เชื่อว่าทุกปัญหามีทางออกเสมอ...จนมาถึงวันนี้ วันที่คุณหมอปฏิเสธการรักษา คำว่า “หมดหนทาง” มีอยู่จริง
ย้อนไปเมื่อเดือน ธันวาคม 2567 แฟนเข้า admit ที่โรงพยาบาลที่ 1 เพราะมีอาการชัก เป็นการชักครั้งแรกตั้งแต่รักษาโรคมะเร็งสมองชนิดร้ายแรงหรือที่เรียกว่า GBM มา 4 ปี (โรคสงบมา 4 ปีแล้ว) เมื่อคุณหมอส่ง MRI สแกนสมองเลยรู้ว่าอาการชักนี้มาจากการที่มะเร็งมันกลับมา คุณหมอเลยได้วางแผนให้ผ่าตัดให้เร็วที่สุด
TW : ย่อหน้านี้มีการบรรยายถึงอาการชัก ผู้ที่อ่อนไหวสามารถข้ามส่วนนี้ได้ค่ะ
(การชักครั้งนี้เกิดขึ้นตอนเช้ามืดตอนที่นอนอยู่ อยู่ๆ เราก็ได้ยินเสียงดังมากเหมือนคนร้องเพราะเจ็บปวด และโหยหวน มันดังมากจนเราตื่น จับตัวแฟนทั้งแขน ขา และนิ้วมือหงิกงอ เกร็งทั้งตัว ตาเหลือก ฟันกัดกันแน่น และ...ไม่หายใจ อาการชักกินเวลาประมาณ 5 นาที แล้วหายเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อหาสาเหตุให้เร็วที่สุด)
ผล MRI พบว่ามะเร็งกลับมาในขนาดประมาณ 4 เซนติเมตร อยู่ในจุดเดิมคือสมองข้างซ้าย ถือว่าใหญ่พอสมควร คุณหมอผ่าตัดท่านเดิมจึงให้เตรียมตัว admit เพื่อผ่าตัดในช่วงสิ้นเดือนธันวาคม 1 สัปดาห์ก่อนสิ้นปี (กะให้ count down ในโรงพยาบาลเลยทีเดียว 😂) ระหว่างนี้ทั้งเราและแฟนก็ไม่ได้เครียดมาก แต่แอบเฟลเล็กน้อยที่มันกลับมา แต่คุณหมอก็แจ้งตามตรงว่ามันเป็นธรรมชาติของโรคนี้ ดุ และเร็วมาก (จริงๆ คุณหมอพูดแรงกว่านี้😅)
ช่วง 2 สัปดาห์ที่เตรียมตัวเข้ารับการผ่าตัด มีทั้งการปรับยา ต้องงดอาหารเสริม วิตามินทุกชนิด เพราะกลัวจะทำให้เลือดไม่หยุดไหลและเสียเลือดมากเกินไปขณะผ่าตัด และต้องกินยากันชักให้ได้ปริมาณที่เหมาะสม และที่สำคัญที่เรากับแฟนตั้งใจเตรียมตัวมากก็คือ การฝึกเรียกชื่อจากภาพ เช่น ภาพผลไม้ ภาพสัตว์ ว่าแต่ละภาพเรียกว่าอะไร “เป็นภาษาไทย” เพราะการผ่าตัดเป็นแบบผ่าไปตื่นไป (Awake Craniotomy) ซึ่งแฟนเคยได้รับการผ่าแบบนี้มาแล้วครั้งแรกตอนปี 63 เลยอยากเตรียมตัวให้พร้อม เข้าห้องสอบ (ผ่าตัด) จะได้ผ่านฉลุย
การผ่าตัดสมองแบบนี้ข้อดีคือคุณหมอจะสามารถระบุจุดที่สามารถตัดออกได้และห้ามตัดออกโดยเด็ดขาด รู้ได้จากการปลุกให้คนไข้ตื่นขึ้นมาและทำการทดสอบต่างๆ แล้วแต่ตำแหน่งของสมองว่าควบคุมเกี่ยวกับอะไร ที่แฟนเราต้องฝึกเรียกชื่อสิ่งต่างๆ เพราะมะเร็งอยู่ในส่วนที่ควบคุมคำพูด และการสื่อสารนั่นเอง
