure of the infinite respect inspired in me. In trying to move, I found I couldn’t - as though paralysed in my seat.
ท่านเริ่มลอยตัวขึ้นเหนือที่นั่งอย่างนุ่มนวล ยังคงอยู่ในท่าดอกบัว และลอยมาทางข้าพเจ้า สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจนัก เนื่องจากเธาว์เคยสาธิตเทคนิคการลอยตัวเช่นนี้มาก่อน ข้าพเจ้าต้องการลุกขึ้นต่อหน้าบุคคลผู้ยิ่งใหญ่และมีจิตวิญญาณอันสูงส่งนี้ เพื่อแสดงความเคารพอันไม่มีที่สิ้นสุดที่ท่านได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับข้าพเจ้า แต่เมื่อพยายามขยับ ข้าพเจ้าพบว่าทำไม่ได้ - ราวกับถูกตรึงให้อยู่กับที่นั่ง
He stopped just above and in front of me, placing both his hands on my head;
the thumbs joined on my forehead above my nose, opposite the pineal gland, and the fingers joined at the top of my head. It was Thao who described these details to me later, for at the time, I was overwhelmed by such a sensation, that the details didn’t register.
ท่านหยุดเหนือและตรงหน้าข้าพเจ้า วางมือทั้งสองบนศีรษะข้าพเจ้า นิ้วหัวแม่มือชนกันบนหน้าผากเหนือจมูก ตรงข้ามกับต่อมไพเนียล และนิ้วอื่นๆชนกันที่กลางศีรษะ เธาว์เป็นผู้เล่ารายละเอียดเหล่านี้ให้ข้าพเจ้าฟังในภายหลัง เพราะในขณะนั้น ข้าพเจ้าถูกครอบงำด้วยความรู้สึกมากมายจนไม่ได้สังเกตรายละเอียดเหล่านี้เลย
During the time his hands were on my head, it seemed that my body no longer existed. A gentle warmth and delicate perfume originated within me, emanating in waves and blending with soft music that was barely audible.
ในช่วงเวลาที่มือของท่านอยู่บนศีรษะข้าพเจ้า ดูเหมือนว่าร่างกายของข้าพเจ้าไม่มีอยู่อีกต่อไป ความอบอุ่นอ่อนโยนและกลิ่นหอมละเอียดอ่อนเกิดขึ้นภายในตัวข้าพเจ้า แผ่ซ่านออกมาเป็นคลื่นและผสมผสานกับดนตรีแผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยิน
Suddenly, I could see amazing colours surrounding the figures opposite me and, as the ‘leader’ returned slowly towards his seat, I could see a multitude of radiant colours around him; ones I had been unable to perceive before. The principal colour was a mass of pale pink which enveloped the seven figures, as though in a cloud, and their movements caused that wonderful, glowing pink to encircle us also❗
ทันใดนั้น ข้าพเจ้าก็เห็นสีสันมหัศจรรย์ล้อมรอบร่างที่อยู่ตรงหน้า และขณะที่ ‘ผู้นำ’ ค่อยๆกลับไปยังที่นั่งของท่าน #ข้าพเจ้าเห็นสีเรืองรองมากมายรอบตัวท่าน ซึ่งก่อนหน้านี้ข้าพเจ้าไม่สามารถรับรู้ได้ #สีหลักเป็นกลุ่มสีชมพูอ่อนที่ห่อหุ้มทั้งเจ็ดร่างราวกับอยู่ในเมฆหมอก และการเคลื่อนไหวของพวกท่านทำให้สีชมพูเรืองรองอันงดงามนั้นล้อมรอบพวกเราด้วย❗
When I had sufficiently recovered my senses to turn towards Thao, she too, was surrounded with wonderful colours, although less brilliant than those around the seven figures.
เมื่อข้าพเจ้าฟื้นคืนสติมากพอที่จะหันไปมองเธาว์ เธอก็ถูกล้อมรอบด้วยสีสันมหัศจรรย์เช่นกัน แม้จะไม่สว่างเท่าสีที่อยู่รอบเจ็ดร่างนั้น
You will notice that, in speaking of these great personages, I instinctively use ‘he’ rather than ‘she’. In explaining this, I can only suggest that the personalities of these special beings were so strong and their bearings so imposing, that I recognised more of the masculine in them than the feminine - I mean no offence to women - my reaction was instinctive.
It’s a bit like imagining Methuselah as a woman… However, women or men, they had transformed me. I knew that the colours surrounding them were their Auras. I was capable of seeing Auras - who knew for how long - and I wondered at what I saw.
