ขุนโจรเหลียงซาน 223 มังกรดั้นเมฆรับศิษย์
เฉียวเต้าชิง เฟ่ยเจิน เซวียช่านกับทหารอีกสิบหกนายหลบซ่อนตัวในศาลเสินหนง ได้อาศัยข้าวกล้องที่นักพรตทั้งสามของศาลสะสมไว้เป็นเสบียงจนหมด สร้างความไม่พอใจแก่พวกนักพรตแต่ไม่กล้าปริปากบ่น
วันนี้ เฉียวเต้าชิงขึ้นผาสูงสังเกตการณ์เมืองเจาเต๋อ เห็นทัพซ่งเลิกวงล้อม ประตูเมืองเปิดให้คนเข้าออก รู้ว่าทัพซ่งคงเข้าเมืองได้แล้ว จึงทอดถอนใจ พลันเห็นคนตัดฟืนเหน็บขวานที่เอว ใช้ไม้คานหาบต่างไม้เท้า เดินร้องเพลงขึ้นเขามาทางหน้าผา
上山如挽舟，下山如顺流。
挽舟当自戒，顺流常自由。
我今上山者，预为下山谋。
เดินขึ้นเขาเหมือนเรือทวนกระแส
เดินลงเขาดังแค่ไหลตามสายชล
ทวนกระแสเปรียบเหมือนตักเตือนตน
ไหลตามชลมักไม่พ้นปล่อยตามใจ
ขณะนี้ข้าคือผู้เดินขึ้นเขา
ประเดี๋ยวเล่าคือผู้เดินลงเขาไป
เฉียวเต้าชิงได้ฟังเนื้อเพลง ดังเกิดความรู้แจ้งขึ้นในใจ ถามไปว่า “ท่านรู้ข่าวในเมืองไหม”
เฒ่าตัดฟืนว่า “จินติ่ง หวงเยว่ฆ่าเย่เซิง แล้วเปิดเมืองสามิภักดิ์ซ่ง ซ่งเจียงได้เมืองเจาเต๋อโดยไม่เสียเลือดเนื้อ”
เฉียวเต้าชิงว่า “เป็นเช่นนี้เอง”
เฒ่าตัดฟืนพูดจบก็เดินผ่านผาลงลาดเขาด้านหลังไป
เฉียวเต้าชิงเห็นชายผู้หนึ่งขี่ม้าขึ้นเขา ใกล้มาถึงศาลเสินหนง เฉียวเต้าชิงลงจากผามาเห็นชัดตาถึงกับประหลาดใจว่า ชายผู้นั้นคือซุนอัน คิดว่า “เขามาทำอะไรที่นี่”
ซุนอันลงจากม้า เดินมาคารวะ เฉียวเต้าชิงรีบซักว่า
“เตี้ยนส้วยนำทัพไปจิ้นหนิง ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว เชิงเขามีทหารอยู่มากมาย ทำไมไม่ถูกสกัด”
ซุนอันว่า “มีเรื่องเรียนพี่ท่าน”
เฉียวเต้าชิงเห็นซุนอันไม่เรียกตนว่าราชครู เอะใจพอคาดเดาได้บางส่วน
ซุนอันว่า “ไปคุยกันในศาลเถิด”
ทั้งสองเดินเข้ามาในศาล เฟ่ยเจิน เซวียช่านมาทำคารวะ ซุนอันจึงเล่าเรื่องที่เสียเมืองจิ้นหนิง เฉียวเต้าชิงนิ่งเงียบไม่พูดจา
ซุนอันว่า “พี่ท่านอย่าได้ระแวง พวกท่านแม่ทัพซ่งนั้นเปี่ยมด้วยคุณธรรม หากพวกเราสามิภักดิ์ซ่งอยู่ใต้ร่มธงของท่าน วันหน้าคงประสบผล ผู้แซ่ซุนตั้งใจมาหาพี่ท่าน เมื่อก่อนพี่ท่านเคยไปกราบฝากตัวกับท่านหลอเจินเหยินใช่หรือไม่”
เฉียวเต้าชิงรีบซัก “ท่านรู้ได้อย่างไร”
ซุนอันว่า “หลอเจินเหยินไม่ยอมรับพี่ท่าน ให้กุมารมาถ่ายทอดวาจาว่า ในวันหน้าท่านจะ “พบธรรมมารสยบ 遇德魔降” มีคำนี้ใช่หรือไม่”
เฉียวเต้าชิงรีบตอบรับ “มี มี”
ซุนอันว่า “พี่ท่านรู้จัก ผู้ที่แก้ไสยเวทของพี่ท่านได้หรือไม่”