โชคไม่ดีที่ภายใน 2 สัปดาห์ที่เตรียมตัวนั้น การสื่อสารของแฟนเริ่มแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด เช่น เรียกกางเกงว่ารองเท้า ลืมชื่อผลไม้ง่ายๆ เช่น แอปเปิ้ล ลืมชื่อคนรอบตัว (แต่ยังจำหน้าได้อยู่) นอกจากนี้ยังมีอาการปวดหัวติดต่อกันทุกวัน เราและแฟนก็เห็นถึงความผิดปกติ แต่พยายามไม่เครียด คิดแค่ว่าเดี๋ยวก็ได้ผ่าตัดแล้ว และทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี...เหมือนที่เคยเป็นมา
มาถึงวันที่ admit เข้านอนโรงพยาบาลเพื่อรอผ่าตัดในเช้าวันถัดไป คุณหมอแต่ละแผนกแวะเวียนเข้ามาพูดคุย สอบถามอาการ และอธิบายเกี่ยวกับการผ่าตัดที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ทั้งหมอดมยา (วิสัญญีแพทย์) หมอยา ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น จนกระทั่ง...ทีมหมอผ่าตัด (ศัลยแพทย์) ที่จะเข้าร่วมการผ่าตัดด้วยได้เข้ามาประเมินอาการเบื้องต้นเพื่อรายงานอาจารย์หมอต่อไป
คุณหมอประเมินโดยทั่วไป การมองเห็น กำลังแขนขา และที่สำคัญคือการบอกชื่อจากภาพ แน่นอนว่าแฟนเราเตรียมตัวมาแล้วตั้งใจโชว์หมอเต็มที่ แต่เอาเข้าจริง แฟนเราตอบได้ไม่ถึงครึ่ง ให้นึกภาพว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีทางที่คนทั่วไปจะตอบไม่ได้ เช่น ม้า แมว หมา กล้วย มือถือ เก้าอี้ ปากกา แต่ที่พูดมาทั้งหมด แฟนเราตอบไม่ได้เลยว่ามันเรียกว่าอะไร คุณหมอหน้าเครียดแต่ยังไม่พูดอะไรแล้วก็กลับออกไป
โชคไม่ดีอีกครั้ง เมื่อกลางดึกคืนนั้นอาจารย์หมอท่านที่จะเป็นคนผ่าตัดให้ ซึ่งแฟนเคารพและนับถือท่านมาก เพราะผ่านการผ่าตัดสมองกับท่านมาแล้วถึง 2 ครั้ง โดยปกติคุณหมอจะไม่เข้ามาที่ห้องพักคนไข้เลย จะเจอที่ในห้องผ่าตัดอย่างเดียว วันนี้คุณหมอเดินเข้ามา ทำการทดสอบแฟนด้วยวิธีเดิมอีกครั้ง (และแน่นอนว่าผลลัพธ์เป็นแบบเดิมคือแฟนตอบไม่ได้) คุณหมอเงียบไปสักพักแล้วได้พูดประโยคหนึ่งที่ทำให้เราถึงกับไปต่อไม่เป็น...
“การผ่าแบบตื่น ทำไม่ได้แล้ว มี 2 ทางคือ ยุติการผ่าตัด หรือผ่าแบบดมยาสลบแล้วเอาเนื้องอกออกทั้งหมด แต่ตื่นขึ้นมาคนไข้อาจจะสื่อสารไม่ได้เลย เหมือนอยู่ตัวคนเดียว คุณจะเลือกแบบไหน ?“
...
คุณหมอให้เวลาตัดสินใจเพียง 1 คืนเท่านั้น และต้องให้คำตอบก่อนเวลาผ่าตัดคือ 9 โมงเช้าของวันถัดไป เท่ากับว่ามีเวลาไม่ถึง 10 ชั่วโมงเท่านั้นในการตัดสินใจครั้งนี้ และต้องคิดให้ดีเพราะถ้าได้เลือกไปแล้วจะย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้อีกเลย
เป็นคุณจะเลือกแบบไหน ?
24/12/24 - 07/05/25
OrNdinary.
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
