กัมพูชา ตอนที่ 1 จากเงาฝรั่งเศสสู่จุดเริ่มแห่งความขัดแย้ง
หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 จบลง ประเทศไทยกลับสู่ความสงบสุข แต่เพื่อนบ้านรอบๆ ของเรานั้น กลับมีปัญหาเยอะแยะเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการต่อสู้เพื่อเอกราชกับจักรวรรดินิยม โดยเฉพาะฝรั่งเศส หรือแม้แต่ความแตกแยกในอุดมการณ์ทางการเมือง ซึ่งคนในชาติเหล่านั้นต่างก็จะมีมุมมองภาพอนาคตประเทศของตัวเองแตกต่างกันออกไปตามแต่ขั้วอำนาจที่คอยหนุนหลังอยู่ โดยเป็นการสุมฟืนไฟจากมหาอำนาจที่ใช้ตัวแทนในแต่ละประเทศ จนเกิดเป็น “สงครามตัวแทน” ในแต่ละภูมิภาค และถือเป็นส่วนหนึ่งของสมรภูมิ “สงครามเย็น”ด้วยเช่นกัน
ดังที่เราได้เคยไล่เรียงกันมาแล้วในซีรีย์เรื่อง “ประเทศเมียนมา อาณาจักรพุกาม” และในขณะนี้ประเทศไทยกำลังมีประเด็นใหญ่กับเพื่อนบ้านทางขวามือซะเหลือเกิน ทำให้เกิดความสงสัยว่า.. ประวัติของเพื่อนบ้านเรานั้นเป็นมายังไงกัน??? ใช่ครับ.. ผมกำลังหมายถึง ” ประเทศกัมพูชา หรือ เขมร “ นั่นเอง
ซึ่งในอดีตเคยมีภาพยนตร์เกี่ยวกับสงครามกลางเมืองของกัมพูชามาแล้วเรื่องหนึ่ง ได้รับรางวัลออสการ์ ครั้งที่ 57 มีชื่อว่า “The Killing Fields” ชื่อไทยคือ “ทุ่งสังหาร“ ออกฉายในปี พ.ศ. 2527 เชื่อว่าคนไทยหลายคนอาจจะเคยได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้กันมาบ้าง เป็นเรื่องราวในช่วงกรุงพนมเปญแตกและชัยชนะของเขมรแดง แต่ว่าเรื่องราวที่เป็นมูลเหตุปฐมบทของเหตุการณ์เหล่านั้นล้วนมีความโยงใยเกี่ยวข้องกับสงครามเวียดนามแบบชนิดที่เรียกว่า “แกะกันไม่ออก” เลยทีเดียว
The Killing Fields ชื่อไทยคือ “ทุ่งสังหาร“ ออกฉายในปี พ.ศ. 2527
หลังจากการพ่ายแพ้ของเขมรแดงต่อกองทัพเวียดนามยังคงเป็นเรื่องราวที่ควรค่ากับความสนใจในรายละเอียด และหากมีการพูดถึงกัมพูชา เช่น คำว่า “รัฐบาลเขมร 3 ฝ่าย” หรือ “รัฐบาลเขมร 4 ฝ่าย” หลายท่านก็อาจจะตั้งคำถามว่า.. แล้วตกลงฝ่ายไหนกันบ้างล่ะ!! และบริบทของรัฐบาลผสมเขมร 3 ฝ่ายในทศวรรษที่ 80 กับเขมร 4 ฝ่าย ในยุคทศวรรษ 90 ล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง ??
