เมื่อมีเวลาหยุดพัก เราก็ไปฝึกหัด ..พักกาย พักจิต ..พักอารมณ์ไปขั่วหนึ่ง ..ไม่นึกคิดอะไร ไม่ห่วงใคร . ไม่สร้างอารมณ์ .
เมื่อรู้ว่า เหนื่อยกาย เหนื่อยจิต ก็พักกายพักจิต . วิธิพัก เราก็อาราธนา นำกายบิดามารดา นำกายวาจาใจ มาเดืนในเส้นทางรอยของพระ .รอยกิริยา ของพระ เราขออาราธนา .นิบน้อมมาฝึกหัด ฝึกหัด ตั้งแต่กายกราบพระ ..ตั้งแต่การเตรียมตัวจะกราบพระ ..เอาจิตมากราบพระ นั่งพับเพียบ ..หายใจลึกๆ เป่าลมออกไปแรงๆ ท่องพุทโธๆ ขึ้นมา ..สำรวจกาย นั่งตรงมั้ย คิตรงมั้ย สำรวจตัวเอง กายนิ่งมั้ย จิตนิ่งมั้ย
เมื่อพร้อมแล้ว ก็ยกมือขึ้นมาพนม สำรวจตัวเอง ตั้งแต่ยกมืิขึ้นมา พนมที่หน้าอก มีสติสัมปชัญญะ ว่า เรากำลังจะนำกายพ่อแม่ ทำอะไร เราก็พูดให้หูเราได้ยิน เพื่อให้จิตอาศัยอยู่ในกาย ได้รับรู้ ว่ากายกำลังจะกราบพระ เราเอากิริยาพระมากระทำ รอยทั้งสี่ยืนเดืนนั่งนอน .ไม่นึกคิดอะไร ..แต่ต้องมีความอดทน ..ขันติ ..
แล้วก็นำกายมาอยู่ในรอยทั้งสี่ มีอะไรเกิดขึ้น ก็ภาวนาพุทโธขึ้นมา เรียกว่า เราเดินในเส้นทางธรรม เราก็ทำไปตามเวลาที่เรากำหนดอุปโลกน์ขึ้นมา นาที ชั่วโมง .พอทำขึ้นมา กายก้เบา จิตก็เบา ..พักกาย พักจิต ..ไม่มีอารมณ์ปรุงแต่ง สลัดอารมณ์กรรมนั้นออกไป
กรรมที่อารมณ์ทับจิต ทำได้มากเข้า กายเบาจิตเบา พักทั้งกายทั้งจิต หยุดยั้งอารมณ์ชั่วขณะหนึ่งได้ก็ยังดี เราไม่มีเวลา ไม่ทำเป็นเวลาหยุดพักอารมณ์ได้เลย การสร้างบุญกุศล ปฏิบัติธรรม นั้นก็เหมือนการชาร์จ ให้จิตนั้นเข้มแข็ง มีพละกำลัง ..มีไปทำไม ..มีไปเพื่อ ..เราเท่าทันอารมณ์ที่เกิดขึ้นในกาย สติสัมปชัญญะ ไม่ใช้อารมณ์ ..กายเบา จิตเบา..ไม่มีอารมณ์รบกวน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
