ความฝันไม่มีวันหมดอายุ
สำหรับผู้ใหญ่อย่างเรา
อายุ 35 กลายเป็นตัวเลขที่เริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
มันเป็นเส้นแบ่งบางๆ ระหว่าง
“ยังมีสิทธิ์เลือก” กับ “หมดสิทธิ์แล้ว”
โดยเฉพาะในโลกการทำงาน
เรามักเห็นประกาศรับสมัครที่ระบุว่า
“ไม่เกิน 35 ปี”
เหมือนวันหมดอายุบนปลากระป๋อง —
ถ้าเกินแล้ว คุณก็เหมือนไม่ควรถูกเลือกอีกต่อไป
หากคุณไม่ใช่ของพรีเมียม
คุณจะถูกคัดออกจากชั้นวางอย่างเงียบๆ
ทั้งที่ในความเป็นจริง
อายุ 35 คือแค่ “ครึ่งทาง”
ของชีวิตการทำงานก่อนเกษียณ
แล้วทำไมคนวัยนี้
กลับดูเหมือนหมดสิทธิ์จะเริ่มต้นใหม่?
นั่นเพราะสังคมวางแรงกดดันไว้ว่า
อายุ 35 ต้องได้เป็นผู้จัดการ
ต้องมีทั้ง hard skill และ soft skill ครบ
ต้องมั่นคง ต้องสำเร็จ
ถ้าอยากย้ายงานหลังจากนี้
คุณต้อง “เก่งมากพอ” เท่านั้น ถึงจะรอด
และมันไม่ได้จบแค่เรื่องงาน
ยังมีคำพูดอย่าง
“รีบมีลูกก่อนจะยาก”
หรือ “รีบแต่งงานก่อนไม่มีใครเอา”
ตอกย้ำให้รู้สึกเหมือนว่า
เวลาของเรากำลังจะหมดลง
พูดอย่างตรงไปตรงมา —
ฉันไม่ใช่คนที่ “พรีเมียมพอ”
แล้วแบบนั้น...
ชีวิตของฉันจะหยุดอยู่ตรงนี้เลยหรือเปล่า?
อายุ 35 จึงไม่ใช่แค่ตัวเลขอีกต่อไป
แต่มันกลายเป็นแรงกดดันจากรอบด้าน
ทั้งความกลัว ความไม่มั่นคง
และความคาดหวังที่ไม่เคยถามเราว่า
“พร้อมหรือเปล่า”
ตอนอายุ 20
เรามองคนอายุ 35 ว่าต้อง “ไปถึงจุดนั้น” แล้ว
แต่พอเราเดินมาถึงตรงนี้จริงๆ
จึงได้รู้ว่า — ไม่ใช่ทุกคนจะไปถึงได้
แม้จะพยายามเต็มที่แล้วก็ตาม
บางคนไม่ได้เติบโตตามแผน
บางคนไม่ได้โชคดีพอ
ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในแบบฝึกหัด
พอเข้าสู่วัยนี้จริงๆ
ความกลัวค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็น “ความปลง” —
ปลงว่าชีวิตไม่ได้ง่าย
ไม่ได้เป็นไปตามมาตรฐานที่ใครเขากำหนด
หรือเราต้องพยายามดิ้นรน
และพยายามให้มากกว่านี้กันนะ
ในเส้นทางที่ไม่มีอยู่ในแผนที่เพื่อจะได้
สำเร็จอย่างที่ใครเขาว่ากัน
หลายคนเริ่มมีอาชีพที่สอง
เริ่มทำอะไรเป็นของตัวเอง
แต่เมื่อไม่เก่งพอ ไม่มีโอกาสพอ โชคไม่พอ
หรือแม้แต่ทุนที่มากพอ
ก็ถูกความจริงตีกลับ
ให้ต้องย้อนมาอยู่ที่เดิม
พร้อมกับความผิดหวังที่แบกไว้ในใจ
อายุ 35 จึงเหมือนเป็นจุดสิ้นสุดของ “สิทธิ์”
ที่จะเปลี่ยนงาน หรือเริ่มต้นใหม่
และเมื่อเราคิดแบบนั้น
แรงกดดันก็ยิ่งหนักขึ้น —
แต่นั่นแหละ
ฉันว่า...
