ตอนที่ 4 | เมื่อเราสูญเสีย เราก็ยิ่งโหยหา
ประโยคนี้ไม่เกินจริงเลยค่ะ
เพราะฉันได้เรียนรู้มันจากหัวใจของตัวเอง...
นิยายเรื่องแรกของฉัน แม้จะเป็นเรื่องผี วิญญาณ และการเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต แต่เบื้องหลังของเรื่องราวเหล่านั้น กลับเต็มไปด้วยความทรงจำ ความผูกพัน และความรักที่ฉันมีต่อ “แม่”
ฉันได้นำบางช่วงชีวิตของแม่
รวมถึงคนใกล้ตัว
และจังหวัดบ้านเกิดของแม่ รวมถึงสถานที่ต่าง ๆ
ที่ฉันเคยไปในวัยเด็ก
มาหล่อหลอมรวมกันเป็นแรงบันดาลใจในการเขียน
ทว่า...พอฉันมองย้อนกลับไป...
ฉันแอบคิดเล่น ๆ ว่าแม่—ในฐานะตัวละครเอกของเรื่อง—คงเหนื่อยน่าดู^-^
เพราะตอนกลางวันต้องพลิกฟื้นฐานะของครอบครัว
ส่วนกลางคืนก็ยังต้องมาช่วยเหลือดวงวิญญาณที่มาร้องขอความช่วยเหลือ
สมกับชื่อเรื่อง “ขวัญชีวา คุณแม่สุดแกร่ง” จริง ๆ
เพราะในชีวิตจริง “แม่ขวัญ” ของฉัน...
เป็นผู้หญิงที่เก่งมาก และไม่เคยหยุดพักเลย
ฉันเติบโตมาพร้อมภาพจำของแม่ที่ทำงานหนักอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แม่ก็ยังยิ้มให้ลูก ๆ อีกทั้งยังคอยปลอบและให้กำลังใจ
ฉันจำได้ดีในวันหนึ่งก่อนหน้าที่แม่จะลาลับ ฉันกังวลกับการสอบมากซึ่งเป็นวิชาที่ฉันทุ่มเทอย่างเต็มที่ แต่กลัวว่าจะไม่ผ่าน แม่ของฉันแม้จะเหนื่อยมากขนาดไหน
เธอก็บอกกับฉันว่า "ผ่านอยู่แล้วไม่ต้องกลัวหรอก" ฉันไม่รู้เลยว่าอีกวันหนึ่งพอฉันไปดูผลสอบ
คือฉันผ่านจริง ๆ ค่ะ แต่ว่าแม่ของฉันไม่ได้อยู่ยินดีตรงนี้แล้ว ฉันไม่ได้คุยกับแม่ เป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ เพราะอุบัติเหตุ ที่ไม่มีใครอยากให้เกิด ได้มาพรากลมหายใจของแม่ไปจากพวกเราพี่น้องอย่างไม่มีวันหวนกลับ
ทุกครั้งที่ฉันเขียนถึงตัวละคร “ขวัญชีวา”
ฉันรู้สึกเหมือนได้กอดแม่อีกครั้งผ่านตัวหนังสือ
ขอบคุณแม่ที่ยังอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ
รักและคิดถึงเสมอค่ะ แม่ขวัญของฉัน
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
ไว้พบกันในตอนต่อไปนะคะ :)
🖋️ จากนักอ่าน สู่นักเขียน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
