ตอนที่ 10
พายุค่ำคืนหนึ่ง
เสียงฟ้าร้องแรกเริ่มเมื่อโพล้เพล้ เงาไม้โยกไหวแรงกว่าทุกวัน ผ้าม่านสีขาวสะบัดด้วยลมแรงที่พัดลอดช่องหน้าต่าง เสียงฝนเม็ดใหญ่กระทบหลังคากระเบื้องดังเป็นจังหวะไม่แน่นอน ราวกับโลกทั้งใบกำลังร้องเพลงโศกเบา ๆ
เพียงดาววางถ้วยชาลงอย่างเงียบ ๆ ก่อนลุกไปเลื่อนหน้าต่างปิด พับผ้าม่านเข้ากับขอบบาน บรรยากาศในเรือนไทยชั้นบนเย็นเฉียบผิดกับสายลมอบอุ่นในช่วงกลางวัน
เสียงฝนตกไม่เคยทำให้เธอกลัว
แต่ค่ำคืนนี้…เธอรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างประหลาด
“เปียโนเงียบไปนะคะ”
เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ขณะเดินผ่านห้องโถงที่ไฟสลัว
เพียงดาวลงบันไดอย่างเงียบงัน เสียงฝีเท้าเบาจนแทบกลืนไปกับเสียงฝน เธอไม่แน่ใจว่าเดินมาหาอะไร—เสียงเพลง หรือบางที…อาจเป็นเสียงของใครบางคน
เมื่อถึงห้องโถง เสียงเปียโนไม่ดัง แต่มีแสงไฟสลัวส่องลอดออกมาจากครัว เธอเดินไปอย่างช้า ๆ และพบว่าเขานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้กลมกลางห้อง เงาสะท้อนจากเปลวเทียนทำให้ใบหน้าเขาเหมือนกำลังครุ่นคิดลึก ๆ
เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นเธอ
“ยังไม่นอนหรือครับ”
“หลับไม่ลงค่ะ…ฝนตกแรง”
เขาขยับเก้าอี้อีกตัวให้เธอนั่ง แล้วเทน้ำขิงอุ่นใส่ถ้วยให้อย่างคุ้นมือ
ไม่มีคำถาม ไม่มีการฝืนพูด…แค่ต่างฝ่ายนั่งเงียบอยู่ใต้เสียงฝนเดียวกัน
“เวลาฝนตกแรง ๆ แบบนี้ ผมมักนึกถึงตอนเด็ก”
เสียงเขาเบา เหมือนเล่ากับตัวเองมากกว่าจะเล่าให้ใครฟัง
“แม่เคยบอกว่า ฟ้าร้องคือเสียงฟ้าหล่นลงมา เพราะเทวดาเดินสะดุดเมฆ”
เขายิ้มน้อย ๆ “ผมเคยกลัว…แต่แม่จะกอดไว้แล้วบอกว่า ถ้าหัวใจเราสงบ เสียงฟ้าร้องก็เหมือนเสียงดนตรีอย่างหนึ่ง”
เพียงดาวมองหน้าเขา…ใบหน้านั้นไม่แข็งกร้าว ไม่เก็บงำเหมือนทุกวัน
เขาเปิดใจในยามที่โลกภายนอกสั่นไหว
“แล้วตอนนี้…” เธอถามเบา ๆ “…คุณยังกลัวฝนอยู่ไหมคะ”
เขาสบตาเธอเนิ่นนาน ก่อนจะส่ายหน้าอย่างช้า ๆ
“ไม่ครับ…เพราะตอนนี้มีคุณนั่งอยู่ตรงนี้”
มือของเธอขยับนิดหนึ่ง หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เข้าใจ
แล้วเขาก็วางมือนิ่ง ๆ ไว้ใกล้ ๆ เหมือนเคย…ไม่เร่ง ไม่รั้ง แค่รอ
เพียงดาวยื่นมือออกไป เธอไม่ได้จับ…แต่วางข้างกัน เฉกเช่นคืนก่อน
และใต้เสียงฝน พายุ และม่านฟ้า
หัวใจสองดวงก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใด
เพราะบางครั้ง...ความรักไม่จำเป็นต้องตะโกน
แค่เงียบอยู่เคียงกัน
ก็พอแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไปตอนที่11-ตอบจบในฉบับรวมเล่ม(จบบริบูรณ์)ในวันที่ 6 พ.ค.68
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