เฉียวเต้าชิงว่า “เขาเป็นคู่ปรับของข้า รู้เพียงว่าอยู่ในทัพซ่ง แต่ไม่รู้ที่มา”
ซุนอันว่า “เขาเป็นศิษย์ท่านหลอเจินเหยิน ชื่อว่ากงซุนเสิ้ง เป็นรองเสนาธิการของท่านแม่ทัพซ่ง คาถาธรรมที่ว่า เขาเป็นคนบอกผู้น้องเอง เมืองนี้มีชื่อว่า เจาเต๋อ 昭德 (สำแดงธรรม) ไสยเวทของพี่ท่านพบคนปราบ มิสมกับคาถาธรรม “พบธรรมมารสยบ 遇德魔降” หรอกหรือ
กงซุนเสิ้งตั้งใจสนองคาถาธรรมของท่านเจินเหยิน ชึ้แนะท่านเข้าสู่มรรคาอันเที่ยงแท้ จึงตั้งล้อมท่านไว้แต่ไม่ขึ้นเขามาจับกุม อาคมของเขาสยบท่านได้ หากคิดร้ายต่อท่านจะยากอันใด พี่ท่านโปรดไตร่ตรอง”
เฉียวเต้าชิงฟังจบพลันกระจ่าง นำเฟ่ยเจิน เซวียช่านตามซุนอันลงเขามายังค่ายของกงซุนเสิ้ง
ซุนอันเข้าค่ายไปแจ้งให้ทราบก่อน กงซุนเสิ้งออกมารับเฉียวเต้าชิงเข้าค่ายเอง
เฉียวเต้าชิงกราบขออภัยว่า “ได้รับความกรุณาจากท่านอาจารย์ ทั้งกองทัพต้องมาลำบากเพื่อผู้แซ่เฉียวเพียงคนเดียว ผู้แซ่เฉียวละอายใจนัก”
กงซุนเสิ้งยินดียิ่งนัก คารวะตอบแล้วรับรองตามอย่างแขกผู้ทรงเกียรติ เฉียวเต้าชิงเห็นกงซุนเสิ้งมีน้ำใจเช่นนั้นจึงว่า
“ผู้แซ่เฉียวมีตาแต่ไร้แวว วันนี้ได้รับใช้อาจารย์นับว่าเป็นวาสนา”
กงซุนเสิ้งสั่งการให้พวกฝานยุ่ยเลิกวงล้อมรื้อถอนค่าย แล้วนำเฉียวเต้าชิง เฟ่ยเจิน เซวียช่านเข้าเมืองมาพบแม่ทัพซ่ง ซ่งเจียงต้อนรับและปราศัยอย่างอารี เฉียวเต้าชิงจึงรู้สึกนับถือ พอดีพวกฝานยุ่ย หลินชงเลิกทัพกลับมาถึง ซ่งเจียงจึงให้จัดเลี้ยงฉลองรับรอง
ระหว่างงานเลี้ยง กงซุนเสิ้งได้ชี้แนะเฉียวเต้าชิงถึงข้อติดขัดในการใช้ไสยเวท อีกทั้งข้อติดขัดในทางธรรม จนเฉียวเต้าชิงเห็นแจ้งดังตื่นจากฝันและเลื่อมใสขอฝากตัวเป็นศิษย์
วันรุ่งขึ้น ซ่งเจียงให้เซียวย่างเขียนรายงานถวายราชสำนักว่าตีได้จิ้นหนิง เจาเต๋อสองหัวเมืองสำคัญ และเขียนรายงานถึงซู่ไท่เว่ยว่าเมืองเว่ยโจว จิ้นหนิง เจาเต๋อ ไก้โจว หลิงโจว เกาผิงทั้งหกแห่งที่ตีได้นั้นขาดแคลนขุนนาง ขอให้ท่านไท่เว่ยคัดสรรขุนนางมาประจำตามความเหมาะสม แล้วให้ไต้จงนำรายงานไปส่งยังเมืองหลวง
ไต้จงนำผู้ติดตามหนึ่งคนใช้เวทเดินหนเดินทางเพียงวันเดียวก็ถึงกรุง ตรงไปส่งรายงานให้ซู่ไท่เว่ยก่อน ซู่ไท่เว่ยอยู่ในจวนพอดี ไต้จงจึงไปหาหยางหวีโห้ว 杨虞候 ที่หน้าจวน มอบเงินให้สองตำลึงแล้ววานให้นำรายงานเข้าไปส่งให้ท่านไท่เว่ย หยางหวีโห้วรับหนังสือแล้วเข้าในจวนสักพักก็ออกมาตามไต้จงเข้าไปพบ
ซู่ไท่เว่ยเปิดซองอ่านรายงานอยู่ พอไต้จงมาถึงก็บอกว่า