การเปลี่ยน “วิธีคิด” และ “ปลงมากขึ้น”
อาจเป็นจุดเริ่มที่ดี แม้บางคนจะบอกว่า
การคิดแบบนี้อาจจะเป็นการหลอกตัวเองและไม่พยายามมากพอไหมนะ
แต่ฉันคิดว่า อย่างน้อย ก็เป็นการให้กำลังใจตัวเอง
ได้ในวันที่เรามองหาแสงสว่างไม่เจอ ในวันที่เราไม่ได้เข้มแข็งมากพอ
เพราะมันก็ไม่ได้เดือดร้อนใคร
สิ่งที่ตามมาของเรื่องนี้คือ
เราจะเข้าใจชีวิตมากขึ้น
เมื่อได้เจอสถานการณ์แบบนี้ด้วยตัวเอง
ลองคิดว่า “อายุ 35”
เป็นแค่กรอบของสังคม
ไม่ใช่ข้อเท็จจริงของชีวิตทุกคน
ไม่ใช่ทุกคนที่เริ่มต้นใหม่ไม่ได้
บางที 35
อาจเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของใครหลายคน —
จุดที่เรากล้าลองเดินบนเส้นทางที่ไม่คาดฝัน
ไม่ว่าจะเป็นอาชีพใหม่ การใช้ชีวิตแบบใหม่
หรือแม้กระทั่งการเลือก
“มีหรือไม่มีครอบครัว”
บางครั้ง ความไม่ราบรื่นของชีวิตในวัย 35+
อาจกำลังบอกเราว่า —
ถึงเวลาเปลี่ยนแล้ว
เปลี่ยนไปมีชีวิตที่อาจจะมีความสุขมากขึ้น
แม้จะได้เงินน้อยลง... แต่มีเวลามากขึ้น
หรือแม้จะเหนื่อยกว่าเดิม... แต่ได้รายได้ดีขึ้น
แต่ทั้งหมดนี้ เราเริ่มลงมือทำอะไรบางอย่างที่เป็นสิ่งใหม่
ที่อาจจะตอบโจทย์กว่าเดิม ความจริงแล้ว ชีวิตไม่ได้หยุดที่ 35
ไม่ว่าอายุเท่าไหร่
ชีวิตยังผกผันได้เสมอ
มันคือความจริงของชีวิต
แม้โอกาสจะลดลง
แต่นั่นไม่ได้แปลว่า “ทุกอย่างจบแล้ว”
เราคงต้องยอมรับความจริงบางส่วน
แล้วใช้มันเป็นฐานในการเดินหน้าต่อ
อย่าหมดหวังกับโอกาส ที่ดูเหมือนเริ่มน้อยลง
ขอให้เราลงมือทำอะไรก็ตาม
โดยไม่รอโอกาสจากคนอื่นตลอด
เราอาจจะพบเส้นทางใหม่ก็ได้
แม้จะผิดหวังในอนาคตก็ยังดีกว่า
การไม่ทำอะไรเลย
ถ้าคิดว่าชีวิตมันจะสิ้นสุดลง
บางที
เราแค่ต้องเริ่มจาก
“ให้โอกาสตัวเองก่อน”
ก่อนจะเรียกร้องทั้งกำลังใจ
หรือให้ใครหันมาให้โอกาสเรา
เราต้องเริ่มจากตัวเอง —
ทั้งการพัฒนาตัวเองเท่าที่ทำได้
และการลงมือทำในแบบของเรา เท่าที่ได้ ณ ปัจจุบัน
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