ต้องบอกว่าซับซ้อนไม่แพ้วรรณกรรม 3 ก๊กของล่อกวนตงเลย ขอไปตั้งหลักเริ่มต้นกันในยุคที่ฝรั่งเศส หรือสาธารณรัฐที่ 3 นั้นได้เข้ามารุกรานอินโดจีน โดยยึดครองประเทศต่างๆในภูมิภาคเหล่านี้เป็นเมืองขึ้น เริ่มจากเวียดนามตกเป็นเมืองขึ้นประเทศแรก ต่อมาก็ถึงคิวของกัมพูชา ในปี ค.ศ.1863 (พ.ศ.2406) ซึ่งตรงกับช่วงปลายรัชสมัยรัชกาลที่ 4 ของบ้านเรา และไม่ต่างจากประเทศอื่นที่ถูกรุกรานก่อนหน้า เพราะวิทยาการที่ทิ้งห่างของ 2 ซีกโลกนั้น ทำให้แทบจะไร้การต้านทาน
รูปแบบการปกครองกัมพูชา ภายใต้การคุ้มครองของฝรั่งเศส มีชื่อว่า “the french protectorate of cambodia” ต่อมาก็เช่นเดียวกับประเทศเพื่อนบ้านอีก 2 ประเทศ คือ เวียดนาม และลาว ที่ได้รับอิทธิพลด้านการศึกษามาจากเจ้าอาณานิคมคือ ฝรั่งเศส มีการตั้งโรงเรียนหลักสูตรฝรั่งเศส เช่น ที่เวียดนามมี ”ลิเซ่ ก๊วก ฮอก“(Lycée Quốc Học) ของกัมพูชาก็มีลิเซ่ หรือโรงเรียนมัธยมที่มีชื่อว่า “ลิเซ่ สีสุวัต”(Lycée Sisowath) อยู่ที่เมืองหลวงก็คือกรุงพนมเปญ
โรงเรียนมัธยม“ลิเซ่ สีสุวัต”(Lycée Sisowath)
ก็จะมีบุคคลชั้นสูง รวมถึงบุคคลชั้นกลาง เข้ารับการศึกษาที่นี่ โดยบุคคลสำคัญที่มีบทบาท และเป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนหลักสูตรนี้มีใครกันบ้าง ได้แก่ เอียง สารี (Ieng Sary) ,โศ เฮือง หรือ สาโรชโศ (Saros Sar / Khieu Samphan) ที่ต่อมาก็คือพอร์ต พต, คิว ทีริด (Khieu Thirith) , คิว พรรี่ (Khieu Ponnary) ที่เป็นภรรยาของทั้งสองคนข้างต้น และนอกจากนี้ ก็ยังมีอีกหนึ่งบุคคลที่ต่อมาจะมีบทบาทในการเมืองกัมพูชา ก็คือ เขียว สมพร (Khieu Samphan)
นอกจากนี้ยังมีสตรีลูกครึ่งฝรั่งเศส–อิตาเลียน–เขมรผู้สูงศักดิ์ในสังคมอย่าง ปอล-โมนีก อิซซี (Paule Monique Izzi) ซึ่งต่อมาก็กลายเป็นพระชายาของเจ้านโรดมสีหนุ ที่เป็นบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์กัมพูชา ก็เรียนที่นี่ เดียวเรามาไล่เรียงกันว่า การเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนแบบนี้ มีความเชื่อมโยงแบบนี้ ต่างฝ่ายต่างมีปฏิสัมพันธ์ต่อกันและกันอย่างไร??