“มาได้จังหวะ กำลังมีเรื่องสำคัญพอดี วันก่อนพวกไฉ้จิง ถงก้วน เกาฉิวเพ็ดทูลฮ่องเต้กล่าวหาแม่ทัพซ่ง พี่ของท่านว่าแตกทัพเสียขุนศึก 覆军杀将 เป็นที่อัปยศแก่บ้านเมือง ขอให้ทรงลงพระราชอาญา ฮ่องเต้ทรงฉงนพระทัย ท่านเฉินกวน 陈观 ราชเลขาธิการฝ่ายขวา 右正言 ถวายฎีกาโต้แย้งว่า ไฉ้จิง ถงก้วน เกาฉิวใส่ความท่านแม่ทัพ ด้วยว่ากองทัพยึดด่านหูกวนได้แล้ว ขอให้ทรงลงโทษพวกไฉ้จิงฐานหลอกลวงเบื้องสูง
พวกไฉ้จิงคุมแค้น เมื่อวานจึงได้เพ็ดทูลโอรสสวรรค์ว่า “เฉินกวนเขียนบทประพันธ์เชิดชูจักรพรรดิเหยา 尧 เปรียบเทียบเสินจงฮ่องเต้ 神宗 ดังจักรพรรดิเหยา หมิ่นพระเกียรติของฝ่าบาท ขอทรงลงโทษเฉินกวนฐานลบหลู่เบื้องสูง” ยังดีที่ฮ่องเต้ไม่ทรงถือโทษ
วันนี้ท่านมารายงานข่าวกองทัพมีชัย ไม่เพียงกู้หน้าท่านเฉินกวน ยังทำให้ข้าคลายกังวลลงอักโข พรุ่งนี้เช้า ข้าจะนำรายงานนี้ทูลถวายในท้องพระโรง”
ไต้จงจึงลากลับมารอฟังข่าวยังเรือนรับรอง
เช้าวันรุ่งขึ้น เต้าจวินฮ่องเต้ 道君皇帝 ออกว่าราชการยังท้องพระโรงตำหนักเหวินเต๋อ 文德殿 ซู่ไท่เว่ยถวายรายงานชำนะศึกของซ่งเจียง ทูลว่าพวกซ่งเจียงยกทัพปราบเถียนหู่จนบัดนี้ ยึดได้แล้วหกหัวเมือง ฮ่องเต้ทรงพอพระทัยยิ่งนัก
ซู่ไท่เว่ยทูลต่อว่า “ราชเลขาธิการเฉินกวนเขียนบทประพันธ์เชิดชูจักรพรรดิเหยา 尧 เปรียบเทียบเสินจงฮ่องเต้ 神宗 ดังจักรพรรดิเหยา เปรียบเทียบฝ่าบาทดังจักรพรรดิซุ่น 舜 การเชิดชูองค์จักรพรรดิเหยาจักเป็นความผิดได้อย่างไรกัน ท่านเฉินกวนเป็นคนซื่อตรงยอมหักไม่ยอมงอ กล้าเพ็ดทูลความสัตย์ ขอฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้เป็นผู้กำกับราชการทัพเหอเป่ย 河北监督兵马 ราชการศึกครั้งนี้คงสำเร็จผล”
ฮ่องเต้ทรงเห็นชอบ แต่งตั้งให้เฉินกวนมีตำแหน่งอันฝู่ 安抚 ควบหน้าที่ซูมี่ย่วน 枢密院 พ่วงกับหน้าที่เดิม ให้นำพลสองหมื่นไปกำกับราชการทัพของซ่งเจียง พร้อมทั้งนำเงินบำเหน็จรางวัลไปพระราชทานแก่เหล่าทหารในแนวหน้า
ซู่ไท่เว่ยกลับมาถึงจวน ก็ให้ตามไต้จงมารับหนังสือตอบ และแจ้งให้รู้เรื่องพระราชโองการ ไต้จงรับหนังสือแล้วกราบอำลาท่านไท่เว่ย ออกจากตงจิงใช้เวทเดินหนกลับถึงเจาเต๋อในวันรุ่งขึ้น เบ็ดเสร็จจบภารกิจนี้ในเวลาเพียงสี่วัน
ซ่งเจียงรับหนังสือตอบและฟังรายงานข่าวจากไต้จงแล้ว ก็กล่าวกับเหล่าพี่น้องในที่ประชุมว่า “ท่านเฉินอันฝู่ 陈安抚 มีความซื่อตรงเด็ดเดี่ยว พวกเราทุ่มเทเพื่อภารกิจนี้หาได้เสียแรงเปล่า” แล้วให้เตรียมการรอรับพระราชโองการ จากนั้นจึงค่อยเดินทัพต่อไป
