เขาไม่ได้เลือกตาย…แต่เขาเลือกวิธีจากไป
เขาเป็นคนที่มีชีวิตเต็มแรง
ไม่เคยเดินครึ่งก้าว ไม่เคยทำอะไรแบบกลาง ๆ
สนุกให้สุด ใช้ให้เต็ม ใจดีโดยไม่ต้องแสดง
ไม่เคยทำร้ายใคร แม้จะไม่ได้ทำดีไปเสียทุกเรื่อง
แล้ววันหนึ่ง เขาต้องเผชิญกับโรคร้าย
โรคที่ไม่สนว่าเขายังมีความฝันอะไรเหลือ
ไม่สนว่าเขายังมีเสียงหัวเราะที่อยากแจกอีกเท่าไร
เขาเชื่อว่าเขาจะหาย
ไม่ใช่เพราะหลอกตัวเอง
แต่เพราะเขาศรัทธาใน “ชีวิต” ของตัวเองจริง ๆ
เขาไม่ได้เตรียมตัวตาย
เพราะเขา “ไม่ได้ตั้งใจจะไปตอนนี้”
ไม่เคยพูดคำว่า “ถ้าฉันตาย”
เพราะคำว่า “ตาย” ไม่เคยอยู่ในแผน
จนวันที่ร่างกายเริ่มส่งสัญญาณ
อาการแทรกซ้อนเกิดขึ้นพร้อมกัน
หมอบอกตรง ๆ ว่า “ไม่มีทางรักษาแล้ว”
แม้แต่คำพูดนั้น ก็ยังไม่ทำให้เขาหมดหวัง
เขายังไม่ “เต็มใจจะตาย”
เราทุกคน—including him—ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าการดูแลแบบประคับประคองคืออะไร
เราเคยคิดว่าแพทย์มีหน้าที่ “รักษาให้หาย”
แล้ววันหนึ่ง เขาถูกย้ายไปอีกห้อง
ไม่มีใครบอกว่านั่นคือห้องของ “คนรอวันสุดท้าย”
แต่เราทุกคน…รู้
ห้องนั้นเปลี่ยนอะไรบางอย่าง
ไม่ใช่แค่สถานที่
แต่มันเปลี่ยน “ความรู้สึกของการมีอนาคต”
จาก “เดี๋ยวฉันดีขึ้น”
กลายเป็น “คงไม่มีใครคิดว่าฉันจะดีขึ้นแล้วล่ะ…”
มันทำให้บางคนเริ่มยอมรับ
แต่มันก็ทำให้บางคนหมดหวัง
โดยเฉพาะคนที่ยังไม่ได้เตรียมใจ
โดยเฉพาะเขา…ที่ยังสู้สุดใจ
ในมุมของคนรอบข้าง
“นี่คือการเตรียมตัว”
แต่ไม่มีใครพูดออกมาตรง ๆ ว่า “ต้องเตรียมใจ”
เราทุกคนจึงติดค้างอยู่ระหว่าง “ความหวัง” กับ “ความกลัวจะผิดหวัง”
April 19, 2025 – 08:07 น. ตามเวลาประเทศไทย
เขาจากไปอย่างสงบ
ไม่มีเครื่องยื้อ
ไม่มีเสียงร้อง
มีเพียงความรัก…ที่ยังอยู่เต็มห้องนั้น
และสำหรับผู้เล่า
เขาเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อนซี้ ที่ “มีชีวิต” จนถึงวินาทีสุดท้าย
เขาไม่ได้วางมือจากชีวิต
เขาแค่กุมมือเราไว้…จนถึงลมหายใจสุดท้าย
Nattmosphere
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
