เช้านี้...คุณลืมตามาพบความตั้งใจของตัวเองหรือยัง?
.
.
.
ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้า ทั้งที่ไฟลท์บินยังอีกหลายชั่วโมง ไม่ใช่เพราะรีบเร่ง แต่เหมือนใจมันอยากตื่นให้เร็วกว่าทุกวัน...เพื่อชงกาแฟเอสเปรสโซ่ร้อนสักแก้วให้ตัวเองก่อนจะออกเดินทางสู่ระนอง
เหมือนจะเป็นแค่การเดินทางธรรมดา
แต่ลึกลงไป...ฉันแค่กำลังตามหาบางอย่างที่หายไปในใจตัวเอง
ทุกครั้งที่เราเดินทาง...เรากำลังเดินเข้าไปข้างในด้วยหรือเปล่า?
สายการบินพาฉันเหินฟ้า
ข้าวหน้าไก่เทอริยากิไม่ใช่สิ่งใหม่
แต่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเงียบลงอย่างแท้จริง
ฉันเริ่มมองผู้คนอย่างเห็น ไม่ใช่แค่ "มองเห็น"
เสียงล้อเครื่องบินกระทบพื้นระนองในเวลา 12.45 น.
พี่ๆมายืนรอต้อนรับด้วยรอยยิ้มละมุน
ฉันยกมือไหว้พวกเขาเบาๆ เหมือนใจไหว้ทุกความเมตตาที่แผ่มา
เรามุ่งหน้าสู่วัดบ้านหงาว
วัดเล็กๆ ที่ประดิษฐาน “หลวงพ่อดีบุก” พระพุทธรูปที่เกิดจากแรงศรัทธาของชุมชน
ฉันยืนมองพระท่านเงียบๆ
โลหะเย็นเยียบของดีบุก...กลับเปล่งพลังอบอุ่นราวกับดวงใจผู้สร้าง
และฉันนึกในใจว่า...
ศรัทธาไม่เคยใหญ่เพราะวัสดุ แต่มักใหญ่เพราะหัวใจที่ลงแรงร่วมกัน
ระหว่างทาง ฉันมองเห็นทะเลอันดามัน
ท้องฟ้าเชื่อมฝั่งพม่าไว้ด้วยความใส
ฉันไม่แน่ใจว่าแสงแดด หรือหัวใจฉันที่เปล่งประกายออกมา
เราแวะประชุม และเดินทางต่อ
ฉันผ่านซากเรือรบญี่ปุ่นเก่า
มันนอนนิ่งอยู่ริมแม่น้ำละอุ่น
และในขณะที่ฉันยืนมองซากเรือนั้น
เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นในใจ
แม้แต่เหล็กยังผุพังได้ แล้วความทรงจำของเราเล่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน?
บางที...การเดินทางครั้งนี้
อาจเป็นการซ่อมแซมบางอย่างในใจที่เคยพังไป
เย็นวันนั้นฉันแวะวัดเจ็ดท่อ
สถานที่แห่งแรงศรัทธา
ท้าวเวสสุวรรณมากกว่า 250 องค์ยืนรายล้อม
ราวกับพลังใจของผู้คนที่มา...รวมเป็นหนึ่ง
ฉันพนมมือเงียบๆ
ไม่ได้ขอให้ชีวิตพ้นทุกข์
แค่ขอให้มีสติยิ้มได้ในระหว่างทุกข์
และสุดท้ายของวัน
ฉันนั่งริมบ่อน้ำพุร้อน
มองผู้คนแช่เท้า หัวเราะเบาๆ กับมิตรใหม่
และฉัน..แวะทานอาหารเย็นที่ร้านคุ้นลิ้น...
สั่งเมนูที่บ้านเกิดคงไม่มีให้ทาน
กุ้งผัดสะตอ แกงส้มใต้ ใบเหลียงผัดไข่
ทุกคำที่เคี้ยว...เหมือนได้ทานความเรียบง่าย
ที่เราเคยลืมไป
เดินกลับโรงแรม...เจอเจ้าแมวดำเดินมาทัก
ฉันย่อตัวลง ลูบหัวมันเบาๆ
มันมองฉันตาไม่กระพริบ เหมือนจะถามว่า
“วันนี้เธอเจออะไรในใจตัวเองบ้างหรือยัง?”
และฉัน...ยิ้มโดยไม่ตอบ
เพราะบางคำตอบ...ไม่ต้องพูด
แค่รู้สึกก็เพียงพอ
หากคุณได้อ่านมาถึงบรรทัดนี้
ฉันขอพับมือไหว้...ขอบคุณจากใจ
เพราะคุณไม่ได้เดินทางคนเดียว
ฉันเอง...ก็ได้ร่วมเดินไปกับคุณเหมือนกัน
แล้วเช้านี้...คุณตื่นมาหาอะไรในใจของตัวเองหรือยังคะ?
.
.ปลายดาวอินฟินิตี้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
