เราจะเลือกอยู่เพื่อคนอื่น หรือเลือกอยู่เพื่อความก้าวหน้าของตน?
เป็นคำถามที่ฉันถามตัวเอง ระหว่างเดินข้ามสะพานลอยฟ้าทางรถไฟฟ้า ในวันที่อากาศกลางวันร้อนจัด แต่ใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด
เราไปกันสี่คน เดินเรียงกันอย่างเนิบช้า พูดคุยเรื่องงาน เรื่องชีวิต เรื่องคนที่กำลังจะย้ายออกไปเป็นผู้บริหารหน่วยงานในต่างจังหวัด — คนที่ฉันเรียกเขาว่า "พี่ชายคนสนิท"เราสองเป็นเพื่อนกันมานานเขาเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวแท้ๆของเขาเอง
พี่คนนี้สอบได้ที่หนึ่งของรุ่น เรียนจบปริญญาโทจากธรรมศาสตร์ จบเนติ และเคยมีทุนไปเรียนต่อต่างประเทศจากมหาวิทยาลัยดัง หากเป็นใครหลายคน คงไม่ลังเลที่จะไขว่คว้าอนาคตอันรุ่งโรจน์นั้นไว้ แต่น่าแปลก เขากลับเลือกอยู่ และยอมสละทุกอย่างเพราะเชื่อว่า…ตัวเองยังพอมีประโยชน์ต่อองค์กรนี้
ฉันมองเขา แล้วรู้สึกเหมือนกำลังเห็นต้นไม้ใหญ่ที่ยืนเงียบอยู่ริมทาง ไม่ผลิดอกอวดใคร ไม่สูงตระหง่านจนทาบฟ้า แต่กลับให้ร่มเงาแก่คนมากมาย
ขากลับ เราเดินไปทานอาหารด้วยกันที่ร้านครัวเรือนไทย ฝั่งตรงข้ามศูนย์ราชการ
มื้อนั้นมีใบเหลียงผัดไข่ หมูสามชั้นทอดน้ำปลา ยำทะเลรวม ต้มยำกุ้งมะพร้าวอ่อน และไข่เจียวกุ้งสับ
แต่สิ่งที่อร่อยที่สุดในมื้อนั้น ไม่ใช่รสอาหาร
หากเป็นรสของมิตรภาพที่ไม่เอะอะ แต่อ่อนโยนลึกซึ้ง
เป็นพลังเงียบที่ทำให้ฉันอยาก “กลับมาเป็นคนดี” โดยไม่ต้องมีใครเรียกร้อง
เขาไม่พูดเยอะ ไม่ฉลาดแสดง ไม่ชิงดี ไม่ชิงเด่น
แต่เขากลับ “อยู่ตรงนั้น” อย่างสงบ และจริงใจ
...เพียงแค่การมีอยู่ของเขา ด้วยความเต็มเปี่ยม ก็เพียงพอแล้วสำหรับความดีงามที่จะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ทีละนิดให้สวยงามยิ่งขึ้น
-ปลายดาวอินฟินิตี้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