กล่าวถึงด้านเถียนหู่ อำเภอลู่เฉิง 潞城县 ขึ้นกับเมืองเจาเต๋อ ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเจาเต๋อ ขุนศึกผู้รักษาลู่เฉิงได้ข่าวว่าเฉียวเต้าชิงถูกล้อมอยู่บนเขาก็รีบทำรายงานส่งไปยังเถียนหู่ที่เวยเสิ้ง สำนักเสิ่งย่วนอุปโลกน์รับหนังสือแล้วกำลังจะถวายเถียนหู่ พระอนุชาเถียนเปียวก็แตกทัพจากเมืองจิ้นหนิงมาถึงก่อน
เถียนเปียวร้องไห้คร่ำครวญว่า
“ทัพซ่งเกรียงไกรนัก ตีเมืองจิ้นหนิงแตก สังหารเถียนสือ 田实 ผู้บุตร กระหม่อมเองหนีรอดมาถึงนี่อย่างฉิวเฉียด เสียทั้งเมืองเสียทั้งทัพ สมควรตายนับหมื่นครั้ง”
ข้าหลวงเสิ่งย่วนอุปโลกน์ทูลว่า
“กระหม่อมได้รับรายงานจากลู่เฉิงว่า ราชครูเฉียวถูกทัพซ่งล้อมอยู่บนเขา เมืองเจาเต๋อคับขันนักอาจแตกในไม่ช้า”
เถียนหู่ได้ฟังก็ตระหนก หารือที่ประชุมขุนนางซึ่งมีคนสำคัญเช่น เสนาบดีขวาราชครูเปี้ยนเสียง 卞祥 ข้าหลวงซูมี่ฟ่านเฉวียน 范权 แม่ทัพใหญ่หม่าหลิง 马灵 ว่า
“บัดนี้ซ่งเจียงบุกรุกดินแดนเราชิงหัวเมืองสำคัญไปสองแห่ง สังหารทหารไปเป็นจำนวนมาก เฉียวเต้าชิงก็ถูกล้อมจับ พวกท่านมีหนทางรับมือเช่นไร”
พระมาตุลา 国舅 อูหลี 邬梨 ทูลว่า
“พระองค์อย่าทรงกังวล กระหม่อมได้รับพระกรุณาเสมอมา ขออาสานำทัพไปเจาเต๋อ จับกุมพวกซ่งเจียง กอบกู้ดินแดนกลับคืนมา”
พระมาตุลาอูหลีผู้นี้ พื้นเพเป็นคหบดีเมืองเวยเสิ้ง ช่ำชองเพลงอาวุธ สองแขนมีกำลังยกน้ำหนักพันชั่ง ขมังธนู ใช้ง้าวสลาตัน 泼风大刀 หนักห้าสิบชั่งเป็นอาวุธ เถียนหู่ชอบพอน้องสาวของอูหลีจึงตกแต่งเป็นภรรยา ต่อมาจึงได้แต่งตั้งอูหลีเป็นซูมี่ ยกย่องเป็นพระมาตุลา
พระมาตุลาทูลว่า “กระหม่อมมีบุตรีนาม ฉยงอิง 琼英 มีเทพมาเข้าฝันถ่ายทอดวิทยายุทธให้ นางนอกจากมีพลกำลังเหนือคนทั่วไป จึงไม่เพียงช่ำชองเพลงยุทธ ยังมีฝีมือประหลาด ซัดหินดังเทพ ซัดใส่วิหคถูกร้อยทั้งร้อย คนต่างเรียกขานนางว่า หัวศรหยก 琼矢镞 กระหม่อมใคร่ขอเสนอให้นางเป็นแม่ทัพหน้า อาจนำมาซึ่งชัยชนะ”
เถียนหู่อนุมัติ ทั้งยังอวยสถานะนางเป็นองค์หญิง 郡主 อูหลีกราบขอบพระทัย
แม่ทัพใหญ่หม่าหลิงทูลว่า “กระหม่อมอาสานำทัพไปขับไล่ศัตรูที่เฝินหยาง 汾阳”
เถียนหู่ยินดียิ่งนัก มอบตราประทับพยัคฆ์ทอง และแก้วแหวนเงินทองแก่ทั้งสอง อูหลี หม่าหลิงต่างนำทัพกำลังพลคนละสามหมื่นแยกย้ายกันเดินทาง
ตอนก่อนหน้า : ซ่งเจียงเข้าเมืองเจาเต๋อ
ตอนถัดไป : หัวศรหยก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
