จดหมายถึงปลายฟ้า...บันทึกการเดินทางของปลายดาว
หากวันนี้เราไม่ได้มีเป้าหมายอะไรมากไปกว่าการได้นั่งเงียบ ๆ กับตัวเอง แค่ได้เห็นแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านใบไม้กลางสวน นั่นจะเรียกว่า “ความสุข” ได้ไหม?
“แดดอ่อนในเช้าวันที่ใจยอมวาง”
เมื่อวานฉันยังอยู่ที่ระนองทั้งวัน ประชุมยาวไปจนบ่าย
และเมื่อได้เคลื่อนร่างกายออกจากห้องประชุม
สู่อำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพร
ถนนทอดยาวพาฉันผ่านสวนทุเรียน ผ่านต้นปาล์ม
ที่เรียงรายเสมือนแถวของธรรมชาติที่ยืนถวายความสงบ
รถแล่นผ่านหุบเขา แล้วอยู่ดี ๆ ท้องฟ้าก็ไม่เป็นใจเดียวกันอีกต่อไป
เบื้องซ้ายแดดจัดจ้า
เบื้องขวาหมอกลงหนา
เบื้องหน้าครึ้มฟ้าครึ้มฝนราวจะเทลงมาในนาทีนี้
“ทุกสิ่งไม่มีอะไรเหมือนเดิม”
คำนี้แว่วขึ้นในใจ
ใช่—ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีใครสัญญาได้ว่าวันพรุ่งนี้จะเหมือนเดิม
แต่หัวใจ...สามารถวางลงตรงที่มันอยู่ได้
ฉันเช็คอินเข้าที่พัก — บ้านกลางสวนรีสอร์ท
อาบน้ำอุ่น เดินออกกำลังกายหนึ่งชั่วโมง
แล้วนั่งทำเอกสารประชุมพรุ่งนี้ในมุมสงบ
อากาศเย็นผิดฤดู…ร้อนที่หนาว
หลับฝันดีเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กที่บ้านไม้กลางนาอีกครั้ง
เช้านี้ตื่น06.45น. อาบน้ำ แต่งตัว
แล้วนั่งจิบกาแฟที่มุมหน้าต่าง
มองเห็นคาเฟ่กลางสวน ไฟในร้านยังไม่เปิด
แต่แดดอ่อน ๆ ก็เพียงพอจะปลุกบางสิ่งในใจให้ลืมตา
แม่เคยแซว…ว่าฉันชอบนั่ง “โง่ ๆ เงียบ ๆ”
แต่สำหรับฉัน มันคือการได้ อยู่กับตัวเองอย่างมีสติ
ไม่ต้องเร่ง ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องวิ่งหนีอะไร
ขณะที่เขียนบทความนี้ ฉันเปิดเพลง “Live and Learn” ของบอย โกสิยพงษ์ไว้เบา ๆ
ประโยคหนึ่งดังสะท้อนในใจ
“อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด”
แปลกดีไหม
ที่เรามักจะทุกข์ เพราะจินตนาการที่ยังมาไม่ถึง
แต่มักจะมองข้ามความสุขเล็ก ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในวินาทีนี้
ฉันยกแก้วกาแฟขึ้น
ไออุ่นของมันเหมือนมือใครบางคนที่เคยลูบศีรษะเราในวันที่เหนื่อย
ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม
เพียงอยู่ด้วยความเข้าใจ และการยอมรับในสิ่งที่เป็น
แล้ว..
....คุณล่ะ?
“เธอเคยไหม…แค่นั่งเงียบ ๆ ก็เหมือนโลกทั้งใบอบอุ่น?”
ดวงแดดอ่อนในวันนั้น
วางใจฉันไว้กับม้านั่งไม้
ไม่มีใคร ไม่มีอะไร
มีเพียงใจที่ยอมอยู่...กับปัจจุบัน
ปลายดาวอินฟินิตี้
เมื่อวานอาจเต็มไปด้วยภาระ
วันนี้ก็ยังมีหน้าที่รออยู่
แต่ตอนนี้ เวลาระหว่างกาแฟกับเพลง
ระหว่างความคิดกับความว่าง
ฉันได้อยู่กับตัวเอง และนั่น…อาจเป็นของขวัญที่แท้จริงที่สุดของชีวิต
เพราะ…
ชีวิตไม่ใช่เรื่องใหญ่เสมอไป บางทีมันก็แค่การหายใจอย่างรู้ตัว และรักตัวเองอย่างเงียบงัน
คำถามปิดส่งท้ายที่ฉันอยากจะถามคุณ...
.
.เช้านี้…คุณได้อยู่กับตัวเองบ้างหรือยัง? หรือคุณปล่อยให้ใจคุณไปไกลกว่าแก้วกาแฟในมือแล้ว?
.
.ปลายดาวอินฟินิตี้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
