สายใยที่ไม่คาดคิด
ชีวิตคนเรา มีวิธีสร้างความสัมพันธ์ที่น่าแปลกใจเสมอ บางครั้งเราเริ่มต้นด้วยการให้ แต่สุดท้ายกลับได้รับมากกว่าที่เคยคิดไว้ นี่เป็นเรื่องราวเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยความหมายของผม ระหว่างช่วงเวลาที่ทำงานในส่วนราชการแห่งหนึ่งในเขตดุสิต กรุงเทพมหานคร
ในวันหยุด ผมมักขับรถไปเที่ยวที่ วัดสร้อยทอง เขตบางซื่อ วัดแห่งนี้มีบรรยากาศสงบ วิวริมแม่น้ำเจ้าพระยาสวยงาม และผู้คนที่มาไหว้พระก็มากหน้าหลายตา แต่มุมหนึ่งของวัดที่ผมมักสังเกตเห็นเสมอคือ ยายคนแก่ที่ขอทาน ที่นั่งอยู่ตรงท่าเรือ พร้อมแก้วพลาสติกวางอยู่ข้างตัว
วันแรกที่ผมเห็นยายแกนั่งอยู่ตรงนั้น ผมไม่ได้คิดอะไร แค่หยิบเงิน 100 บาท วางลงในแก้วพลาสติกของแก แล้วเดินเข้าวัดไปทำบุญ คิดว่าเป็นเพียงการช่วยเหลือเล็กๆ แต่เมื่อกลับมาเยือนอีกครั้ง ผมพบว่า ยายแกยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมจึงนำเงิน 100 บาทใส่แก้วอีก
และมันกลายเป็นเรื่องปกติ ทุกครั้งที่ผมไปวัด ผมก็จะเจอยายแกอยู่ตรงจุดเดิม ผมก็ให้เงินแก ทุกครั้ง
และนี่แหล่ะครับ ที่เขาเรียกว่า "สายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว"
ช่วงกลางวันในวันทำงาน ผมมักออกไปกินข้าวนอกสำนักงาน และบางครั้งซื้ออาหารมากินกับยายแกด้วย ไม่ใช่เพราะอะไรเลย แค่รู้สึกว่าแกควรได้กินอะไรดีๆ บ้าง
ผ่านไปหลายเดือน ทุกคนในวัดที่พบเห็นผมเป็นประจำ โดยเฉพาะแม้ค้าขายข้าวขาหมู เริ่มสงสัยและอีกหลายคนที่อยู่บริเวณนั้น ถึงกับถามผมว่า "เป็นหลานยายเหรอ?"
ผมหัวเราะเบา ๆ แล้วบอกว่า "ไม่ใช่ครับ" แต่พอคิดดูดีๆ ก็น่าขำเหมือนกัน การพบเจอกันบ่อยๆ กลับทำให้เราผูกพันกันโดยไม่รู้ตัว ผมว่านี่คือมิตรภาพที่ทั้งชีวิตผมไม่เคยเจอครับ
แล้ววันนึงผมมีแฟน ผมไปรับแฟนมาอยู่ด้วยที่กรุงเทพฯ ด้วยกัน ซึ่งในตอนนั้นเงินเดือนผมยังไม่ออก ซึ่งตัวผมเองมีเงินแค่ 100 บาทในมือของผมเท่านั้นเองครับ แต่แฟนผมจำเป็นต้องไปทำงานต่างจังหวัด และมันต้องใช้จ่ายทั้งค่ารถและค่าอาหาร ซึ่งผมไม่รู้ว่าจะพึ่งใครแล้วจริงๆ อีกทั้งแฟนผมก็ร้องไห้ ผมเองก็รู้สึกละอายใจที่พาเเฟนมาลำบาก
ผมจึงตัดสินใจโทรหายายแก ในใจผมก็รู้สึกกล้าๆกลัวๆ ที่ต้องรบกวนยายแก ทั้งที่รู้ว่าแกก็ไม่มีเหมือน แต่ในนาทีนั้นผมมืดแปดด้าน ทุกทางมันตันไปหมด
ผมจึงเอ่ย ขอยืมเงินยายแก 1,000 บาท เพื่อให้แฟนใช้เป็นค่าเดินทางไปทำงานต่างหวัด
ทันที่ที่ผมเอ่ยปากออกไป ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง้ลยครับ
ยายแกตอบกลับผมมาว่า "เอาเท่าไหร่ล่ะไอ้หลานชาย" พร้อมหัวเราะเบาๆ
เมื่อผมได้ยินประโยคนี้ ผมแอบอมยิ้มนิดหน่อย แล้วตอบไปว่า
"1,000 บาทครับ เดี๋ยวเงินเดือนออกผมคืนให้ยาย 2 เท่าเลยครับยาย ขอบคุณมากครับยาย" ผมดีใจมากครับที่ยายแกเอ็นดูผมเปรียบเสมือนหลานคนหนึ่งครับ
หลังจากนั้นผมก็รีบขับรถไปหายายแก พอไปถึงยายแกนั่งรอผมอยู่หน้าห้องเช่าของแก ยายแกเอาเงินใส่มือผมแล้วบอกผมว่า "จำนวนนี้ยายแกไปยืมเขามาอีกที"
ทันทีที่ผมได้ยินประโยคนี้ ผมยิ่งรู้สึกว่า การที่ผมได้มาพบเจอกับยายแล้วได้ช่วยเหลือยายแก มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ
มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมตระหนักว่า ยายไม่ได้เป็นแค่คนที่ผมช่วยเหลือ… แต่เป็นคนที่ช่วยเหลือผมด้วย
ในเรื่องนี้ ผมได้เรียนรู้ว่า การให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน กลับกลายเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด
ตั้งแต่วันนั้น ผมไม่เคยมองยายเป็นเพียง "คนขอทาน" อีกต่อไป แต่เป็น มิตรภาพที่ไม่ต้องการคำอธิบาย
บางครั้ง เราอาจคิดว่าการให้เป็นสิ่งที่เราทำเพื่อช่วยเหลือคนอื่น แต่แท้จริงแล้ว เราไม่มีทางรู้เลยว่า วันหนึ่ง…คนที่เราเคยช่วย อาจเป็นคนที่ช่วยเราในเวลาที่สำคัญที่สุดก็ได้ครับ...
cr. นักเขียนภูธร
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
