ตอนที่ 2 น้ำชาและความเงียบ
เสียงแก้วกระเบื้องกระทบถาดไม้เบา ๆ ดังขึ้นในช่วงสายของวันถัดมา ขณะที่เพียงดาววางถ้วยน้ำชาสองใบลงบนโต๊ะไม้กลมที่ชานเรือน เธอไม่ได้ถามว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ปลายชานนั้นอยากดื่มหรือไม่ เธอเพียงแต่ทำตามธรรมเนียมเก่าที่ติดมาจากคุณย่า...ว่าแขกในบ้าน แม้ไม่เอ่ยปาก ก็สมควรได้รับการต้อนรับ
อิศราเงยหน้าขึ้นน้อย ๆ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ
"ขอบคุณครับ"
เสียงของเขายังนุ่มและเรียบ ไม่หวาน ไม่ห้วน หากเปรียบได้ก็คงเหมือนน้ำชาอุ่น ๆ ที่วางอยู่ตรงหน้า…ร้อนพอให้รู้สึก แต่ไม่ร้อนจนลวกใจ
เพียงดาวนั่งลงฝั่งตรงข้าม ไม่สบตาเขาตรง ๆ หากแต่กิริยานั้นนุ่มนวล เรียบร้อย ราวกับหลุดมาจากห้วงอดีต บนโต๊ะยังมีจานเคลือบเล็กใส่ขนมกลีบลำดวนที่เธอทำเองเมื่อวาน — กลิ่นอบควันเทียนอ่อน ๆ คล้ายจะลอยฟุ้งขึ้นมากับความทรงจำ
“คุณป้าบอกว่าคุณอิศราเพิ่งย้ายมาอยู่ชั่วคราว...”
เขาพยักหน้ารับอีกครั้ง
“ผมลางานหนึ่งเทอมครับ กลับมาเยี่ยมคุณย่าที่นอนพักฟื้น แล้วก็ถือโอกาสมาอยู่ที่นี่”
เสียงของเขานิ่งนัก ไม่ใช่น้ำเสียงของคนที่หลีกหนี แต่เป็นเสียงของคนที่ยอมรับและวางไว้แล้วทุกสิ่ง
เพียงดาวพยักหน้าเบา ๆ แม้ไม่กล่าวคำถามใดต่อ แต่แววตาของเธอไม่ได้ห่างเหิน อิศราเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยขึ้น
“คุณเพียงดาวเอง...พักที่นี่นานหรือยังครับ”
“ยังไม่นานค่ะ เพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯ ได้สองวัน” เธอเว้นไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวต่ออย่างสุภาพ “ดิฉันมาอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าสักพัก...และเพื่ออ่านหนังสือสอบด้วยค่ะ”
คำว่า “อ่านหนังสือสอบ” ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นน้อย ๆ คล้ายประหลาดใจ
“เรียนอะไรครับ”
“พยาบาลค่ะ”
เธอยิ้มบางๆ “ไม่เก่งหรอกค่ะ แต่ตั้งใจเรียน”
อิศรานิ่งไปอีกครั้ง คราวนี้แววตาเขาอ่อนลงเล็กน้อย
“อาชีพที่ต้องใช้ทั้งมือและใจ”
เพียงดาวไม่ได้ตอบ เธอเพียงยิ้มเงียบ ๆ แล้วจิบชาช้า ๆ เหมือนจะบอกว่า...เธอเข้าใจ
มีความเงียบไหลผ่านระหว่างทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง เป็นความเงียบที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัด หากคล้ายเสียงกล่อมของบ้านสวนยามสาย ลมพัดเอื่อยผ่านใบไม้ เสียงนกปรอดร้องอยู่ไกล ๆ และแดดยามสายก็ทอดผ่านระแนงไม้ลงมาบนชานราวจะบอกว่า…แม้ไม่มีคำพูดใด ทุกสิ่งก็ยังดำเนินไปได้ด้วยดี
ในห้วงเวลานั้นเอง เพียงดาวได้ยินเสียงเปียโนเบา ๆ ลอยมาจากเรือนหลังข้าง ๆ — เรือนเก่าที่คุณป้าเล่าว่าเป็นของคุณย่าของอิศรา สมัยยังสาว
“นั่นคุณเล่นเองหรือคะ” เธอถามเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงไม่รุกเร้า
อิศราไม่ตอบในทันที เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนพยักหน้าช้า ๆ
“ครับ...เพลงเก่า ๆ ที่คุณย่าเคยชอบ”
เพียงดาวพยักหน้าเช่นกัน เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตานั้นเปี่ยมไปด้วยบางสิ่ง — บางสิ่งที่ผู้หญิงเท่านั้นจะเข้าใจ เมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งยังระลึกถึงเสียงดนตรีของอดีต
บทสนทนาจบลงตรงนั้น แต่ความเข้าใจระหว่างคนสองคนไม่ได้สิ้นสุด
บางที...ความเงียบที่แผ่วเบาเหล่านั้น
ก็คือเสียงที่ชัดเจนที่สุด
ที่กำลังกระซิบว่า...
เขาและเธอ กำลังเริ่มเรียนรู้จะอยู่ร่วมกัน—โดยไม่ต้องเร่งเร้า
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