มีหลายๆ คนสำเร็จการศึกษาจากที่นี่ ก็ได้ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเวียดนาม ซึ่งถือว่าเป็นศูนย์กลางของแหล่งการศึกษาในภูมิภาคนี้ บางคนมีโอกาสได้ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสแล้วก็กลับมาบ้านเกิด พร้อมด้วยอุดมการณ์ทางการเมืองที่จะเปลี่ยนแปลงกัมพูชาตลอดไป
ปอล-โมนีก อิซซี (Paule Monique Izzi)
ส่วนรูปแบบการปกครองถึงแม้ว่า.. จะอยู่ภายใต้การคุ้มครองปกป้องโดยฝรั่งเศส แต่ฝรั่งขาวก็เลือกที่จะให้สถาบันกษัตริย์ของราชวงศ์ท้องถิ่นเป็นประมุข แต่เพียงในนามเท่านั้น ไม่ทรงมีพระราชอำนาจใดๆ ซึ่งที่เวียดนามพวกเขาก็มีจักรพรรดิ แห่งเหงวียนเป็นสัญลักษณ์อยู่ที่เมืองเว้ ส่วนที่กัมพูชาก็มีเจ้าสีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์ปกครองในระหว่างปี ค.ศ.1927~1941 (พ.ศ.2470~2484)
ต่อมาเมื่อพระองค์สวรรคตลง โดยฝรั่งเศสยังต้องการควบคุมสถาบันพระมหากษัตริย์ต่อไป จึงสนับสนุนให้หลานตาของพระองค์คือ เจ้าชายนโรดมสีหนุ พระชนมายุเพียง 19 พรรษาและกำลังกำลังศึกษาอยู่ที่ลีเซ Chasseloup-Laubat ในไซ่ง่อน อีกทั้งเป็นผู้ที่มีสายโลหิตจากสองราชสกุลสำคัญ อันได้แก่ ราชสกุลนโรดม กับ ราชสกุลสีสุวัตถิ์ เสด็จขึ้นครองราชย์ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสด้วยมั่นใจอย่างยิ่งว่า.. จะสามารถคุมพระองค์ได้
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 กำลังคุกรุ่นอยู่นั้น ก็เช่นเดียวกันกับอีก 2 ประเทศในอินโดจีนคือ เวียดนาม ลาว ที่ฝรั่งเศสไม่สามารถรักษาอาณานิคมของตัวเองไว้ได้ จึงต้องปล่อยให้ญี่ปุ่นเข้าไปมีอิทธิพลในภูมิภาคนี้แทน
เจ้าสีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์
จนกระทั่งเมื่อญี่ปุ่นประกาศยอมแพ้ในสงครามโลกครั้งที่ 2 ฝรั่งเศสจึงได้กลับเข้าไปมีอิทธิพลในพื้นที่อินโดจีนเหมือนเดิม แต่ก็มีความแตกต่างเกิดขึ้นนั่นคือ ระดับการควบคุมไม่เหมือนกันในแต่ละประเทศแล้ว เช่น ฝรั่งเศสกลับเข้าไปปกครองเวียดนามอีกครั้งด้วยกรงเล็บเหล็กของพวกเขา
แต่ทว่ากลับค่อยๆให้อิสระกับลาว และกัมพูชาเพิ่มมากขึ้น จนทำให้กัมพูชาเริ่มต้นคิดวาดฝัน และวางพิมพ์เขียวในการก้าวเข้าสู่การเป็นประเทศเกิดใหม่ที่กำลังจะมีอธิปไตยเป็นของตัวเองในวันข้างหน้า ซึ่งก็เหมือนกับประเทศเกิดใหม่ทั่วๆไป
จึงต้องวางแผนเป็นประเทศที่จะมีประชาธิปไตย และมีอำนาจฟื้นคืนราชสำนักเดิมให้ดำรงตำแหน่งพระประมุขของประเทศสืบไป แต่แน่นอนว่า.. ตราบใดที่ฝรั่งเศสยังมิได้มีการมอบเอกราชให้อย่างสมบูรณ์แบบนั้น กัมพูชาก็ต้องทำเหมือนกับประเทศเพื่อนบ้านทั้งสองนั่นคือ เวียดนามมีขบวนการเวียดมินห์ ลาวก็มีขบวนการลาวอิสระ กัมพูชาเองก็มีขบวนการชาตินิยมเขมรอิสระ ที่ต้องการจะปลดแอกจากฝรั่งเศสอย่างสมบูรณ์ในเวลาที่รวดเร็วด้วย
