ตอนที่ 4 จดหมายที่เขียนถึงเธอ
แสงแดดยามสายเริ่มอ่อนลงเมื่อเมฆบางลอยมาเคล้าเงาไม้ เพียงดาวเดินกลับเข้ามาในเรือนไทยหลังเก่าหลังจากเก็บดอกพุดริมรั้วไว้เต็มกระเช้าเล็ก กลิ่นจันทน์ยังกรุ่นในกล่องเครื่องหอมที่อิศราให้เมื่อเช้า เธอวางมันไว้บนโต๊ะข้างกรอบรูปโบราณใต้บานกระจกฝ้า
มือบางชะงักเล็กน้อย เมื่อเหลือบไปเห็นซองจดหมายสีนวลใบหนึ่งวางพับเรียบร้อยใต้แจกัน
“ของใครกันนะ…” เธอพึมพำ ก่อนจะหยิบขึ้นมาอย่างเบามือ
ตัวอักษรหน้าซองนั้นคุ้นตา…
ลายมือเรียบร้อยสวยงามที่เธอเคยเห็นครั้งหนึ่งในกล่องเก็บของเก่า
ถึง…หลานหญิงของฉัน — เพียงดาว
จาก…ยายละม่อม
เธอชะงัก หัวใจเต้นแผ่ว…ยายละม่อมคือเพื่อนรักของคุณย่า ผู้หญิงที่เคยสัญญากันไว้ว่า “หลานเราสองคน…หากถึงวัยเหมาะสม ก็ให้เขาได้รู้จักกัน”
มือบางค่อยๆ แกะซองจดหมายออกอย่างระมัดระวัง กลิ่นกระดาษเก่าลอยขึ้นมาเป็นความทรงจำ
“ดวงดาวของยาย…
หากเธอได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าเธอได้ไปถึงเรือนไทยที่คุณป้าส่งข่าวไว้แล้ว
และยายเชื่อว่า…เธอได้พบเขาแล้ว คนคนนั้น — หลานชายของเพื่อนยาย
แม่ดาวเอ๋ย…ชีวิตคู่มิใช่เรื่องของความรักเพียงอย่างเดียว
บางครั้งความเข้าใจ ความอ่อนโยน และการอยู่เคียงกันอย่างสงบ
ก็สามารถหล่อเลี้ยงหัวใจได้งดงามกว่าคำรักที่พร่ำบอกกันวันละร้อยครั้ง
หากเธอยังลังเลใจ จงมองฟ้า มองจันทร์ แล้วถามใจตนเองว่า
ความสงบเมื่ออยู่ใกล้เขา…คือสิ่งที่เธอเคยเฝ้าฝันไว้หรือไม่
หากใช่ — ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องทวงถาม
เพียงแค่อยู่เคียงกัน…ฟ้าย่อมค่อยๆ เปิดเอง”
ด้วยรักนิรันดร์
— ยายละม่อม
เพียงดาวอ่านจบแล้วหลับตาแน่น ความอ่อนไหวถาโถมมาเหมือนสายลมปลายฝนที่พัดผ่านกลางใจ
ความรู้สึกบางอย่างที่อิศราให้เธอ…แม้ไม่ชัดเจน
แต่กลับอบอุ่นจนเหมือนเธอกำลัง ปลูกบางสิ่ง อยู่ในหัวใจโดยไม่รู้ตัว
ขณะนั้นเอง เสียงเปียโนดังขึ้นอีกครั้งจากเรือนเล็กฝั่งตรงข้าม ทำนองเดียวกับเมื่อวาน และเมื่อก่อนหน้า...
หากครั้งนี้เพียงดาวฟังออก — โน้ตบางตัวที่เคยกระโดดซ้ำกลับถูกเปลี่ยนเป็นเสียงนิ่ง เรียบ และมั่นคง
เขากำลังเล่นใหม่...บทเพลงเดิมที่เคยสั่นคลอน
เธอวางจดหมายไว้บนตัก หันหน้าไปทางหน้าต่างที่แสงแดดลอดม่านไม้เข้ามาเพียงริ้วเดียว แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ
“บางที…ฟ้าอาจเริ่มเปิดแล้วก็ได้”
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
