ตอนที่ 6 รูปถ่ายในกรอบเงิน
รูปถ่ายในกรอบเงิน
เช้าวันใหม่มาพร้อมกลิ่นหอมของข้าวสวยร้อนๆ และน้ำแกงจืดหัวไชเท้าตั้งอยู่บนถาดไม้กลึงเรียบ มือของเพียงดาวบรรจงจัดช้อนตะเกียบลงข้างจานด้วยท่าทางเรียบร้อย สายลมยามเช้าพัดผ่านม่านไม้ระแนงเบาๆ เสียงนกกางเขนตัวเล็กที่เกาะอยู่บนกิ่งจำปีร้องขับกล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“วันนี้อากาศดีอีกวันหนึ่ง...” เธอพึมพำกับตนเอง ขณะวางแจกันดอกพุดเล็กๆ ลงกลางโต๊ะ
อิศราไม่ได้อยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาออกไปทำธุระตั้งแต่เช้า ทิ้งไว้เพียงกระดาษโน้ตสั้นๆ
“ไม่ต้องรอทานข้าวนะครับ — อิศรา”
เพียงดาวยิ้มบางๆ
ความเรียบง่ายในข้อความสั้น กลับทำให้ใจเธออุ่นขึ้นอย่างแปลกประหลาด
หลังเก็บโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เธอเดินผ่านห้องกลางของเรือนไทยหลังใหญ่ สายตาเหลือบไปเห็นตู้กระจกเก่าที่คุณป้าจัดวางไว้ตั้งแต่สมัยยังสาว ภายในเต็มไปด้วยเครื่องเบญจรงค์ ถ้วยชาโบราณ และ…กรอบรูปเงินที่เคยผ่านตาเธอมาบ้างแต่ไม่เคยเปิดดูใกล้ๆ
วันนี้…ไม่รู้เป็นเพราะอะไร
เพียงดาวยื่นมือไปเปิดบานตู้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่บอกเธอว่า...
มีบางสิ่งกำลังเรียกหา
กรอบรูปเงินนั้นเงาวับ วางอยู่ริมสุด เธอยกขึ้นมาช้าๆ
ข้างในคือภาพถ่ายเก่า…ขาวดำจางแล้ว
ภาพของชายหนุ่มในชุดนักศึกษาแพทย์ กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนเคียงข้างหญิงสาวในชุดไทยประยุกต์ยืนอยู่ใต้ต้นพิกุลบาน
หัวใจของเพียงดาวสะดุดวูบหนึ่ง เธอจำดวงหน้าของหญิงสาวคนนั้นได้ดี…
ใช่ — นั่นคือคุณย่าของเธอเอง ตอนยังสาว
และชายข้างกายนั้น…เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ลึกลงไป…กลับรู้สึกได้ว่า เขาคือคนสำคัญของใครบางคน
เพียงดาวพลิกกรอบรูปดู ด้านหลังมีตัวอักษรลายมือจางจารไว้ด้วยปากกาเหล็กสีดำ
“ภาพนี้...มอบไว้ให้หลานของเราทั้งสอง”
“เพื่อให้รู้ว่า ความรักของเรา…เคยเริ่มต้นอย่างเงียบงาม”
— ละม่อม & ย่าเดือน
หญิงสาวหลับตาลงเงียบๆ ซึมซับข้อความเหล่านั้นเข้าสู่หัวใจ
ในวันหนึ่งเมื่ออดีตกาล มีหญิงชายคู่หนึ่งยืนเคียงกันอย่างเรียบง่าย
ไม่มีดอกไม้ช่อใหญ่ ไม่มีคำสัญญาหวือหวา
มีเพียงต้นพิกุล และรอยยิ้มอ่อนโยนในวันธรรมดา
เธอวางรูปถ่ายกลับลงในกรอบอย่างแผ่วเบา…และครั้งนี้ เธอไม่ใช่คนเดิม
เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากชานเรือน อิศราเดินเข้ามาในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าจาง กางเกงผ้าฝ้ายขาวสะอาด พอเห็นเธอกำลังจัดกรอบรูป เขาหยุดเท้าเพียงเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว
“รูปนั้น…ย่าผมเคยให้แม่ผมเก็บไว้ ตอนย่าท่านป่วย”
“คุณรู้ไหมคะ ว่าหญิงในรูปคือใคร”
“รู้ครับ…” เขาเดินเข้ามาใกล้ มองภาพนั้นอย่างเคารพ “คุณย่าของคุณ…และคุณยายของผม”
“พวกท่านเคยยืนอยู่ตรงนี้ ในบ้านหลังนี้…มาก่อนเรา” เธอพูดเบาๆ
เขาพยักหน้า มุมปากปรากฏรอยยิ้มบางจางๆ
“บางที…” เขาว่า “บ้านหลังนี้อาจจดจำความเงียบงามของความรัก…และรอวันที่มันจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”
เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่นั้นสะท้อนแสงแดดที่ลอดจากใบไม้ นิ่ง ลึก และอ่อนโยน
หัวใจเพียงดาวเต้นแผ่วเหมือนลมผ่านไม้
แต่เธอรู้…ว่าสิ่งที่เคยถูกเก็บไว้ในกรอบเงินแห่งอดีต
กำลังหายใจอีกครั้ง…ในปัจจุบันที่อบอุ่น
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