โดยได้รับการสนับสนุนช่วยเหลือจากขบวนการชาตินิยมในประเทศเวียดนามซึ่งก็คือ เวียดมินห์ ดังนั้นขบวนการนี้จึงเรียกรวมกันว่า “ขบวนการเขมร เวียดมินห์” เป็นการแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของขบวนการชาตินิยมที่มุ่งต่อต้านจักรวรรดินิยมฝรั่งเศส และเป็นการต่อสู้ของชาวกัมพูชาที่เชื่อมโยงกับประเทศเพื่อนบ้านทั้งสองแห่งด้วยหัวอกเดียวกัน
ภูมิศาสตร์ของกัมพูชา
ก่อนที่เราจะเดินหน้าต่อไป ขอพูดถึงด้านภูมิศาสตร์ของกัมพูชาซักหน่อยว่า.. กัมพูชามีขนาด พื้นที่โดยประมาณก็ 1/3 ของประเทศไทยคือ 181,000 กว่าตารางกิโลเมตร พวกเขามี 28 จังหวัดด้วยกัน
โดยที่มีไทยกับลาวเป็นเพื่อนบ้าน มีพรมแดนทางตอนเหนือคือ จังหวัดบันเตียเมียนเจย (Banteay Meanchey), สตึงแตรง (Stung Treng) ตามลำดับ ในขณะที่ด้านฝั่งตะวันออกจรดตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศติดกับพรมแดนของเวียดนาม ได้แก่ จังหวัดรัตนคีรี (Ratanakiri), มณฑลคีรี (Mondulkiri), กระแจะ (Kratie), ตะบอง หรือ ตะวงศ์ (Svay Rieng)
พื้นที่ตรงนี้ต่อมากลายเป็นเส้นทางลำเลียงกำลังพลของเวียดกง และเวียดนามเหนือในชื่อว่า “เส้นทางโฮจิมินห์” สำหรับจังหวัดรัตนคีรี ที่อยู่ด้านทิศตะวันออกก็ติดประชิดกันกับพรมแดนประเทศเวียดนาม ซึ่งต่อมาเป็นจังหวัดที่เป็นฐานที่มั่นของเขมรแดง เดี๋ยวเราจะกลับมาอธิบายเรื่องตรงนี้กันภายหลัง
ในขณะที่กรุงพนมเปญเป็นนครหลวงอยู่บริเวณตรงกลางค่อนข้างไปทางตอนใต้ของประเทศ ส่วนจังหวัดที่มีชื่อขึ้นต้นว่า กำปงที่แวดล้อม เช่น กำปงชะนัง, กัมปงสปือ, กำปงจาม, กำปงทม, กัมปงโสม ล้วนอยู่บริเวณโดยรอบของกรุงพนมเปญ
ภาพถ่ายในช่วงที่เกิดการรบระหว่างฝรั่งเศสกับเวียดมินห์
เราจะพบว่า บุคคลสำคัญส่วนใหญ่ของกัมพูชาจะมาจากพื้นที่นี้ค่อนข้างเยอะ เพราะว่าเป็นพื้นที่ที่อยู่ใกล้กับศูนย์กลางของอำนาจก็คือ กรุงพนมเปญ และในปี ค.ศ.1953( พ.ศ.2496) ประเทศกัมพูชาได้รับเอกราชจากฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการ เป็นพระราชอาณาจักรกัมพูชาอย่างสมบูรณ์ ซึ่งในช่วงเวลานั้น ฝรั่งเศสกำลังรบกับกองกำลังเวียดมินห์ ของโฮจิมินห์อย่างเข้มข้นเลยทีเดียว
เพราะการสู้รบกับกองกำลังเวียดมินห์นั้น มีหลายสมรภูมิที่ยากต่อการเอาชนะได้ เนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่าดงดิบ และการสู้รบก็ยังดำเนินต่อไป จนในปี ค.ศ.1954( พ.ศ.2497) มีหนึ่งในสมรภูมิสำคัญที่เรียกว่า “ยุทธการเดียนเบียนฟู” ซึ่งถือเป็นสุดยอดการศึกในสงครามอินโดจีนครั้งที่ 1 โดยฝรั่งเศสประเมินสถานะการณ์และกำลังรบของฝ่ายตรงข้ามต่ำเกินไป จนนำไปสู่การพ่ายแพ้อย่างหมดรูป และไม่กลับมามีอิทธิพลในอินโดจีนอีกต่อไป