คุณจะสังเกตว่า ในการพูดถึงบุคคลสำคัญเหล่านี้ ข้าพเจ้าใช้คำว่า ‘ท่าน’ แทน ‘เธอ’ โดยสัญชาตญาณ ในการอธิบายสิ่งนี้ ข้าพเจ้าขอเสนอว่าบุคลิกของสิ่งมีชีวิตพิเศษเหล่านี้แข็งแกร่งมาก และลักษณะท่าทางของพวกท่านน่าเกรงขามมาก จนข้าพเจ้าระลึกถึงความเป็นชายในตัวพวกท่านได้มากกว่าความเป็นหญิง - ข้าพเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่นผู้หญิง - มันเป็นเพียงปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ
มันก็เหมือนกับการจินตนาการว่าเมธูเสลาห์เป็นผู้หญิง... อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย พวกท่านได้เปลี่ยนแปลงข้าพเจ้าไปแล้ว ข้าพเจ้ารู้ว่าสีที่ล้อมรอบพวกท่านคือออร่าของพวกท่าน ข้าพเจ้าสามารถมองเห็นออร่าได้ - ใครจะรู้ว่านานแค่ไหน - และข้าพเจ้าก็ประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น
The ‘leader’ had resumed his seat and all eyes were fixed on me, as if they wanted to see inside me, which indeed, is what they were doing. Silence reigned for a time, which seemed interminable. I watched the varied colours of their Auras vibrate and dance around them, sometimes far in the distance and recognised the ‘bouquet of colour’ Thao had spoken of earlier.
‘ผู้นำ’ กลับไปนั่งที่ของท่านและดวงตาทุกคู่ก็จ้องมองมาที่ข้าพเจ้า ราวกับว่าพวกท่านต้องการมองเห็นภายในตัวข้าพเจ้า ซึ่งจริงๆแล้วนั่นคือสิ่งที่พวกท่านกำลังทำอยู่ ความเงียบครอบงำชั่วขณะหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด #ข้าพเจ้ามองดูสีต่างๆของออร่าของพวกท่านสั่นและเต้นรำไปรอบตัวพวกท่าน บางครั้งก็ไกลออกไป และจำได้ถึง ‘#ช่อดอกไม้แห่งสีสัน’ ที่เธาว์ได้พูดถึงก่อนหน้านี้
The golden haloes, clearly defined, were almost saffron coloured. It occurred to me, they could not only see my Aura, but possibly read it as well. I suddenly felt quite naked before this learned assembly. The question that haunted me was: why have they brought me here❓
รัศมีสีทอง ที่เห็นได้ชัดเจน มีสีเกือบเหมือนหญ้าฝรั่น ข้าพเจ้านึกขึ้นได้ว่า พวกท่านไม่เพียงแต่มองเห็นออร่าของข้าพเจ้าได้ แต่อาจจะอ่านมันได้ด้วย ข้าพเจ้ารู้สึกเปลือยเปล่าทันทีต่อหน้าที่ประชุมของผู้ทรงปัญญาเหล่านี้ คำถามที่ตามหลอกหลอนข้าพเจ้าคือ: ทำไมพวกท่านให้พาข้าพเจ้ามาที่นี่❓
Abruptly, the ‘leader’ broke the silence. ‘As Thao has already explained to you, Michel, you have been chosen by us, to visit our planet, in order to report certain messages and to offer enlightenment on several important issues when you return to Earth. The time has come when certain events must occur.
After several thousand years of darkness and savagery on the planet Earth, a so-called ‘civilisation’ appeared and, inevitably, technology was developed - a development, which was accelerated during the last 150 years.
ทันใดนั้น ‘ผู้นำ’ ก็ทำลายความเงียบ “อย่างที่เธาว์ได้อธิบายให้คุณฟังแล้ว มิเชล #คุณได้รับการคัดเลือกจากพวกเรา_ให้มาเยือนดาวเคราะห์ของเรา_เพื่อที่จะนำข่าวสารบางอย่างกลับไป และมอบความกระจ่างในประเด็นสำคัญหลายเรื่องเมื่อคุณกลับไปยังโลก #เวลาได้มาถึงแล้วที่เหตุการณ์บางอย่างต้องเกิดขึ้น #หลังจากความมืดมนและป่าเถื่อนหลายพันปีบนโลก สิ่งที่เรียกว่า ‘อารยธรรม’ ได้ปรากฏขึ้น และหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เทคโนโลยีจะถูกพัฒนาขึ้นเช่นกัน - การพัฒนาที่เร่งตัวขึ้นในช่วง 150 ปีที่ผ่านมา
‘It has been 14,500 years since a comparable level of technological advance existed on Earth. This technology, which is nothing compared with true knowledge, is nevertheless, sufficiently advanced to become harmful to the human race on Earth in the very near future.
