ช่วงนั้นเหมือนคนพร่ำเพ้อบ่นกับตนเองทุกวัน แทบจะทุกเวลาว่า “โลกธรรมแปด โลกธรรมแปด เราติดไหม เราติดไหม รออีกสองเดือนถ้าออกตอนนั้นจะได้อีกสองแสนนะ รอได้ไหม รอได้ไหม“ จิตตอบมาว่า ไม่ไหวจะอาเจียน อ้วก ตัดสินใจเขียนใบลาออก ปิดเกมชีวิตตรงจุดนั้น ไม่รับการเลี้ยงส่ง ไม่มีคำร่ำลาผู้ใด เมื่อเราทำทุกอย่างดีที่สุดตรงนั้นแล้วเราไม่เป็นลูกหนี้ใคร