ในช่วงเวลาที่ฝรั่งเศสกำลังรบกับเวียดนาม ได้มีการประชุมนานาชาติที่นครเจนีวา ส่งผลต่ออนาคตของประเทศทั้ง 3 ในอินโดจีน เรียกว่า “ข้อตกลงเจนีวา” การประชุมได้พูดถึงอนาคตของชาติเกิดใหม่ ซึ่ง 2ในชาติเกิดใหม่ก็คือ ลาว และกัมพูชา ที่มีจุดยืนทางการเมืองระหว่างประเทศ กล่าวคือ “ต้องวางตัวเป็นกลาง ต้องไม่เข้าข้างฝ่ายใด“ ต้องย้ำว่า สถานภาพการเมืองระหว่างประเทศที่มีจุดยืนเป็นกลางนี้ มีความสำคัญต่อพวกเขามากพอสมควร
ภาพถ่ายการประชุมข้อตกลงเจนีวา
ต่อมาเมื่อเวียดนามได้รับเอกราชจากฝรั่งเศสแล้ว แต่ก็ถูกแบ่งประเทศออกเป็น 2 ส่วน กองกำลังเวียดมินห์ หรือแนวร่วมต่อต้านฝรั่งเศส ได้ถอนกำลังตัวเองออกจากประเทศเพื่อนบ้านแล้ว เอาเป็นว่า แนวร่วมอิสระของขบวนการชาตินิยม 3 ชาติต่อต้านฝรั่งเศส อันได้แก่ เวียดมินห์ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นรัฐบาลเวียดนามเหนือไปแล้ว ลาวอิสระ และเขมรอิสระ ก็ต้องยุติบทบาทลงอย่างน้อยที่สุดก็ในทางนิตินัย
ทีนี้เรากลับมาดูกันบ้างว่า.. ช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่านสำหรับกัมพูชา ประเทศที่ต้องมีความเป็นกลางทางการเมืองระหว่างประเทศนั้น แล้วการเมืองภายในบ้านของตัวเองล่ะ เป็นอย่างไร
ช่วงเวลานั้น กัมพูชาต้องการที่จะเริ่มต้นสร้างประชาธิปไตย โดยมีกษัตริย์เป็นพระประมุข ดังนั้นในปี ค.ศ.1955(พ.ศ.2498) หลังจากการได้รับเอกราช 2 ปี เจ้านโรดมสีหนุ กษัตริย์กัมพูชา ซึ่งตอนนั้นพระองค์มีพระชนมายุ 33 ปี ได้ตัดสินใจสละราชบัลลังก์ และให้พระชนกของพระองค์ ว่าง่ายๆ ก็คือ พ่อตัวเอง เจ้านโรดม สุรามฤต มาเป็นพระประมุขแทนพระองค์
พระบาทสมเด็จพระบรมนาถนโรดมสุรามฤต และพระนางเจ้าสีสุวัตถิ์กุสุมะ เมื่อปี 2498
ถามว่า.. ทำไมถึงต้องทำอย่างนั้นล่ะ?? คำตอบคือ เพราะพระองค์นั้น ต้องการลงสมัครรับเลือกตั้งภายใต้ระบอบประชาธิปไตยในยุคเริ่มต้นของกัมพูชา พร้อมกับได้มีการตั้งพรรคการเมืองของพระองค์ที่มีชื่อว่า “พรรคสังคมราษฎรนิยม” และในที่สุดพระองค์ก็ชนะการเลือกตั้งทั่วไปในปีนั้น และได้ก้าวขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีตามความประสงค์
จากประมุขของประเทศในฐานะกษัตริย์ ก็ได้กลายมาเป็นผู้บริหารที่มีอำนาจสูงที่สุดอยู่ในมือตามระบอบการปกครองสมัยใหม่ ซึ่งฟังดูแล้วก็โอเคมาก กับประเทศเกิดใหม่ที่มีนายกรัฐมนตรีมาจากการเลือกตั้ง ถึงแม้ว่าพระองค์จะเคยเป็นประมุขมาก่อน แต่ทรงเลือกที่จะกระชับอำนาจเอาไว้ที่ตัวพระองค์เองด้วยวิธีการนี้ และโดยการขจัดคู่แข่งทางการเมือง เช่น พรรคประชาชน อันเป็นพรรคฝ่ายซ้ายที่มีจุดเริ่มต้นมาจากการเป็นแนวร่วมต่อต้านจักรวรรดินิยมฝรั่งเศสในยุคสงครามอินโดจีน พูดง่ายๆ ก็คือ เริ่มกันมาจากกลุ่มเขมรอิสระ
