Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
ปลายดาวอินฟินิตี้
•
ติดตาม
23 พ.ค. เวลา 11:26 • ปรัชญา
“เช้านี้ที่สมุย...เรายังฟังเสียงใจตัวเองอยู่ไหม”
“เมื่อใจเราสงบ เราจะได้ยินเสียงของสิ่งที่เคยเงียบ
บางที…ความหมายของชีวิตอาจอยู่แค่การนั่งเฉย ๆ แล้วไม่รีบร้อนอีกต่อไป”
เรื่องเล่าจากปลายทางของเช้านี้...
สมุย เช้านี้ฟ้าเปิด...
ไม่มีเมฆฝน มีแต่ลมทะเลเบา ๆ พัดผ้าม่านปลิวไหว
ฉันนั่งจิบกาแฟอยู่ริมระเบียงของโรงแรมที่ตั้งอยู่ใกล้หาดละไมและมองเห็นท่าเรือ
ทุกอย่างยังเงียบ เหมือนเวลายังไม่ถูกปลุกให้เดินเร็ว
อาหารเช้าเรียบง่าย…ไข่ เบคอน ไส้กรอก น้ำส้ม และคาปูชิโน่ AI หนึ่งแก้ว
แต่อยู่ตรงนี้ เวลานี้ มันอร่อยเหมือนของขวัญจากความว่างเปล่า
ไม่มีอะไรเร่ง ไม่มีใครถาม ไม่มีเสียงรบกวน
มีแค่ฉัน ลมหายใจ และเสียงทะเล
เมื่อวาน ฉันลงไปแช่ในอ่างน้ำนานเกือบสองชั่วโมง
ไม่ใช่เพื่อพักกาย แต่เหมือนเป็นการพักใจ
น้ำอุ่น ๆ พาเอาความคิดยุ่งเหยิงหลุดลอยออกไปทีละนิด
ปล่อยให้ใจได้ว่างเหมือนผ้าขาวผืนหนึ่ง
แล้วมันก็เริ่มเขียนบทใหม่ของตัวเอง…อย่างเบามือ
7.45 น. พี่คนขับรถมารับไปประชุม
ฉันมีหน้าที่แก้ปัญหา…แต่วันนี้ฉันทำไปด้วยหัวใจที่นิ่ง
บางที...การรับฟังคนอื่นอย่างแท้จริง
ก็เป็นการเยียวยาที่ไม่ต้องใช้คำพูด
เมื่อพี่ ๆ เข้ามากอดและขอบคุณ หัวใจก็อุ่นเหมือนอาบแสงแดดอ่อน ๆ
ฉันยิ้ม…ไม่ใช่เพราะสำเร็จอะไรยิ่งใหญ่
แค่รู้ว่าได้เป็น “คนธรรมดา” ที่มีประโยชน์ในวันนี้ก็พอ
บ่ายโมงกว่า ฉันไปเยี่ยมคาเฟ่เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
เจ้าของร้านอายุ 74 ปี แต่แววตายังสดใสราวกับเด็กหนุ่ม
ฉันสั่งสตรอเบอร์รีสมูทตี้หนึ่งแก้ว
นั่งมองแกค่อย ๆ ทำด้วยมือ
แล้วก็ได้เรียนรู้บางอย่าง...
บางครั้ง ความรักในสิ่งที่ทำ
คือยาสำหรับความชรา และความเหงา
คนเราจะยัง “อ่อนเยาว์” ได้เสมอ
ถ้าเรายังทำสิ่งต่าง ๆ ด้วยหัวใจ
15.46 น. ฉันนั่งรถมุ่งหน้าไปสนามบิน
ถึงก่อนสองชั่วโมง มีเวลานั่งคิดอะไรเงียบ ๆ
รวมทั้งนั่งเขียนบทความนี้
.
.คุณว่าไม๊?
สนามบินก็เหมือนสถานีของชีวิต
มีคนมา มีคนไป
มีการรอคอย และการลาจาก
ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น…หยิบคุกกี้มากินสองชิ้น กาแฟหนึ่งแก้ว
แล้วมองผู้คนเดินผ่าน เหมือนชีวิตกำลังสอนบทเรียน
โดยที่ไม่ต้องเปิดตำรา
พอถึงเวลา ฉันขึ้นรถรับส่งไปที่เครื่องบิน
มองแสงเย็นลอดผ่านหน้าต่าง
ใจสงบอย่างประหลาด
ทั้งที่ต้องกลับไปสู่ภารกิจในวันถัดไป
บางที…การได้ใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกเต็มและไม่รีบเร่ง
คือรูปแบบหนึ่งของการภาวนา
คือบทเรียนของการ “อยู่กับปัจจุบัน”
โดยไม่ต้องหาคำตอบให้ทุกอย่าง
บทกวีส่งท้ายจากใจฉันถึงคุณ...
“ลมหายใจยังอยู่…แม้ไม่มีใครเรียก
หัวใจก็ยังอ่อนโยน…แม้โลกไม่อ่อนละมุน
แค่ได้อยู่ตรงนี้ กับกาแฟหนึ่งถ้วยกับแสงอุ่น
บางครั้ง…ก็เพียงพอแล้ว
สำหรับวันที่เราอยากเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง”
.
.แล้ว..คุณล่ะ?
คุณเคยมีเช้าที่เงียบและอุ่นในหัวใจบ้างไหม?
ถ้ามี...เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ
หรือคุณอยากมีสักเช้าแบบนั้นในชีวิต?
.
.ปลายดาวอินฟินิตี้
ไลฟ์สไตล์
เรื่องเล่า
ชีวิต
บันทึก
1
1
1
1
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2025 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย