ช่วงนั้นเหมือนคนพร่ำเพ้อบ่นกับตนเองทุกวัน  แทบจะทุกเวลาว่า “โลกธรรมแปด   โลกธรรมแปด  เราติดไหม  เราติดไหม  รออีกสองเดือนถ้าออกตอนนั้นจะได้อีกสองแสนนะ   รอได้ไหม   รอได้ไหม“  จิตตอบมาว่า  ไม่ไหวจะอาเจียน  อ้วก   ตัดสินใจเขียนใบลาออก   ปิดเกมชีวิตตรงจุดนั้น    ไม่รับการเลี้ยงส่ง  ไม่มีคำร่ำลาผู้ใด  เมื่อเราทำทุกอย่างดีที่สุดตรงนั้นแล้วเราไม่เป็นลูกหนี้ใคร