เจ้าสีหนุพยายามสถาปนาระบอบประชาธิปไตยที่มีพรรคการเมืองเพียงพรรคเดียว และมีอุดมการณ์แบบเดียวกัน คือ อนุรักษ์นิยม แต่สำหรับพรรคประชาชน หรือกลุ่มประชาชน ก็คือพรรคการเมืองของเหล่าฝ่ายซ้าย ต้องขอเล่าแบบย่อเลยก็คือ พวกเขาเป็นปีกหนึ่งของพรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีน อันหมายถึง เป็นพรรคการเมืองที่ก่อตั้งขึ้นในอินโดจีน มีเวียดนาม ลาว และกัมพูชา ร่วมมือกัน โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อจัดตั้งรัฐคอมมิวนิสต์ในภูมิภาคนี้
เจ้านโรดมสีหนุ
เมื่อได้รับเอกราชแล้ว แนวทางของเขมรอิสระ หรือว่า เขมร-เวียดมินห์ แตกออกเป็น 2 ส่วน ส่วนหนึ่งเดินหน้าปฏิบัติการร่วมกับเวียดมินห์ในพื้นที่ชนบทต่อไป อีกส่วนหนึ่งเลือกที่จะเข้ามาเล่นการเมืองในระบบใหม่ของกัมพูชาภายใต้รัฐธรรมนูญนั้นก็คือ ระบอบประชาธิปไตย โดยใช้ชื่อพรรคว่า “กรมประชาชน” ได้คะแนนเสียง 4% ในการเลือกตั้งในปี ค.ศ.1956(พ.ศ.2499) ถึงแม้ว่าจะได้คะแนนเสียงไม่เยอะ
แต่ก็ทำให้เจ้าสีหนุที่ตอนนั้นกำลังกระชับอำนาจอยู่ ก็เริ่มต้นมองด้วยสายตาที่หวาดระแวง จนกระทั่ง ”กรมประชาชน“ ต้องออกไปอยู่นอกกรุงพนมเปญ แล้วกลับมาก่อตัวใหม่กลายเป็นพรรคที่ดุดันขึ้นมากกว่าเดิม ซึ่งต่อไปพวกเขาจะมีบทบาทในการพลิกแผ่นดินกัมพูชา กล่าวคือ ร่วมกันและก่อตั้ง ”พรรคคอมมิวนิสต์~กัมพูชา“ ซึ่งเจ้าสีหนุเรียกด้วยชื่อที่พระองค์นั้นเรียกขานเล่นๆว่า ”เขมรแดง“ แต่เป็นภาษาฝรั่งเศสว่า ”แคร์ รูฌฺ“(Khmers rouges)
ในเรื่องวิวัฒนาการ จากเขมรอิสระ ไปสู่ กรมประชาชน และไปสู่พรรคคอมมิวนิสต์~กัมพูชานั้น จะขออธิบายในตอนหน้า เรากลับมาที่ การเดินหน้าของเจ้าสีหนุในฐานะที่เป็นนายกรัฐมนตรี ไม่ต้องเดาเลยว่า.. ความพยายามในการกระชับอำนาจจะนำไปสู่อะไร เพราะรูปแบบการปกครองตอนนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากราชาธิปไตย จำแลงแปลงกายเลย
ภาพถ่ายของกลุ่มเขมรแดง เมื่อปี ค.ศ.1975
ในทศวรรษที่ 50 ชนชั้นกลางในกัมพูชามีการศึกษาที่มากขึ้น ได้เห็นโลกที่กว้างขึ้นกว่าเดิม และต้องการให้ประชาธิปไตยของกัมพูชา เป็นระบอบแห่งความหลากหลาย หรืออย่างน้อยที่สุดก็อยากให้มีพรรคการเมืองหลายๆ พรรค ดังนั้นการเลือกตั้งที่เดินหน้าไปพร้อม กับการกำจัดผู้เห็นต่างย่อมนำไปสู่ความแตกแยกในท้ายที่สุด และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่จะเป็นจริงอย่างไรบ้าง โปรดติดตามได้ตอนหน้าครับ
ฝากกดถูกใจ กดแชร์ เพื่อเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ
Reference ตอนที่ 1
- 74
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