“เป็นเวลา 1️⃣4️⃣,5️⃣0️⃣0️⃣ ปีมาแล้วนับตั้งแต่ที่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในระดับที่ใกล้เคียงกันนี้เคยมีอยู่บนโลก #เทคโนโลยีนี้_ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรเลยเมื่อเทียบกับความรู้ที่แท้จริง #แต่ก็ก้าวหน้าพอที่จะเป็นอันตรายต่อมนุษยชาติบนโลกในอนาคตอันใกล้นี้
‘Harmful, because it is only material knowledge and not spiritual knowledge.
Technology should assist spiritual development, not confine people, more and more, within a materialistic world, as is happening now on your planet.
“#เป็นอันตราย_เพราะมันเป็นเพียงความรู้ทางวัตถุ #ไม่ใช่ความรู้ทางจิตวิญญาณ #เทคโนโลยีควรช่วยพัฒนาจิตวิญญาณ #ไม่ใช่กักขังผู้คนให้อยู่ในโลกวัตถุนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ_อย่างที่กำลังเกิดขึ้นบนดาวเคราะห์ของคุณในตอนนี้
‘To an even greater extent, your people are obsessed with a single goal - affluence. Their lives are concerned with all that the pursuit of wealth entails; envy, jealousy, hatred of those richer and contempt for those poorer. In other words your technology, which is nothing compared with what existed on Earth more than 14 500 years ago, is dragging your civilisation down, and pushing it closer and closer to moral and spiritual catastrophe’.
“ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนของคุณหมกมุ่นอยู่กับเป้าหมายเดียว - ความมั่งคั่ง ชีวิตของพวกเขาเกี่ยวข้องกับทุกสิ่งที่การไล่ล่าความร่ำรวยนำมา : ความอิจฉา ความริษยา ความเกลียดชังต่อผู้ที่รวยกว่า และการดูถูกผู้ที่จนกว่า กล่าวอีกนัยหนึ่ง เทคโนโลยีของคุณ ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่เคยมีอยู่บนโลกเมื่อกว่า 1️⃣4️⃣,5️⃣0️⃣0️⃣ ปีก่อน #กำลังฉุดรั้งอารยธรรมของคุณลง #และผลักดันให้เข้าใกล้หายนะทางศีลธรรมและจิตวิญญาณมากขึ้นเรื่อยๆ”
I noticed that each time this great personage spoke of materialism, his Aura and those of his acolytes, flashed with a dull and ‘dirty’ red, as though momentarily, they were in the middle of burning bushes.
ข้าพเจ้าสังเกตว่าทุกครั้งที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ #พูดถึงวัตถุนิยม_ออร่าของท่านและของผู้ติดตามจะวาบขึ้นเป็นสีแดงทึม มันดู ‘สกปรก’ ราวกับว่าชั่วขณะหนึ่ง พวกท่านอยู่ท่ามกลางพุ่มไม้ที่กำลังลุกไหม้
‘We, the people of Thiaoouba, are assigned to assist, guide and sometimes punish the inhabitants of planets under our guardianship.’
“พวกเรา #ชาวเทียร์อูบาห์_ได้รับมอบหมายให้ช่วยเหลือ_แนะนำ #และบางครั้งก็ลงโทษผู้อาศัยของดาวเคราะห์ที่อยู่ภายใต้การดูแลของเรา”
Fortunately, Thao had briefed me on Earth’s history during our journey to Thiaoouba. Otherwise, I’d have surely fallen off my seat on hearing such a speech.
โชคดีที่เธาว์ได้บรรยายเกี่ยวกับประวัติศาสตร์โลกให้ข้าพเจ้าฟังระหว่างการเดินทางมายังเทียร์อูบาห์ มิเช่นนั้น ข้าพเจ้าคงจะตกจากที่นั่งเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้
‘I think,’ he resumed, ‘that you already know what we mean by ‘harmful to the human race’. Many people on Earth believe atomic arms to be the major danger, but it is not so. The greatest danger concerns ‘materialism’. The people of your planet seek money - to some it’s a means of attaining power; to others it’s a means to acquire drugs, (another curse) yet to others, it’s a way of possessing more than their neighbours possess.
“ฉันคิดว่า” ท่านกล่าวต่อ “คุณคงรู้แล้วว่าเราหมายถึงอะไรเมื่อพูดถึง ‘อันตรายต่อมนุษยชาติ’ #คนจำนวนมากบนโลกเชื่อว่าอาวุธนิวเคลียร์เป็นภัยคุกคามหลัก แต่ไม่ใช่เช่นนั้น #อันตรายอันใหญ่หลวงที่สุดเกี่ยวข้องกับ_วัตถุนิยม_ ผู้คนบนดาวเคราะห์ของคุณแสวงหาเงิน - สำหรับบางคนมันเป็นวิธีที่จะได้มาซึ่งอำนาจ สำหรับคนอื่นมันเป็นวิธีที่จะได้มาซึ่งยาเสพติด (อีกหนึ่งคำสาป) และสำหรับคนอื่นๆ มันเป็นวิธีที่จะครอบครองได้มากกว่าเพื่อนบ้านของพวกเขา
‘If a businessman owns a large store he then wants a second, then a third. If he commands a small empire, he wants to increase it. If an ordinary man owns a house in which he could live happily with his family, he wants a larger one or to own a second one, then a third...
“ถ้านักธุรกิจเป็นเจ้าของร้านค้าขนาดใหญ่ เขาก็อยากได้ร้านที่สอง แล้วก็ร้านที่สาม ถ้าเขาควบคุมอาณาจักรเล็กๆ เขาก็อยากขยายมันให้ใหญ่ขึ้น ถ้าคนธรรมดามีบ้านหลังหนึ่งที่เขาสามารถอยู่อย่างมีความสุขกับครอบครัวได้ เขาก็อยากได้บ้านที่ใหญ่กว่า หรือมีบ้านหลังที่สอง แล้วก็หลังที่สาม…
‘Why this folly❓ Besides, a man will die and have to abandon all he has amassed.
Perhaps his children will squander his legacy and his grandchildren will live in poverty❓ His whole life will have been preoccupied with purely material concerns, with insufficient time allowed for matters of the spirit. Others with money turn to drugs in their endeavour to procure an artificial paradise and these people pay more dearly than do the others.
“ทำไมถึงโง่เขลาเช่นนี้❓ อีกอย่างหนึ่ง คนเราต้องตายและต้องทิ้งทุกสิ่งที่สะสมมาไว้ข้างหลัง บางทีลูกๆของเขาอาจจะผลาญมรดกจนหมด และหลานๆของเขาอาจจะต้องอยู่อย่างยากจน❓ ชีวิตทั้งชีวิตของเขาจะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องทางวัตถุล้วนๆ โดยไม่ได้ให้เวลากับเรื่องทางจิตวิญญาณอย่างเพียงพอ คนอื่นๆที่มีเงินก็หันไปพึ่งยาเสพติดในความพยายามที่จะสร้างสวรรค์เทียม และคนพวกนี้ต้องจ่ายราคาแพงกว่าคนอื่นๆ
‘I see,’ he continued. ‘I am going much too fast and you are not following me, Michel. You should be able to follow, however, since Thao has already initiated your education in these matters during your voyage.’
“ฉันเข้าใจแล้ว” ท่านพูดต่อ “ฉันพูดเร็วเกินไปและคุณตามไม่ทัน มิเชล แต่คุณควรจะตามทันนะ เพราะว่าเธาว์ได้เริ่มสอนคุณในเรื่องเหล่านี้แล้วในระหว่างการเดินทางของคุณ”
I felt ashamed, almost like when reprimanded by a teacher at school; the only difference being, here I was not able to cheat by saying I had understood when it wasn’t true. He could read me like an open book.
ข้าพเจ้ารู้สึกละอายใจ เกือบเหมือนตอนที่ถูกครูดุที่โรงเรียน ต่างกันตรงที่ว่าที่นี่ข้าพเจ้าไม่สามารถโกหกได้ว่าตนเองเข้าใจในเมื่อความจริงแล้วไม่เข้าใจ ท่านสามารถอ่าข้าพเจ้าได้เหมือนหนังสือที่เปิดอยู่
He deigned to smile at me and his Aura, which had been flaming like a fire, returned to its original hue.
ท่านเมตตายิ้มให้ข้าพเจ้า และออร่าของท่านที่เคยลุกโชนเหมือนไฟก็กลับคืนสู่สีเดิม
‘Now, once and for always, we will teach you and provide you with what you French call ‘the key to the mystery’.
“ตอนนี้ เราจะสอนคุณครั้งเดียวจบ และมอบสิ่งที่ชาวฝรั่งเศสของคุณเรียกว่า ‘#กุญแจไขความลับ’ ให้กับคุณ
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
